บททั้งหมดของ ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2 : บทที่ 51 - บทที่ 60

“หยุดทำไมเล่า นวดท่านอ๋องต่อสิ ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเจ้าเสียหน่อย” รอยยิ้มดุจวสันตฤดูที่อบอุ่นปรากฏบนใบหน้างามเฉิดฉัน ไม่มีอารามไม่พอใจ ลู่เหมยหลันจึงนวดฉินอ๋องต่ออย่างว่าง่าย เยี่ยนเยว่ฉีจึงพูดต่อ “เจ้าชอบเดินหมาก หากวันใดไม่มีธุระอื่น หรือท่านอ๋องไม่ว่างก็มาเล่นกับข้าแทนได้นะ”“ดีจริง เช่นนั้นเหมยหลันจะให้พี่เหมยหลินทำขนมมาด้วยดีหรือไม่” ลู่เหมยหลันยกยิ้มยินดี นางอยากประจบเยี่ยนเยว่ฉีอยู่แล้ว“ดี ข้าชอบขนมของนาง”“ความจริงแล้วพี่เหมยหลินนั้นมีเสียงไพเราะเป็นอย่างมาก พี่จื่อหรูเองก็มีฝีมือดีดฉินไม่เป็นรองผู้ใด ได้ยินว่าหวางเฟยมีฝีมือขลุ่ยเป็นหนึ่งในใต้หล้า เหมยหลันหวังว่าสักวันพวกเราจะได้ร่วมบรรเลงให้ท่านอ๋องสำราญใจ” ลู่เหมยหลันถือโอกาสสร้างความสนิทสนมต่อกันมากขึ้นไปอีก“ได้สิ” เยี่ยนเยว่ฉีพยักหน้าบรรยากาศดูจะเป็นไปด้วยดีเมื่อหวางเฟยแสดงความใจกว้าง สำหรับเยี่ยนเยว่ฉีสองพี่น้องสกุลลู่นั้นต่างหัวอ่อนทั้งคู่ ความสุขของพวกนางช่างเรียบง่าย ขอให้ได้ร้องเล่น เต้นรำ เดินหมาก ทำขนมก็สามารถอยู่ได้ ความสัมพันธ์กับมู่เลี่ยงหรงก็เป็นแบบพึ่งพา พวกนางคอยออดอ้อนเอาใจ ส่วนเขาให้คำชมและรางวัล ส่วนเฉิงจ

“เปล่าเสียหน่อย” ซูจิ้งเสมองไปทางอื่น แต่แก้มเริ่มแดงระเรื่อฟ้องว่าเขาเดาได้ถูกต้องความรู้สึกอิ่มเอิบลามไปทั่วหัวใจบุรุษ ซิ่นเฉิงจึงรั้งร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง“ดียิ่งนัก เจ้าหึงข้าหรือ”“หึงอันใด เปล่าเสียหน่อย ช่างขี้ตู่”“ปากแข็งเสียจริง สงสัยว่าคงต้องลงอาญานักโทษหญิงให้พูดความจริงเสียแล้ว” เขากลั้วหัวเราะพลางคิดวิธีลงโทษคนรักของตนต่างๆ นานา“ข้าไปเป็นนักโทษของท่านตั้งแต่เมื่อใด” ซูจิ้งตวัดสายตาแสร้งงอน“เมื่อครู่” เขาตอบเสียงเบาราวกับกระซิบ ซิ่นเฉิงโน้มศีรษะลงจนหน้าผากทั้งสองสัมผัสกัน แล้วพรมจูบลงบนแก้มนวลจนถ้วนทั่ว ก่อนที่จะประทับจูบในที่สุดเมื่อเรียวลิ้นร้อนแทรกลึกลงสู่รอยแยกที่เผยอออกเพื่อตักตวงความหอมหวาน หญิงสาวทำได้เพียงส่งเสียงครางอู้อี้ในลำคอ แต่นั่นก็มากพอที่จะกระตุ้นให้เขาเพิ่มจังหวะให้ร้อนแรงขึ้นอีก ร่างบางสั่นสะท้านไปตามแรงอารมณ์ ทั้งสองคนดูดดื่มในรสจุมพิตอันแสนวาบหวามแม้จะดูหงานชื่น แต่ซิ่นเฉิงกำลังหวาดระแวงนางกับเยี่ยนจิ้นหลิง เพราะคำพูดและการกระทำของที่ปรึกษาหนุ่มล้วนทำให้เขาแคลงใจในความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง ซูจิ้งเองก็ไม่ยินยอมให้ท่านอ๋องออกหน้าขอนางจา

