เด็กที่ถูกทอดทิ้ง

ข้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นในห้องนอนอันกว้างใหญ่ แสงแดดยามเช้าสาดผ่านม่านผืนหรูทอดเงาซับซ้อนลงบนพื้นหินขัดมันวาว งดงาม... แต่กลับเยียบเย็นราวกับความโอ่อ่ารอบตัวนี้กำลังบีบรัดข้าไว้จนหายใจไม่ออก ข้าจ้องเพดานนิ่ง รวบรวมสติจากเศษเสี้ยวของความฝันที่หลงเหลืออยู่ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา ชีวิตเช่นนี้(?)... ข้าชินชาเสียแล้ว

เสียงการขยับตัวของพี่เลี้ยงหน้าประตูปลุกข้าให้หลุดจากภวังค์

"ถึงเวลาตื่นแล้วเพคะ เจ้าหญิงออเรเลีย" น้ำเสียงเรียบเฉย ปราศจากไออุ่นใดๆ

ข้าพยักหน้ากับตัวเอง พลางเหยียดขาออกจากเตียง ความเย็นเฉียบของพื้นหินอ่อนแทรกผ่านฝ่าเท้าจนข้าต้องขมวดคิ้ว ความหนาวที่แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายนี้... ไม่ต่างจากความเย็นชาที่เกาะกุมหัวใจของข้าเลย

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ข้าจำความได้ สิ่งแรกที่ข้ารู้จักคือชื่อของข้า "ออเรเลีย วอน อากาธีร์" พวกเขามักจะเรียกข้าว่าเจ้าหญิง(?) ข้าไม่เคยเห็นหน้าแม่ของข้า ผู้คนรอบตัวบอกว่าท่านเสียไปเพราะให้กำเนิดข้า ส่วนผู้เป็นพ่อนั้นคือ จักรพรรดิของอานาจักรนี้ "อาเดลวิน วอน อากาธีร์" ข้ารู้จักแค่ชื่อเพราะ บางครั้งก็ได้ยินจากพี่สาวรับใช้พูดคุยกันไปมาเพียงเท่านั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ข้าเปลี่ยนเป็นชุดเนื้อผ้าบางเบา แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งราวกับมันถูกถักทอขึ้นจากพันธนาการและหน้าที่ พี่เลี้ยงช่วยแต่งตัวให้ข้าด้วยท่าทีเฉยเมย มือของนางรวดเร็วและแม่นยำแต่กลับไร้ซึ่งความอ่อนโยน ข้าเคยสงสัยว่าหากเช้านี้มีใครสักคนกล่าวกับข้าด้วยถ้อยคำอ่อนหวานสักประโยคหนึ่ง หัวใจข้าจะอบอุ่นขึ้นบ้างไหม

มื้อเช้าถูกจัดเตรียมไว้อย่างวิจิตรบนโต๊ะอาหารตัวยาว ทว่า... มีเพียงข้าที่นั่งอยู่เพียงลำพัง อาหารตรงหน้าช่างงดงาม แต่ไร้รสชาติพอๆ กับชีวิตที่ข้าดำเนินมา(?) ข้าเหลือบมองเก้าอี้ว่างเปล่าตรงข้าม—ที่นั่งของเสด็จพ่อ ก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือนข้าเคยเฝ้าหวังว่าท่านจะมาร่วมทานอาหารกับข้าเพียงซักมื้อหากข้าสามารถทำบททดสอบของการคำนวณได้คะแนนเต็ม หรือได้โชว์ทักษะมารยาทบนโต๊ะอาหารที่อุส่าพร่ำฝึกฝนจนชำนาญ

แต่แปลก... ตอนนี้ข้ากลับไม่รู้อะไรแบบนั้นอีกแล้ว ไม่โกรธเคือง ไม่แม้แต่จะหวังให้สิ่งใดเปลี่ยนไป บางที... ข้าอาจจะชินชากับความโดดเดี่ยวไปแล้วจริงๆ

