All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 1 - Chapter 10

ซูจิ้งรู้สึกว่าลำคอของตนตีบตัน นางไม่สามารถเอ่ยวาจาตัดรอนองครักษ์หนุ่มได้ตามที่ตั้งใจเอาไว้ แม้จะไม่แน่ใจว่าตนเองคิดกับเขาเช่นไร แต่รู้สึกปวดร้าวเหลือเกินที่ได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนั้น“ผู้น้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ”คำตอบของซูจิ้งทำให้ซิ่นเฉิงมั่นใจว่านางเองก็มีความรู้สึกให้กับเขาเช่นเดียวกัน องครักษ์หนุ่มพลันกระชับมือแล้วขยับเข้าใกล้นาง นัยน์ตาสีเข้มจดจ้องดวงหน้าสตรีตรงหน้าอย่างแน่วแน่“ข้ายังมีสิทธิ์ใช่หรือไม่” ซิ่นเฉิงเฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ“ท่านพูดอันใด ผู้น้อยไม่เข้าใจเจ้าค่ะ” ซูจิ้งหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมนั่น หัวใจเต้นระรัวขึ้นทุกขณะ“หากเจ้ายังคงลังเลไม่แน่ใจ แสดงว่าแท้จริงแล้วเจ้าก็ไม่ได้รังเกียจข้า เช่นนี้แล้วให้โอกาสข้าคบหากับเจ้าดูสักครั้งได้หรือไม่ และเพื่อไม่ให้มีผู้ใดมาครหา ข้ายินดีหมั้นหมายกับเจ้าไว้ก่อน” ซิ่นเฉิงดวงตาเป็นประกาย น้ำเสียงเข้มขรึมเจือความตื่นเต้นยินดีอยู่รางๆ“มะ...ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านเลิกพูดเรื่องนี้เถิด คุณชายรองไม่มีวันยอมให้ข้าหมั้นหมายกับท่านแน่” ซูจิ้งเบิกตากว้างด้วยใจหวาดกลัว นางไม่อยากเห็นองครักษ์ผู้นี้ตายอย่างอนาถ“ไหนเจ้าบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเ

ไม่นานซิ่นเฉิงก็กลับมา เขารายงานว่าได้ดำเนินการตามที่เจ้านายสั่งเรียบร้อย มู่เลี่ยงหรงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงเย็น นัยน์ตาสีนิลส่องประกายคมกริบ อากัปกิริยาดังกล่าวทำให้เยี่ยนเยว่ฉีเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมา บุรุษผู้นี้มีรังสีอำมหิตรอบกายมากกว่าที่คิดเอาไว้ นางตระหนักแล้วว่าตนคงเคยชินที่เขาทำดีด้วยอยู่เสมอ หากนี่คือปฏิกิริยาของเขาสำหรับเรื่องเล็กๆ แล้วถ้าเป็นเรื่องใหญ่โตกว่านี้เล่า สามีของนางจะแสดงความโหดร้ายได้ถึงเพียงไหนกันเมื่อเริ่มเห็นอีกมุมหนึ่งของมู่เลี่ยงหรงชัดถนัดขึ้น เยี่ยนเยว่ฉีจึงยิ่งมั่นใจว่าการเป็นปฏิปักษ์กับฉินอ๋องไม่เป็นการดี นางก็มีแต่ต้องปรนนิบัติเขาให้สำราญใจมากที่สุด เพื่อที่สามีจะได้ไว้ใจและสนับสนุนตระกูลเยี่ยนในวันข้างหน้าขณะนั้นนางกำนัลที่เพิ่งย้ายมารับใช้จำนวนสองนางต่างยืนก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นเทา ทั้งๆ ที่อากาศก็ไม่ได้หนาว สตรีทั้งสองตระหนักแล้วว่าสองวันมานี้ที่ท่านอ๋องอารมณ์ดีเป็นเพราะเพิ่งแต่งงาน หาได้เปลี่ยนนิสัย เมื่อครู่ก็พิสูจน์แล้วว่าฉินอ๋องผู้เด็ดขาดไม่ได้หายไป เพียงแต่ซุกซ่อนด้านนี้เอาไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าหวางเฟยคนงามเท่านั้นเอง“พวกเจ้าเป็นอะไร ทำไมยืนตัว

“ทำไมข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย” มู่เลี่ยงหรงตกใจมาก เพราะสามหัวหน้าห้องเครื่องของวังหลวงเป็นหน้าที่สำคัญอย่างยิ่ง พวกเขาไม่ได้มีหน้าที่ทำอาหารโดยตรงเสียด้วยซ้ำ แต่เป็นราชองครักษ์ใกล้ชิดผู้คอยควบคุมความปลอดภัยของอาหารที่จะถูกส่งไปให้ฮ่องเต้“เอ๋...ท่านอัครเสนาบดีไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ท่านพี่ฟังหรือ”“เกี่ยวอะไรกับซือเซิน”“ก็ท่านตาของข้าเป็นสหายกับเซวียนผิงโหวบิดาเขา เมื่อปีก่อนใต้เท้าถางยังไปเยี่ยมท่านแม่แทนท่านโหวกับท่านตาที่เมืองหานจีอยู่เลย”มู่เลี่ยงหรงโกรธถางซือเซินไม่น้อย แท้จริงแล้วพวกเขาสนิทชิดเชื้อกันถึงเพียงนี้ แต่เจ้าเพียงพอนตัวดีกลับเผยความจริงเพียงเสี้ยวเดียวเหมือนไม่เห็นเขาในสายตา“ครอบครัวของพวกเจ้าคงสนิทกันมากสินะ”“แน่นอนสิเพคะ จะว่าไปท่านอ๋องก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าใต้เท้าถางถือเป็นศิษย์พี่ของพี่รองด้วย”“อืม ซือเซินคงเห็นว่าไม่สำคัญจนต้องเล่ากระมัง” มู่เลี่ยงหรงรักษาท่าทีสงบเอาไว้ ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อน ทั้งที่ถางซือเซินสารภาพมาแล้วกึ่งหนึ่ง เพราะต้องการจะดูปฏิกิริยาของจิ้งจอกสีเงิน‘น้องเล็ก เจ้าต้องการสิ่งใดกัน’เยี่ยนจิ้นหลิงอยากจะห้ามน้องสาวก็ไม่ทันการณ์เสียแล้

