All Chapters of เพื่อนรักอย่ามาร้าย FWB: Chapter 31 - Chapter 40

เตียงกว้างขนาดคิงส์ไซซ์ เจ้าของเตียงหลับตาปิดสนิทพร้อมกับเสียงกรนดังแผ่วอยู่ใต้ผ้านวมผืนอุ่น แอร์คอนดิชันที่เปิดอุณหภูมิไว้ต่ำสุด ผู้เป็นเจ้าของเตียงหลับลึก ปล่อยให้มือถือดังครืดอยู่นานก่อนจะนิ่งไป แต่แล้วดูเหมือนว่าคนที่โทรมาจะมีเรื่องเร่งด่วนเลยไม่ละความพยายาม สมาร์ตโฟนแอปเปิลรุ่นล่าสุดจึงแผดเสียงร้องให้คนที่กำลังหลับได้รำคาญอีกครั้งเมื่อถูกรบกวนการนอนหลายครั้งเข้า คนที่หลับสนิทก็เริ่มรู้สึกตัวก่อนจะควานมือหาถึงที่มาของเสียง แต่แค่ปลายนิ้วเรียวปัดมันขึ้นแวบเดียวเท่านั้น เสียงด่ายาวเหยียดก็ดังมาเป็นขบวนรถไฟที่ปลายสาย“นายจะตื่นกี่โมง อาจารย์สอนจนหมดคาบแล้วนายยังไม่มาเรียนอีก ฉันละสงสารป้าพิมพ์จริง ๆ ที่มีลูกแบบนาย ถามจริง เมื่อไหร่นิสัยห่วย ๆ แบบนี้จะหายไปจากนายสักทีฮะไอ้ฟินท์! นายรีบตื่นมาเลยนะ เพราะถ้านายไม่มา ฉันจะฟ้องป้าพิมพ์ว่านายเกเร ไม่มาเรียน แล้วก็สัญญาเลยว่าฉันจะถอดชื่อแกออกจากกลุ่ม แล้วอย่าหวังว่าจะง้อฉันด้วยกระเป๋าแพง ๆ โอมากาเสะมื้อเป็นหมื่น เพราะไม่สำเร็จ…”“เป็นปลารึไง” เขาแทรกจังหวะอันน้อยนิดถามขึ้น“อะไรของนาย ฉันเป็นคน ไม่ใช่ปลา สมองกลับเหรอ” อีกฝ่ายเถียงกลับทันควั

ฟู่~ควันสีเทาบาง ๆ ถูกอัดเข้าปอดอึกใหญ่ก่อนปล่อยให้มันกระจายลอยสู่อากาศ ความเครียดเขม็งรวมตัวอัดแน่นอยู่ในใจของฟินท์ แต่สายตาและความคิดกลับล่องลอยถึงสตรีร่างเพรียวบางที่อยู่ด้านในสตูดิโออย่างห้ามไม่อยู่ก่อนหน้าที่จะมาส่งเอวา อารมณ์ของฟินท์นั้นอิ่มเอมเพราะมีคนที่เขาแอบรักนั่งอยู่ข้าง ๆ ตลอดทาง แต่พอมาถึง และดูเธอทำงานแล้ว บอกตามตรงเลยว่า…พลาดถนัด!พลาดมากที่ตามเธอมาด้วยเพราะ‘สินค้า’ ที่เธอบอกว่ามีคนจ้างถ่ายภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวนั้น แท้ที่จริงแล้วกลับไม่ใช่ผลิตภัณฑ์อาหารเสริม หรือเครื่องสำอางตามที่เขาเข้าใจแต่แรก หากแต่กลับเป็นเสื้อแฟชั่นสตรี ที่แทบจะปกปิดเนินเนื้อขาว ๆ อวบอิ่มนั้นไม่ได้เลย ยิ่งเห็นแผ่นหลังบางที่เนียนผ่อง ก็ทำเอาเขาที่มองเธอถ่ายงานอยู่ไกลหัวใจเต้นรัว ไม่อยากคิดว่าถ้าตกอยู่ใต้ร่างเขาสักครั้ง...จะดีแค่ไหน?เขาหลบมุมมาอัดสารละลายความเครียดอยู่ด้านนอกสักพัก คนที่อยู่ในความคิดก็เดินมาบอกว่าถ่ายงานเสร็จแล้ว“เหนื่อยเหรอ” น้ำเสียงหวานใสกังวานประดุจระฆังแก้วชวนคุยก่อนจะทรุดตัวนั่งใกล้ ๆ กัน“เปล่า”“แต่หน้านายเหมือนคนวิ่งไกลร้อยโลเลยนะ มีอะไรเปล่า” คนมาใหม่จับผิด“ไม่มี

