All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 71 - Chapter 80

เยี่ยนเยว่ฉีฟังจบก็ทำได้เพียงยิ้มเย็น นี่สามีของนางกำลังจะไกล่เกลี่ยหรือสร้างเรื่องเพิ่มกันแน่ แต่ก็ยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่งเอาไว้ก่อน“หม่อมฉันจำต้องทิ้งศักดิ์ศรี เพราะบุรุษที่กุมหัวใจหม่อมฉันเลือกสตรีอื่นเป็นภรรยาเอกเพคะ”“อืม น่าเห็นใจยิ่งนัก” มู่เลี่ยงหรงพยักหน้าติดๆ กัน แล้วเหลือบไปมองซิ่นเฉิงที่นั่งกำหมัดแน่น “ว่าอย่างไรเล่าองครักษ์ของข้า สตรีที่เคยปฏิเสธเปิ่นหวางเลือกเจ้าเป็นสามีเชียวนะ”“กระหม่อมไม่อาจรับสตรีที่กล่าวคำโป้ปดหน้าตาเฉยเข้าตระกูลได้พ่ะย่ะค่ะ” ซิ่นเฉิงส่งสายตารังเกียจไปยังชิงหรูอย่างไม่ปิดบัง“เกิดมาเป็นบุรุษ หากจะมีสามภรรยาสี่อนุก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย หรือว่าเจ้ากลัวซูจิ้งจะโกรธเคือง เช่นนั้นเราจะกล่อมนางให้ยอมรับชิงหรูเป็นอนุให้ อย่างไรเจ้าก็เป็นถึงบุตรชายผู้ตรวจการ จะมีอนุเพิ่มสักคนสองคนหาใช่เรื่องใหญ่อันใด เพียงเท่านี้ก็คงหมดเรื่องแล้วกระมัง”“ท่านอ๋องได้โปรดเมตตาด้วย หากกระหม่อมรับนางงูพิษนี้เป็นอนุคงมีแต่ทุกข์ใจ” ก่อนหน้านั้นเขายังรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ผลักไสชิงหรู แต่ตอนนี้กลับคิดว่าตนเองทำถูกต้องแล้ว“หากรังเกียจขนาดนั้น แล้วเจ้าไปข้องแวะกับนางตั้งแต่แรกทำไมเล่า”

เปาะ! เสียงพู่กันขนจิ้งจอกในมือหักเป็นสองท่อน นัยน์ตาสีนิลเหลือบมองไปทางชิงหรูคราหนึ่ง นางก็รีบยื่นด้ามใหม่ให้ทันที จากนั้นก็รีบเก็บซากพู่กันอันที่ห้าทิ้งไปเสียอ๋องหนุ่มรวบรวมสมาธิใหม่อีกครั้ง พยายามสงบนิ่งและใจเย็น แต่แล้วก็ตัดสินใจวางพู่กันกลับลงไปบนโต๊ะ ขยุ้มภาพวาดอันยุ่งเหยิงตรงหน้าแล้วเขวี้ยงทิ้งไปอีกทางอย่างไม่ไยดี กระดาษยับยู่ยี่ลอยคว้างไปตกตรงหน้าผู้มาถึงพอดิบพอดี“เป็นการต้อนรับที่วิเศษมาก” เยี่ยนเยว่ฉีเอ่ยทักทาย นางหยุดยืนอยู่ตรงนั้น ด้วยไม่แน่ใจในสถานการณ์เท่าใดนัก นัยน์ตาดอกท้อกวาดไปรอบๆ เห็นซิ่นเฉิงยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหินเฝ้าเขาอยู่ ส่วนชิงหรูก้มหน้าเกร็งกายอยู่อีกทาง นางก็รู้ได้ทันทีว่าบุรุษที่นั่งหันหลังคงกำลังทำหน้าตาน่ากลัวอยู่เป็นแน่มู่เลี่ยงหรงยังคงนั่งนิ่ง เขาไม่อยากเจอเยี่ยนเยว่ฉีในตอนนี้ แต่นางกลับโผล่มา ครั้นจะเอ่ยปากไล่ตรงๆ ก็ดูจะใจร้ายเกินไป แต่จะให้พูดคุยตอนอารมณ์ไม่มั่นคงก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เสี่ยงมีปากเสียงกันอีกเมื่อทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา มู่เลี่ยงหรงรู้สึกว่าตนพะเน้าพะนอเยี่ยนเยว่ฉียิ่งกว่าผู้ใด ตามใจทุกสิ่ง ไม่เคยขัดข้องหากนางร้องขอสิ่งใด แม้แต่เวลา

