Semua Bab ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Bab 61 - Bab 70

พายุแห่งอารมณ์สงบลงแล้วการเดินทางอันยาวนาน กอปรกับต้องร่วมทำพิธีขอบุตรท่ามกลางแสงจันทร์และลมภูเขาที่พัดโบกตามความเชื่อ เยี่ยนเยว่ฉีก็อ่อนเพลียไร้ซึ่งเรี่ยวแรง มู่เลี่ยงหรงจึงจัดการสวมอาภรณ์ให้นางชั้นหนึ่งแล้วปล่อยให้คนงามนอนพักเงียบๆ บนเตียงมู่เลี่ยงหรงเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ เขาใช้เวลาค่อนข้างมากไปกับเยี่ยนเยว่ฉีจนไม่ได้สั่งการอะไรกับผู้ใดสักอย่าง นี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นไปมากแล้ว เดินทางมาไกล หนำซ้ำยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ภรรยาคนงามจะหมดแรงนอนซมก็ไม่แปลกอันใด ท่านอ๋องหนุ่มจึงสั่งการให้ห้องครัวรีบทำอาหารทันทีความจริงบรรดาข้ารับใช้ต่างรู้หน้าที่กันดีอยู่แล้ว ทุกอย่างจึงเตรียมเอาไว้พร้อมสรรพ เพียงรอผู้เป็นนายเอ่ยปากว่าต้องการ ไม่นานนักอาหารอันโอชะก็ถูกนำมาจัดวางบนโต๊ะ มู่เลี่ยงหรงเห็นว่ามีแต่ของหนักท้องจึงหันไปสั่งซูจิ้งให้ไปบอกในครัวให้เตรียมอาหารที่ย่อยง่ายให้หวางเฟยใหม่ ส่วนตนที่ใช้เรี่ยวแรงไปอย่างมหาศาลก็เติมเต็มท้องที่ว่างอย่างไม่รีบไม่ร้อนร่างบางปรือตาขึ้นจากความง่วงงุน สมองค่อยๆ ปรับการรับรู้ ซึ่งนำมาแต่เรื่องวาบหวามที่เกิดขึ้นท่ามกลางผืนน้ำ แสงจันทร์ และลมภูเขาที่โบกโชย

ริมฝีปากร้อนประทับจุมพิตลงไปบนผิวอันเรียบเนียนแทบทุกตารางนิ้ว ในขณะที่สะโพกสอบขยับไหวบรรเลงทำนองอ่อนหวานกว่าที่เคย มือร้อนลูบไล้แผ่วเบาไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง ให้ความรู้สึกละมุนละไมและล่องลอย เยี่ยนเยว่ฉีรู้สึกเหมือนฝัน นางเพิ่งรู้ว่าเขาก็สามารถอ่อนโยนได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีแต่ความเร่าร้อนดิบเถื่อน“อืม...เลี่ยงหรง วันนี้ท่านช่างนุ่มนวลยิ่งนัก”“ทำไม ไม่ชอบหรือ”“ไม่ใช่ไม่ชอบ เพียงแค่แปลกใจเท่านั้นเอง”“แล้วเจ้าจะได้รู้ว่า ข้าสามารถทำให้เจ้าแปลกใจได้อีกไม่รู้จบ”สัมผัสนุ่มนวล เนิบนาบ สะโพกโยกช้าๆ เพียงเท่านี้กลับสร้างความทรมานให้เยี่ยนเยว่ฉีเสียอย่างนั้น แม้เขาจะแทรกลึกจนสุดเส้นทาง เติมเต็มทุกจังหวะอย่างสมบูรณ์ ทว่ากลับทำให้หญิงสาวรู้สึกวูบโหวงอย่างประหลาด ทั้งที่เขากำลังป้อนความสุขให้ แต่นางกลับรู้สึกคล้ายดั่งคนหิวโซขึ้นทุกขณะ ความสับสนมึนงงอย่างไม่เคยเป็นเกิดขึ้นในสมอง ‘ไม่ ข้าต้องการมากกว่านี้ รักข้ามากกว่านี้’“อึ่ก...เลี่ยงหรงได้โปรด ข้าไม่ไหวแล้ว” น้ำตาอุ่นชื้นปริ่มตรงหางตา พร้อมเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นจากความอย่างสับสน“ข้าก็กำลังรักเจ้าอยู่นี่ไง หรือว่ายังไม่มากพอ”“ฮือ...ได้โปรด

สองข้างทางเงียบสงบจนได้ยินเสียงล้อไม้รถม้าบดกับถนนดิน พวกเขามุ่งหน้าสู่เส้นทางสายหลัก ลัดเลาะชายเขาเพื่อไปยังอารามเก่าแก่แห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ชายป่าที่ร่ำลือกันว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์นัก ผ่านไปราวสองก้านธูป ในที่สุดรถม้าขนาดเทียมม้าสี่ตัวจึงจอดสนิท ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น สองสามีภรรยาประคองกันลงมายังหน้าประตูทางเข้าบุรุษหล่อเหลาในชุดคลุมหนังเสือดำกับสตรีงดงามในชุดคลุมขนจิ้งจอกหิมะเยื้องกรายเข้าไปในศาลเจ้า ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของคู่แต่งงานที่มาขอพรมากมายในช่วงเวลานี้ เมื่อเห็นนางกำนัลและองครักษ์เดินตามมาเป็นขบวนพวกเขาจึงมั่นใจว่าทั้งสองคงเป็นเศรษฐีหรือผู้มียศศักดิ์สองสามีภรรยาผู้สูงส่งสง่างามเท้าไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินสีขาวสะอาดตาสู่อาคารหลังใหญ่ตรงเบื้องหน้า ครั้นเห็นผู้สูงศักดิ์เดินเข้ามาผู้คนก็ต่างหลีกออกไปอย่างรู้งานเมื่อเข้าไปข้างในพวกเขาก็รับรู้ได้ถึงมนต์ขลังอันแสนวิเศษ ยิ่งเขยิบเข้าไปใกล้แท่นบูชาที่ประดิษฐานอยู่กลางห้องโถง ยิ่งสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มิอาจพูดออกมาได้มู่เลี่ยงหรงกับเยี่ยนเยว่ฉีคุกเข่าลงบนเบาะรองนั่ง ทั้งสองรับธูปจากนางกำนัลแล้วอธิษฐานขอสิ่งที่ต้องการใ

