Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

“Mira, tawag ka ni Boss,” saad sa akin ni William pagkalapit niya, may hawak-hawak pang tray na may lamang baso. “Isang oras na lang naman ang extension mo, kaya ako na lang riyan. Iilan na lang naman ang customer,” dagdag pa niya habang pasimpleng tumingin sa wall clock. Napatingin na rin ako sa paligid. Tatlo na lang ang mesa na may tao, halos tapos na rin silang lahat sa inumin nila. Medyo maaliwalas na rin sa loob, hindi na kasing ingay at gulo tulad kanina. Hindi pa nga nag-iinit ang pagkakaupo ko sa upuan bilang kahera, ay mukhang iiwan ko na naman ang counter. “Ano naman kaya ang kailangan niya?” tanong ko, may bahid ng inis at pagtataka. Napakibit-balikat lamang si William, saka ngumiti na parang may alam pero piniling hindi magsalita. Napatayo na lamang ako at muling ipinagkatiwala ang kaha sa kanya. Inabot ko pa ang ballpen at maliit na notepad na ginagamit ko panglista ng mga bayad sa card. Mag-isa kong binagtas ang hagdan papuntang second floor, panay ang hikab ko. K

**Vaughn** I smell a very feminine perfume. Hindi ko maiwasang singhutin pa iyon habang ramdam ko ang isang malambot ngunit mainit na bagay na nakadikit sa noo ko. Medyo nangunot ang noo ko dahil humihinga ang bagay na ito. Mabilis kong iminulat ang mga mata at bahagyang napaatras. Ilang segundong nakatuon ang mga mata ko sa bare boobs na nasa harapan ko. Bahagyang napaawang ang labi ko at, noong pagtaas ko ng tingin, si Mira pala. Mahimbing siyang natutulog, nakadantay ang isang hita sa tagiliran ko, nakapatong ang isang kamay sa leeg ko, habang bungad na bungad sa akin ang nakaluwa niyang dibdib mula sa uniform niyang napigtas ang mga butones. Wala akong maalala kung paano kami nauwi sa ganitong sitwasyon. May nangyari ba sa amin? Bumaba ang tingin ko at marahan kong kinapa ang palda niya. Nakahinga naman ako nang maluwag. Mukhang wala namang nangyari sa amin dahil nakasuot pa rin siya ng panloob at ako naman ay nakasinturon pa rin. Gumalaw siya at balak niya sana akong yakapin,

Biglang bumagsak ang katahimikan at ramdam ko ang matinding tensyon, lalo na sa mga mata ni Camelia. Halos paralisado siya sa pagkagulat at ang ngiti niyang kanina ay napalitan ng mahigpit na pagkakakuyom ng labi at bahagyang pag-angat ng kilay. Napabitaw si Caroline at halatang nabigla rin sa narinig. Lumapit siya sa harapan ko, buong tapang at tila walang takot na sinalubong ang malamig kong mga mata. “You will marry someone else? Who?” agarang tanong niya, mabigat ang boses. Kita sa kanyang mga mata ang galit at takot, magkasalungat na emosyon na tila naglalaban, na para bang handa siyang ipaglaban ako para hindi maagaw ng iba. “I will bring her here tomorrow,” malamig at diretso kong sagot. Ipapakilala ko na bukas ang babaeng napili kong pakasalan. Hindi ko siya tatanungin kung gusto ba niya akong pakasalan, dahil ako mismo ang magdedesisyon na siya ang magiging asawa ko. I once proposed to her before, pero sinayang lang niya ang effort ko dahil hindi siya dumating s

“Are you out of your mind, Vaughn? Bakit ka pabigla-bigla? At saka, hindi ka naman nag-propose sa akin, di ba?” bahagyang umarko ang gilid ng kanyang labi, para bang pinaglalaruan lang niya ang sitwasyon.“I don’t need to propose to you, Mira. Remember, you owe me money,” mariin niyang saad, walang bahid ng biro. Mahina naman akong natawa, hindi makapaniwala.“Pero wala naman sa usapan natin na magiging fiancée mo ako agad-agad,” balik ko sa kanya, pilit na pinapanatili ang lakas ng loob ko kahit kumakabog ang dibdib ko.“You need to do what I want. Didn’t you remember our deal? Gagawin mo lahat ng gusto ko. If I want you to bark, then you must bark. If I say meow, you say meow. You are my pet, and I am your master... you’ll follow everything I want. If I say you are my fiancée, then you are my fiancée. So stop complaining,” madiin niyang sabi, nakapako ang malamig niyang mga mata sa akin.Ganito ba talaga siya kalupit? Wala na ba siyang kaunting konsiderasyon?“Babayaran ko na ang ut

Dumaan kami sa isang sekretong daanan sa likod ng mansiyon. Ang corridor ay makitid, pero maayos at halatang ginagamit para sa pribadong galaw ng mga may-ari. Nakakalula talaga ang mansiyon ng mga Vemeer, mas malaki pa ito kaysa sa dati naming mansiyon na naibenta dahil sa mga utang namin. Pagdating sa harap ng isang malaking silid, mabilis niyang ginamit ang key card para buksan iyon. Parang pinto ng isang mamahaling hotel ang dating ng bawat kwarto, modernong disenyo. “Get in,” saad niya sa mababang tono bago siya naunang pumasok sa loob. Pagkapasok ko, agad kong inilibot ang paningin sa silid niya. Magarbo ito, maluwang, at halatang napakamahal ng bawat kagamitan sa loob. The carpet was thick, the furniture crafted from imported wood and leather, and the lighting was adjustable, giving the room the feel of a penthouse suite. Sinundan ko siya ng tingin habang kinuha niya ang remote control at pinindot iyon para awtomatikong bumukas ang mga kurtina, nagbigay daan sa liwanag mula sa