All Chapters of เพื่อนรักอย่ามาร้าย FWB: Chapter 121 - Chapter 130

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 15 ดูแลชั่วคราวหลังจากที่ฉันจัดการธุระต่าง ๆ เสร็จสับแล้วก็นั่งเฝ้าคนที่นอนเป็นผักอยู่อย่างนั้น ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้จะต้องเช็ดตัวให้เขาเพราะดันมีไข้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น วิคเตอร์ถูกเจาะสายน้ำเกลือและทำหัตถการอย่างอื่นอีกมากมายเพื่อความรอบคอบว่าเขาไม่มีโรคอะไรแทรกซ้อนขึ้นมาอีกเดี๋ยวฉันนอนเดี๋ยวฉันนั่งจนถึงยามเช้า ในเวลา 04:50 นาฬิกาก็ได้รับการติดต่อกลับมาสักที“สวัสดีค่ะ ต้นข้าวพูดค่ะ”(…ต้นข้าวเหรอ นี่เอกนะเธอโทรมาถี่เลยมีอะไรหรือเปล่า)“อะ…อ๋อ มีสิ คือว่าวิคเตอร์แอลกอฮอล์เป็นพิษน่ะ ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล พอจะรู้จักญาติของวิคเตอร์บ้างไหมฉันติดต่อใครไม่ได้เลย”(ตอนนี้เธออยู่ไหน)เสียงของใครอีกคนเอ่ยถามด้วยความตกใจ“อยู่กับวิคเตอร์”(โอเค ๆ เดี๋ยวพวกเรารีบไปตอนนี้เลย)เสียงเข้มอีกเสียงแทรกเข้ามา ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับใครกันแน่“อือ” ฉันตอบและถูกตัดสายทันทีฉันจะได้กลับไปพักผ่อนสักที ฉันเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าผ้าของตัวเองก่อนจะเดินหันหลังจะกลับคอนโด อีกไม่นานพวกนายเอกก็คงจะมาถึงแล้ว ฉันขอตัวออกไปก่อนก็คงจะไม่เป็นไร“นะ…น้ำ”วิคเตอร์เรียกหาน้ำด้วย

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 17 เก็บอาการไม่อยู่ @โรงพยาบาล“ฉันไม่รู้ว่าหยิบมาถูกใจไหมนะ” ฉันยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับคนไข้ที่ดูซูบผอมลงเล็กน้อย“เธอหยิบอะไรมาฉันก็ใส่ได้ทั้งนั้นแหละ” วิคเตอร์หายไข้ได้ไม่ทันไรก็เริ่มที่จะหว่านเสน่ห์ใส่ฉันรอยยิ้มที่เหมือนทุก ๆ วัน คำพูดหว่านล้อมให้ชวนคิดไปเองจนฉันรู้สึกคุ้นชิน ทำไมวันนี้มันถึงทำให้หัวใจฉันเต้นแรงแถมยังไม่กล้าที่จะสบตาวิคเตอร์กลับอีกด้วย“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ดีใจด้วยนะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที” ฉันพูดพลางเดินกลับไปนั่งรวมกับเพื่อนคนอื่น“มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอมาเฝ้า” คนไข้รื้อหาเสื้อผ้าออกมา ปากก็ยังพูดพล่อย ๆ“ไม่มีใครช่วยห้ามปากของหมอนี่หน่อยเหรอ” ฉันหันซ้ายทีขวาทีหาพรรคพวก ช่วยให้เขาหยุดพูดแบบนั้นออกมาสักทีจะได้ไหมพวกเขายิ้มขำขันตามคำพูดของฉันราวกับว่าฉันเป็นตัวตลกก่อนที่มีคุณจะยื่นแก้วน้ำชานมไข่มุกมาให้“ดื่มน้ำก่อน ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบอะไรแบบนี้”“ขอบคุณ”“ให้มันได้พูดอะไรบ้างเถอะต้นข้าว นอนเป็นผักไม่ได้เจอสาวมาตั้งหลายวันมันก็คงจะเก็บกด” เต้แซว“เฮ้ย ๆ สาวอย่างต้นข้าวฉันก็ไม่ได้อยากจะสานต่อหรอกนะ น่ากลัวยิ่งกว่าผี” คนไข้ได้ยินแบบนั้นก็รี

