All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 21 - Chapter 30

“หึ! เจ้านี่นะ” เจิ้งหนานที่ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองปฏิกิริยาของฟางเฟยแต่เมื่อเห็นว่าสีหน้านางยังราบเรียบปกติ ก็ขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเอ่ยทีเล่นทีจริงกับอี้เหยาออกไป“ขอบคุณท่านหญิงที่มีน้ำใจ เพียงแต่ข้าเวลานี้พึ่งสร่างไข้จึงเห็นว่ามิควรนักที่จะต้องเอ่อทานขนมรสหวานเจ้าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมทั้งย่อตัวเพื่อขออภัยอี้เหยา สายตาโศกมองดูใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่ก้มลงไปเอ่ยหยอกเหยากับโฉมงามที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างหวานชื่นก็เกิดใจกระตุก นางจึงเลือกที่จะหมุนตัวกลับเตรียมก้าวเดินจากไปจากภาพที่เห็นแล้วรู้สึกอึดอัดในใจ จนฟางเฟยนางเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงรู้สึกร้อนผ่าวที่หัวตาจนต้องสูดหายใจเข้าลึก ๆ เสียหลายครา คงเป็นเพราะยังไม่สร่างไข้ดีแล้วออกมาตากน้ำค้างกระมัง“นี่ไม่หวานเลยนะ ข้าหนะเห็นว่า...” อี้เหยาที่เห็นฟางเฟยหมุนตัวหนีพร้อมดวงตาไหวระริกหากมองมิผิดนางผู้นี้ที่หนานอ๋องอ้างว่าเป็นผู้ขออาศัยที่ไทเฮาขอให้ช่วยไว้ละก็เกรงว่าทั้งสองคงมีสัมพันธ์บางอย่างเป็นแน่ พลันมือเผลอกำแน่นอย่างลืมตัวก่อนจะลอบกดยิ้มมุมปากน้อย ๆ สีหน้าเผยความร้ายกาจเพียงครู่ก่อนจะปรับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วโดยที่เจิ้งหนานอีกทั้งเส

ภาพบุรุษหล่อเหลาราวหยกสลักหยอกเย้ากับโฉมสราญดูแล้วในสายตาผู้อื่นเวลานี้คงนึกชื่นชมในความหวานชื่นมีรัก แต่กลับฟางเฟยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเวลานี้ในใจนั้นแม้พยายามบอกว่าตนหาได้รู้สึกใด ๆ ต่อหนานจวิ้นอ๋องไม่ เวลานี้นางล้วนได้ประจักษ์เองแล้วว่าแท้จริงนั้นตนรู้สึกเช่นไรกันแน่ ความรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกดวงใจสั่นไหวร้าวราน ภายในใจนางอึดอัดจนนึกอยากร้องไห้ แต่เวลานี้กลับทำได้เพียงแค่รักษาสีหน้าซึ่งมันก็ทำได้ยากยิ่งนัก เมื่อไหร่พวกเขาจะปล่อยนางไปจากตรงนี้เสียที วันนี้นางไม่น่านึกอยากออกมาสูดอากาศเลยจริง ๆ โชคชะตาก็ช่างเล่นตลกกับข้ายิ่งนัก ในขณะที่จิตใจกำลังคิดล่องลอยไม่อยู่กับตนเองเสียงหวานของซ่างกวนอี้เหยาก็ปลุกนางให้ตื่นจากภวังค์“คุณหนูเว่ยเจ้าเองลองชิมเสียหน่อยอ่ะนี่ เจ้าลองดูว่าถูกปากรึไม่” อี้เหยาทำท่าทีกระตือรือร้นใบหน้างามเผยยิ้มน่ารัก หากแต่สายตานั้นกลับมีบางอย่างแฝงอยู่อย่างแยบยลฟางเฟยเห็นสตรีตรงหน้าตักขนมยื่นส่งให้ก็ถึงกลับสะดุ้งพร้อมยกมือปฏิเสธในทันที“ท่านหญิงไม่ได้นะเจ้าคะ!” ซูหนิวเผลออุทานเสียงดังแย้งขึ้นทันทีที่คู่หมั้นของหนานอ๋องเอ่ยจบ“ซูหนิวอย่าเสียมารยาท!” ฟางเฟยจำต้องเอ

“ฮือเสี่ยวกงกง ๆ ช่วยด้วยช่วยคุณหนูของข้าที” ซูหนิวรีบละล่ำละลักเอ่ยปากคอสั่น“ใจเย็น ๆ พวกเจ้า เด็ก ๆ ไปอุ้มคุณหนูเว่ยมาวางที่เตียงเร็วเข้า ส่วนเจ้า หนะเงียบ ๆ แล้วตั้งสติเสียหน่อย แล้วเล่าให้ข้าฟังทีว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่!” เสี่ยวกงกงที่เห็นสภาพของคุณหนูเว่ยแล้วนั้นมิใช่ไม่ตกใจ แต่ก็จำต้องข่มใจไว้ก่อนจะเอ่ยจัดแจงทุกอย่างเพื่อให้ทุกคนไม่แตกตื่นและสร้างความวุ่นวายเสียไปมากกว่านี้ฟากด้านทางฝั่งศาลาหลังใหญ่กลางสระบัวที่บัดนี้แข่งกันอวดกลีบแลสีสันงดงามสะพรั่ง สายลมพัดเอื่อยหมู่มวลผีเสื้อแลนกน้อยต่างบินวนสร้างความมีชีวิตชีวาให้จวนใหญ่แห่งนี้แลดูงดงามอีกทั้งน่าหลงไหล บรรยากาศโดยรอบถูกโอบล้อมด้วยหมู่มวลบุปผางามที่แข่งกันเบ่งบางออกดอก ซ้ำด้านข้างยังมีภูเขาจำลองมองแล้วราวดูมีชีวิตชีวาราวอยู่ในหุปผาเซียนก็มิปาน แม้บรรยากาศจะเป็นเฉกเช่นนั้นแต่บัดนี้ในใจหนึ่งสตรีและบุรุษงามต่างรู้สึกแปลกแยกแตกต่างซ่างกวนอี้เหยานั้นบัดนี้ใบหน้าหมดจดอ่อนหวานงดงามอีกทั้งน่าทะนุถนอมราวกระเบื้องเคลือบแย้มยิ้มเต็มใบหน้าในใจกำลังเบิกบานมีรัก ส่วนบุรุษรูปงามที่บัดนี้นั่งนิ่งสงบประดุจเซียนใบหน้าเรียบนิ่งไม่เผยความรู

