Semua Bab Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา: Bab 41 - Bab 50

“ป๊า!! ไอ้รอย!! หายไปไหนกันหมดวะ“ เซบาสเตียนตะโกนลั่นบ้านจนผู้เป็นบิดาที่นั่งอยู่สวนหลังบ้านต้องยอมเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งสถบด่าไปด้วยอย่างหงุดหงิด “โว๊ะ ตะโกนหาพ่อแกรึไง“ “ก็ตะโกนหาพ่อจริงๆนะครับ” รอยที่ก้าวตามหลังมาสมทบอย่างไม่นึกคิด จนโดนนายใหญ่หันมาจ้องเขม็งจึงต้องรีบปิดปากเงียบ “มีอะไรของแก” เบรย์เดนหันมาสถบถามลูกชายเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์ แต่แล้วดูไอ้ลูกเวรทำหน้าเข้า มันมีกับเขาบ้างรึเปล่าไอ้คำว่าสามัญสำนึกเนี่ย เซบาสเตียนเหยียดยิ้มภูมิใจไม่สนสี่สนห้าสนว่าพ่อจะรำคาญเขารึเปล่า แต่สิ่งที่อยากทำตอนนี้คืออวดดอกไม้ที่เมียให้‘ นึกแล้วก็ชูดอกไม้ที่หอบไว้ในอ้อมแขนโชว์หราทั้งพ่อและลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความภาคภูมิใจ “ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกนะครับ แต่ดูสิ เนี่ย! มีใครได้แบบผมบ้างรึเปล่าล่ะครับ เมียทำมาง้อด้วยตัวเอง ไม่ต้องอิจฉากันเอานะครับ“ ทั้งพูดก็ทั้งยิ้มจนทำเอาคนให้ดอกไม้อย่างวิเวียนยิ้มแหยตาม นี่สามีเธออาการหนักถึงขนาดนี้เชียว ส่วนเบรย์เดนก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าไอ้ลูกเวรนี่แล้ว “สรุปแกเรียกฉันมาเพื่อสิ่งนี้?” “น

“อย่าไปตอแยมันเลยครับคนสวย เพื่อนผมมันรักเมีย คนชอบผิดศีลธรรมอย่างคุณ เหมาะกับขุมนรกอย่างผมมากกว่านะครับ” เป็นโอทิสที่เข้ามาแทรกพร้อมชูแก้วเหล้าเป็นการชวนหญิงสาวให้มาเล่นกับเขาแทน เมื่อเห็นหน้าเซบาสเตียนมันแล้วนึกสงสารหรอกนะ เพราะเห็นว่าเมียรออยู่ที่บ้านก็เลยยื่นมือเข้ามาช่วย “งั้นกูกลับก่อนละ” กล่าวเสร็จรีบหยัดกายลุกขึ้นจนสองแขนที่เกาะอยู่บนแขนเขาหลุดออก ก็รีบหันหลังเดินหนีออกไปอย่างไว ไม่สนเสียงเรียกที่ดังตามหลัง เพราะตอนนี้เจ้าแท่งเนื้อมันคิดทรยศคำสั่งเขาและเกิดตั้งชูชันขึ้นมาอย่างต้องการน่ะสิ . . . . แกร๊ก…. ”อ้าว สามีกลับมาแล้ว—-อุ๊บ!“ ดวงตากลมเบิ่กกว้างเมื่ออยู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามาจับข้อมือเธอทาบลงกับเตียงพร้อมทั้งกระโจนจูบปิดปากเธอจนต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เรียวปากเล็กถูกเขาจู่โจมอย่างหนักหน่วงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้เซบาสเตียนเหมือนสติขาดหลุดลุ่ย สองข้อมือบางถูกเขากดทาบกับเตียงแน่นทำไม่ได้แม้แต่จะขยับหนี ทั้งร่างกายเธอก็ถูกเขาทาบทับไว้ด้วยลำตัวหนาจนไม่สามารถดิ้นได้ นี่เขาไปโดนอะไรมาถึงได้ครั่งแบบนี้ “อ..อื้ออ สามี ย..หยุดก่อน” วิเวียนรีบกล่าวห้ามเส