เมื่อถูกตัดท่อน้ำเลี้ยง ขาดแคลนกำลังทรัพย์ พวกคนร้ายย่อมระส่ำระสาย นอกจากนี้มู่เลี่ยงหรงสั่งให้ซิ่นเฉิงส่งองครักษ์ฝีมือดีไปลอบสืบข่าวที่จวนเอี้ยนอ๋อง หากสิ่งที่เขาคาดเอาไว้ไม่ผิด อีกไม่นานย่อมต้องมีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นที่นั่นอย่างแน่นอนเพื่อเป็นการชดเชยที่ก่อนหน้านี้เพียงพอนกับเจ้าจิ้งจอกบังอาจเห็นเขาเป็นตัวตลก ถึงแม้พระเชษฐาจะเป็นต้นคิด แต่เขาจะทำอันใดโอรสสวรรค์ได้ เช่นนั้นก็คงมีแต่ต้องให้ทั้งสองทำคุณไถ่โทษเสียแล้ว ส่วนถางซือเซียนหลังจากถูกเยี่ยนจิ้นหลิงช่วยเอาไว้ตอนงานชมงิ้ว นางก็เริ่มมีท่าทีที่แปลกไป หากนางฟ้าน้อยใจอ่อนกับเจ้าจิ้งจอกง่ายๆ เขาคงไม่ได้ชมความครึกครื้น เช่นนั้นคงต้องหาวิธีให้ความสัมพันธ์นี้สะดุดลงเสียก่อนล่วงเข้ายามซื่อ[1] อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายกับถางซือเซียนก็เดินทางมาถึงจวนฉินอ๋อง ทั้งคู่คิดว่ามู่เลี่ยงหรงเพียงชวนพวกเขาพี่น้องมาสังสรรค์ กินอาหารกลางวันร่วมกันดังเช่นที่ผ่านมา หารู้ไม่ว่าอ๋องหนุ่มต้องการเอาเรื่องสหายตัวดีอยู่สองพี่น้องตระกูลถางเดินมาตามระเบียงสู่ห้องหนังสือ พวกเขาประหลาดใจเมื่อพบเยี่ยนจิ้นหลิงยืนอยู่หน้าห้องอยู่ก่อนแล้ว ถางซือเซียนสาวเท้าเดินไปหาเขาพ

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตะวันเคลื่อนคล้อยจนทอแสงเป็นสีส้ม เยี่ยนเยว่ฉีทำถุงใส่เครื่องหอมให้มู่เลี่ยงหรงเสร็จพอดีจึงตั้งใจจะไปพบสามีที่ห้องหนังสือ นางลุกขึ้นเดินไปทางตำหนักใหญ่ ระหว่างทางก็เหลือบไปเห็นกล่องใส่ขนมใบหนึ่งถูกทิ้งเอาไว้ริมสระบัวภาพขนมดอกกุ้ยกระจัดกระจายอยู่บนพื้นหญ้า‘เกิดอันใดขึ้น ทำไมกล่องขนมจึงถูกทิ้งเล่า’เมื่อครู่ไม่ใช่ถางซือเซียนบอกกับนางว่าจะนำขนมดอกกุ้ยกล่องนี้ไปให้เยี่ยนจิ้นหลิงหรอหรือ แต่เหตุใดถึงมีสภาพเช่นนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าสาวน้อยอาจจะเผลอทำกล่องขนมหลุดมือ หรือเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับพี่ชายคนรองของนางกันระหว่างที่เยี่ยนเยว่ฉีกำลังครุ่นคิด มู่เลี่ยงหรงก็ออกมาจากห้องทำงานพอดี เขาก้าวเท้าเข้ามาหาพระชายาของตนทันที แต่พอเห็นนางสนใจสิ่งอื่นอยู่จึงมองตามสายตานั้นไป แล้วก็พบกับกล่องขนมนั่นด้วยเช่นกัน“เด็กๆ จงเก็บกล่องขนมนั้นขึ้นมา แล้วทำความสะอาดบริเวณนี้เสีย” มู่เลี่ยงหรงออกคำสั่ง ข้ารับใช้ที่อยู่ในบริเวณนั้นรีบทำตามประสงค์ของเขาในทันที“ช่างเถิด มันไม่ใช่เรื่องของเรา” มู่เลี่ยงหรงเอ่ยเสียงเรียบแต่ข้าสงสัยว่าเซียนเอ๋อร์อาจจะมีเรื่องบางอย่างกับพี่รอง” ในที่สุด