สายตาคมเข้มของเจิ้งหนานมองดูคิ้วสีดอกเลาของหมอหลวงฉีที่ขมวดทุกครายามแตะนิ้วลงบนข้อมือเล็กของนาง ก็พลันทำให้ใจแกร่งรู้สึกไม่สงบ ก่อนครู่ต่อมาหมอหลวงฉีก็ลุกขึ้นมาถวายรายงานอาการของนางแก่ตน“เป็นเช่นไรบ้างหมอฉี นางเป็นอันใดกันแน่” เจิ้งหนานถามด้วยเสียงเข้มในกระแสเสียงแฝงด้วยกลิ่นอายความเครียดอีกทั้งกังวลใจแฝงอยู่ หมอหลวงฉีเมื่อเห็นท่านอ๋องทรงเอ่ยถามพลันใบหน้าก็เผยความยุ่งยาก ก่อนจะเอ่ยถวายรายงานการตรวจโรคของตนให้หนานจวิ้นอ๋องได้ทรงทราบ“ท่านอ๋องเอ่อคือว่า...หากกระหม่อมตรวจมิผิดชีพจรเช่นนี้มิใช่อาการป่วยด้วยโรคทั่วไป หากแต่ชีพจรนี้ของคุณหนูท่านนี้ที่กระหม่อมได้ตรวจ พบว่าเป็นชีพจรแฝงพิษพ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงฉีถวายรายงานจบก็ก้มหน้าน้อย ๆ อย่างครุ่นคิดว่าพิษนี้แท้จริงจะตรงตามที่ตนมั่นใจรึไม่ ไยพิษที่หายากและทางการประกาศคำสั่งห้ามมิให้ชาวบ้านทั่วไปใช้มิใช่หรือ แล้วเหตุใดแม่นางน้อยผู้นี้ถึงได้ต้องพิษ“ทูลท่านอ๋องกระหม่อมตรวจดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนล้วนมั่นใจพ่ะย่ะค่ะ แม้พิษนี้มิได้พบได้ง่ายนักแต่ตามตำรากล่าวมาชีพจรเช่นนี้กระหม่อมตรวจมิผิดแน่พ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าว่าเช่นไรนะ ชีพจรแฝงพิษเช่นนั้นรึ!” เจิ้ง

[ตำหนักฉือเหอ]เจิ้งหนานกลับตำหนักด้วยหลากหลายอารมณ์ในใจที่ปะทุขึ้น เขาเรียกองครักษ์คู่ใจมาพบก่อนจะเอ่ยคำสั่งให้ตามสืบเรื่องที่เกิดกับเว่ยฟางเฟยโดยให้ดำเนินการไปเงียบ ๆ เพื่อมิให้ผู้ร้ายได้ไหวตัวทัน“ท่านอ๋อง” อวี้หลางทำความเคารพผู้เป็นนายที่เรียกใช้งานตนกะทันหัน“อวี้หลางเรื่องที่เว่ยฟางเฟยถูกวางยาพิษเจ้าไปสืบมาให้กระจ่าง ในเมื่อที่ที่นางไปมีเพียงหอเยว่เซียนและจวนอ๋อง เช่นนั้นผู้ที่คิดร้ายต่อนางย่อมไม่อยู่ในจวนข้าก็ต้องเป็นหอคณิกาของนาง ครานั้นข้าก็ถูกวางยาที่หอคณิกานางมิแน่ว่าทั้งสองเรื่องนี้คนร้ายอาจเป็นคน ๆ เดียวกันกระมัง” เจิ้งหนานเอ่ยสั่ง ก่อนในหัวจะคิดถึงต้นตอที่ถูกกระทำเช่นนี้พลันใจแกร่งก็เกิดความกรุ่นโกรธ มือหนากำเข้าหากันแน่นก่อนจะเอ่ยถ้อยคำวาจาเสียดสีนางออกมา“มิถูกสิ เรื่องวางยาข้าล้วนเป็นฝีมือนาง แต่เรื่องวางยาพิษนี้นางคงเผลอไปทำผู้ใดไม่พอใจเข้ากระมัง คงมิใช่ว่าไปทำฮูหยินจวนใดเกลียดชังมาหรอกรึ หึ! ในเมื่อนางจ้องจะเข้าหาแต่ขุนนางใหญ่เกรงว่าคงตัวสั่นอดมิไหวอยากแต่งเข้าไปเป็นอนุแล้วเสวยความสุขสบายกระมัง สตรีชั้นต่ำเช่นไรก็ยังคงหวังสูงสินะ!”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเร่งสืบให้กระ