หลังอาหารเช้า ข้าต้องเตรียมตัวเข้ารับการฝึกฝนอันเคร่งครัด ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าผ่านไปอย่างเชื่องช้า ท่าทางของข้าต้องไร้ที่ติ คำพูดของข้าต้องสมบูรณ์แบบ ทุกย่างก้าวต้องสง่างามราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างเหมาะสมที่สุดในสายตาผู้คน

ขณะกำลังฝึก ข้าเผลอเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง สวนดอกไม้ที่ครั้งหนึ่งข้าเคยได้ไปเดินเล่นแม้จะผ่านมาไม่นานแต่ความรู้สึกเหมือนผ่านมานับสิบปี ความงดงามราวกับภาพวาด ผีเสื้อโบยบินเล่นลม ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่ไหวเอน ข้ายังจำได้ดี มือที่เผลอกำแน่นทำให้หลุดออกจากภวังค์—ข้าเองก็อยากจะโบยบินออกไปเช่นกัน

...เป็นอิสระจากทุกสิ่งซักครั้ง...

แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงความฝัน ข้าก็ยังอดปรารถนาไม่ได้

แต่ข้าจะไม่ยอมให้ความว่างเปล่ากลืนกินข้า ข้าจะใช้มันหล่อหลอมตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น

ข้าหันกลับมาสนใจบทเรียนอีกครั้ง ก่อนกระซิบคำสัญญากับตัวเอง—ข้าจะอดทน ข้าจะหาความสุขจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ต่อให้ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง ข้าก็จะยังมี ‘ตัวข้าเอง’

และตราบใดที่ข้ายังมีความหวัง ข้าจะไม่มีวันแตกสลาย

---

วันนี้เป็นวันเกิดปีที่สี่ของข้า แม้จะไม่ได้คาดหวังมากแต่ลึกๆ แล้ว ข้าแอบหวังว่าอย่างน้อยครั้งนี้ เสด็จพ่อจะจำมันได้บ้าง ข้าใช้เวลาสวมชุดเดรสสีลาเวนเดอร์อ่อน สีนุ่มนวลเหมือนดอกไม้ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ แต่งตัวให้สวยและน่ารักที่สุดตั้งแต่เช้า แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ไม่อาจสลัดความผิดหวังที่หนักอึ้งบนบ่าคู่น้อยๆ นี้ไปได้เมื่อ...ข่าวที่ข้าหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิตได้มาถึงหูของข้า

ของขวัญสุดพิเศษที่ควรจะเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ เค้กก้อนยักษ์ที่น่าอร่อย หรือคำชมของเสด็จพ่อที่ข้าพยายามเล่าเรียน กลับเป็นสาวใช้พี่เลี้ยงของข้ากลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นเต้นที่ทำให้ข้าสับสน

“เจ้าหญิงออเรเลีย!” นางเอ่ยขึ้น ดวงตาเป็นประกาย “องค์จักรพรรดินีทรงมีพระประสูติการแล้ว! องค์ชายพระองค์น้อยทรงประสูติแล้วด้วยสุขภาพร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์!”

ขณะที่ข่าวนั้นกระทบโสตประสาท ข้ากลับรู้สึกเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง นี่ควรจะเป็นวันพิเศษของข้าแท้ๆ แต่พระราชวังกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศเฉลิมฉลองที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง เสียงหัวเราะดังระงมทั่วโถงทางเดิน เสียงระฆังดังกังวานไปทั่ว—เสียงสรรเสริญแห่งความปีติที่ข้าเองก็ปรารถนาจะสัมผัส ข้ายืนมองจากหน้าต่าง เห็นเหล่าข้ารับใช้เดินขวักไขว่กันให้ทั่วปราสาท เตรียมการเฉลิมฉลอง ธงหลากสีที่ประดับด้วยตราประจำจักรวรรดิถูกแขวนขึ้น และอาหารเลิศรสมากมายถูกจัดและเตรียมขึ้นจนกลิ่นหอมโชยมาถึงที่วังที่ข้ายืนอยู่

