All Chapters of Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา: Chapter 21 - Chapter 30

ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง เมื่อปลายทางจากสนามยิงปืนอยู่ไกลออกไปจากจุดหมาย กว่ารถคันเงาจะขับเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าร้านดอกไม้ วิเวียนรีบหันมายิ้มแย้มเอ่ยขอบคุณอีกคนที่พาเธอกลับมาส่ง “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง คุณรีบไปทำธุระเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา” เซบาสเตียนรีบอมยิ้มตาม ยังไม่ทันจะตอบคนตัวเล็กก็เร่งร้อนเปิดประตูก้าวลงไปก่อน เพราะกลัวว่าจะกระทบเวลางานของเขา ดวงตาคมกริบมองตามหญิงสาวที่ก้าวห่างออกไปจากรถสองสามก้าวก็ต้องขมวดคิ้วเข้มขึ้นเมื่อมองผ่านกระจกใสเข้าไปแล้วเห็นชายรูปร่างคุ้นตายืนทำท่ารออยู่ในร้าน เขามองไม่ผิดแน่ๆว่าเป็นศัตรูหัวใจวันนั้น ไม่รอช้ามือหนารีบเปิดประตูรถสาวเท้ายาวก้าวตามคนตัวเล็กออกไปด้วยความหวงแหนทันที “อ้าว คุณบอกว่ามีธุระด่วนไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมถึง….” วิเวียนรีบชักสีหน้าสงสัยถาม เมื่อหันมองข้างหลังแล้วเห็นว่าเขาเดินมือล้วงกระเป๋ากางเกงตามมาต้อยๆ ไม่ได้เหมือนคนติดธุระเลยสักนิด “ธุระจะไปสำคัญเท่าคุณได้ยังไงล่ะครับ เข้าร้านกันเถอะครับ ตรงนี้อากาศร้อนมากเลย” เซบาสเตียนรีบตีเนียนตอบหน้าตาเฉย เดินนำหญิงสาวเข้าร้านไป ปล่อยให้เธอยืนงงทั้งกับคำตอบแปลกประหลาดนั่นแล้ว

“คุณไปนั่งพักเถอะค่ะ เดี๋ยววิจัดการเอง” เสียงหวานเปล่งขึ้นอย่างอ่อนโยน ในขณะที่ยืนจัดของเข้าตู้เย็นอย่างใจจดใจจ่อเมื่อกลับมาถึงบ้าน “ได้ยังไงกันครับ ของเยอะแยะขนาดนี้” “วิบอกคุณแล้วว่ายังไงก็กินไม่หมดหรอกค่ะ คุณเล่นไปกวาดขนมมาทั้งชั้นขนาดนั้น” เซบาสเตียนอมยิ้มกรุ่มกริ่ม มองดูคนตัวเล็กที่บ่นอุบอิบออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เธอเหมือนภรรยาที่บ่นสามีผู้ฟุ่มเฟือยขนาดไหน “ไม่หมดก็โทรเรียกผมมากินด้วยสิครับ แค่คุณโทร ผมก็พร้อมทิ้งทุกอย่างมาหาคุณทันที” เอาอีกแล้ว เธอต้องมาเขอะเขินกับคำพูดผู้ชายคนนี้อีกแล้ว หัวใจดวงน้อยที่เพิ่งจะได้พักตอนนี้กลับลุกขึ้นมาเต้นแข่งกันตุบตับไม่ยอมฟังเธอเลยสักนิด ไม่รู้หรอกว่าเขาเพียงแค่หยอกหรือจริงจัง แต่เธอนั้นกำลังหวั่นไหวอยู่ไม่เกินจริง “ค..คุณไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นรอก่อนก็ได้ค่ะ ตรงนี้วิจัดการเองได้จริงๆ” วิเวียนรีบหาคำพูดแก้เขิน ก้มหน้างุดบ่ายเบี่ยงหัวข้อสนทนา อยากจะซ่อนไม่ให้เขาเห็นใบหน้านวลที่แดงฉํ่าไปด้วยความเขินอาย แต่ชายอันตรายอย่างเขาก็ยังฟังออกจากนํ้าเสียงตะกุกตะกักของเธออยู่ดี “ไม่เอาหรอกครับ ผมอยากอยู่ไกล้ๆ คุณ คุณอยู่ไหนผมก็จะอยู

