All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 91 - Chapter 100

“แต่บทเพลงต้องห้ามเป็นของอันตราย มีเหตุผลอะไรถึงจะให้ข้าละเว้นนาง” มู่เลี่ยงหรงส่งคำถามที่เขาหนักใจที่สุดไป และรอฟังจิ้งจอกแถลงไขอย่างใจเย็น เขามองคนตรงหน้าอย่างคาดหวังว่าอาจจะมีทางออก“เรียนท่านอ๋อง เหตุผลมีอยู่สามอย่าง ข้อแรก นอกจากครอบครัวของกระหม่อม ฮ่องเต้ ท่านอ๋อง และอัครเสนาบดีทั้งสอง ก็ไม่มีผู้ใดเคยฟังบทเพลงขลุ่ยโลกันต์ ข้อสอง เมื่อครู่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเพราะนาง แสดงว่าบทเพลงที่เล่นไม่มีอันตราย ข้อสาม ในมือนางไม่ใช่ขลุ่ยโลกันต์เสียหน่อย และคนทั้งแคว้นหานต่างรู้ว่าไป่หลงจิ่วผนึกอาวุธปีศาจไปแล้ว” ”“เจ้าจะบอกว่าข้าเข้าใจผิดไปอย่างนั้นหรือ” มู่เลี่ยงหรงยังคงไม่อ่อนข้อ เขาจำเป็นต้องให้ทุกคนเห็นด้วย ไม่ใช่เพียงเยี่ยนจิ้นหลิงพูดอะไรก็เออออคล้อยตาม เพราะไม่แน่ว่าคนที่รู้เห็นเหตุการณ์ในวันนี้จะจงรักภัคดีกับเขาอย่างแท้จริงทั้งหมด หากผิดพลาดนั้นหมายถึงเขา เยี่ยนเยว่ฉี ตระกูลเยี่ยน และอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายล้วนต้องกลายเป็นกบฏ“หากไร้ซึ่งขลุ่ยโลกันต์ วิชาเมื่อครู่ย่อมไม่ใช่เพลงขลุ่ยปีศาจอย่างแน่นอน เพียงแต่ท่วงทำนองบทเพลงที่น้องสาวข้าเล่น ก็เป็นวิชาที่ไป่หลงจิ่วคิดค้นขึ้นจึงฟังดูคล้ายคลึงก

แต่แล้วซุนเหมยก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา แสงจันทร์วันเพ็ญสาดส่องทำให้แลเห็นทัศนียภาพโดยรอบได้ถนัดตา นางเพ่งมองไปยังเบื้องหน้าก็พบว่ามีบางสิ่งโผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำ และมันกำลังเคลื่อนเข้ามาอย่างช้าๆ“ออกไปนะ ออกไป!” หญิงสาวคร่ำครวญ เมื่อเงาดำใกล้เขามาจนห่างกันเพียงสองจั้งเท่านั้น“เจ้ากลัวข้างั้นรึ” เสียงใสกังวานปานระฆังของสตรีตอบกลับมา“จะ...เจ้าเป็นคน หรือเป็นตัวอะไรกันแน่”“หยาบคายจัง ข้าไม่ใช่มนุษย์ต่ำต้อยเช่นเจ้าหรอกนะ”“งั้นเจ้าปล่อยข้าออกจากที่นี่ได้ไหม” ซุนเหมยร้องถามอย่างมีความหวัง บางทีนางอาจจะเล็ดรอดหนีออกไปได้“แน่นอน ข้าคือผู้ปลดปล่อย” มันหัวเราะ ทั้งที่เสียงไพเราะ ทว่ากลับสร้างความหวาดหวั่นพรั่นพรึงให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมากเพียงชั่วพริบตา สิ่งมีชีวิตนั้นก็เข้ามาใกล้จนชุนเหมยมองเห็นหน้าตาของมันได้ชัดเจน ผมดำเงางามสยายพลิ้วไหวอยู่ในน้ำครึ่งหนึ่ง นัยน์ตาสีมรกตแลดูลึกลับ ใบหน้างดงามเกลี้ยงเกลาไร้ที่ติ ริมฝีปากรูปกระจับฉ่ำวาว ร่างเปลือยเปล่าขาวซีด หญิงสาวยืนแข็งค้างด้วยตกตะลึงในความงามนี้“ข้าสวยใช่ไหม พ่อหนุ่มรูปงามก็บอกข้าแบบนี้ แต่กลับไม่เคยลงมาเล่นน้ำกับ

“ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ รับรู้เอาไว้ เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นของข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์”“ท่านเกี้ยวสตรีด้วยคำพูดแปลกหูเช่นนี้ตลอดเลยหรือไง”“ข้าไม่เคยเกี้ยวสตรี พวกนางพร้อมมอบกายให้เพียงแค่ข้าปรายสายตาอยู่แล้ว แต่เจ้าพิเศษกว่าผู้หญิงพวกนั้น ข้าถึงได้เสี่ยงเข้ามาหาถึงที่นี่ยังไงเล่า” เยี่ยนจิ้นหลิงกลั้วหัวเราะเบาๆ ในลำคอ สำหรับถางซือเซียน เขาเป็นบุรุษที่มั่นใจในรูปโฉมจนน่าหมั่นไส้“ข้าคือคนพิเศษของท่านหรือ” นางถามด้วยเสียงอันสั่นไหว หัวใจเต้นโครมคราม เยี่ยนจิ้นหลิงเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสุกใสดั่งดวงดาวบนฟ้า“ข้าไม่เคยพูดมากเท่านี้มาก่อน เชื่อสิ จิ้งจอกสีเงินไม่พูดปดหรอก” เขาก้มลงซุกไซ้ดอมดมความหอมหวานที่เฝ้าคะนึงหาอีกครั้ง ถางซือเซียนหน้าร้อนผ่าว ทั้งคำหวาน ทั้งการรุกเร้าที่กำลังหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ นางแทบหมดแรง“แต่ท่านทำเช่นนี้ไม่ถูก หากข้าพิเศษ และท่านจริงใจก็ควรอดใจรอให้ถึงวันวิวาห์ก่อนสิ” ถึงแม้จะไม่ได้รังเกียจที่เขาสัมผัสตน แต่ไม่ว่ายังไงนางก็อยากทำทุกอย่างให้ถูกต้องเยี่ยนจิ้นหลิงยอมถอนริมฝีปากและจมูกออกจากซอกคอหอมกรุ่น เขาจดจ้องเข้าไปในดวงตาสุกใสของนาง ความจริงเขาอยาก

ในที่สุดซิ่นเฉิงก็โยนซูจิ้งลงบนพื้นหญ้าหลังพุ่มไม้ในจุดลับตา นางตกใจหวาดผวากลัวว่าคนตัวโตจะทำร้ายจึงกระถดตัวถอยหลังไปเรื่อยๆ จนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงวัง เมื่อรู้ว่าตนจนมุมแล้วจึงตะโกนสุดเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือ“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย มีคนร้าย!”“หยุดร้องซะ” ซิ่นเฉิงร้องห้ามเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม“ไม่! ข้าไม่หยุด ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย”“ข้าบอกให้หยุดร้องเดี๋ยวนี้”ซิ่นเฉิงขมวดคิ้ว เริ่มจะปวดขมับขึ้นมาแล้ว แต่เขาคิดว่าสักพักนางคงเหนื่อยที่จะร้องแล้วเงียบไปเอง ตรงนี้เป็นจุดลับตาในอุทยานตะวันออกยังไงก็ไม่มีใครได้ยินนางแต่ต่อให้ได้ยิน ตนเองก็ไม่หวาดกลัวอยู่ดีซูจิ้งยังคงนั่งแหกปากอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย ยังคงร้องขอความช่วยเหลือจนหน้าดำหน้าแดง นางทำได้เพียงตะโกนอย่างสิ้นหวัง โดยไม่กล้าขยับตัวไปไหน เพราะซิ่นเฉิงยืนผงาดคุมเชิงอยู่ด้านหน้า น้ำเสียงของนางปนสะอื้นน้ำตาเอ่อคลอบนดวงตาองครักษ์หนุ่มยืนกอดอกกัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดโปนตรงขมับ ทั้งปวดหูปวดหัวกับเสียงร้องหวีดแหลมมากขึ้นทุกขณะของสาวน้อย เขาแอบคิดอยู่ว่าตนควรจะเอารองเท้ายัดปากนางดีหรือไม่ แต่ก็ไม่อาจตัดใจลงมือกับสตรีบอบบางน่ารั

ซูจิ้งไม่เข้าใจเยี่ยนจิ้นหลิงเลยสักนิด ตั้งแต่ที่บิดาเสียชีวิตจากไป คุณชายรองก็เอาแต่เจ้ากี้เจ้าการกับตน ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องดี เช่น เขาจะหาซื้อของในเมืองมาฝาก ขนมที่นางชอบเขาก็รู้ สาวน้อยยังได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าสาวใช้ในบ้านทุกคน นายน้อยสั่งห้ามใครมารังแกหรือใช้นางทำงานอื่น หน้าที่รับผิดชอบก็มีเพียงการดูแลคุณหนูเล็กเพียงอย่างเดียว ซึ่งถือว่าสบายกว่าบ่าวที่ดูแลส่วนอื่นของจวนมากนัก แต่สิ่งที่ทำให้ซูจิ้งเป็นกังวลอย่างมาก คือความห่วงใยที่เกินกว่าเหตุของนายน้อยเยี่ยนจิ้นหลิงมักลงโทษหรือสั่งสอนเด็กหนุ่มที่มาพูดคุยเล่นหัวกับนาง บางคนโดนแกล้งแค่นิดหน่อย อย่างร้ายที่สุดก็มีแขนขาหักมาแล้ว ทำให้เด็กหนุ่มในจวนและนอกจวนไม่มีใครมาพูดคุยกับนางหากไม่จำเป็น“หากวันหนึ่งบ่าวเกิดชอบพอผู้ใดขึ้นมา คุณชายรองจะทำร้ายเขาหรือไม่เจ้าคะ” ซูจิ้งอดถามไม่ได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณชายรองจะเลิกทำกับตนแบบนี้เสียที“หากข้าดูแล้วเขาไม่เหมาะสมกับเจ้า ข้าก็คงต้องขัดขวาง” เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนตอบคำถามนาง“บ่าวขอบังอาจถาม คุณชายรอง มะ...มีสิทธิ์อันใด” ซูจิ้งถามเสียงสั่น ในใจก็กลัวจะโดนเยี่ยนจิ้นหลิงลงโทษอีกฝ่า