แม้จะไม่เห็นแต่ข้าก็สัมผัสได้เสด็จพ่อของข้าเองก็กำลังอยู่ที่นั่น ณ ที่แห่งนั้น ยิ้มและหัวเราะ ท่ามกลางเหล่าขุนนางที่ร่วมยินดีกับการประสูติขององค์ชายใหม่พร้อมกับพระมเหสี ภาพของเขา—พ่อของข้า—ผู้มอบความสุขแก่ผู้อื่นทั่วอนาจักรอย่างเต็มเปี่ยม แต่ไม่เคยมองมาที่ข้าเลย มันย้ำเตือนว่าข้านั้นเป็นเศษเดนแห่งชีวิตขนาดไหน

ข้าพยายามประมวลความรู้สึกตัวเองต่อเหตุการณ์นี้ ควรจะรู้สึกอิจฉาหรือเปล่า? ควรจะโกรธที่น้องชายเพิ่งเกิดมาก็ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าไม่เคยมี? แต่แทนที่จะเป็นความขุ่นเคืองหรือความน้อยใจ สิ่งที่ข้าสัมผัสได้มีเพียง ‘ความว่างเปล่า’ ความสงบจนน่าประหลาดใจที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ความรู้สึกปั่นป่วนในใจ

“ข้าควรจะรู้สึกอะไรบางอย่างสิ… แล้วทำไมถึงไม่มีอะไรเลย?” ข้าพึมพำกับตัวเอง มองไปยังบรรยากาศอันครึกครื้นที่อยู่ไกลออกไป

งานเฉลิมฉลองจัดขึ้นยาวนานถึงสามวัน เสียงแห่งความสุขฟังดูเหมือนเสียงสะท้อนที่ไกลเกินเอื้อม ข้ายกมือขึ้นแตะกระจกหน้าต่างเย็นเยียบราวกับพยายามสัมผัสความมีชีวิตชีวาที่อยู่อีกฟากหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นเพียงเงาจางๆ ที่ล่องลอยอยู่ในพระราชวังแห่งนี้ เป็นเพียงวิญญาณที่ไร้ตัวตนและไม่มีใครเห็น

งานเฉลิมฉลองดำเนินต่อไปโดยไม่มีข้า และเมื่อเฝ้ามองภาพนั้น แสงแดดที่เคยส่องเข้ามาในห้องก็เริ่มถูกเงามืดกลืนกินไปเรื่อยๆ หนักแน่นพอๆ กับความรู้สึกที่ข้าแบกรับอยู่ นี่ข้าควรจะเสียใจหรือเปล่านะ? หรือบางทีความโดดเดี่ยวนี้อาจเป็นที่ของข้า...

ข้าละสายตาจากหน้าต่าง ข่มกลั้นหยาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาบนขอบตา เด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกันคงจะได้ล้อมรอบด้วยครอบครัว ได้รับความรักและความสุขจากคนรอบข้าง แต่สำหรับข้า… ความจริงกลับแตกต่างโดยสิ้นเชิง

ข้าไม่เคยรู้เลยว่าวันเกิดที่มีแต่ความสุขมันเป็นยังไง

ทำไมถึงเป็นข้าที่ไม่มีโอกาสแบบนั้นบ้าง

ข้าจะรู้จักอ้อมกอดที่อบอุ่น เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความรัก หรือคำอวยพรที่เอ่ยถึงข้าโดยเฉพาะสักครั้งในชีวิตหรือเปล่านะ?

ความคิดนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยปวดร้าว ข้าหลับตาลง โอบกอดตัวเองแน่นราวกับจะหาความอบอุ่นจากตัวเองเพียงลำพังและน่าอัศจรรย์ที่มันเหมือนจะได้ผล หัวใจของข้าเหมือนได้รับการเยียวยาจากบางสิ่งแม้ ณ ข้างกายข้าจะไม่มีใครอยู่เลย ทุกสิ่งทุกอย่างในพระราชวังยังคงหมุนเวียนต่อไป โดยที่ไม่มีข้าเป็นส่วนหนึ่งของมันเลย

วันนี้เป็นวันเกิดของข้า แต่ข้ากลับรู้สึกเหมือนเป็นเพียงดวงดาวที่ถูกลืมเลือนบนผืนฟ้ายามราตรี—เจิดจ้าเพียงลำพัง ไร้ซึ่งสายตาใดที่เฝ้ามอง และทั้งหมดที่ข้าทำได้คือยืนอยู่ตรงนั้น… เฝ้าฝันถึงวันที่หัวใจของข้าจะมีที่ยืนอยู่จริงๆ สักวันหนึ่ง.

---

ขณะที่วังเต็มไปด้วยความยินดีจากการประสูติของพระอนุชา ชีวิตของออเรเลียกลับดำเนินต่อไปอย่างโดดเดี่ยว ในวันนี้เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่ในลานฝึกซ้อม ที่ซึ่งเธอจะต้องเข้าร่วมการฝึกดาบเป็นครั้งแรกกับอัศวินผู้ชำนาญและเป็นกัปตันแห่งราชองครักษ์

ความรู้สึกตื่นเต้นปะปนไปกับความกังวล ลานฝึกเต็มไปด้วยเสียงกระทบกันของดาบและเสียงคำรามแห่งการฝึกฝนของเหล่าอัศวิน แต่ในขณะที่คนอื่นมองว่าที่นี่ประหนึ่งสนามรบ ออเรเลียกลับรู้สึกว่าที่นี่คือที่ของเธอ

อัศวินหนุ่มก้าวเข้ามาหาเธอ ชุดเกราะของเขาสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย เขาเป็นสัญลักษณ์แห่งความแข็งแกร่งของอนาจักร

"กระหม่อมมีนามว่า เอลเดรด แห่งฟอล์คเกรฟ " น้ำเสียงของเขาทุ้มและหนักแน่น 

ตระกูล ฟอล์คเกรฟ เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลดยุคแห่งอนาจักรขึ้นชื่อในด้านชำนาญการรบที่สุด โดยส่วนใหญ่จะประจำการอยู่ที่แดนเหนือและไม่ค่อยได้กลับเมืองหลวงเสียเท่าไหร่ไฉนครั้งนี้เขาถึงมาเป็นผู้ฝึกสอนข้าโดยตรงกันนะ?

"วันนี้เราจะเน้นเสริมสร้างกล้ามเนื้อและความอดทนของท่านกันก่อนพ่ะย่ะค่ะ ก่อนที่จะฝึกเทคนิคการต่อสู้จริงร่างกายจะต้องพร้อมรับต่อทักษะเหล่านั้นก่อน"

จากนั้นดยุคเอลเดรคก็เริ่มสั่งให้เจ้าหญิงทำการวอร์มอัพและฝึกฝนร่างกาย ออเรเลียปฏิบัติตามคำสั่งของเขา ผลักดันตัวเองให้ผ่านชุดการฝึกที่หนักหน่วง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันหนึ่งขณะที่เธอฝึกเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผาก แต่แทนที่จะรู้สึกอ่อนล้า เธอกลับรู้สึกมีชีวิตชีวา ทุกการเคลื่อนไหวเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเธออีกทั้งมันยังช่วยให้เธอลืมเรื่องต่างๆได้เป็นอย่างดี

 "หนึ่ง... สอง... สาม..." เธอพูดออกมาเป็นจังหวะตามลมหายใจ ร่างกายของเธอแข็งแกร่งขึ้นในทุกครั้งที่ขยับ

จนกระทั่งถึงเวลาที่เธอได้จับดาบไม้ หัวใจของเธอเต้นแรง ทันทีที่เธอกำด้ามดาบ มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ความรู้สึกนั้นทำให้เธอทั้งตื่นเต้น

