Semua Bab พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Bab 31 - Bab 40

เจิ้งหนานเวลานี้หน้ามืดตามัวและอารมณ์บุรุษแตะถึงขีดสูงสุดอย่างมิอาจฉุดรั้ง นิ้วเรียวขาวสะอาดเลื่อนกดลงบนกลีบกลางเรียวขางามอย่างต้องการปลุกเร้าอารมณ์นาง ก่อนจะออกแรงขยับไปมาเนิบช้าเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามหลับพริ้มพร้อมเชิดใบหน้าสูดปากครางเสียงหวานระงมจึงได้เร่งเร้าจังหวะเข้าออกเป็นรัวเร็วจนในที่สุดไม่ช้าร่างเย้ายวนขาวประดุจหิมะของนางก็เกร็งกระตุกพร้อมใบหน้างามอิงซบลงที่ซอกคอของเขานิ่ง ลมหายใจหอบกระชั้นถี่ของนางที่ดังข้างหูของเจิ้งหนานยิ่งเป็นการปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนในกายเขาให้โหมกระพือขึ้นเท่าทวี ร่างหนาจับนางพลิกลงด้านล่างก่อนจะนำแท่งเหล็กร้อนจ่อถ้าบุปผางามที่บัดนี้อาบด้วยหยาดน้ำแห่งความสุขสมภายใต้น้ำสะอาดที่โอบอุ้มคนสองคนในอ่างไม้ชั้นดี“ฟางเฟย จะเจ้าเหตุใดยังคงคับแน่นเช่นนี้ หืม อ่า” เจิ้งหนานกัดฟันค่อย ๆ ดุนดันแท่งรักฟันฝ่าปราการคับแคบจนในที่สุดก็บรรลุเป้าหมาย เขาแช่แท่งหยกเพียงครู่ให้นางได้ปรับตัวไม่นานก็ออกแรงขยับโยกไหวก่อนจะเร่งเร้าจังหวะเป็นรุนแรงจนฟางเฟยเวลานี้ครางเสียงหวานกระเส่าหลับตาพริ้มซบฝังใบหน้าที่คอแกร่งของเขามิยอมเงยใบหน้างามขึ้นสบตา และแน่นอนด้วยกำลังวังชาของหนานจวิ

“วันพรุ่งเพคะ พระองค์มีสิ่งใดกับข้าอีกรึไม่ หากไม่มีเช่นนั้นขอตัวนะเพคะ” ฟางเฟยมิยอมรอฟังคำตอบ นางก้าวเร่งก้าวเดินยาว ๆ จนพ้นประตูตำหนักฉือเหอก็เร่งเท้ากลายเป็นออกวิ่งในที่สุด“คุณหนู!” ซูหนิวมองนายของตนที่วิ่งผ่านไปพร้อมน้ำตาเปื้อนใบหน้างามก็รีบวิ่งตามไปในทันที“ฮะฮึก ฮือ ฮึก ๆ” ฟางเฟยวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถม้าก่อนจะรีบใช้มือปัดป่ายหยดน้ำตาที่พรั่งพรูหลั่งไหลออกมามิขาด ครั้นเห็นว่าซูหนิวกำลังมองมาจึงเลือกหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบซ่อนความอ่อนแอของตน“คุณหนูเจ้าคะ” ซูหนิวเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน บัดนี้นางรู้สึกสงสารผู้เป็นนายนั้นเหลือคณาจึงทำได้เพียงเอื้อมจับมือของนางมากอบกุมให้กำลังใจ“ฮะฮึก ๆ ช่างเถอะซูหนิว” ฟางเฟยบอกปัดก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกแล้วเลือกปัดความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นในใจทิ้งพร้อมทั้งขอให้ซูหนิวช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้เสียใหม่ นางนอนหลับไปเสียหลายวันงานที่ร้านเป็นไรยังมิรู้ ยังดีที่มีซูเซียงที่ทำให้นางทุกอย่างคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกไว้ใจนางด้านฝั่งหนานจวิ้นอ๋อง หลังจากฟางเฟยลุกออกไปอย่างไร้มารยาทยิ่งในสายเขา ในอกก็คุกกรุ่นจนต้องเผยคำพูดที่ทำให้เสี่ยวกงกงที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้างถึงก

ฟางเฟยมองดูบรรยากาศของหอเยว่เซียนของตนที่คึกคัก นับว่ายังโชคดีอยู่บ้างที่นางนั้นฟื้นตัวจากอาการป่วยได้ทันงานใหญ่ของร้านตน หนึ่งเดือนหอเยว่เซียนจะมีการแสดงสุดพิเศษหนึ่งครา และนางรำขึ้นชื่อมิใช่ผู้ใด หลิวเมิ่งหลัน ด้วยรูปโฉมเย้ายวนโดดเด่น ท่วงท่าร่ายรำงดงามเย้ายวนมีเสน่ห์สมนามเรียกขานนางคณิกาชั้นสูง มิใช่ผู้ใดที่จะสามารถพบนางได้ง่ายทุกอย่างย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนเฉกเช่นเดียวกันกับการที่ผู้ใดจะเข้าไปพูดคุยเล่นเดินหมาก หรือให้เจ้าของหอบุปผชาติเช่นตนสนทนาเป็นสหายย่อมต้องกล้าจ่ายในราคาที่แสนแพงเฉกเช่นกันสายตาหวานซึ้งมองกวาดไปยังอีกด้านบริเวณชั้นสองแลชั้นสามของร้านที่คึกคักเฉกเช่นกัน เหล่าบรรดา ขุนนาง ข้าราชการ รวมไปถึงคุณหนูคุณชายตระกูลใหญ่ต่างพากันจับจองพื้นที่เพื่อจะได้เปิดหูเปิดตาด้วยกันทั้งสิ้น ฟางเฟยที่มองบรรยากาศในร้านก็พลันชื่นใจดวงตากลมโตของนางเปล่งประกายระยับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปยังในห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่งเพื่อไปพูดคุยกับเมิ่งหลันนางเสียซักหนึ่งประโยค“เมิ่งหลัน! นี่เกิดอันใดขึ้นกัน ละแล้วเหตุใดเจ้า…” ฟางเฟยมองร่างบางของนางคณิกาของตนที่นอนมือกุมท้องตัวนั้นงอราวกับกุ้งต้ม ใบหน้าเผยแววเจ็