“นางมีสามีแล้ว!” เสียงตวาดดังมาจากด้านหลังของเยี่ยนเยว่ฉี หญิงสาวสะดุ้งหันกลับไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นมู่เลี่ยงหรงยืนหน้าหน้าถมึงทึง ส่งกลิ่นอายสังหารไปยังผู้ร่วมโต๊ะของภรรยาที่หนีออกมาเช่นนาง“...” ติงเจิ้นหวายังคงอึ้งงันอยู่“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไป!” มู่เลี่ยงหรงกำหมัดแน่น อยากจะทุบหัวไอ้หน้าอ่อนที่มาเกาะแกะภรรยาของเขาให้บี้แบนเยี่ยนเยว่ฉีไม่อยากให้บัณฑิตหนุ่มเดือดร้อนจึงรีบหันกลับไปร่ำลาอีกฝ่ายก่อนที่สามีของนางจะหมดความอดทน“คุณชายติง ท่านนั่งกินเต้าหู้ต่อไปเถิด เป็นข้าต่างหากที่สมควรจะจากไปได้แล้ว ขอบคุณท่านมากที่ให้ข้าร่วมโต๊ะ” เยี่ยนเยว่ฉีคลี่ยิ้มงดงามดั่งแสงตะวันสาดส่อง ชายหนุ่มแทบละลายกลายเป็นแอ่งน้ำอยู่ตรงนี้ครั้นอำลาชายหนุ่มใจดีเรียบร้อยแล้ว เยี่ยนเยว่ฉีก็เยื้องกรายออกไปจากร้านเต้าหู้ด้วยท่วงท่าสง่างาม มู่เลี่ยงหรงที่กำลังเดือดดาลก็รีบตามนางออกมาโดยไม่ทันได้ฆ่าใครอ๋องหนุ่มปราดเข้าไปหาชายาของตน แล้วตวัดแขนอุ้มร่างบางทะยานขึ้นเจ้ามังกรสีนิลอย่างสวยงาม จากนั้นก็สั่งให้องครักษ์เข้าไปจ่ายเงินให้เรียบร้อยแล้วพาเจ้าหงส์ขาวตามกลับไปด้วย สิ้นคำสั่งเขาก็ตะบึงม้าออกไปเพื่อให้ถึงตำหนั

“เพราะข้าเคยคิดแบบเจ้ามาก่อนยังไงล่ะ ซึ่งความคิดแบบนี้มันเป็นหายนะชัดๆ รู้หรือไม่เล่าว่าบุรุษขี้เบื่อมากเพียงใด หากเรายังเอาแต่อายสุดท้ายเขาจะไปมีอนุ ด้วยเหตุนี้ภรรยาเอกอย่างพวกเราจึงต้องหาวิธีรับมือ” เยี่ยนเยว่ฉีทำหน้าจริงจัง “ไว้ข้าจะสอนเจ้าเอง”“หวางเฟยได้โปรดชี้แนะบ่าวด้วย” ซูจิ้งถึงกับคุกเข่าคารวะ“วางใจได้ รับรองว่าพ่อองครักษ์เนื้อหอมไปไหนไม่รอดแน่” ระหว่างที่นายบ่าวกำลังสนุกสนานกับการอ่านหนังสือนิยายเล่มนั้น มู่เลี่ยงหรงที่เตรียมตัวแจ้งข่าวเรื่องการตั้งครรภ์ของนางก็เดินเข้ามาในห้อง เขามั่นใจว่าตอนนี้กลิ่นกายของเขาสะอาดดี แม้แต่แม่เสือก็อิ่มแล้วด้วยคงจะยังไม่แผลงฤทธิ์มู่เลี่ยงหรงหย่อนกายลงนั่งข้างๆ เยี่ยนเยว่ฉี เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีขยะแขยงตนเองอย่างเมื่อเช้าก็เบาใจ เขาค่อยๆ ดึงนางเข้ามากอดพร้อมจุมพิตที่พวงแก้ม“อ้ายเฟย อารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่”“อืม ข้ารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว” ความจริงแล้วเยี่ยเยว่ฉีรู้สึกรำคาญอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เท่าเมื่อเช้า จึงไม่โวยวายและปล่อยให้เขาง้องอนอย่างเต็มที่ เพราะก็รู้สึกผิดอยู่บ้างที่อาละวาดขว้างปาข้าวของ“ข้ามีข่าวดีจะบอกเจ้า”“หากเป็นเรื

ฉับพลัน เสียงกรีดร้องของหญิงสาวก็ดังออกมาจากในเรือนพักอันมืดมิด ซิ่นเฉิงหัวใจหล่นวูบเมื่อคิดว่าคนรักกำลังมีอันตราย ผู้ใดกันกล้าเข้าไปทำร้ายนางถึงในเรือนพักหัวหน้าองครักษ์ของฉินอ๋องช่างไม่กลัวตายชายหนุ่มพุ่งตัวไปที่ประตูแล้วใช้เท้าถีบเต็มแรง เมื่อเข้าไปก็แลเห็นคนร้ายคลุมหน้าในชุดสีดำกำลังยืนหันหลังให้เขาในความมืด ในมือถือดาบยาวเล่มหนึ่ง ส่วนที่พื้นมีร่างของผู้หญิงนั่งกรีดร้องด้วยความตกใจ ในขณะที่คนร้ายกำลังยกดาบขึ้นนั้น ซิ่นเฉิงทะยานเข้าไป ง้างมือแล้วฟันกลางหลังคนในชุดดำทันที“กรี๊ดดด...” เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของคนร้ายกลับละม้ายเสียงร้องของซูจิ้งไม่มีผิด ซิ่นเฉิงจึงรีบถลาเข้าไปเปิดผ้าคลุมหน้าของคนในชุดดำที่ล้มอยู่บนพื้น แสงสลัวจากคบไฟที่นอกหน้าต่างสะท้อนใบหน้าหญิงคนรัก“จิ้งเอ๋อร์! ไม่...ไม่จริง เป็นเจ้าได้อย่างไร” ความตระหนก หวาดหวั่น และความเสียใจถาโถม มือของซิ่นเฉิงสั่นเทา ใบหน้าบิดเบี้ยว ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาลงมือทำร้ายคนรักของตนเอง“พะ...พี่เฉิง” ซูจิ้งพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ตะ...ตาม...หะ...หวาง...” เสียงของนางเริ่มขาดห้วง“อะไรนะ หวาง...หวางเฟยหรือ” เขาถามย้ำ ซูจิ้งใ