Semua Bab เพื่อนรักอย่ามาร้าย FWB: Bab 91 - Bab 100

Key & Primrose 29 - พาผู้ชายเข้าบ้านหลังจากที่เราสองคนออกจากร้าน คีย์ก็ยังเดินตามฉันอยู่ดี ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะถามถึงที่พักของคีย์“แล้วนายมายังไง พักที่ไหนเหรอ?“ที่พัก! จริงดิ ลืมไปเลย”ฉันหันไปมองเขาด้วยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า“มาเที่ยวตัวเปล่า กระเป๋าเดินทางก็ไม่เอามา ที่พักก็ไม่สำรองไว้ แถมหัวฟูเป็นรังนกขนาดนี้เนี่ยนะ ฉันยังดูเป็นนักท่องเที่ยวมากกว่านายซะอีก”“ช่างมันเถอะ แล้วคืนนี้นายจะพักที่ไหนล่ะ?”“ก็โรงแรมแถวๆ นี้แหละ” เขาตอบก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมากดหาอะไรบางอย่างอยู่สักพัก“อย่าบอกนะว่านายกำลังหาโรงแรมอยู่?”“เออดิ พอรู้ว่าเธออยู่ไหนก็รีบมาเลย”คีย์ตอบแต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่มือถือเพื่อค้นห้าที่พัก ความจริงโรงแรมแถวนี้มีเยอะ แต่ส่วนมากเทศกาลมันก็เต็มหมด หรือต่อให้จะมีห้องว่างแต่ก็มีแต่แบบที่แพงๆ ทั้งนั้นโอ้ย บางทีอีกฝ่ายก็มีมุมก็เด็กมากกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย หยุมสักทีจะได้มั้ย“แล้วนายจะนอนโรงแรมยังไง? เสื้อผ้าก็ไม่มี”“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง”จัดการเองยังไงเนี่ย ฉันมองดูสภาพของอีกฝ่ายที่โทรมจนแทบดูไม่ได้ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ“งั้นก็ไม่ต้องหาแล้วไปนอนพักท

Key & Primrose 31 - อยากเป็นลูกเขยบ้านนี้ฉันเดินไปยังอีกด้านที่ไม่ได้ไกลจากคีย์นักก่อนที่จะเริ่มไปช่วยคุณน้าเดินตรวจดูต้นและใบของแต่ละต้นเพื่อดูว่ามีต้นไหนที่จะเป็นโรคหรือเปล่า ในระหว่างที่เดินในหัวของฉันก็ยังคิดถึงสีหน้าของอีกฝ่ายตอนที่มาขอฉันเป็นแฟน คีย์ก็ดูไม่เหมือนเหมือนคนจะมาหลอกลวงอะไร แต่แค่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะมาจริงจังกับฉันก็เท่านั้นเองฉันเดินช่วยคนสวนตรวจดูโรคของต้นส้มรู้ตัวอีกทีก็ถึงเวลาเย็นแล้วป่านนี้คีย์น่าจะถางหญ้าเสร็จแล้วมั้ง ฉันบอกคนวานไปแล้วล่ะว่าถ้าคีย์ถางหญ้าเสร็จแล้วก็ให้พาเขาเข้าไปพักที่บ้านก่อน ส่วนฉันจะตามกลับไป ทว่าสุดท้ายอีกฝ่ายก็ยังดื้อดึงจะตามติดฉันให้ได้ จนในที่สุดเขาก็ตามมาหาฉันจนเจอคีย์มีสภาพเหงื่อท่วมตัวเพราะเป็นคนขี้ร้อนก่อนที่จะมาช่วยฉันด้วยอีกแรงในระหว่างที่ฉันกำลังเดินตรวจใบอยู่นั้นอีกฝ่ายก็เดินไปขอร่มจากคนงานมาเพื่อที่จะเอามากางให้ฉัน“ตัวแค่นี้ก็ใช้แรงงานเก่งเหมือนกันนะ” เขาเอ่ยแซวในตอนที่เรานั้นได้อยู่ลำพังกันสองคน ก่อนที่ฉันจะเอี้ยวใบหน้าไปแล้วเอามือที่เลอะดินมาแก้มของคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ทันที“หืม นี่แหนะ”“โอ๊ย” คีย์ที่รู้ตัวเข

