All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 51 - Chapter 60

ในระหว่างที่เจิ้งหนานกำลังนึกเข็ญเคี่ยวถึงฟางเฟยในใจอยู่นั้นก็พอดีเป็นเวลาเดียวกันกับที่อวี้หลาง เขาเดินเข้ามาด้วยท่วงท่านิ่งสงบด้านหลังนั้นมีบุรุษท่าทางไม่ต่างกันนักเดินตามมาติด ๆ เสี่ยวกงกงที่รู้สถานการณ์เป็นอย่างดีก็ปลีกตัวออกมาเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่านายตนนั้นมีความที่จะเจรจา“ท่านอ๋อง” อวี้หลางที่กลับจากสืบเรื่องที่มีผู้ลอบวางยาผู้เป็นนายนั้นเดินเข้ามาพร้อมบุรุษผู้หนึ่งที่เจิ้งหนานนั้นรู้จักเป็นอย่างดี“มาแล้วรึ ได้ความรึไม่”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสืบได้ความว่าเป็นไปได้ว่าผู้ที่วางยาของพระองค์จะเป็นคน ๆ เดียวกันกับครั้งก่อนนั้น ตัวยาชนิดเดียวกัน อีกทั้งพระองค์ยังต้องพิษในหอเยว่เซียนเช่นเดียวกันพ่ะย่ะค่ะ” อวี้หลางรายงานตามที่ตนนั้นไปสืบมาได้ อีกทั้งมั่นใจอยู่หลานส่วนว่าคนผู้นั้นยังอยู่ในหอเยว่เซียนและทำงานให้คนของตระกูลซ่างกวน“เจ้าบอกข้าว่าครานั้นอี้เหยานางซื้อตัวนางคณิกาคนหนึ่งจากหอเยว่เซียนมิใช่รึแล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เช่นนั้นหอเยว่เซียนแสดงว่ายังมีผู้อื่นที่ทำงานให้กับนาง บังอาจนัก! เห็นทีครานี้ข้าต้องจัดการนางจริงจัง แค่โทษจากการวางยาเชื้อพระวงศ์ก็ต้องโทษถึงประหารแล้วนางช่างเป็

เจิ้งหนานกลับมาถึงจวนในยามโหย่ว [17.00 น.] หลังเสร็จจากการประชุมขุนนางในราชสำนักเขาก็เร่งรีบตรงกลับจวนในทันที ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปยังตำหนักข้างเป็นอันดับแรกที่ก้าวเข้ามายังในจวนใหญ่ แต่ครั้นเห็นว่าตำหนักเซียนหรูปิดเงียบนั้นทำให้สายตาคมกริบถึงกับหม่นแสง นี่สามวันแล้วกระมัง หึ! ทนได้เกินกว่าที่คาดไว้สินะ“เสี่ยวกงกงนี่มันอะไร” เจิ้นหนานเลื่อนจอกชาออกห่างหลังจากยกขึ้นดื่ม ขนมที่จัดเรียงอย่างประณีตจึงถูกมือใหญ่ขาวดุจหิมะหยิบขึ้นมากัดแทน เพียงแค่กัดเจิ้งหนานยังมิทันได้เคี้ยวเลยกระมัง มันก็ถูกมือใหญ่เลื่อนออกไกลไม่ต่างจากจอกชาก่อนหน้า “อะเอ่อมีสิ่งใดพ่ะย่ะค่ะ” เสี่ยวกงกงที่ยืนรออรับใช้เห็นท่าทางผู้เป็นนายก็รีบเรียกนางกำนัลมานำชาและขนมไปเปลี่ยนเสียใหม่ และชะตากรรมของพวกมันก็ไม่ต่างจากชุดน้ำชาและขนมก่อนหน้า และอาการไม่อยากอาหารและผิดปกติของผู้เป็นนายเสี่ยวกงกงถึงกลับแก้ไขไม่ถูก เขาไปตรวจสอบห้องเครื่องทุกอย่างอีกทั้งพ่อครัวแม่ครัวก็คนเดิม วัตถุดิบเช่นเดิม แล้วเหตุนี้มันผิดปกติที่สิ่งใดกันเล่าก่อนที่เสี่ยวกงกงที่ตรวจสอบแล้วทุกทางก็จึงลองอีกหนทางและมองว่าคงสุดท้ายแล้วกระมัง“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะเ

ด้านฝั่งฟางเฟยบัดนี้แผนนางกำลังเริ่มดำเนินการ เมื่อไตร่ตรองแน่ชัดแล้วว่าเกลือเป็นหนอนอีกอย่างหนอนตัวนั้นก็คล้ายกับจะเป็นคนใกล้ตัว และหากเป็นดั่งที่ตนคาดการณ์ไว้แล้วละก็การแสดงของนางในเวลานี้จะช่วยกระตุ้นให้ศัตรูเผยตัวมากขึ้น อีกทั้งนางจะได้หลุดพ้นจากคนผู้นั้นเสียที‘ข้าจะต้องลบล้างข้อกล่าวหาของพระองค์ให้ได้ หนานจวิ้นอ๋อง’ ในใจฟางเฟยคิดหมายมาดโดยหาได้รู้ไม่ว่าอันที่จริงนั้นหนานจวิ้นอ๋องล้วนรู้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดีด้วยสำนักเฉียนหลัวที่นางไปใช้บริการนั้นถูกตั้งขึ้นมาเฉพาะเพื่อรับใช้นางเช่นนั้นฉากเหตุการณ์ในวันนี้ฟางเฟยนางจึงจงใจสร้างขึ้นเสียทั้งสิ้น ทั้งนางคณิกาที่ซ่างกวนอี้เหวินมักชอบมาเดินหมากด้วยเกิดล้มป่วยกระทันหัน ฟางเฟยนางจึงอาศัยโอกาสนี้ในการทำความรู้จักกับซ่างกวนอวี้เหวินผู้นี้ให้มากขึ้น หนึ่งเพื่อสืบคดีท่านพ่อเพราะเขาคือคนสุดท้ายที่เป็นผู้ช่วยของท่านพ่อในครานั้นตามที่นักสืบผู้นั้นบอกกล่าว และหากชั่งน้ำหนักในใจแล้วนั้นความเป็นได้ย่อมมีมากในเมื่อบัดนี้ตำแหน่งเจ้ากรมคลังว่างเว้นผู้ที่ถูกแต่งตั้งขึ้นทำหน้าที่แทนก็คือ ซ่างกวนหลี่เจิ้ง ลุงของเขานั่นเองและสองเพื่อจับเกลือที่กลาย

บัดนี้ภายในโถงชั้นล่างของหอเยว่เซียนเวลานี้ล่วงเข้าสู่ยามไฮ่ [22.00 น.] เป็นเฉกเช่นธรรมดาที่บรรยากาศจะคึกครื้นน้อยลงมากกว่าช่วงหัวค่ำ มีเพียงเสียงบรรเลงเพลงผีผาแว่วทำนองกังวลไพเราะขับกล่อมผู้คนที่ยังนั่งร่ำสุราพร้อมทั้งนางคณิกาใบหน้าหมดจดนั่งคอยปรนนิบัติเอาใจ เสียงฝีเท้าทหารเกราะดำจำนวนหนึ่งดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ นั่นสร้างความแตกตื่นตกใจให้กับบรรดาแขกที่อยู่ในหอเยว่เซียนจนเกิดเป็นความวุ่นวายขึ้น“ค้นให้ทั่ว!” เสียงอวี้หลางตะโกนสั่งบรรดาทหารเกราะดำที่เป็นกำลังทหารภายใต้การบังคับบัญชาของหนานจวิ้นอ๋อง~เฮ้ย/กรี๊ดดด~~นะนี่! เรื่องอะไรกันเล่า เหตุใดทหารจึงบุกหอเยว่เซียน เฮ้ยอย่าจับข้านะ ปะปล่อย ๆ ยอมแล้ว ๆ~เสียงร้องตกใจของบรรดาแขกในร้านที่ดังและวิ่งหลบกันจนบรรยากาศโกลาหลพอสมควร ก่อนเจิ้งหนานจะปรายตาพร้อมยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ อวี้หลางจัดการร้องเตือนให้คนเหล่านั้นเงียบ และเมื่อบรรยากาศวุ่นวายจากการบุกปิดล้อมหอบุปผชาติกระทันหันเช่นนี้อยู่ในความสงบ เจิ้งหนานก็ปรายตาคมเข้มในแววตานั้นมีแววกรุ่นโกรธดำทะมึนจนแทบคั้นออกมาเป็นน้ำหมึกได้มองส่งสัญญาณให้คนของตนเดินนำไปยังห้องเป้าหมายที่ตนต

“ไม่มีสิทธิ์! อย่างนั้นรึ” เจิ้งหนานมองจ้องฟางเฟยด้วยสายตาเย็นชาแลอึมครึมนิ่ง ก่อนจะตวัดร่างโยนนางขยับไปยังกลางเตียงพร้อมกับเร่งรีบทาบทับเรือนกายสูงใหญ่ของตนตามติดไปในทันที เขาจงใจทิ้งน้ำหนักกดทับนางจนแนบแน่นกันและกันไปทุกสัดส่วน ยามนี้มิอาจปฏิเสธได้ว่าเขาเริ่มมีความรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาจนต้องนึกกร่นด่าตนเองในใจที่มิรู้เวล่ำเวลา เวลานี้เขายังกรุ่นโกรธนางอยู่มากแต่ร่างกายเขากลับไม่เป็นใจเสียอย่างนั้น ก่อนเขาจะยั้งสติอีกทั้งแสยะยิ้มเย็นชาส่งให้ฟางเฟยพร้อมก้มหน้าลงไปเอ่ยกระซิบราวกับสามีสนทนากับภรรยาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับก้องกังวานยิ่งในความรู้สึกของฟางเฟย นางเวลานี้ได้แต่กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อ่อนไหวที่ถูกรังแกจนรู้สึกปวดร้าวในอก“ข้าย่อมมีสิทธิ์ทุกส่วนบนร่างกายนี้ของเจ้า จำเอาไว้เสีย!” เอ่ยจบก็เป็นเขาเองที่มิอาจอดกลั้นต่อความชิดใกล้ ริมฝีปากเย็นพลันก้มประทับจุมพิตหนัก ๆ ลงบนแก้มใสที่บัดนี้ฉาบอาบไปด้วยสีแดงระเรื่อ ก่อนครู่ต่อมาจะได้รับสายตาหวานซึ้งที่วาววับแลตำหนิต่อว่าส่งมาให้เขา จนทำให้เจิ้งหนานที่เมื่อครู่มีสีหน้าอึมครึมบัดนี้คลายลงจนแอบกดยิ้มที่มุมปากน้อย ๆ โดย