All Chapters of เพื่อนรักอย่ามาร้าย FWB: Chapter 101 - Chapter 110

Key & PriemRose 38 - ง้อ“จะไปว่าน้องเขาก็ไม่ถูก อีกฝ่ายไม่ชัดเจนเอง” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ท่ามกลางความเงียบของเสียงใด ๆซึ่งนั่น ยิ่งทำให้คำพูดของฉันทำเป็นจุดสนใจของเพื่อน ๆ ได้เป็นอย่างดีทำเอาทุกคนนิ่งและหันมามองฉันเป็นตาเดียวที่ฉันพูดไม่ได้หมายถึงให้เขาบอกทุกคนว่าเขาคบกับฉันแต่หมายถึง...ทำไมเขาไม่บอกไปตรง ๆ ว่าไม่ชอบหรือไม่สนใจเด็กนั่นจะได้เลิกตามตอแยสักทีในขณะที่ทุกคนกำลังมองฉันเป็นตาเดียว แต่สายตาฉันกลับโฟกัสไปที่คนคนเดียวนั่น ก็คือคีย์ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งน้อยใจเสียใจและผิดหวังแต่พออจะโกรธก็โกรธไม่ลง เพราะฉันเองหนิ ที่สั่งให้เขาอย่าเพิ่งบอกใครเกี่ยวกับเรื่องของเราและจู่ ๆ ทุกคนก็แหวกทางตามสายตาของฉันที่มองไปยังคีย์เราสองคนสบตากันท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ ที่มองหน้ากันไปมาอย่างต้องการจะอยากรู้แต่ในตอนนั้นเอง...ฉันกลับตัวหันหลังหนีสายตาคีย์ และกำลังจะเดินเข้าไปในโรงหนังทว่า...“ทุกคน” เสียงทุ้มของคีย์เอ่ยเรียกทุกคนเป็นจังหวะที่ทำให้เท้าของฉันชะงักหยุดที่จะก้าวเดินต่อและประโยคต่อมาของเขาทำเอาฉันแทบจะหยุดหายใจไปเสียตื้อ ๆ“ฉันกับพริมโรส เราก

Key & Priemrose 40 - คีย์เก่งได้กว่านี้อีกนะ Nc18+คำพูดของคนตรงหน้าทำฉันอ้าปากค้างอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินไม่เพียงแค่คำพูดแต่รวมไปถึงแววตาของเขาก็ด้วย คีย์ช่างแตกต่างเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากที่ได้เจอกันครั้งแรกมาก ๆ เลยล่ะพูดเสร็จคีย์ก็โน้มใบหน้าลงประกบจูบฉันอีกครั้ง“อ๊ะ อื้อ” ลิ้นร้อนของเขาทำงานได้เป็นอย่างดี ทำฉันเคลิบเคลิ้ม ต้องการ และโหยหาไม่มีที่สิ้นสุดนิ้วแกร่งที่ยังไม่ขยับเลื่อนเปลี่ยนไปไหนก็ยังคงบดบี้เร่งเร้าเล่นงานส่วนกระสั่นฉันไม่หยุด จนในที่สุด…“คะ คีย์” ฉันผละริมฝีปากออกเพื่อร้องครางจ้องมองคนด้านหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน เมื่อเสียวจนแทบใจจะขาดตายอาอกแกร่งของเขายิ่งเห็นท่าทางของฉันคีย์ก็ยิ่งเร่งจังหวะนิ้วแกร่งอย่างต้องการจะให้ฉันเสร็จต่อหน้าต่อตาเขาให้ได้และในที่สุด…“อ๊ะ คะ คีย์ อ๊ะ อื้อ” ฉันเชิดหน้าแอ่นอกแอ่นสะโพกเข้าหานิ้วร้อนของเขาเมื่อสมองเริ่มขาวโพลนเห็นขอบสวรรค์อยู่ตรงหน้ายามนิ้วร้อนจาบจ้วงเข้ามาในตัวฉัน เกิดเสียงอันหน้าอายดังขึ้นบ่งบอกว่าจุดนั้นของฉันฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำรักมากแค่ไหนและในที่สุด…หมับ ฉันจับข้อแขนแกร่งของคีย์ไว้มั่นและจ้องมองดวงตาคมเบื้องหน้าก่อนจะร้องคราง