“ก็มันอร่อย...อร่อยกว่าที่ข้าฝันเอาไว้เสียอีก” เขาพูดพึมพำพลางกัดไปทั่วซาลาเปาทั้งสองจนช้ำไปหมด “ฮือ...พอแล้ว ข้าไม่ไหวแล้ว” ซูจิ้งสะอึกสะอื้น หยาดน้ำตาอุ่นชื้นเอ่อคลอ ยามนี้นางเหมือนลูกแมวน้อยที่ตื่นกลัว“แต่ข้ายังไม่อิ่มเลย” เขายังคงตั้งหน้าตั้งตากินต่อไปในขณะที่ปากสาละวนขบกัดซาลาเปานุ่มเด้ง มือหยาบร้อนก็คว้าเอวบางเอาไว้มั่น ก่อนบังคับให้นางขยับกายถูไถอาวุธประจำกายที่แข็งเขม็งเพื่อคลายความทรมานให้ตนอย่างถือสิทธิ์ ซูจิ้งครวญครางเมื่อความเครียดแข็งถูไถผ่านกลีบบุปผาและจุดอ่อนไหวของสตรี นางจิกเล็บลงบนไหล่กว้างอย่างแรงด้วยความซ่านเสียว เขาจึงเร่งความเร็วในการเสียดสีนั้นขึ้นอีกเล็กน้อย ยามนี้ทั้งสองต่างสร้างความทรมานอันแสนหวานให้แก่กันและกันซูจิ้งผวากายเมื่อเขาอุ้มนางขึ้นราวกับไร้น้ำหนัก สาวเท้าตรงไปยังเตียงนอนแล้ววางร่างที่พร่างพราวไปด้วยหยดน้ำของตนบนฟูก ริมฝีปากสีหวานแดงระเรื่อและบวมเป่ง นางหอบหายใจเบาๆ จนสองเต้ากระเพื่อมขึ้นลงอย่างยั่วยวนซิ่นเฉิงมองนางตาเป็นมัน สติขาดผึงอย่างสิ้นเชิง เขาจับขาทั้งสองของนางแยกออกจากกัน กลีบบุปผางดงามที่ยังคงปิดสนิทปรากฏสู่สายตาที่วาวโรจน์ดั่งหมาป่าหิ

ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะ แม่ซาลาเปาน้อยช่างขี้เล่นเสียจริง“จิ้งเอ๋อร์ ข้าจะร่วมสนุกกับเจ้า” เขาพูดพลางหยิบผ้าสีดำที่วางอยู่ขึ้นมาปิดดวงตาเอาไว้ แล้วหย่อนกายนั่งลงตรงขอบเตียงด้วยความตื่นเต้นเมื่อดวงตาถูกปิด ประสาทรับรู้ส่วนอื่นกลับทำงานได้อย่างดีเยี่ยม เสียงฝีเท้าเปล่าเปลือยดังมาจากด้านซ้าย เยื้องกรายเข้ามาทีละนิด การรอคอยอันน่าตื่นเต้นทำให้หัวใจเต้นถี่รัว อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงจากการหอบหายใจ เขาอยากซุกไซ้นางจนเหลือทน สาบานเลยว่าตนจะพรมจูบร่างนุ่มนิ่มนั่นจนถ้วนทั่ว จากนั้นค่อยจับนางกอดกดเอาไว้ใต้ร่าง...‘มาเลยสาวน้อยเจ้าจะเล่นอะไรกับข้า’ ชายหนุ่มได้กลิ่นน้ำมันหอมอันคุ้นเคยจึงมั่นใจว่าผู้มาคือซูจิ้งมือนุ่มนิ่มผลักที่อกบุรุษ ชายหนุ่มแสร้งหมดแรงล้มลงนอน ร่างอรชรพลันเคลื่อนขึ้นทาบทับร่างกำยำ ริมฝีปากอิ่มจุมพิตซอกคอแกร่งชวนให้บุรุษหวามไหว ซิ่นเฉิงคำราม ขนลุกชันไปทั้งกาย ลมหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็อดทนไว้ ตั้งใจว่าจะปล่อยให้นางทำตามใจไปก่อนร่างนุ่มยังคงเสียดสีไปมาปลุกไฟปรารถนาให้โชติช่วง เขาปวดหน่วงที่กลางกายด้วยความเป็นชายแข็งขึงดุนดันใต้อาภรณ์ชายหนุ่มคิดว่าตนเองแกล้งนอนนิ่งให้นางรังแกม