Semua Bab Obsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา: Bab 11 - Bab 20

“อื้มมม…” เรียวปากเล็กถูกบดขยี้ไปมาอย่างโหยหา จนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นรอบตัวสองคน เวลาเลยผ่านไปหลายนาทีกว่าเซบาสเตียนจะยอมปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจ “แฮก….” วิเวียนหอบหายใจสูดเอาออกซิเจนเข้าปอด เพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ช่วงท้องน้อยอยู่ๆก็วูบวาบขึ้นมาเหมือนมีผีเสื้อนับตัวแข่งกันโบยบินอยู่จนทั่ว พอนึกได้ถึงเรื่องหน้าอายที่เธอเพิ่งทำไปก็รีบหลบสายตาชายที่เอาแต่มองมาด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มนั่น " ว..วิ… " วิเวียนเปร่งเรียกชื่อแทนตัวเองขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็แค่อยากทำลายบรรยากาศน่าอายนี่ แต่ดูเหมือนมันจะแย่ลงกว่าเดิม อีกคนก็เอาแต่มองเธอแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มไม่หยุด ยิ้มแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน มันแกล้งกันชัดๆ พูดยังไม่ทันขาดคำว่าเขามันอันตราย แม้จะไม่แน่ใจว่าอันตรายแบบไหน ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขาเป็นภัยต่อหัวใจของเธอขึ้นมาเป็นกอง "ผมตั้งใจ " เสียงทุ้มตํ่าทรงเสน่ห์กระซิบลงข้างหูหญิงสาว นำพาใบหูแดงซ่าตามๆกันไปด้วย ใบหน้านวลที่แดงกํ่าเป็นลูกตำลึง เรียกความเอ็นดูจากคนต้นเหตุ ตอนแรกก็คิดไว้ว่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป แต่พอได้

“คุณนั่งเล่นไปก่อนนะคะ เดี๋ยววิไปดูชาในครัวมาให้” วิเวียนกล่าวเสียงหวาน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวกลัวว่าอีกคนจะเกร็งในบ้านเธอ จึงพยายามทำตัวสบายๆ ให้เขาได้เห็นมากที่สุดเพื่อจะได้ทำตัวถูกกันทั้งคู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่มีแววจะได้เกร็งนั้นเป็นเจ้าของบ้านอย่างเธอมากกว่า ชายที่นั่งสบายอยู่บนโซฟายังคงกวาดตามองรอบๆ ไม่สิ้นไม่สุด จนไปสดุดกับภาพบางอย่างที่ถูกแขวงไว้บนผนัง วิเวียนในชุดราตรีสีฟ้าครามอ่อนที่มีแสงจากเพชรระยิบระยับตกแต่งรอบๆชุดจนประกาย ทำให้คนสวมใส่ออร่าพุ่งทะลุรูปภาพ เรียกรอยยิ้มจากคนมองที่ไม่อาจละสายตาได้ เธอดูสวยสง่าเสียจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าหากผู้หญิงคนนี้อยู่ในชุดเจ้าสาวของตน จะสง่าขนาดไหนกันเชียว เซบาสเตียนนั่งอมยิ้มกับภาพจินตนาการในหัว ที่ไม่รู้ล่องลอยไปถึงไหน งานแต่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ฉายภาพให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่าผู้หญิงในชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดคนนี้เป็นของเขา เวลาเดียวกันที่เกิดเสียงเรียกหวานเปร่งขึ้นก่อนคนตัวเล็กจะเดินกลับมาพร้อมถาดนํ้าชาหอมกรุ่นในมือ "ชาค่ะ" " นี่เป็นชาแบบใหม่ที่วิเพิ่งลองทำ คุณเป็นคนแรกที่ได้ชิมเลยนะคะ " วิเวียนอธิบายพร้อมรินชาใส่ถ้

“คุณวิควรจะพักผ่อนได้แล้วนะครับ ผมรบกวนนานจนดึกเลย เดี๋ยวผมออกไปนอนห้องนั่งเล่นข้างนอกก็ได้ครับ” บทพระเอกผู้ดีมีความเคารพสมยอมทุกอย่างเพื่อเธอรีบแล่นเข้าสู่ตัวเซบาสเตียน เมื่อวิเวียนเดินกลับมาหลังออกไปเก็บยา “ได้ยังไงกันคะ คุณเป็นแขกวินะคะ จะให้คุณออกไปนอนห้องนั่งเล่นแบบนั้นได้ยังไงกัน คุณบาสนอนห้องนี้เถอะค่ะ เดี๋ยววิออกไปนอนห้องนั่งเล่นเอง” วิเวียนรีบปฏิเสธอย่างร้อนรน ห้ามคนที่ตั้งท่าจะเดินออกไป จะให้แขกไปนอนในที่แบบนั้นได้ยังไงกัน แถมเขายังมีอาการภูมิแพ้อีก “ไม่ได้สิครับ คุณเป็นเจ้าของบ้านนะครับ” "แต่ว่า….” " งั้นเอางี้มั้ยครับ นอนห้องนี้แหละครับ เดี๋ยวผมนอนโซฟาเอง” เซบาสเตียนรีบเสนอความเห็น ไม่รู้มีแผนสองแผนสามอะไรอีก แต่หน้าตาดูไม่น่าไว้ใจเอาสะเลย ทว่าวิเวียนกลับดูไม่ออกสักนิด เธอเห็นเพียงว่าเขาดูน่าสงสาร หนําซํ้ายังตอบรับข้อคิดจากอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล “งั้นคุณนอนบนเตียงเถอะค่ะ เดี๋ยววินอนโซฟาแทน คุณเป็นภูมิแพ้อยู่นี่คะ” วิเวียนยังคงพยายามโน้มน้าว แม้จะเป็นห้องตัวเองแต่เธอก็ไม่เคยคิดจะเอาเปรียบใคร "ไม่ดีหรอกครับ ผมเป็นลูกผู้ชายพอ คุณวินอนบนเตียงเถอะครับ” เซบาส

