All Chapters of เล่ห์พรางใจ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 ลูกสาวมาเฟีย (ส่วนที่ 2) "คะ" ก็คุณหนูเหรินตัวเป็นๆยืนอยู่ตรงนี้แล้ว จะให้ทำยังไงล่ะ "คุณก็เป็นคนอื่นไปแล้วกัน เป็นคนที่คุณบอกผมตั้งแต่แรกก็ได้" "ค่ะ ดารินทร์เป็นชื่อไทยของฉัน" ตาสีอำพันจับจ้องดวงหน้าขาวนวลอย่างพินิจ "มีใครรู้มั้ยว่าคุณมีอีกชื่อนอกจาก เหริน ลี่ฟาน" "ไม่ค่ะ ที่ฮ่องกงคงมีแต่พ่อที่รู้" ชีวิตของเหริน ลี่ฟาน กับดารินทร์ แทบจะแยกจากกัน ที่ฮ่องกงใครๆอาจรู้จักเธอในฐานะคุณหนูเหริน ลูกสาวมาเฟียใหญ่ แต่ที่เมืองไทยเธอคือดารินทร์ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เพราะตากับยายของเธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับมาเฟีย ชีวิตของเธอจึงเหมือนมีสองภาค ระหว่างภาคคุณหนูเหริน ลี่ฟาน ตอนอยู่กับพ่อ และดารินทร์ผู้หญิงไทยธรรมดาในตอนที่อยู่กับผู้เป็นตากับยายที่เมืองไทย "ดี งั้นคุณเป็นดารินทร์ไปแล้วกัน" ชายหนุ่มตัดสินใจง่ายๆ "ไป ผมจะพาคุณไปห้องพัก ทางนี้คนของผมจะจัดการเอง" ในความรู้สึกของดารินทร์ ผู้ชายคนนี้ช่างเผด็จการเหลือเกิน เขาสั่งให้เธอทำนั่นทำนี่ และหญิงสาวก็ไม่มีทางเลือกให้ปฎิเสธซะด้วยซิ ดารินท

ตอนที่ 2 พี่เลี้ยง (ส่วนที่ 2) เด็กหญิงพาดารินทร์มาหยุดตรงหน้าห้องพักข้างๆ เคาะประตูอยู่ไม่นาน เจ้าของห้องที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยก็เดินมาเปิดประตูให้ “ปาป้า พี่รินทร์มีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ นิดไปรอที่ห้องนะ” เสียงใสๆพูดรัวใส่ปาป้า แล้วก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าห้องข้างๆไป ดารินทร์ไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่เผชิญหน้ากับคนตัวสูงลำพัง “เชิญครับ” ชายหนุ่มเปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น เป็นการเชื้อเชิญ หากดารินทร์อยากจะบ้าตาย จะให้เธอเข้าไปคุยกับเขาในห้องสองต่อสองนี่นะ เธอพึ่งเจอเขาได้ไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ จะไว้ใจได้ยังไง ดวงตาคมๆมองอย่างเข้าใจความคิดของหญิงสาว “วันนี้ผมเหนื่อยมาก คงไม่คิดจะทำอะไรคุณหรอก คุณรีบพูดธุระมาดีกว่า เราจะได้ต่างคนต่างไปพักผ่อน” คำพูดตรงๆที่คนตัวสูงเอ่ยออกมา ทำเอาดารินทร์รู้สึกตัวเองแก้มร้อนผ่าว แต่ก็จำใจเดินเข้าไปในห้องนั่น ชายหนุ่มเปิดประตูค้างไว้อย่างสุภาพ “ฉันอยากติดต่อทางบ้าน” “เราคุยกันแล้ว จะไม่มีการติดต่อไปไหนทั้งนั้น เพราะบนเรือลำนี้ไม่มีคุณหนูเหริน” หญิงสาวรู้สึกว่าเสียงเรียบๆตอบกลับมามีร

ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 2)ดารินทร์เพลิดเพลินกับการช็อปปิ้งที่มีชายหนุ่มคอยตามจ่ายเงินให้ จริงๆ มันก็เงินเธอนี่ เค้าบอกเองว่าจะส่งบิลไปเก็บ แล้วทำไมเธอจะต้องเกรงใจ ร้านค้าบนเรือไม่มีอะไรแตกต่างไปจากบนบกแต่อย่างไร แม้แต่ร้านกาแฟริมทางสไตล์ฝรั่งเศสก็จำลองมาเหมือนทุกรายละเอียด หญิงสาวรู้สึกตื่นตาไปหมดจนอดนึกถึงคนที่นอนพักอยู่ที่ห้องไม่ได้ เด็กหญิงคงสนุกสนานไม่น้อยถ้าได้มาเดินเที่ยวด้วยกัน "นิต้าเคยมาที่นี่หรือยังคะ" เสียงหวานใสเอ่ยถามคนเป็นพ่อของเด็กหญิง "ยังครับ เราเพิ่งขึ้นเรือมาก่อนคุณไม่นาน" ดวงหน้างดงามครุ่นคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยขึ้น "เราน่าจะไปชวนแกนะคะ ป่านนี้แกคงตื่นแล้ว" ชายหนุ่มเหลือบตามองคนพูดแว้บหนึ่ง รอยยิ้มทาทับดวงตาสีอำพัน "เดี๋ยวผมให้คนไปตามแกแล้วกัน เราไปนั่งรอแกที่ร้านกาแฟตรงนู้นดีกว่า" หญิงสาวพยักหน้ารับ เพราะเธอก็เริ่มรู้สึกเมื่อยแล้วเหมือนกัน เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นใกล้ๆ จนหญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นจากเมนูที่แสร้งทำเป็นสนใจเพื่อจะได้ไม่ต้องอึดอัดที่ไม่รู้จะคุยอะไรกับคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงข้าม

