All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : Chapter 81 - Chapter 90

มู่เลี่ยงหรงลงความเห็นว่าซูจิ้งอาจพบเห็นคนร้ายที่กำลังทำร้ายนางกำนัลซุน คนร้ายจึงคิดแผนสร้างความวุ่นวายเพื่อจะได้มีเวลาหนีออกจากจวน จนทำให้เกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้น ซิ่นเฉิงย้อนคิดถึงวันวานจึงได้เข้าใจการกระทำของเยี่ยนจิ้นหลิงทั้งหมด ที่บุรุษผมสีเงินกีดกันเขาให้ห่างไกลจากซูจิ้งคงเป็นเพราะล่วงรู้ลิขิตสวรรค์ ว่านางต้องตายด้วยน้ำมือของตนหากทั้งสองไม่ดื้อดึงที่จะคบหากัน หญิงสาวคงไม่ต้องไปที่เรือนพัก และคงไม่ถูกเขาสังหาร“จิ้งเอ๋อร์ ข้าขอโทษที่ทำร้ายเจ้า ชาตินี้ทั้งชาติข้าจะมีเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียว หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราสองคนได้กราบไหว้ฟ้าดิน อยู่กินกันจนแก่เฒ่า ยามนี้เจ้าจากไปก่อน แต่อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน ข้าจะตามเจ้าไป”ชายหนุ่มนั่งคร่ำครวญอยู่หน้าหลุมศพหญิงอันเป็นที่รักท่ามกลางลมหนาวที่พัดผ่าน...หลังเกิดเหตุร้ายในจวนฉินอ๋อง การรักษาความปลอดภัยก็เข้มงวดมากขึ้น ผู้คนที่มาค้าขายหรือติดต่องานล้วนถูกตรวจตราอย่างละเอียด แม้แต่คนในก็มีกฎห้ามไม่ให้เดินไปไหนมาไหนเพียงลำพัง บรรยากาศยังคงรายล้อมไปด้วยความตึงเครียดเยี่ยนเยว่ฉีขมวดคิ้วเมื่ออ่านรายงานของพ่อบ้านใหญ่ เนื่องจากตรวจพบว่ามีการเ

“เลี่ยงหรง ท่านเป็นอะไรไปหรือ เหตุใดถึงต้องเรียกหมอหลวงมาด้วยเล่า” เยี่ยนเยว่ฉีถามเหมือนไม่รู้ว่ากำลังมีอันตราย ยิ่งทำให้มู่เลี่ยงหรงหวาดกลัว“คนดี ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่เตียงนะ” มู่เลี่ยงหรงอุ้มร่างบางแล้วเดินกลับไปที่เตียงด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น ครั้นเห็นรอยเลือดเลอะอยู่บนผืนผ้าสีขาวเขายิ่งปวดร้าวเพราะกลัวการสูญเสีย แต่ก็ยังพยายามปั้นหน้าไม่ให้ภรรยาตกใจ“ท่านพาข้ากลับมาที่เตียงทำไม ตอนนี้ข้าร้อนมาก อยากอาบน้ำแล้ว” นางบ่นพึมพำ เพราะไม่สบายตัวเอาเสียเลย“เดี๋ยวค่อยอาบนะยอดรัก อย่าเพิ่งดื้อ” เขารอจนลี่ฮวาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่เสร็จจึงค่อยวางเยี่ยนเยว่ฉีลง“อือ ก็ได้” นางเริ่มรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องหนักขึ้นเรื่อยๆ “ท่านพี่ ข้าปวดท้องเหลือเกิน”“ไม่ต้องตกใจนะ เดี๋ยวก็หาย หมอหลวงกำลังจะมาแล้ว”เยี่ยนเยว่ฉีมึนงง นางพยายามมองไปรอบห้อง เห็นนางกำนัลทั้งสามวิ่งวุ่นด้วยอารามตกใจ ทุกคนดูผิดปกติ โดยเฉพาะมู่เลี่ยงหรงที่พยายามฝืนยิ้มทั้งที่คิ้วขมวดมุ่นความเจ็บปวดแล่นลามมาอีกระรอกหนึ่ง เยี่ยนเยว่ฉีเริ่มสัมผัสถึงความเปียกชื้นภายใต้กระโปรง นางเอื้อมมือไปหมายจะสัมผัส แต่มู่เลี่ยงหรงคว้ามือเล็กนั้นไปกอบกุ