ด้วยการเคลื่อนไหวที่เฉียบคม เธอฟันดาบไปข้างหน้า กล้ามเนื้อของเธอตอบสนองด้วยทักษะที่เหนือวัย เธอร่ายรำวิชาดาบประหนึ่งเหมือนกำลังเต้นรำอยู่ก็ไม่ปาน

อาจารย์ฝึกมองเธอด้วยความตกตะลึง "กระหม่อมไม่เคยรู้ว่าพระองค์เคยผ่านการถือดาบมาก่อนแล้ว" เขากล่าว พลางสังเกตการณ์เคลื่อนไหวที่แม่นยำและมั่นคงของเธอ

"เปล่า...ไม่ใช่" คำพูดของเด็กสาวทำให้ชายร่างโตต้องเอียงคอสงสัยในสิ่งที่นางพูด "นี่เป็นครั้งแรกของข้า"

ดยุคเอลเดรค ตะลึงกับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะสงบจิตแล้วกลับมาเคร่งขรึมตามเดิม "เช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

บทเรียนยังคงดำเนินต่อไป ออเรเลีย ยิงฝึกฝนยิ่งรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ทำไมเธอถึงใช้ดาบได้คล่องแคล่วราวกับฝึกฝนมาหลายปี? นิ้วมือเล็กๆ ของเธอกำด้ามดาบอย่างมั่นคง ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเธอมาตลอดได้อย่างไร

ดยุคเอลเดรคที่คอยจับตามองเธอ ก็สังเกตถึงความสามารถที่เกินมาตรฐานของเด็กวัยนี้ ยิ่งเขาดูเธอมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าออเรเลียไม่ใช่เด็กธรรมดา

"นับจากนี้กระหม่อมมิมีสิ่งใดที่จะสอนให้พระองค์ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ" ด้วยเวลาเพียงห้าเดือน เจ้าหญิงออเรเลีย สามารถสำเร็จวิชาดาบได้อย่างรวดเร็วอาจจะรวดเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิเลยก็ว่าได้ "ขอบคุณท่านมาก ดยุคเอลเดรค ที่ช่วยฝึกฝนข้าตลอดห้าเดือนที่ผ่านมา"

ดยุคเอลเดรค ครุ่นคิด ขณะที่มองเจ้าหญิงตัวน้อยด้วยความกังวลก่อนจะเอ่ยถาม "กระหม่อมมิได้ทำอะไรมากเลยพ่ะย่ะค่ะ สิ่งที่กระหม่อมสอนให้ท่านเป็นเพียงแค่การขจัดจุดอ่อนทางร่างกาย และเป็นคู่ฝึกแต่เพียงแค่นั้น ส่วนทักษะต่างๆ พระองค์ทรงปรีชาสามารถด้วยตนเอง กระหม่อมขอชื่นชมจากใจจริง"

เด็กสาวเงยหน้ามองด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ แม้จะดูห้วนๆและหยาบกระด้างแต่นั่นคือคำชมแรกเธอได้ยินหลังจากผ่านมาเนิ่นนานจนเธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"ท่าน....ท่านชมข้าหรือ?"

"แน่นอน พ่ะย่ะค่ะ"

"ข้า...ข้าทำได้ดีแล้วใช่ไหม?"

"ไร้ที่ติ พ่ะย่ะค่ะ"

"ท่านมิได้โกหกข้า...ใช่ไหม"

"อัศวินมิอาจโป้ปดได้ พ่ะย่ะค่ะ"

จู่ๆน้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมานานก็พรั่งพรูอาบแก้มของสาวน้อยอย่างไม่ทันตั้งตัว ด้วยคำชมห้วนๆและแข็งกระด้าง ที่ไม่มีความนุ่มนวลเลยแม้แต่น้อยแต่มันกลับอบอุ่นเหมือนดวงไฟเล็กๆได้จุดขึ้นมาภายในตัวหญิงสาวอีกครั้ง "เอ๋?! พระองค์?! กระหม่อม...."