เธอเหมือนจะตกใจที่ลูกค้าดันเป็นเขา แต่มันใช่เรื่องไหมที่จะต้องแคร์กับท่าทางของยัยหมูน้อยที่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา“เรียกให้มันดี ๆ ตอนนี้กูเป็นลูกค้า ยืนหัวโด่แบบนี้ ถ้ากูเป็นผู้จัดการ กูไล่ออกแล้ว” เขายั่วเย้า ส่วนเอวาก็ได้แต่หน้างอเป็นจวักก่อนจะเค้นเสียงถามขึ้น“ตกลงจะใช้วิธีแบบนี้ใช่ไหม”“แบบนี้คือแบบไหน” เขาตอบยียวนพร้อมกับใช้สายตาอ่านกินโลมเลียเธอแทน ไม่ถึงสิบวินาทีก้นงามงอนก็กระแทกลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เขา“ก็แบบที่ทำอยู่”“คิดว่าไง” น้ำเสียงขรึมย้อนถาม“ไอ้ฟินท์ มึงอยากเอาชนะกูใช่ไหม” เพื่อนสนิทที่ผันตัวมาเป็นเด็กดริ๊งก์กัดฟันถาม แต่ยิ่งเห็นอาการกระฟัดกระเฟียดของเธอแล้วบอกเลยโคตรอยากแกล้ง!“ก็ด้วย แต่ไม่ใช่ทั้งหมด”“มึงมันงี่เง่า” คำด่าถูกเปล่งเสียงออกจากกลีบปากอิ่มที่เป็นรูปกระจับ แต่ยิ่งด่าคนที่ดื้อรั้นก็คล้ายว่าไม่รู้สึกรู้สา นอกเสียจากแกล้งตีมึน“ไม่ขายของรึไง เดี๋ยวยอดไม่เข้าเป้านะ” เขาเตือน อีกฝ่ายจึงได้สติถาม“รับกี่แก้ว”“หมดเหยือก”“ฮะ! มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ไอ้ฟินท์ แก้วเดียวพอมั้ง น็อกแน่”“เรื่องของกูไหม”“โอเค ไม่เถียงด้วยแล้ว เหนื่อย” คนที่ทำท่ายอมแพ้ค่อย ๆ รินน้ำส

เขาต้องคอยห้ามสายตาไม่ให้จับจ้องมองเธออยู่ตลอด คอยห้ามมือตัวเองไม่ให้ลามปามไปสัมผัสผิวแก้มนุ่มนิ่มนั้น คอยห้ามจมูกตัวเองไม่ให้วนเวียนไปสูดดมกลิ่นกายหอม ๆ ของเธอ แต่เท่าที่เห็นตอนนี้ กลายเป็นว่าเจ้าตัวคอยยั่วเย้าใส่เขาแบบไร้การรู้ตัวอย่างนี้แล้ว มันใช่เหรอ?“ฟินท์ อื้อ อ่อยอ้า” สองมือเล็กดันแผ่นอกเขาไว้ แต่ไม่สำเร็จ เพราะอะไรที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ยังไงก็ไม่มีวันล้มเลิกเขารุกเร้า จัดการบดกลีบปากสวยอย่างเอาแต่ใจ ดูดดึงแล้วกดแนบแน่นก่อนจะครอบครองเรียกร้องในทันทีจนเธอต้องดิ้นประท้วงอึกอักอย่างน่าสงสาร แต่เสียใจด้วย ยังไงเขาก็ไม่ใจอ่อนเด็ดขาด“อย่าประท้วงเอวา บอกเลยไม่สำเร็จ”“ไอ้บ้าฟินท์ ปล่อยนะ”“ถ้าอยากให้ปล่อย แล้วยั่วทำไม”“ครายยั่วฮะ” เธอขึ้นเสียงเขาไม่รอให้เธอได้เถียง เพราะเสียเวลา จัดการรวบสองข้อมือเล็กแล้วล็อกมือไว้บนหัว ส่งเรียวลิ้นฉ่ำซอกซอนเข้าในโพรงปากนุ่มที่ชุ่มชื้นของเอวาอย่างร้ายกาจ“อื้อออ”ลิ้นแลกลิ้น บดขยี้สลับละเลงลิ้นไม่หยุด สาดส่งไปหลายกระบวนท่าจนเธอแทบหลอมละลายเผาไหม้ราวกับคนหลงทางอยู่ในป่าลึก“หวานมาก ชุ่มฉ่ำ” ชายหนุ่มถอนจูบแล้วแลบลิ้นสากที่ชุ่มฉ่ำตวัดติ่งหูของเธอไปม

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าจนฟินท์อยากจะไปเร่งวันคืนให้ผ่านไปไว ๆ ในที่สุดก็ถึงเช้าวันพุธกลางสัปดาห์ของคาบวิชาระบบอาคารวิชานี้บอกได้คำเดียวว่าโคตรน่าเบื่อ เพราะมีแต่ต้องจับผิดเรือนอาคารให้เยอะที่สุด“ไอ้ฟินท์ รอด้วย ๆ” จู่ๆ ไอ้บาสก็ร้องเรียกอยู่ด้านหลัง พอหันหลังไปเห็นสภาพมันแล้วก็อดไม่ได้ที่จะปากหมาใส่“แน่ใจนะว่าที่มึงใส่อยู่ คือชุดมาเรียน?” เขาเลิกคิ้วถามเพื่อนที่ดูเหมือนจะวิ่งสี่คูณร้อยมาจากที่ไหนสักแห่ง“เออ! ชุดนี้แหละ กูมาได้สภาพนี้ก็บุญแล้ว”“สภาพอย่างกะไปฟัดกับหมามาเลยว่ะ ถ้ากูเป็นอาจารย์นะบอกเลย ไม่จบแน่”“งั้นก็บุญของกูแหละ ที่มึงไม่ใช่อาจารย์กู ไอ้เหี้ย”“ว่าแต่เมื่อคืนไม่ได้กลับห้อง?” ที่จริงเขาไม่น่าจะต้องถามไอ้บาสให้มากความ เพราะน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว“เออดิ ว่าแต่มึงล่ะ ติดต่อไอ้เอวาได้ยัง” มันย้อนถามเขากลับ แต่เป็นคำถามที่เขาเลือกที่จะนิ่งมากกว่า“นิ่งแบบนี้ แสดงว่ายังอะดิ”“มึงรู้ไง ว่ากูตามหาไอ้เอวาอยู่”“เห็นพวกไอ้นนท์ มันบอกว่าติดต่อไอ้เอวาไม่ได้ มันไปอยู่ไหนวะ ปกติไอ้เอวามันยอมที่ไหนล่ะ ขาดเรียนน่ะ”ก็จริงอย่างที่ไอ้บาสมันว่า เอวาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ตั้งแต่ร