Alle Kapitel von เล่ห์พรางใจ: Kapitel 61 – Kapitel 70

ตอนที่ 27 คลื่นเหนือน้ำ (ส่วนที่ 2) ร่างบางระหงพลิกกายตื่นเมื่อเวลาเกือบๆจะเที่ยงของอีกวัน ในหัวสมองหนักอึ้งไปหมด จดจำได้รางๆ ว่าเธอออกมาดื่มอย่างหนัก ความเสียใจเรื่องชายหนุ่มที่ตัวเองเฝ้ารักเฝ้าคอยมาแสนนานตกไปเป็นของผู้หญิงคนอื่นประเดประดังเข้ามา จนมารตีแทบขาดสติตั้งแต่ก่อนจะดื่มเหล้าเข้าไปแล้ว มารตีเก็บกลั้นความรู้สึกนี้เอาไว้มานาน นับตั้งแต่ธรรศเข้าพิธีแต่งงานไปกับดารินทร์ หากพอเธอบังเอิญไปพบดารินทร์กับนิตาเข้า การที่ได้รับรู้ถึงความรักที่ชายหนุ่มมีต่อหญิงสาวผู้ที่เขาเลือกเป็นภรรยา ความริษยาความเจ็บปวดส่งให้เธอตัดสินใจออกมาดื่มลำพัง เมื่อถูกฤทธิ์แอลกอฮอร์ควบคุม มารตีจำได้เลือนลางว่าเธอโทรตามธรรศและชายหนุ่มก็ออกมาพบเธอ ดวงหน้าสวยของหญิงสาวร้อนผ่าวเมื่อระลึกได้ว่าเธอพร่ำความในใจออกมาจนหมด จำได้ว่าเขาโอบประคองเธอมาที่ห้อง และเธอก็เบียดร่างเข้าหาเขาด้วยแรงอารมณ์ มารตีรู้สึกเวลานี้เธอร้อนไปทั้งร่างเมื้อสติเริ่มกลับคืนมาครบถ้วน หญิงสาวมองไปรอบๆกาย เธออยู่ในห้องพักที่น่าจะเป็นโรงแรมในเครือมอเรลที่เดียวกับผับที่เธอออกมาดื่ม หมายความว่าเรื่องเมื่อคืนมันคือความจริ

ตอนที่ 28 หมอกพรางใจ (ส่วนที่ 1) "ไปฮันนีมูนอีกรอบไงคะ" เสียงใสๆแนะนำอย่างมั่นอกมั่นใจในความคิดของตัวเอง ร่างเล็กๆนั่งขัดสมาธิบนเตียง มองดูหน้าเครียดๆของปาป้าอย่างเห็นใจ คนตัวโตที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงของเจ้าของห้องตัวน้อยผงกศีรษะขึ้นมามอง เป็นความคิดที่ดีเลย เพราะจะว่าไปเขากับดารินทร์ยังไม่ได้ฮันนีมูนกันเลยด้วยซ้ำ เนื่องจากเรื่องวุ่นวายที่เข้ามาไม่หยุด ซ้ำร้ายตอนนี้ยังมีเรื่องให้เธอยังไม่พอใจเขาเพิ่มอีก ธรรศทนว้าวุ่นใจต่อไปไม่ได้ จนต้องมาระบายให้ยัยตัวน้อยฟัง เด็กหญิงเลยหาหนทางปรับความเข้าใจให้กับเขาและดารินทร์ "ไปไหนดีล่ะ" สุดท้ายชายหนุ่มก็ยึดเด็กหญิงเป็นที่ปรึกษา ตอนนี้เขาทนอึดอัดกับการโดนภรรยาเมินใส่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว จะต้องทำอะไรซักอย่างให้ชีวิตคู่กลับมาหวานเหมือนเดิม "ปารีสซิคะ คราวที่แล้วพี่รินทร์ยังไม่ได้เที่ยวไหนเลยค่ะ" เด็กหญิงตอบทันที ครั้งก่อนนิตาทั้งเสียดายและสงสารทั้งคู่ที่การไปฮันนีมูนของดารินทร์และธรรศต้องจบลงกระทันหันเนื่องจากการเสียชีวิตของเจ้าสัวเหริน "แล้วพี่รินทร์จะยอมไปเหรอนิต้า" ก่อนกลับจากฮ่องกงเขาเคยลอง