เจ้าหญิงตัวน้อยใช้แขนปาดน้ำตาก่อนจะกลับมายิ้มให้อย่างเข้มแข็งกับ ดยุคเอลเดรค นั่นทำให้เขาหายจากท่าทีกระวนกระวายเมื่อครู่แล้วใช้มืออันหนาใหญ่ลูบไปที่หัวเจ้าหญิงตัวน้อยเบาๆ "กระหม่อมขอประทานอภัยที่ต้องกราบทูลถามเช่นนี้ พระองค์อยากจะให้กระหม่อมกราบทูลเรื่องพระปรีชาสามารถนี้แก่องค์จักรพรรดิหรือไม่?"

"ไม่ต้องหรอก ข้าอยากจะทูลองค์จักรพรรดิด้วยตนเอง"

"ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมคงต้องขอตัว"

"ท่านจะไปแล้วหรือ?"

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องไปเตรียมตัวเพื่อกลับแดนเหนือแล้ว"

"เราจะได้พบกันอีกไหม?" เจ้าหญิงตัวน้อยถามด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ชายร่างใหญ่เดินกลับตรงมาที่เจ้าหญิงตัวน้อยก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งพร้อมจับมือน้อยๆนั้นขึ้นมาจุมพิต "แน่นอน พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคือดาบและโล่ที่คอยปกป้องอนาจักรและพระองค์ ไม่ช้านานเราจะได้พบกันอีกแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

ชายร่างใหญ่ลุกเดินจากไป

---

ค่ำคืนนี้ พระราชวังเงียบสงัดผิดปกติ ความเงียบงันโอบล้อมข้าไว้ราวกับผ้าคลุมอันหนักอึ้ง ข้านอนนิ่งอยู่บนเตียง จ้องมองเพดานเหนือศีรษะ ขณะที่หัวใจเต้นแรงด้วยความมุ่งมั่น คืนนี้ ข้าจะลอบออกจากห้อง เพื่อไปหาพ่อที่พระราชวังของจักรพรรดิ ข้าอยากบอกท่านเกี่ยวกับคำชื่นชมที่ได้รับจากอาจารย์สอนดาบ บางที… เพียงแค่ครั้งนี้ ข้าอาจได้รับการยอมรับจากพ่อบ้างก็ได้

ข้าค่อยๆ ก้าวออกจากห้อง เดินผ่านทางเดินอันคุ้นเคยอย่างเงียบเชียบ แสงจันทร์อันอ่อนโยนทอดเงาลงบนพื้นหินอ่อนเย็นยะเยือก หัวใจของข้าเต้นระรัวไปพร้อมกับความตื่นเต้นและความประหม่า แต่แทนที่จะเดินไปยังห้องทำงานของพ่อ เท้าของข้ากลับพาข้าไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด—สู่ห้องของน้องชายข้า

เมื่อมาถึงหน้าประตู ข้าสังเกตเห็นว่ามันแง้มอยู่เล็กน้อย ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำข้า ข้าจึงค่อยๆ ผลักมันออกอย่างแผ่วเบา และเมื่อก้าวเข้าไปในห้อง สายตาของข้าก็จับจ้องไปที่ร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่ในเปลทองคำ น้องชายของข้ากำลังหลับสนิท ใบหน้าไร้เดียงสาของเขาทำให้ข้ารู้สึกสับสนในอารมณ์ของตัวเอง

ข้าทั้งดีใจ ทั้งอิจฉา ทั้งรัก ทั้งน้อยใจ ทั้งเศร้า และอยากขอโทษ ทุกความรู้สึกปะปนกันยุ่งเหยิง เขาเป็นชีวิตใหม่ที่ทุกคนในวังชื่นชมยินดีแน่นอนครั้งนี้ข้าก็ด้วย แม้ในขณะที่ข้ากลับรู้สึกราวกับอยู่ในเงามืดของพระราชวังก็ตาม

