Все главы พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Глава 11 - Глава 20

[ตำหนักฉือเหอ จวนหนานจวิ้นอ๋อง]เสี่ยวกงกงยืมกุมมือไว้ด้านหน้ามองผู้เป็นนายที่แม้ในมือนั้นจะถือม้วนฎีกา แต่สายตาท่านอ๋องกลับจับจ้องอยู่ที่ประตูใหญ่หน้าจวนอยู่เป็นระยะ ๆ เสี่ยวกงกงเองก็มองตามสายตาผู้เป็นนายอยู่หลายครา ด้วยในใจอยากรู้ว่าท่านอ๋องนั้นรอผู้ใดอยู่กันแน่ แม้จะสงสัยแต่ก็มิกล้าจะเอ่ยถามออกไปแต่อย่างใด‘ค่ำมืดแล้วเหตุใดไม่ยอมกลับ’ เจิ้งหนานสบถในใจ นิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดดุจของอิสตรีเคาะกับโต๊ะไปมาเพื่อรอเวลาจนกระทั่งเวลาล่วงเข้าสู่ยามโหย่ว [19.00 น.] ก็ยังไม่เห็นแม้เงาของนาง“เสี่ยวกงกงตั้งโต๊ะเถอะ” เจิ้งหนานที่ทนหิ้วท้องรอนานไม่เห็นแม้เงาของคนที่ตนตั้งใจจะทานข้าวพร้อมหน้าก็เริ่มมีอารมณ์ ‘ค่ำมืดไม่รู้จักกลับก็ไม่ต้องกิน! เป็นผู้ใดรอนางกัน’“เอ่อ...ขอรับ” เสี่ยวกงกงรับคำก็เดินถอยออกมาเพื่อไปแจ้งห้องเครื่องของตำหนักคล้อยหลังเสี่ยวกงกงเจิ้งหนานที่นั่งมานานก็รู้สึกปวดเมื่อยจึงคิดลุกขึ้นเดินเพื่อยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย แต่นึกไม่ถึงว่าจะมาได้ยินเรื่องราวที่ฟังแล้วรู้สึกคันยุบยิบในใจขึ้นมาไม่ได้ ก่อนจะนึกต่อว่าคนงามในใจ ‘นางกลับมาเมื่อใดกัน! บัดซบสิ้นดี’“คุณหนูเจ้าคะ ดูคุณชายอวิ๋นสิเ

ตั่บ ๆ ๆ ๆ“อ๊ะ ๆ ๆ อ่าส์ ซี๊ด ทะท่านอะอ๋อง ขะข้า อื้ออ อ๊า...” ฟางเฟยเกร็งกระตุกเมื่อถูกเขาพาส่งถึงฝั่งฝัน ในศีรษะขาวโพล้นช่องท้องคล้ายมีหมู่มวลผีเสื้อโฉบบินวนบางเบา ดวงตาหวานซึ้งบัดนี้ฉ่ำหวานเพราะฤทธิ์สวาทที่เจิ้งหนานมอมเมา ก่อนที่มันจะดับสูญไปเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยกับนางคล้ายเย้ยหยันในน้ำเสียง“หึ! เจ้านี่ช่างช้ำชองดีเสียจริง เลือกไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกเจ้ามาปรนนิบัติระหว่างรอข้าแต่งพระชายา” เจิ้งหนานมองสีหน้าทรมานของฟางเฟยอย่างนึงชอบใจ ก่อนจะรีบดึงเรียวขางามของนางเข้าหาเอวสอบเมื่อเห็นนางขยับกายถอยร่นหนีตน“ปะปล่อยข้านะ! ฮึก ปะปล่อยสิ” ฟางเฟยน้ำตาตกเมื่อได้ยินคำพูดถากถางใจของอีกฝ่าย อารมณ์พิศวาสที่ถูกปลุกปั่นดับมอดไปเสียสิ้น สองมือดันหน้าท้องแกร่งให้ออกห่างแต่ก็มิอาจทัดทานแรงของอีกฝ่ายได้“เดี๋ยวสิเมื่อครู่เจ้าสบายอยู่คนเดียว ตอนนี้ถึงคราข้าบ้าง อื้ม” เจิ้งหนานเอ่ยจบก็ก้มลงจูบดูดดึงริมฝีปากหวานของฟางเฟยในทันที ลิ้นหนากวาดต้อนดูดดึงอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะใช้มือจับคางเล็กของนางบีบบังคับให้มองดูแท่งหยกของตนที่ผงาดและเตรียมพร้อมเข้าออกศึกในเวลานี้อย่างเต็มกำลัง“มองซะ ห้ามหลับตา!” เจิ้งหน