Key & Primrose 33 - เป็นห่วง“พริม เราไม่ได้เป็นไรมาก” คีย์ที่รับรู้ได้ก็เอ่ยปลอบฉัน. แต่มันไม่ทันแล้ว น้ำตาฉันหยดลงอาบแก้มแล้ว“ไม่เป็นอะไรมากได้ไง ดูสิบวมแดงซ้ำขึ้นมาแล้ว” ฉันก้มหน้าดูแขนของเขาพร้อมกับปล่อยสายน้ำตาออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่“ร้องเหรอ อย่าร้องเดี๋ยวพ่อก็เห็นหรอก” เมื่อคีย์รู้ว่าฉันร้องเขาก็เอามืออีกข้างมาลูบปาดแก้มเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยนฉันเงยขึ้นสบตากับคีย์ ยิ่งคิดก็ยิ่งจะร้องฉันพาเขามาลำบากแท้ ๆ“ต้องมาเจ็บตัวแถมพ่อฉันยังว่านายอีก”“อะ ฮึ่ม พ่อได้ยินนะ” ฉันมองพ่อในกระจกมองหลังพ่อก็มองฉันพ่อชะงักเล็กน้อย คงจะเห็นว่าฉันร้องไห้แต่ฉันไม่สนพ่อแล้ว ฉันเป็นห่วงคีย์มากกว่า“ทนหน่อยนะเดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว” ฉันหันกลับมาสนใจคีย์อีกครั้ง“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก” คีย์ก็ยังยิ้มได้และยกมืออีกข้างมาลูบศีรษะฉันเบา ๆ เพื่อต้องการปลอบฉันเราสบตาและยิ้มให้กัน“อะ ฮึ่ม” แต่เมื่อได้ยินเสียงพ่อคีย์ก็เอามือออกจากศีรษะฉันทันที@โรงพยาบาลเมื่อรถจอดสนิทหน้าห้องฉุกเฉินฉันก็เปิดประตูลงจากรถในทันที“พี่คะ เขาตกจากที่สูงคะ มีอาการบาดเจ็บที่แขน” ฉันรีบเอ่ยบอกพี่บุรุษพยาบาลที่นั่งอยู่หน้า

Key & Primrose 35 - ว่าที่ลูกเขย“พริมหมายถึงยอมรับเป็นเพื่อนค่ะ” จะแก้ตัวทันไหมนะ“คีย์เขาเป็นคนดีนะพริม อย่าปล่อยให้คนดีแบบคีย์หลุดมือไปล่ะ” แต่คำพูดของพ่อมันแปลได้หลายแบบ“พ่อคะ พริมก็บอกแล้วไงคะว่าตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน” ฉันจึงต้องเน้นย้ำไปอีกที“พ่อก็หมายถึงเพื่อนดี ๆ แบบคีย์พริมต้องรักษาเอาไว้ เราคิดอะไรแหนะ ฮึ เรา” พ่อเขย่าหัวฉันเบา ๆคำพูดและสายตาของพ่อมันสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัดฉันที่เป็นลูกดูออก แล้วทำไมคนที่เป็นพ่อจะดูไม่ออก“พริมไม่คุยกับพ่อแล้ว ไปดีกว่า” คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินหนีออกมาในทันทีกลับเข้ามาในห้องก็เห็นแม่วางอาหารเตรียมของไว้ให้เสร็จสรรพ“พริม งั้นพ่อกับแม่กลับกันก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะให้เด็กที่สวนเอาเสื้อผ้ามาให้ พรุ่งนี้ก่อนกลับพ่อกับแม่จะมาใหม่” แม่เอ่ยพูดบอกกับฉันในทันทีที่หันมาเจอว่าฉันกลับมาแล้ว“ค่ะ ขับรถกลับกันดี ๆ นะคะ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่และบอกลา“สวัสดีครับ” คีย์ก็ลุกขึ้นยกมือไหว้ลาแม่ฉันเช่นกันเมื่อประตูปิดลงสนิทฉันก็เดินมาที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเพราะหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วและเมื่ออาหารคำแรกกำลังจะเข้าปาก“โอ้ย” คีย์ก็ร้องเสียงดังลั่น จนฉันตกใจรีบล

Key & PriemRose 37 - หึง“อะ ฮึ่ม ไงกันเนี้ย สองคนนี้” เสียงของมะตูมดังขึ้นทำเราสองคนเลิกสบตากันในทันที“ไม่มีอะไรกินข้าวกัน จะได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว” ฉันหลุบสายตาลงมองจานข้าวและทานต่อไปอย่างน่าอายที่โดนจับได้“อ่ะ ๆ กิน ๆ จะได้รีบไปเรียนเนอะ” มะตูมก็ยังแซวฉันไม่เลิกเมื่อเราทานอาหารกันเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปขึ้นเรียนและเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ฉัน มะตูมและไผ่หลิว ก็เดินมารอทั้งสามหนุ่มที่ตึกคณะของทั้งสาม เพราะเรามีนัดกันดูหนังฉลองเปิดเทอมวันแรกของพวกเรา“พวกนั้นยังไม่เลิกอีกหรือไง” มะตูมที่บ่นอยู่ตลอดก็เอ่ยบ่นไม่หยุด จะหยุดก็ต่อเมื่อจะเห็นหน้าทั้งสามโผล่มานั่นแหละ“นั่นสิ เดี๋ยวก็เลยรอบหนังจะทำไง” ไผ่หลิวก็เอาอย่างมะตูมด้วยเหมือนกันฉันที่คุยกับคีย์อยู่ตลอดเวลาจึงไม่กระวนกระวายใจเท่าไหร่ เพราะเขาบอกกับฉันว่าเขากำลังลงมาและเป็นอย่างที่บอก“นั่นไงมาแล้ว” มะตูมที่เห็นทั้งสามเดินมาก็ดีใจออกนอกหน้า“ทางนี้” ไผ่หลิวก็โบกไม้โบกมือเรียกทั้งสามแต่ในตอนนั้นเอง ที่ทั้งสามที่ใกล้จะเดินมาถึงที่ที่พวกเราสามคนยืนรออยู่“พี่คะ” น้องผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาตัดหน้าเราและเดินไปยืนหยุดอยู่ตรงหน้าขอ