ข้ายืนอยู่ตรงนั้น จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะลองยื่นนิ้วไปสัมผัสแก้มของน้องชายตัวน้อย มันนุ่มและแปลกใหม่ ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก และร่างสูงของเสด็จพ่อก็ยืนขวางทางเข้า สีหน้าแตกตื่นปนหวาดกลัวของท่านจ้องมองมาที่ข้า และข้ารู้สึกถึงกระแสความรู้สึกหรืออะไรบางอย่างแล่นผ่านร่าง

"เจ้าอีกแล้ว?" เสด็จพ่อเอ่ยเสียงเข้ม "แล้วนั่นเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?!" เขาหันไปมองเด็กชายตัวน้อยสุดบอบบางที่กำลังนอนอยู่ในเปลทองคำ

 ข้าสะดุ้งเฮือก พยายามจะอธิบาย ข้าอยากจะบอกท่านถึงความสำเร็จของตัวเองในวันนี้ ข้าอยากให้ท่านภูมิใจในตัวข้าที่ข้าร่ำเรียนวิชาดาบสำเร็จ ให้ท่านชื่นชมข้าเหมือนที่ดยุค เอลเดรค ทำแต่คำพูดทั้งหมดกลับจุกแน่นอยู่ในลำคอ

 "ออกไป!" เสด็จพ่อสั่งเสียงดัง ก้องกังวานไปทั่วห้อง ข้าสะดุ้งถอยหลัง แม้แต่น้องชายก็สะดุ้งตื่นร้องไห้ ร่างกายข้าสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น (?) ในเสี้ยววินาทีนั้น ข้ารู้สึกเหมือน....

เหล่านางกำนัลและพระมเหสีกรูเข้ามาในห้อง ดวงตาของพวกเขาล็อกเข้ากับข้า และข้าสัมผัสได้ถึงน้ำหนักแห่งการพิพากษา ราวกับว่าข้าได้ก่ออาชญากรรมร้ายแรงต่อเด็กทารกตรงหน้า

ข้าวิ่งหนีออกจากห้อง เสียงกระซิบกระซาบและลมหายใจตกใจของพวกเขาดังก้องในหัวข้า ทุกย่างก้าวของข้าหนักอึ้งไปด้วยความละอาย

เมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง ข้ารีบกระโจนขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว ราวกับจะตัดขาดจากโลกภายนอก หัวใจของข้าร้าวรานด้วยอารมณ์อันหลากหลายที่ถาโถมเข้าใส่

"ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด" ข้ากระซิบเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่ความหงุดหงิดเริ่มเดือดพล่านขึ้นมา "แล้วทำไมพวกเขาต้องมองข้าราวกับว่าข้าเป็นตัวร้ายหรือปีศาจ?"

คำถามนั้นดังก้องอยู่ในหัวข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขาเห็นอะไรในตัวข้ากันแน่?

"....ไม่ซิแล้วข้าเป็นตัวอะไรกันแน่?" ข้าคิด รู้สึกเหมือนกำลังจมลึกลงไปในความสับสน

ใต้ผ้าห่ม ข้าปล่อยให้ความโกรธและความสับสนเผยตัวออกมา ข้าเป็นเจ้าหญิงก็จริง… แต่ในคืนนี้ ข้ารู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดที่ทุกคนชิงชังและหวาดกลัว

เงารอบตัวข้าไม่ได้เป็นเพียงแค่ความมืด แต่มันคือสัญลักษณ์ของเคียดแค้นชิงชังที่ข้าต้องเผชิญ

ข้านอนนิ่งอยู่แบบนั้น ปล่อยให้น้ำตาซึมลงหมอน เฝ้าตั้งคำถามว่าข้ามีที่ยืนอยู่ตรงไหนในโลกอันกว้างใหญ่นี้ และบางที… มันอาจไม่มี...