All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 41 - Chapter 50

อีกด้านภายในห้องใหญ่ห้องหนึ่งบนชั้นบนสุดของหอเยว่เซียน ฟางเฟยสะดุ้งสุดตัวจนตาเบิกกว้างเมื่อหนานจวิ้นอ๋องเอ่ยตวาดเสียงดุไล่สาวใช้ของตนออกไป ก่อนจะปิดประตูเสียแน่นหนาอีกทั้งมองนางด้วยแววตาแดงก่ำอย่างหน้ากลัว ฟางเฟยเดินถอยหลังร่นอย่างนึกหวาดกลัวในใจ นางถอยจนกระทั่งแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่อาภรณ์ที่ใส่ระบำมิอาจปิดบังมิดนั้นชนกับผนังห้องกึก!“ไง หนีอยู่เช่นนั้นหรือ นี่หน่ะหรือที่เร่งรีบออกจากจวนมา เจ้า! มาร่ายรำต่อหน้าคนทั้งหอเยว่เซียนเช่นนี้หนะหรือ ห๊ะ! ฟางเฟย” เจิ้งหนานที่มิอาจระงับโทสะได้อีกต่อไป เขาก้มถามประชิดนางเสียงดังจนฟางเฟยหลับตาแน่นอีกทั้งไหล่บางนั้นสั่นเทาน้อย ๆ สองมือบางก็ดุนดันแผ่นอกแกร่งของเขาไว้มิยอมให้เข้าใกล้แนบชิดนั้นยิ่งทำให้เจิ้งหนานนึกพาลหวนคิดไปถึงภาพที่นางปล่อยให้ซ่างกวนอวี้เหวินจุมพิตจนเขาต้องกำมือแน่นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์มิให้ทำร้ายนางไปมากกว่านี้ บัดนี้เจิ้งหนานกำมือแน่นจนเห็นเป็นเส้นเลือดปูดขึ้นชัดเจน คิ้วกระตุก กรามแกร่งขบกันแน่นเพื่อระงับอารมณ์โทสะที่ก่ออย่างหนักในใจ“ชะใช่ ละแล้วจะทำไมก็นี่มันคืองานของข้านี่” ฟางเฟยทำใจกล้าเงยหน้าสู้ อีกทั้งตอบโต้ออกไปด้วยน้ำเสี

เจิ้งหนานที่อารมณ์กำลังคุกกรุ่นกับฟางเฟยที่จู่ ๆ จากเคยว่าง่ายกับดื้นรั้นขึ้นมาก็เดินกลับมาหาคู่หมั้นของตนที่นางยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม ร่างสูงเดินกลับมานั่งลงด้วยท่าทีนิ่งเงียบใบหน้าราบเรียบเคร่งขรึมอีกทั้งยังมิยอมเอื้อนเอ่ยสิ่งใดเอาแต่ยกสุราขึ้นดื่มหลายจอกติดจนอี้เหยาที่พอคาดเดาสถานการณ์ออกก็ลอบยิ้มอย่างโล่งใจที่สามารถกำจัดศัตรูหัวใจได้สำเร็จ ครานั้นนางพลาดจนเปิดโอกาสให้สตรีอื่นได้ครอบครองหนานจวิ้นอ๋อง ครานี้นางจะมิยอมพลาดให้สตรีอื่นใดได้เข้ามาเป็นคราที่สองแน่“ท่านอ๋องพระองค์เหตุใดถึงได้ดื่มมากเช่นนี้เล่าเพคะ” อี้เหยาเอ่ยชิดใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะส่งสัญญาณให้อวี้หลางองครักษ์มาช่วยนางประคองหนานเจิ้งอ๋องที่บัดนี้เมามายเสียสิ้นท่าขึ้นเพื่อกลับจวน“ท่านพี่ ข้าเป็นห่วงท่านอ๋อง” อี้เหยาหันมาแสร้งเอ่ย“อืม เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ” อวี้เหวินเอ่ยตอบเสียงราบเรียบ หากแต่ในใจนั้นกลับลิงโลดที่พอคาดเดาสถานการณ์ระหว่างหนานอ๋องกับสตรีที่ตนพึงใจออกอวี้หลางที่รู้สึกถึงสถานการณ์ไม่ชอบมาพากลก็คอยลอบสำรวจซ่างกวนอี้เหยาอย่างมิวางตา ผู้เป็นนายตนนั้นตนย่อมรู้ดี ท่านอ๋องฉายาในกองทัพคือดื่มพันจอก แล้วเหตุใดเพียงส