ตอนที่ 29 กลร้อยเล่ห์ (ส่วนที่ 1) เสียงโวยวาย โครมครามเรียกให้ดารินทร์ต้องวางมือจากงานครัว เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นของครอบครัวซึ่งเป็นต้นกำเนิดเสียง ร่างสูงของสามียืนกอดอกมองน้องชายฝาแฝดที่อยู่ๆก็โผล่มา คราวนี้สองคนกำลังยืนคุมคนงานขนอะไรบางอย่างเข้ามาวางกลางห้อง "ทำบ้าอะไรกันอีก" พี่ชายคนโตถามเสียงเข้ม เพราะน้องชายทั้งคู่เป็นจอมก่อเรื่อง ถึงขนาดว่าตอนทั้งคู่เข้าวัยรุ่นต้องส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ หากสองหนุ่มก็ยังไม่วายก่อเรื่องวุ่นวายอยู่เป็นประจำ ดีว่ามีนิรุชพี่ชายของนิตาคอยฉุดรั้งไว้ ดารินทร์คิดว่านิรุชมีนิสัยหลายอย่างคล้ายธรรศโดยเฉพาะความใจเย็น แต่ยัยตัวน้อยน้องสาวนี่เหมือนเอานิสัยสองแฝดมารวมกันเลยทีเดียว "ไอ้ธีร์มันไปได้ตู้วินเทจมา" แฝดคนน้องรีบบอก ทำไม่สนใจพี่ชายที่ถลึงตาใส่ ดูมัน! โยนขี้มาให้เขาคนเดียว "สวยดีน่ะ" สุดท้ายธีรก็ต้องตามน้ำไปก่อน ดารินทร์มองตู้โบราณที่ถูกยกมาตั้งกลางห้องนั่งเล่น ดูแล้วน่าจะเป็นศิลปะยุควิคตอเรียนหรือไม่ก็อะไรที่เก่ากว่านั้น สรุปแล้วมันโบราณจริงๆ โบราณจนน่าขนลุก ไม่รู้ว่าสองหนุ่มไปได้

ตอนที่ 30 กับดักใจ (ส่วนที่ 1) ชายหนุ่มค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงอย่างถนอม นึกสงสารคนตัวบางที่ตอนนี้กลัวเอาจริงๆจังๆ ร่างทั้งร่างสั่นเทาทีเดียว เขาได้ยินหัวใจเธอเต้นรัวแบบที่น่ากลัวว่าจะมันจะวายเอาง่ายๆ นี่เขาปล่อยให้น้องชายแกล้งเธอรุนแรงไปหรือเปล่านะ ใครจะคิดว่าดารินทร์จะกลัวผีเอามากๆขนาดนี้ โธ่ถัง! ผู้หญิงใจเด็ดที่ตั้งสติได้ดีในยามที่โดนไล่ล่า กล้ากระทั้งต่อปากต่อคำเผ็ดร้อนกับคนที่ส่งมือปืนไปไล่ถล่มตัวเองหลายหน หากกลับกลัวจนตัวสั่น แขนขาอ่อนกับสิ่งเหนือธรรมชาติซะอย่างงั้น มือแข็งแรงค่อยๆลูบศีรษะของหญิงสาวที่ยังคงตัวสั่นอย่างปลอบประโลม ใจนึกอยากจะบอกความจริงว่าสิ่งที่้เธอกำลังกลัวอย่างหนักเป็นแค่เล่ห์กลของสองหนุ่มแฝด แต่หากทำอย่างนั้นรับรองเรื่องใหญ่แน่ เธอคงโกรธสองหนุ่มนั้นรวมทั้งเขาด้วย โกรธหนักแน่ๆก็ทำเธอกลัวซะขนาดนี้ คงต้องปล่อยให้เรื่องนี้เป็นความลับต่อไป "รินทร์ครับ ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรแล้วคนดี" เสียงทุ้มนุ่มนวลปลอบประโลม ขณะที่วงแขนเรียวกอดรัดร่างของคนตัวโตไว้แน่นอย่างจะหาที่พึ่ง "รินทร์...รินทร์กลัวจริงๆ ป...ประตู...ประตูตู้ม

บทส่งท้าย "มนต์พรางใจ" ร่างบางกระสับกระส่ายบนที่นั่งตอนหลังของรถคันใหญ่ที่นั่งกลับจากสนามบิน ชายหนุ่มรั้งร่างหญิงสาวเข้ามาโอบกอดเอาไว้ใจเขาก็ร้อนลุ่มไม่แพ้กัน ร้อนตั้งแต่ดารินทร์มาบอกว่ายัยตัวน้อยเข้าโรงพยาบาลได้หลายวันแล้วเพราะเป็นไข้เลือดอย่างรุนแรง หากเด็กหญิงไม่ยอมให้ใครบอกเขากับดารินทร์เพราะไม่อยากให้เป็นห่วง แล้วทำให้การฮันนีมูนต้องล่มอีก แต่ดารินทร์ก็รู้จนได้เพราะบังเอิญโทรกลับไปยังเมืองไทยเพื่อถามไถ่ข่าวคราวของคนทางนั้น "รินทร์ห่วงแก ไข้เลือดออกน่ากลัวออกนะคะ ทำไมถึงไม่ให้ใครบอกเรา แล้วนี่ก็ไม่ยอมให้คุณหนึ่งรู้อีก" พอปิดบังธรรศกับดารินทร์ไม่ได้ ยัยตัวน้อยก็ย้ำว่าห้ามบอกพี่ชายเด็ดขาด อาการป่วยทำให้เธอดีขึ้นเป็นพักๆและทรุดลงในช่วงที่ไข้ขึ้น ตอนนี้นิตาอยู่โรงพยาบาลได้เป็นอาทิตย์แล้ว "แกเป็นแบบนี้แหล่ะรินทร์ นิต้ากลัวว่าคนอื่นจะไม่มีความสุข" ตลอดเวลาที่เลี้ยงดูกันมาชายหนุ่มรู้จักยัยตัวน้อยดี หัวใจดวงเล็กนั่นอ่อนโยนและยิ่งใหญ่ นิตาคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ อยากให้คนอื่นมีแต่ความสุขความสบายใจ "รินทร์ห่วงแกนะคะ รินทร์จะมีความสุขได้ยังไงตอนแกป่วยหนัก