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 19 จะรับผิดชอบไหม“ทีนี้เธอจะรับผิดชอบฉันไหม?”“รับผิดชอบอะไร”วิคเตอร์กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะประคองคางมนของฉันขึ้นแล้วบดขยี้จูบลงอีกครั้ง มันรวดเร็วมากจนฉันแทบจะตั้งรับเอาไว้ไม่ทันฉันกำผ้าปูเตียงแน่นพยายามตอบรับจูบอันเร่าร้อนของเขา ถ้าเกิดว่าความเร่าร้อนนี้กำลังจะบานปลายขึ้นมันจะให้ความรู้สึกแบบไหนกันนะ…“อื้อ~”ฉับเร่งหายใจเข้าออกไม่ทันแล้ว วิคเตอร์กำลังรุกฉันอย่างหนักหน่วงลิ้มร้อนตวัดวนทั่วโพรงปากอุ่นต่อเนื่องไม่สนใจว่าฉันจะรับมือไหวไหม ฉันได้แต่ขยับตัวถอยหนีขณะที่อีกฝ่ายกำลังถลกเสื้อนักศึกษาฉันขึ้นมาปลายนิ้วเย็นก่อนหน้าเกิดความร้อนผ่าวขึ้น เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันพลางลูบไล้เอวคอดขึ้นมา ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนที่ฉันจะสลัดจูบหลุดเป็นอิสระพร้อมกับชักมือของเขาออกจากทรวงอกวิคเตอร์หอบแฮ่กมองฉันด้วยสายตามหาเสน่ห์ ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย“ฉันจะนอนแล้ว”“เอ้า! ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบฉันไง”วิคเตอร์ถูกฉันผลักแผงอกแกร่งออกไปให้พ้นทาง ฉันดึงผ้าห่มคลุมทั่วร่างก่อนจะเอนกายลงนอนพลางหลบสายตาเขาที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันมุ่น“จะนอ

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 21 เป็นห่วงกันเหรอ“อะไรของนาย ฉันมีนัดกับพี่ตะวัน”“รู้แล้วจะย้ำอะไรนักหนา หมอนั่นไม่ได้ครึ่งฉันหรอก”“นะ...นายหมายถึงอะไร?” ทำไมจู่ ๆ เขาถึงพูดแบบนั้นล่ะ“หมายถึงทุกอย่าง ไม่ได้ครึ่งฉันสักอย่าง”“แล้วยังไง”“มันหลอกฟันเธออยู่ไง แถมลีลาไม่ดีเท่าฉันฟรีโรคให้เธอด้วยนะ”“…?”ฉันนั่งมองคนที่กำลังพูดเรื่องบนเตียงที่ส่วนใหญ่กำลังเข้าข้างตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าที่จริงจังเกินคาด ฉันหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกที่อับอายแทนเขา เขากลับพูดทุกอย่างออกมาได้ไม่อายปากรวมถึงเหตุผลที่ไม่ให้ฉันกลับไปหาแฟน“งั้นฉันจะโทรบอก…”“ไม่ต้องโทร และก็เลิกกับมันซะไม่อย่างนั้นฉันฟ้องคนที่บ้านเธอแน่”วิคเตอร์ขู่ฉันจนขับรถถึงคอนโดพลางลากแขนฉันเข้าไปในห้อง โชคดีที่มันเป็นห้องของฉัน เขาพยายามบอกฉันว่าพี่ตะวันคือเสือผู้หญิง เขาแค่กำลังล่าแต้มอยู่ก็เท่านั้น“เอาล่ะ ๆ ฉันเชื่อนายแต่ก็ควรจะโทรบอกว่าฉัน…”“ไม่ต้องติดต่อกับมัน!” วิคเตอร์เอ่ยแทรก เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันกำลังจะอธิบายอะไรออกไป“พี่ตะวันโทรมาพอดีเลยอะ…”ฉันถูกวิคเตอร์แย่งมือถือไปและแนบลงข้างหู “มีอะไรกับเมียกู”“ผัวต้นข้าวพูด มึงเป็นใคร”“….” ฉัน

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 23 ทดลองรักหนึ่งอาทิตย์ต่อมา…ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าถูกวิคเตอร์หลบหน้ายังไงไม่รู้ ทุกครั้งที่ฉันเปิดประตูออกไปมักจะต้องเจอใบหน้ากวนโอ๊ยของเขา แต่หลายวันมานี้ต่อให้ฉันจะเปิดประตูสักกี่สิบรอบ ไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนฉันก็ไม่เคยเห็นเขาเผลอเปิดประตูออกมาอยู่เบื้องหน้าพอวิคเตอร์หายไปชีวิตฉันก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง ทว่าตัวฉันดันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป ฉันไม่มีความสุขกับความสงบสุขของตัวเองเลย ฉันอยากกลับไปมีชีวิตที่แสนวุ่นวายอีกครั้งโดยมีคนกวนประสาทอย่างเขาอยู่ในองค์ประกอบหลัก ๆ ด้วยหรือว่านั่นมันจะคือความรักนะหัวใจของฉันมันกระวนกระวายมักจะคิดถึงเขาอยู่บ่อยครั้ง ฉันเผลอมโนถึงท่าทางของเขายามได้เห็นฉันโดยบังเอิญและพยายามแต่งตัวให้ดูดีทุกวัน ทว่าเวลาเจอเขา เขามักจะมองผ่านและหันหลังกลับเสมอ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวในข้อนี้“ลองดูสักตั้ง!”ฉันเปิดประตูออกไปอีกครั้ง สายตากวาดมองรอบด้านที่อยู่เบื้องหน้า ไม่ว่าทางไหนก็ไม่พบวี่แววของเขาเลยฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางรวบรวมความกล้าทั้งหมดกดกริ่งหน้าประตูห้องของเขา ซึ่งฉันได้แอบสืบจากพี่เสือมาแล้วว่าตอนนี้วิคเตอร์ไม่ได้