“นั่นแม่นางเมิ่งหลันที่เลื่องลือกันว่างดงามจนบุรุษทั่วเหยียนโจวพากันยื้อแย่งอยากเข้าพบใช่รึไม่ ช่างสมชื่อเสียจริง” ซ่างกวนอวี้เหวินเอ่ยชมอยากยากจะละสายตาจากโฉมงามที่ร่ายรำอยู่กลางลานกว้างของหอเยว่เซียนด้วยแววตาแฝงแววลุ่มลึก“คงมิใช่กระมังท่านพี่ แม่นางเมิ่งหลันน้องเคยพบมาบ้างนางมิใช่มีใบหน้าและรูปโฉมงดงามเพียงนี้ สตรีผู้นี้นั้นล้วนงดงงามกว่ามาก หอเยว่เซียนนี่ช่างรู้จักสรรหาสิ่งสวยงามมาให้เชยชมดีเสียจริง” อี้เหยาจงใจเอ่ยกับพี่ชายหากแต่สายตากลับลอบมองหนานจวิ้นอ๋องผู้เป็นคู่หมั้นพร้อมทั้งลอบยิ้มมุมปากเมื่อแผนการเป็นไปตามที่ตนนั้นคาดไว้ในคราแรก ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งขึ้นเพื่อเติมไฟในใจของหนานอ๋องให้ลุกโหมขึ้น ‘หึ! วันนี้แหละข้าจะทำให้เจ้าต้องระเห็จจากจวนหนานจวิ้นอ๋อง เว่ย ฟาง เฟย’“แต่เอ๊ะ ท่านอ๋องเหตุใดอี้เหยาช่างรู้สึกคุ้นเคยแววตาคู่นั้นของนางนัก ราวกับว่า ราวกับว่าข้าคุ้นเคยกับนางมาก่อน” อี้เหยาเอ่ยจบก็หันไปสบตาคู่หมั้นของตนอย่างใสซื่อพร้อมทั้งขอความเห็นจากอีกฝ่าย“…” เจิ้งหนานมีรึเพียงคราแรกที่เห็นจะมองมิออกว่าสตรีที่ออกไปร่ายรำ สวมใส่อาภรณ์น้อยชิ้นอีกทั้งบางเบานั้นคือผู้ใด และบัดนี้ยิ่

ส่วนอีกฟากของหอเยว่เซียนนั้นมีสตรีผู้ที่มีรูปร่างบอบบางใบหน้างดงามหมดจดกำลังยืนมองสถานการณ์อีกฝั่งพร้อมทั้งลอบกำมือแน่นอย่างนึกแค้นเคืองที่บุรุษที่ตนนั้นแอบมีใจให้จุมพิตสตรีอื่นต่อหน้าต่อตาแม้จะเป็นเพียงหลังมือ แต่ในใจนางนั้นก็เกิดนึกหึงหวงขึ้นมาจนแทบมิอาจทนรอได้จนถึงค่ำคืนวันนัดหมาย เช่นนั้นนางจึงทำทีเป็นเข้าไปถามไถ่เฉกเช่นการเดินดูแขกคนอื่น ๆ ที่มาเยี่ยมเยือนหอเยว่เซียน“ท่านหญิง คุณชาย” ซูเซียงเดินเข้าไปอย่างน้อมน้อมก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดให้กับบุรุษที่นางมีใจ“อะอ้าวเจ้านั่นเอง ท่านพี่!” อี้เหยารีบปรับสีหน้าที่เผยชัดเจนว่ารังเกียจสตรีที่เข้ามาทักทายพวกตน ก่อนจะใช้ข้อศอกสะกิดผู้เป็นพี่ชายให้หันมาสนใจนาง หมากเบี้ยตัวนี้นางจำต้องใช้งานอยู่จะปล่อยให้ทำเสียแผนเสียมิได้“เจ้านั่นเอง” อวี้เหวินนั้นจำมิได้ด้วยซ้ำว่านางมีชื่อว่าเช่นไร และเขาเองมิคิดจะจดจำเพียงสตรีที่จำต้องเชยชมเพื่อเอาไว้ให้น้องสาวใช้งานได้ถนัด หากไม่แล้วมีหรือบุตรชายตระกูลขุนนางเช่นเขาจะลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับนางได้ หากแต่ว่าเป็นเว่ยฟางเฟยละก็เวลานี้นางช่างงดงามเย้ายวนใจเขายิ่งนัก เช่นนั้นแผนการที่กำลังขัดขวางนางอยู่มิสู้แต่