“เหอะ!” ฟางเฟยหลุดเสียงหัวเราะให้กับความโชคร้ายของตนออกมา ก็แหงนเงยใบหน้าขึ้นสูงเพื่อสะกดกลั้นน้ำตา ก่อนจะเอ่ยต่อรองเพื่อแก้สัญญา ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ ห้ามหึงหวง ห้ามเปิดเผยเรื่องระหว่างนางและหนานจวิ้นอ๋องให้ซ่างกวนอี้เหยาและผู้อื่นภายนอกให้ได้รับรู้ ข้อนี้นางย่อมทำได้แน่ แต่นางต้องการระยะเวลาที่แน่นอนก็เท่านั้น“ข้าต้องการเวลาที่แน่นอน ท่านอ๋องจะให้ข้าปรนนิบัติเวลาใดระบุมาได้เลยเพคะ และสัญญานี่จะสิ้นสุดเมื่อใดท่านอ๋องโปรดระบุมาให้ชัดเจน”“ทำไม! แล้วเวลาที่เหลือจะให้เจ้าไปล่อลวงบุรุษอื่นเช่นนั้นหรือ ฝันไปเถอะ เช่นไรบัดนี้เจ้าไม่มีสิทธิ์แม้ต่อรอง ข้าไม่เปลี่ยน!” เจิ้งหนานเอ่ยด้วยเสียงทุ้มเข้มสีหน้าเผยแววจริงจังแฝงด้วยแววหงุดหงิดมีอารมณ์“เฮอะ ท่านนี่ช่าง!” ฟางเฟยถึงกับหาเสียงตนไม่พบ ในเมื่อมิอาจทำสิ่งใดได้นางจึงจำต้องประทับลายนิ้วมือลงไปอย่างเลี่ยงไม้ได้ ไว้หากข้าสืบได้และคืนความบริสุทธิ์ให้ตัวเองได้สัญญานี้นางย่อมไม่คิดจะเหลียวแล อีกทั้งหากเก็บเงินได้มากพอและช่วยเหลือท่านพ่อได้แล้วนางก็จะไม่รีรอที่จะโบยบินไปจากกรงขังนี่ของหนานจวิ้นอ๋องเสียเจิ้งหนานเมื่อเห็นนางยอมจำนนแต่โดยดีก็ลอบย

[จวนตะกูลซ่างกวน]“คุณหนูนางมาแล้วเจ้าค่ะ” เซิ่งเหม่ยเดินนำสตรีรูปร่างบอบบางใบหน้างดงามหมดจดเข้ามาหาคุณหนูของตน“คารวะท่านหญิง ข้าเหม่ยเยวี่ยขอบพระคุณท่านหญิงยิ่งนักที่เสียเงินตั้งมากเพื่อคืนอิสระให้กับข้า” เหม่ยเยวี่ยเอ่ยด้วยความดีใจ นางแย้มยิ้มจนเต็มดวงหน้ารู้สึกโชคดีนักที่จะได้รับใช้ท่านหญิงสูงศักดิ์เช่นคุณหนูซ่างกวน“หึ! งั้นรึ ก็ไม่แน่ว่าต่อจากนี้เจ้าจะยังขอบคุณข้ารึไม่” อี้เหยาเอ่ยโดยทำเพียงปรายหางตามองสตรีที่นั่งคุกเข่าบนพื้น“มะหมายความว่าเช่นไรเจ้าคะ” เหม่ยเยวี่ยเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจเท่าใดนักว่าผู้เป็นนายคนใหม่ของตนนั้นต้องการสิ่งใด“หึ! เซิ่งเหม่ยเช่นไรเจ้าก็สงเคราะห์นางเสียหน่อยเถิด” มือเรียวขาวสะอาดที่กำลังเด็ดกลีบดอกมู่ตาน[1]เล่นพลันหยุดชะงัก ก่อนจะแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี“เจ้าค่ะ! แม่นางเหม่ยเยวี่ยก่อนจะฟังข้าเล่าเจ้าดื่มชาก่อนเสียหน่อยเถิด ประเดี๋ยวเกรงว่าจะเย็นชืดเสียกระมัง” เซิ่งหม่ยเอ่ยพร้อมรินชาในกายื่นส่งให้แก่นางด้านเหม่ยเยวี่ยที่มิได้รู้ความในก็หลงดีใจว่าคุณหนูตระกูลใหญ่ทั้งสูงศักดิ์มิได้ถือตัวกับตนแต่อย่างใด ก็นึกดีใจที่ตนนั้นเลือกมิผิด“เอาล่ะ เจ้ารู้รึไม่ว่าหลา

‘นางป่วยเช่นนั้นหรือ จะเป็นตายก็ช่างนางสิ! เป็นสตรีแต่ไม่รู้จักเอาใจบุรุษอีกทั้งยังดื้อดึง หากข้าให้ความสนใจนางนักเห็นทีว่าคงยิ่งได้ไจกว่านี้กระมัง’ ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มมุมปากกับเล่ห์สตรีที่นางกำลังเล่นกับเขา พลันนึกเย้ยหยันในใจว่าคงใช้ได้แต่กับบุรุษอื่นกระมัง อย่าหวังว่าเขาจะลุ่มหลงไปกับนางเลยถึงแม้ใบหน้าพิสุทธิ์นั้นบางคราทำให้เขาเผลอไผลก็ตามที แต่ต่อให้งามเพียงใดสตรีเช่นนางก็คงเหมาะจะเป็นนางบำเรอหาเหมาะที่จะเป็นมารดาของบุตรไม่ หึ! เมื่อหาข้อโต้เถียงให้ตนได้เจิ้งหนานจึงจัดการธุระของตนจนแล้วเสร็จ ร่างสูงเอนกายลงนอนเตียงใหญ่ที่คุ้นเคยหากเวลานี้ล่วงไปหลายชั่วยามแล้วเขาก็ไม่อาจที่จะหลับตาลงได้เสียที ครั้นหลับตาลงภาพนางและเขาก็กระจ่างในความคิด ร่างสูงพลิกไปมาหลายคราก็ค้นพบว่าคงไม่สามารถข่มตาลงได้แล้ว ทั้งหมดนี่ล้วนเป็นความผิดของนางแท้ ๆ ! เว่ยฟางเฟยกลางดึกสงัดในความมืดกับมีเงาร่างหนึ่งเคลื่อนไหวออกจากตำหนักใหญ่เร้นกายเพียงครู่ก็สามารถเข้าไปยังตำหนักเป้าหมายได้โดยง่าย ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงหลังเล็ก ใบหน้างดงามตอนหลับของนางนั้นบัดนี้ดูราวเด็กน้อยไร้เดียงส