“จริงด้วยค่ะ คุณชายกลับบ้านมาเหนื่อยๆ เบตตี้รินนํ้าให้นะคะ“ เบตตี้รีบทำท่ารีบรนก้มรินนํ้าเย็นบนโต๊ะใส่แก้วให้กับเจ้านาย และนั่นยิ่งทำให้สองร่องโผล่จนล่อตาคนที่กำลังเก็บกดอารมณ์ตัวเองอย่างเซบาสเตียน เขารีบเมินหน้าหนีพยายามที่จะไม่ให้สมองมันไปจดจ่ออยู่กับสิ่งล่อตาพวกนั้น “ว้าย!“ แต่เสียงอุทานจากสาวใช้ที่ดูเหมือนจะสะดุดขาตัวเองในขณะที่เดินเอานํ้ามาให้เขาก็เรียกให้หันไปมองตามสัญชาตญาณ ยิ่งทำเอาชายหนุ่มหลุบกลืนนํ้าลายลงคอเมื่อแก้วนํ้าเย็นหกเข้าใส่สองร่องที่โผล่พ้นจากคอเสื้อที่แหวกโว้งจนเห็นชัด นี่ชุดสาวใช้บ้านเขามันล่อแหลมทั้งท่อนล้างและบนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “อ…เอ่อ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวเบตตี้รินให้ใหม่นะคะ” คนพูดทำตัวเก้ๆกังๆทำเป็นเด็กสาวผู้ใสซื่อทั้งที่จริงนั้นร้ายยิ่งกว่าอะไร พอกล่าวเสร็จจะหันกลับไปรินใหม่แต่ยังไม่ทันได้หันก็ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงได้สะดุดขาตัวเองซํ้าสองจนร่างกระเด็นเข้ามาทาบอกแกร่ง มือหนารับร่างหญิงสาวเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว เป็นเหมือนการทรมานตัวเองตายชัดๆ เมื่อสองเต้าที่ใหญ่เท่าลูกแตงโมนั้นบดเบียดอยู่กับแผงอกตัวเอง ความอดทนที่เก็บกดไว้นานเริ่มขาดผึง

เช้าของอีกวันที่วันนี้โต๊ะอาหารมีกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งสามคน ทว่าบรรยากาศกลับแตกต่างไปจากวันอื่นๆ เมื่อความอึดอัดเริ่มเข้าครอบงำจากความแปลกไปของวิเวียน “เยอะไป“ เสียงหวานกล่าวขึ้นในขณะที่แม่บ้านสาวคนใหม่อย่างเบตตี้กำลังยืนตักข้าวให้ก็ต้องชะงักมือตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักออกตามความต้องการของนายหญิง “ตักออกเยอะไปแล้วเบตตี้“ แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เสียงหวานกล่าวพร้อมทั้งสีหน้าที่เรียบนิ่งต่างจากนํ้าเสียง ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบกริ๊บได้แต่นั่งมองเธอกันเป็นตาเดียว เบตตี้เองได้แต่ก้มหน้าทำตามความต้องการของหญิงสาว เธอบอกเยอะไปก็ต้องตักเพิ่มให้แต่นั่นก็ยังไม่เป็นการเอาใจวิเวียนได้ “เอาออกอีกนิดจ่ะ..“ “ค่ะ…” คนถูกสั่งได้แต่กัดฟันตอบอย่างอดทน เวลานี้หล่อนรู้ตัวดีว่ายังไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น รอให้ได้ขึ้นเป็นเมียของคุณชายอีกคนเมื่อไหร่เถอะ “เท่านี้โอเคมั้ยคะ.. นายหญิง” เบตตี้แสร้งยิ้มถามเสียงอ่อนทั้งที่ในใจนั้นกำลังเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ “พอดีเลยจ่ะ“ เบตตี้เตรียมตั้งท่าจะก้าวออกไปเมื่อคิดว่าตัวเองหมดหน้าที่แล้ว ทว่าไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อหญิงสาวยังไม่จบ แล้วเรียกตาม

“ม..หมายความว่ายังไง” ”จบกันด้วยดี เพราะฉันไม่อยากเกลียดคุณไปมากกว่านี้ เซบาสเตียน“ ”ฮึกก.. ไม่เอานะวิ ไม่เอาแบบนี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ฮึกก… คุณจะยิง จะด่าจะว่าจะตบผมก็ได้ ฮึกก.. แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะ“ คนร่างสูงทรุดลงคุกเข่าพร้อมพนมมือยกขึ้นไหว้ภรรยาอ้อนวอนเธอทั้งนํ้าตา ส่วนหญิงสาวเองไม่อาจมองได้จึงรีบหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง หลับตาพริ้มปล่อยนํ้าสีใสให้หลั่งไหลลงมาจนถึงคาง เสียงสะอื้นสองคนประสานกันดังอยู่ภายในห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าหมอง โลกทั้งใบของสองคนกำลังแตกหักเพียงเพราะความมักง่ายของเขา และความไร้ยางอายของหล่อน ”ฮึกก ส่วนเธอ! ถ้าไม่อยากตายด้วยลูกกระสุนปืนนี่ก็ไสหัวไปให้พ้นๆหน้าฉันซะ“ แววตาโกรธเคืองหันไปตวาดใส่เลขาสาวร่านที่ยืนสั่นระริกอยู่ไม่ไกล้ไม่ไกล เพียงเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ หัวใจที่เกือบจะอ่อนระทวยให้สามีก็กลับลุกขึ้นมาเป็นฟืนเป็นไฟอีกครั้ง ”อร๊ายย ฉ..ฉันไปๆ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ“ เหอะ ดูสภาพหล่อนที่รีบวิ่งออกไปด้วยร่างกายที่สั่นระริกโดยไม่คิดแม้แต่จะอายพนักงานที่มุงกันดูอยู่ด้านนอกเพราะกลัวกระสุนปืนของเธอนั่นสิ ผู้หญิงคนนี้มันน่าสมเพชขนาดไหนกัน พอหันกลับม