Key & Piremrose 42 - รักคีย์เหมือนกันนะสองปีต่อมา...-KEY-“พริม” ผมจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด เมื่อเสร็จกิจกรรมรักอันเร่าร้อนของเราสองคนเธอก็เหมือนจะหมดแรงหลับตาพริ้มพร้อมพักผ่อน“อือ” เสียงหวานครางตอบออกจากลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตามองผมพริมได้ย้ายมาอยู่กับผมที่คอนโดเป็นเวลาสองปีแล้ว ซึ่งเท่ากับระยะเวลาที่เราคบกันใช่ครับ เธอย้ายเข้ามาอยู่กับผมตั้งแต่เดือนแรกที่เราตกลงคบกันแม้จะผ่านไปสองปีแล้วแต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดไม่เคยลดลงเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นยิ่ง ๆ ขึ้นไป“วันหยุดนี้ไปบ้านคีย์กันนะ” ผมเอ่ยบอกกับพริมในสิ่งที่เอ่ยขอเธอมาตลอดตั้งแต่แรก ๆ ที่คบกัน“ห้ะ” แต่เธอก็ปฏิเสธผมทุกครั้ง“พริมพร้อมหรือยังคะ” แต่ผมก็รู้ว่าเธอนั้นคงยังไม่พร้อม จากสีหน้าที่ตื่นตกใจเมื่อผมเอ่ยขอ“พริม”“ถ้ายัง คีย์รอได้เสมอ” ผมก็ไม่อยากจะเร่งเร้าอะไรพริมมากนักถ้าเธอยังไม่พร้อมถึงแม้จะเข้าใจแต่ก็มีแอบทำหน้าเศร้าออกไปบ้างเพราะเก็บอาการไม่อยู่จริง ๆผมจริงจังกับพริมมาก มากเสียจนอยากให้พ่อกับแม่ได้เห็นความน่ารักของเธอ อย่างที่ผมได้เห็นผมเชื่อว่าถ้าหากท่านได้เห็นความน่ารักและความสดใสของพ

Key & Priemrose 44 - โหมดคนรัก “พ่อคะ แม่คะ” ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าโผล่กอดพ่อและแม่เมื่อได้กลับมาบ้านอีกครั้ง ด้วยความดีใจและคิดถึงเป็นที่สุด“พริมลูก” แม่ก็อ้าแขนรับฉันอย่างดีใจเช่นกัน“คิดถึงที่สุดเลยค่ะ” เราโผล่กอดกันแน่นด้วยความคิดถึงเป็นเวลาสองปีกว่าแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาหาเพราะเรียนหนักขึ้นทุกวันจนไม่มีเวลากลับบ้านเลย“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ” ในขณะที่เรากอดกันอยู่คีย์ก็ตามเข้ามาในบ้านพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า“หวัดดีไอ้ลูกเขย” อ้อ พ่อฉันสนิทกับคีย์แล้วนะ ท่านไม่วางมาดใส่คีย์แล้วด้วย“ไปสวนกันอีกไหม” ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายหลุดพ้นจากการใช้แรงงานอยู่ดีสินะคีย์หันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มเบา ๆ ให้เพื่อส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ“พอเลยค่ะคุณ ให้คีย์ได้พักผ่อน ขับรถมาไกล ๆ คงเหนื่อยแย่” แม่คงเห็นจึงสกัดพ่อเอาไว้ก่อน“แหม พ่อล้อเล่น” พ่อเดินเข้าไปใกล้แม่และออดอ้อนหยอกเหย้าตามประสาฉันและคีย์ที่เห็นก็หันไปสบตากันและส่งยิ้มให้กัน“ป่ะ ไปหาอะไรทานแล้วขึ้นห้องไปพักผ่อนดีกว่า” แต่แม่ก็ไม่สนใจ หันมาเอ่ยพูดกับฉันและคีย์แทนและนำพาเราสองคนเข้ามาในห้องทานอาหารที่แม่ได้จัดเตรียมกับข้าวไว้ต้อนรับเรา

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 2 ทำแผลเขาเดินนำฉันมาที่รถ แล้วขับไปตามเส้นทางที่ฉันบอก ฉันสังเกตวิคเตอร์ตลอดทาง ดูก็รู้ว่าความซ่าของเขาหายไป สีหน้าดูจริงจังจนน่าเกรงขาม ไม่ใช่ว่าคงจะเจ็บมากอยู่หรอกนะ“ไปทางไหนต่อ”“อะ...อ๋อ โรงพยาบาลอยู่ข้างหน้า”“ฉันจะไปส่งเธอไม่ได้จะไปโรงพยาบาล” เขาลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยหน่าย“แต่นายมีแต่แผลเลยนะ ทำแผลก่อนสิถ้าติดเชื้อขึ้นมาทีหลังฉันไม่มีเงินจะรับผิดชอบไปตลอดชีวิตหรอกนะ” ฉันบ่นอุบ“รับผิดชอบอะไร ไม่ตงไม่ต้อง”วิคเตอร์เอ่ยตอบแล้วเร่งความเร็วผ่านหน้าโรงพยาบาล ซึ่งนั่นมันไม่ใช่คอนโดที่ฉันอยู่และมันห่างออกไปไกลเรื่อย ๆ“นายจะขับไปไหน ช้าลงหน่อยสิ!” ฉันทำน้ำเสียงดุดันใส่เขาเล็กน้อยทั้งที่ในใจก็กลัวความเร็วมากเช่นกัน แต่พอดีว่าฉันมันเป็นคนแมน ๆ น่ะสิ มนุษย์ introvert อย่างฉันจะมาเสียฟอร์มเพราะเรื่องแค่นี้ได้ยังไง“แล้วสรุปบ้านอยู่ไหน”“กลับรถ อยู่คอนโดหน้ามหาวิทยาลัยไง!” ฉันตัดสินใจบอกความจริงหลังจากที่ล่อเขาออกมาโรงพยาบาลไม่สำเร็จ“อ้าว” เขาขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะรีบขับกลับด้วยความเร่งรีบ เหมือนว่าจะเริ่มเจ็บแผลขึ้นมาแล้วสินะ ในเมื่อเขาไม่ไปฉันจะทำแผลให้เองก็แล้วกัน