รอยถึงกับอ้าปากเหวอ พอเวลาธรรมดาก็เอาแต่ร้องเรียกหาแต่ว่าที่เมีย แต่พอมาเวลาแบบนี้ สันดานนักล่าผู้หญิงที่ติดตัวมาแต่เกิดก็ไม่เคยจางหายเลยจริงๆ ดูจากสายตาที่กำลังล่อเหยื่อให้ติดกับนั่นสิ แหม เดี๋ยวจะฟ้องคุณคนสวยซะเข้าให้! “หืม ให้ผมหรอครับ” คิ้วเข้มขมวดขึ้นข้างนึงเบาๆ เชิงมองหญิงตรงหน้าที่กำลังยื่นแก้วไวน์แดงให้กับเขา “รอบๆนี้คงไม่มีใครหล่อเท่าคุณแล้วแหละค่ะ” ก็แหงสิ เขามันเทพบุรุษ เซบาสเตียนเหยียดยิ้มซุกซนพร้อมยื่นมือไปรับแก้วไวน์โดยไม่ปฏิเสธ ก็ไม่ต่างจากการบ่งบอกว่าเขายอมรับข้อเสนอของผู้หญิงตรงหน้า “เห็นว่าคุณทำหน้าเครียดๆ … ก็เลยอยากจะมาเสนอเป็นที่ระบายให้สักหน่อยน่ะค่ะ” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า หญิงสาวรีบเซร่างตัวเองเข้าไกล้เขาพรางทาบฝ่ามือบางลงบนอกแกร่งแล้วลูบไล้ไปมา ส่งสายตาอ่อยสุดฤกษ์ วันนี้ไม่ได้ผู้ชายคนนี้ไปอยู่บนเตียงก็ให้มันรู้ไป “ที่ระบาย… หึ น่าสนใจนะครับ” “ฉันไม้พายนะคะ บอกไว้เผื่อคุณติดใจอยากจะรู้จักขึ้นมา” “ไม้พาย… ชักอยากรู้แล้วสิครับ ว่าไม้พายนี้จะพาผมไปถึงฝั่งได้รึเปล่า” “ไม่ลองจะรู้ได้ยังไงกันล่ะคะ” “ผมกะว่าจะรีบกลับห้องไปนอนพัก แต่ดูเหมือนม

“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ คุณลุงสนใจดื่มชาก่อนมั้ยคะ” วิเวียนรีบยิ้มหวานชวนเบรย์เดนนั่งเป็นการไถ่โทษที่ต้องให้เขารอนาน ส่วนชายวัยกลางเมื่อสายตาสบอยู่บนใบหน้าสวยก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา เธอสวยและเรียบง่ายจนสบายตาไม่พอแถมยังเพิ่มความสบายใจให้คนมองเข้าไปทวีคุณ ไม่แปลกใจหากลูกชายจะประทับใจในตัวแม่หนูคนนี้นักหนา “เอาสิ” เบรย์เดนไม่ตราหนักใจที่จะยิ้มตอบพร้อมนั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนตามคำชวนของวิเวียน เขารู้สึกถูกชะตากับแม่หนูคนนี้เสียเหลือเกิน แม้กระทั่งท่าทางการรินชาของเธอยังดูเรียบร้อยสบายตาจนเขาประทับใจไม่น้อย “คุณลุงลองชิมดูนะคะ ชานี่เป็นชนิดพิเศษที่ทางร้านคิดค้นทำขึ้นมาเองค่ะ” “งั้นหรอ…” ชายวัยกลางเกิดนึกสงสัย ยกแก้วชาขึ้นจิบก็ต้องขมวดคิ้มเข้มเข้าหากัน เมื่อเพียงมันแตะถึงลิ้นเขาก็รับรู้ได้ถึงชนิดของชาทันที “ชาดอกไม้?” “ใช่ค่ะ คุณลุงเคยดื่มหรอคะ” “ภรรยาลุงชอบทำให้ดื่มอยู่บ่อยๆน่ะ” แววตาเขาดูมีความหมายเมื่อกล่าวถึงภรรยา แต่ก็แอบมีความเศร้าหมองแฝงอยู่ในนั้น จนวิเวียนที่จับสังเกตได้อดไม่ไหวที่จะพลั้งปากถามออกไป “คุณลุงคงจะรักเธอมากเลยสินะคะ..” “รักสิ รักมากเลยล่

ถ้อยเสียงเบาแผ่วเอ่ยขึ้นดั่งน้อยใจ เรียกรอยยิ้มซุกซนจากอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างได้ใจ ดูเหมือนว่าแผนชั่วที่เพื่อนเขากล่าวจะได้ผลดีเลยล่ะ “คิดถึงผมหรอครับ” คนโตกว่ายกยิ้มเจ้าเล่ห์โน้มหน้าเข้ามาพูดไกล้อีกคนจนลมหายใจอุ่นรดเข้าสัมผัสผิวเนียน นำพาเสียงหัวใจดวงน้อยลุกขึ้นเต้นแข่งกันตุบตับ “ผมมีงานใหญ่ที่ต้องจัดการน่ะครับ พอรีบเคลียร์เสร็จผมก็รีบมาหาคุณนี่แหละอย่าน้อยใจสิครับ หื้ม” ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมอีกคนทัดหูไปด้วยอย่างอ่อนโยน ทำหัวใจดวงน้อยวูบไหวรีบหลบสายตาที่มองมา “ว…วิไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อยค่ะ” “งั้นก็โอเคครับ เรามานั่งคุยกันดีกว่า ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยนิดหน่อย” ดวงตาวูบไหวเงยมองเจ้าของคำพูด เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงถ้อยเสียงของเขาที่รู้สึกว่าเปลี่ยนไป หรือว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรรึเปล่า “เรื่องอะไรคะ..” “คือว่า… ผมอยากให้คุณไปจัดสถานที่ให้น่ะครับ สถานที่ขอแต่งงาน…” ดวงตาคนฟังเบิ่กกว้างเหมือนตกอยู่ในภวังค์คำพูดของเซบาสเตียน เขาหมายความยังไงถึงคำว่าสถานที่ขอแต่งงาน คำถามมากมายตีกันในหัวเต็มไปหมด ใครกันที่จะแต่งงานหรือว่าเป็นเขา แล้วถ้าหากเป็นเขาล่ะ ทุกอย่