วันนี้ฮ่องเต้ไม่ได้รั้งมู่เลี่ยงหรงไว้ปรึกษางานราชการ เขาจึงกลับจวนเร็วกว่าปกติ และทันทีที่ก้าวลงจากรถม้าพ่อบ้านใหญ่ก็รีบรายงานเรื่องเยี่ยนจิ้นหลิงมาพบฉินหวางเฟยตั้งแต่ตะวันเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า และตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้กุนซือหนุ่มยังคงอยู่กับซูจิ้งตามลำพังในห้องรับรองของเรือนจันทรา ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปวุ่นวาย เพราะหวางเฟยมีคำสั่งห้ามรบกวนคนทั้งสองอย่างเด็ดขาดมู่เลี่ยงหรงได้ฟังก็ยังคงนิ่งเฉยไม่มีอารมณ์ใดปรากฏขึ้นบนใบหน้า ต่างกับซิ่นเฉิงที่ยามนี้กระวนกระวาย เรื่องที่เขากลัวกำลังเกิดขึ้นแล้ว ชายหญิงไม่อาจใกล้ชิด แต่ซูจิ้งกับบุรุษผมสีเงินอยู่ในห้องเดียวกันตั้งแต่ฟ้าสาง ยามนี้ตะวันเคลื่อนเกือบจะตรงหัวแล้วก็ยังไม่ยอมออกมา เขาแทบเป็นบ้าเมื่อคิดว่าทั้งสองคนกำลังพลอดรักกันอยู่ เห็นทีหวางเฟยคงเห็นชอบกับเรื่องนี้ ถึงขนาดสั่งไม่ให้ผู้ใดไปรบกวน และเขาคงทำสิ่งใดไม่ได้นอกจากเดินตามฉินอ๋องไปเงียบๆ ด้วยหัวใจที่ร้าวรานมู่เลี่ยงหรงไม่ได้ไปเรือนจันทรา เขากลับไปตำหนักใหญ่เปลี่ยนอาภรณ์แล้วตรงไปยังห้องหนังสือทันที การกระทำเหมือนไม่ได้สนใจนี้ทำให้ซิ่นเฉิงยิ่งทุกข์ทรมาน เขาต้องการไปดูสถานการณ์แทบใจจะขาด แต

แม้เจ็บใจที่ต้องเป็นตัวแทนของซูจิ้ง แต่ชิงหรูก็ไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว นางหลงรักซิ่นเฉิงมานานปี ทำดีด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง แต่องครักษ์ผู้หล่อเหลากลับให้เพียงความเป็นสหาย ตนจึงจำต้องใช้อุบายเพื่อช่วงชิงความรักในยามที่ชายหนุ่มจิตใจไม่มั่นคงและขาดสติเพราะฤทธิ์สุรา“พี่เฉิงข้าจะอยู่กับท่านเอง” นางกระซิบตอบ“จิ้งเอ๋อร์ ยอดรักของข้า” เขากระชับอ้อมกอดแน่นราวกลับกลัวว่านางจะหนีไป“พี่เฉิง ข้าก็รักท่าน” ชิงหรูรำพันคำรักด้วยเสียงอันสั่นเครือริมฝีปากบางประทับลงบนรำคอขาวสร้างความวาบหวามจนร่างบางสั่นไหว มือไม้ของซิ่นเฉิงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง และสะโพกกลมกลึง“เป็นของข้าเถิดนะคนดี”“อืม ข้าจะเป็นของท่าน”แม้กำลังเมามายอย่างหนัก แต่บุรุษล่ำสันก็ยังมีแรงมหาศาล ชายหนุ่มยกร่างเล็กบางขึ้นบนบ่าแล้วเดินตรงไปยังห้องนอน เมื่อถึงที่หมายก็จับร่างบางโยนไปยังเตียงหนานุ่มแล้วทาบทับลงไปอย่างรีบร้อนริมฝีปากหนาประกบลงบนริมฝีปากอิ่มแล้วบดขยี้อย่างรุนแรงประหนึ่งจะลงโทษที่ซูจิ้งทำเขาเสียใจ หญิงสาวใต้ร่างทำได้เพียงส่งเสียงครางในลำคอยามฟันคมขบกัดกลีบปากสีหวานอย่างมันเขี้ยวซิ่นเฉิงดื่มสุราลงไปอีกหลายอึกเพื่อสร้างความฮึกเ

เมืองเวิ่นเซียงรายล้อมไว้ด้วยภูเขาสูงซึ่งมีตาน้ำแร่ธรรมชาติไหลลงมากจากยอดเขา ได้ฉายาว่าเป็นเมืองแห่งน้ำพุร้อน ยามนี้เข้าเหมันต์ฤดูแล้ว แต่ยังคงเห็นป่าไม้ผลัดใบสีแดงดูสวยสดยิ่ง หากสังเกตตรงเนินเขาจะพบพื้นที่เกษตรกรรม เนื่องจากเป็นเมืองที่มีทิวทัศน์สวยงามอย่างยิ่ง ชาวเมืองส่วนใหญ่จึงสามารถเลี้ยงดูตนเองได้จากการค้าขายสินค้าพื้นเมือง และเปิดโรงเตี๊ยมสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสธรรมชาติและแช่น้ำพุร้อนทัศนียภาพอันสวยงามทำให้มีเหล่าเชื้อพระวงศ์มาซื้อที่ดินและปลูกตำหนักตากอากาศอยู่ไม่น้อย ส่วนตำหนักรื่นรมย์อันใหญ่โตตั้งอยู่บนเนินเขาซึ่งห่างออกจากตัวเมืองมาเล็กน้อย รถม้าค่อยๆ เคลื่อนไปตามทางลาดชันสู่อาคารสีขาวที่ตั้งเด่นเป็นสง่าตรงเชิงผาเมื่อลงจากรถม้า เยี่ยนเยว่ฉีอดตะลึงมิได้ ตำหนักรื่นรมย์งดงามยิ่ง ภายในตกแต่งประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนหรูหรา ทางเดินปูด้วยพรมจากแดนไกล ห้องนอนของตำหนักหลักราวกับสรวงสวรรค์ รูปแบบการตกแต่งโอ่อ่า พื้นหินถูกขัดจนมันวาวและปูทับด้วยพรมทอมือ มีฉากบังลมทำจากไม้แกะสลักนูนเป็นรูปภูเขาและท้องฟ้าที่มีดวงจันทร์ส่องแสง และสิ่งที่ทำให้เยี่ยนเยว่ฉีตื่นใจที่สุดคงเป