“ท่านอ๋องปรีชายิ่ง ต้องมีคนเลววางแผนใส่ร้ายพวกเราพี่น้องให้รับเคราะห์แทนแน่แล้ว” ลู่เหมยหลันพูดพลางพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย “แล้วนี่อะไร!” มู่เลี่ยงหรงตวาดแล้วโยนห่อกระดาษสีน้ำตาลกับผ้าขาวที่ห่อกากยาซึ่งต้มแล้วลงไปตรงหน้าของทั้งสองคน“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ” ลู่เหมยหลันยืนยันเสียงแข็ง “มันไม่ใช่ของพวกเรานะเพคะ” ลู่เหมยหลินพูดต่อแทบจะทันที“บังอาจ! ของเหล่านี้ค้นเจอในเรือนดอกเหมย อีกทั้งขนมบัวลอยที่พวกเจ้าทำไปให้หวางเฟยวันนี้ ข้าตรวจสอบแล้วพบว่าผสมอู่ลิงจือ ”“พวกเราถูกใส่ความ ท่านอ๋องได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับพวกเราด้วยเพคะ” สองพี่น้องพูดออกมาพร้อมกัน และเริ่มร้องห่มร้องไห้ “สวรรค์เป็นพยาน พวกเราไม่เคยไม่คิดร้ายต่อหวางเฟยกับทายาทของท่านอ๋อง”“ยังไม่สำนึกอีก ข้าผิดหวังในตัวพวกเจ้าเสียจริง” มู่เลี่ยงหรงส่งสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดไปให้สตรีทั้งสอง เขาไม่ฆ่าพวกนางเดี๋ยวนี้ก็นับว่าดีแล้ว “เอาพวกนางไปขัง รอการตัดสินโทษจากข้า”เสียงร้องไห้ขอความเป็นธรรมดังกึกก้อง หญิงสาวทั้งสองพยายามอ้อนวอนผู้เป็นสามีสุดชีวิต จนกระทั่งองครักษ์พาพวกนางออกไปไกลแล้วบรรยากาศจึงกลับมาเงียบสงบ“พวกเจ้าที่เหลืออย่

“ซูจิ้ง ไม่นะ ออกไปนะ ไม่...ไม่ อย่าเข้ามา...” ซุนเหมยกระถดตัวหนีเมื่อเงาร่างเบื้องหน้าเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้“เจ้าวางแผนทำร้ายข้า เจ้าต้องชดใช้” เสียงยานคางเยียบเย็นยิ่งทำให้นางกำนัลตัวสั่นเทา“ไม่นะ ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป...”“บอกมาสิ ว่าทำไมจึงคิดร้ายต่อข้า ทั้งๆ ที่เราไม่เคยมีเรื่องหมางใจกันมาก่อน”“กะ...ก็เจ้าดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น ข้าเลยจำเป็นต้องทำ”“เจ้ามันเลว วางแผนทำร้ายหวางเฟยกับซื่อจื่อ หนำซ้ำยังใส่ร้ายลู่อิงซื่อทั้งสองอีกด้วย”“นั่นมันเป็นเพราะนายของเจ้าเอาแต่ยั่วยวน คิดแต่จะเก็บท่านอ๋องเอาไว้คนเดียว ส่วนพี่น้องสกุลลู่ก็เป็นพวกประจบสอพลอ พอเฉิงหรูเหรินถูกท่านอ๋องหมางเมิน พวกนางก็ไปเสนอหน้ากับหวางเฟย พวกนางทำให้นายของข้าต้องเสียใจ ก็สมควรแล้วที่ต้องถูกลงโทษ”“ต่ำช้ายิ่งนัก เจ้าจะต้องไปสารภาพกับท่านอ๋องเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะหักคอเจ้าให้ตายตกตามกันไป” วิญญาณของซูจิ้งถลึงตาใส่อย่างเดือดดาลแล้วปราดเข้าไปใกล้ซุนเหมย“ไม่!!! อย่าเข้ามานะ”ซุนเหมยตกใจนึกว่าจะถูกผีซูจิ้งบีบคอจึงรีบคลานหนีอย่างทุลักทุเลไปทางเฉลียงด้านหลังหวังพึ่งนายสาวให้ช่วยเหลือตนจากผีร้าย นางจึงร้องตะโกนเสียงด

“เรียนใต้เท้า หลังจากไปถึงบ้านพักองครักษ์แล้ว ผู้น้อยก็ถูกวางยาสลบ พอฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องอันมืดมิดกับสตรีอีกนางหนึ่ง พอพยายามเพ่งมองก็จำได้ว่าเป็นซุนเหมย ผู้น้อยถามนางว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่นางพูดว่า ‘ช่วยไม่ได้ เจ้าเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น’ สิ้นคำนางก็กรีดร้องเสียงดังสนั่นไปทั้งห้อง จนกระทั่งองครักษ์ซิ่นมาถึงแล้วลงมือทำร้ายข้าด้วยความเข้าใจผิด ในขณะที่รอหวางเฟยมาช่วยย ผู้น้อยคิดทบทวนว่าเหตุใดถึงถูกปองร้าย ก็นึกถึงยาที่พบในตะกร้าของนางขึ้นมาได้ แต่ร้องเตือนไม่ไหวหมดสติไปเสียก่อน ส่วนบาดแผลที่ได้รับนั้นก็ร้ายแรงจนอาจถึงแก่ชีวิต ผู้น้อยสลบไสล หลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายเดือน พอฟื้นตัวเต็มที่ก็พบว่าหวางเฟยอาการกำเริบแล้ว”“เจ้าเข้าใจว่านางกำนัลซุนสับเปลี่ยนยาบำรุงของหวางเฟยหรือ” ถางซือเซินสอบสวนต่อไป“ก่อนนั้นผู้น้อยยังไม่มั่นใจ จนกระทั้งได้ทดสอบนางเมื่อครู่ จึงได้รู้ว่านางใส่ร้ายลู่อิงซื่อทั้งสองด้วยเจ้าค่ะ”“ปล่อยตัวพระชายารองทั้งสองได้ แล้วส่งคนไปตรวจสอบยาบำรุงของหวางเฟยทั้งหมดด้วย” ถางซือเซินออกคำสั่งทันทีไม่นานนักองครักษ์ก็กลับมาพร้อมห่อยาที่ถูกสับเปลี่ยน ภายในมีส่วนผสมของสมุนไพร