ตอนที่ 4 เรื่องเล่า (ส่วนที่ 2)สุดท้ายธรรศก็ต้องเดินไปส่งสองสาวต่างวัยที่กลายเป็นคู่หูที่แสนจะเข้ากันดีเพราะกลัวผีขึ้นสมองเหมือนกัน พอทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็แสร้งทำเป็นโอเอ้ไม่ยอมกลับห้อง ขณะที่ธรรศพูดคุยทักทายกับผู้โดยสารหลังทานอาหาร ทั้งๆ ที่ปกติทั้งคู่จะพยายามไม่อยู่ในห้องอาหารนาน เพราะไม่อยากปะทะกับบรรดาคุณหญิงคุณนายหลายคนที่ไม่ลงรอยกัน ตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจจะคุยธุรกิจกับแขกบางคน หากพอเห็นท่าทางของดารินทร์และนิตา ก็ต้องตัดสินใจจะพักเรื่องงานเอาไว้ก่อน แล้วไปส่งสองสาวที่ห้องพัก คนสามคนเดินเรียงแถวไปตามทางเดินสลัวๆของเรือโดยมีธรรศนำหน้า ดารินทร์รั้งท้ายและเด็กหญิงนิตาเดินตรงกลาง ดารินทร์รู็สึกว่าวันนี้ทางเดินจากห้องอาหารกลับห้องพักดูทั้งไกลและมืดกว่าทุกวัน นิตาก็คงรู้สึกเหมือนเธอเพราะเด็กหญิงทำท่าเหมือนไม่มีแรงจะก้าวขาเอาซะเลย "คุณธรรศ ฉันว่าคุณอุ้มนิต้าเถอะค่ะ ดูแกเดินไม่ค่อยจะไหวแล้ว" จริงๆ นิตาก็โตเกินกว่าจะให้คนเป็นพ่ออุ้มแลัว หากดารินทร์เห็นท่าทางแล้วว่าถ้าปล่อยให้เด็กหญิงเดินต่อไปเอง คงไม่ถึงห้องพักง่ายๆ แน่ ธรรศหันมามองหน้าซีดๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยแ

ตอนที่ 5 งานใหม่ (ส่วนที่ 2) สุดท้ายแล้วดารินทร์ก็ไม่สามารถขัด'จอมเผด็จการ' ภายใต้ท่าทางแสนสุภาพได้ ต้องยอมให้เขาพามายังด้านหนึ่งของเรือ ซึ่งจัดเป็นออฟฟิศขนาดย่อมๆ หญิงสาวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านอกจากดูแลเรือลำนี้แล้ว ชายหนุ่มยังต้องทำงานอะไรอีก เธอพอจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับธรรศมาบ้างจากเด็กหญิงนิตา เด็กหญิงเล่าว่าปาป้าของเธอเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมอเรล ตระกูลที่รวยติดอันดับโลกเพราะมีธุรกิจหลายอย่าง เรือลำนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น ถึงแม้ดารินทร์จะได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวตระกูลเหริน ตระกูลมาเฟียแห่งเกาะฮ่องกง มีธุรกิจมากมายเช่นกัน หากแต่เธอไม่เคยไปข้องเกี่ยวกับกิจการใดๆของตระกูล เพราะถูกเลี้ยงดูโดยตากับยายที่เมืองไทย เธอเลยไม่เคยรู้ว่าลูกหลานเศรษฐีนี่จะต้องสืบทอดงานอะไรของครอบครัวบ้าง แล้วบนเรือลำนี้มีอะไรให้ธรรศทำอีก "ผมต้องบริหารธุรกิจของครอบครัวหลายๆอย่าง ถึงตอนนี้ผมจะมาอยู่บนเรือ แต่งานหลายๆอย่างมันหยุดไม่ได้" จริงๆแล้วชายหนุ่มตั้งใจจะใช้เวลาช่วงที่ล่องเรือจากฮ่องกงกลับไทย เป็นช่วงเวลาพักผ่อน แต่ภาระหน้าที่หลายๆอย่างก็ทำให้เขาละทิ้งงานไม่ได้เลย โชคดีที่เทคโนโลยีปัจจุบั