#ผับ AT ฟึ่บ! ทันไดที่ชายร่างโปร่งหย่อนก้นนั่งลงยันโซฟาขนาดคิงไซส์โซน VIP ในไนท์คลับหรูซึ่งเป็นที่ประจำ เสียงทักทายจากเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาแต่เนิ่นนานผู้ซึ่งมาถึงก่อนได้เอ่ยดังขึ้น “ไงครับคุณชาย ได้ข่าวว่าตามจีบสาวอยู่” โอทิส หรือเพื่อนสนิทของเซบาสเตียนถามขึ้นนํ้าเสียงยียวน ในขณะที่อีกคนยกขวดเหล้าขึ้นรินใส่แก้วอย่างชํ่าชอง พร้อมยักไหล่ขึ้นเบาๆแทนคำตอบให้กับคนที่รอฟัง “อย่างมึงต้องจีบด้วยหรอวะ ไม่รอให้เค้าวิ่งตามเอาเหมือนทุกที ” โอทิวยักคิ้วถามด้วยความสงสัย เมื่ออยู่ๆไอ้เสือมันก็เปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยแม้แต่จะมีความคิดจะไล่ตามผู้หญิงหน้าไหน แม้จะชอบจนห้ามใจไม่ไหวมันก็ยังหาทางทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามเองได้ ทว่าวันนี้กลับได้ยินข่าวว่ามันกำลังตามจีบผู้หญิงคนหนึ่ง ทำเอาเพื่อนอย่างเขานึกสงสัยว่าเธอจะพิเศษขนาดไหนกันเชียว “หึ… ของมีค่าที่ไหนจะได้มาง่ายๆวะ” มุมปากหยักได้รูปยกยิ้มขึ้นอย่างซุกซน อยากครอบครองของมีราคาก็ต้องมีการลงทุน แก้วเหล้าที่เพิ่งชงเสร็จถูกยกขึ้นกระดกเข้าปากดั่งนํ้าเปล่า ไม่ได้มาในที่แห่งนี้ไม่ถึงอาทิตย์ แต่รู้สึกเหมือนร่างกายกระหายนํ้าสี

“ง..งั้นหรอคะ” วิเวียนถามตะกุกตะกักด้วยความเขอะเขินอีกทั้งยังทำตัวไม่ถูก ได้แต่หลบตาเขาที่หันมามองเธอด้วยสายตาลูกอ้อนนั่น “ล..แล้ว คุณพอจะบอกวิได้มั้ยคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น” วิเวียนตัดสินใจถามออกไป ทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดสำหรับเธอ “ผม… ทะเลาะกับพ่อครับ แล้วท่านก็ไล่ผมออกจากบ้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน” “คืนนี้ผมขอค้างที่นี่อีกได้มั้ยครับ แต่ถ้าคุณวิไม่สบายใจ— ” “ ได้สิคะ คุณกำลังเดือดร้อน วิเข้าใจค่ะ” วิเวียนรีบตัดบทอีกคนแล้วตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ตอนนี้เขาเหมือนลูกหมาที่ไร้ที่พึ่ง ทำเธอสงสารจับใจ ไม่ยักษ์รู้ว่าผู้ชายที่ภายนอกดูขรึมๆแถมแข็งแกร่งอย่างเขาจะมีด้านที่อ่อนแอปวกเปียกมากขนาดนี้ สองคนเดินมาถึงหน้าห้อง แต่พอจะเข้าไปวิเวียนกลับหยุดชะงักนิ่งพร้อมหันมามองเขาที่ยืนรออยู่ด้านหลังเหมือนมีอะไรในใจ “มีอะไรรึเปล่าครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างอ่อนโยน มองดูอีกคนที่ตะกุกตะกักเหมือนอยากจะพูดอะไร “คือว่า… อีกห้องวิยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยค่ะ คุณคงนอนไม่ได้ เดี๋ยวจะแพ้ฝุ่นอีก” วิเวียนยิ้มแหยๆด้วยความเกรงใจ มัวแต่ยุ่งกับร้านดอกไม้ทั้งวันจนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย แถมใครมั