เจิ้งหนานเวลานี้นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงใหญ่ เขาพยายามประคองสติที่เหลือเพียงครึ่งเพื่อรอคนผู้หนึ่ง เมื่อร่างกายแม้แข็งแรงกำยำเพียงคราต้องพิษปลุกกำหนักเข้าไปเช่นนี้มีหรือจะสามารถทานทนได้“บัดซบ! ผู้ใดที่บังอาจเช่นนี้” เจิ้งหานทุรนทุรายกร่นด่าในใจ แต่ที่แน่ ๆ ครานี้มิใช่กาฝากแสนหวานอย่างเว่ยฟางเฟยเพราะนางและเขาพึ่งมีปากเสียงกันมา และหากใช่นางป่านนี้เขาคงกำลังเข็ญเขี่ยวกับร่างกายของนางอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่แล้วกระมัง หึ! สตรีรูปร่างบอบบางเหตุไฉนเลยถึงปรนนิบัติเขาได้ทุกท่วงท่าอีกทั้งตั้งหลายคราในหนึ่งค่ำคืนจนเจิ้งหนานเองยังรู้สึกนับถือนางในใจ ยามค่ำคืนกอดก่ายร่วมคืนสวสันต์กับเขา ครั้นถึงบ่ายคล้อยนางลุกขึ้นแต่งกายไปดูแลกิจการได้“อ่า! นางมันปีศาจชัด ๆ สะเสี่ยวกงกง” เพียงแค่นึกถึงนางร่างกายเขาถึงกับร่ำ ๆ ทรยศ แท่งหยกร้อนกลางกายตั้งชูผงาดขึ้นอย่างน่าอายนัก จนคราแรกเจิ้งหนานไม่คิดจะง้องอนนางบัดนี้ต้องคิดเสียใหม่ในระหว่างที่เจิ้งหนานนอนทรมานอดทนอย่างอดกลั้นอยู่บนเตียงใหญ่พลันคิ้วเข้มขมวดหากแต่ยังมิยอมลืมตาเมื่อรู้สึกถึงมือนุ่ม ๆ กำลังลากไล้ไปมาบนอกแกร่งของตน พลันทำให้เขากระตุกยิ้มทั้งเ

ภายในห้องบรรทมอันโอ่อ่าที่มักอบอวลด้วยกลิ่นกำยานหอมจากแก่นไม้จันทร์แลดอกไม้หอมอยู่เสมอ บัดนี้กลับอบอวลไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรจาง ๆ คลุ้งตลบไปทั่วทั่งบริเวณห้องกว้าง“ท่านฉี ท่านอ๋องพระองค์เป็นเช่นไรบ้าง” หลังหมอหลวงถวายการรักษาเสร็จเรียบร้อยเสี่ยวกงกงก็รีบเข้าประชิดเพื่อถามอาการผู้เป็นนายด้วยใบหน้าฉายแววกังวลแลเคร่งเครียดในใจเกิดกระวนกระวายจนเหงื่อผุดซึมออกมา‘คุณหนูเว่ยมิยอมมาท่านอ๋องมิยอมให้สตรีใดปรนนิบัติ’ แล้วหากต้องใช้วิธีเดิมเฉกเช่นครานั้นแล้วข้า ข้าจะทำเช่นไรกันเล่านี่ โธ่สวรรค์กลั่นแกล้งข้าน้อยเกินไปรึไม่’“อาการท่านอ๋องยังนับว่ามิร้ายแรงเท่าครานั้น แต่พิษแน่นอนว่าเป็นชนิดเดียวกันแต่พระองค์คงเสวยไปมิมากกระมังฤทธิ์ถึงได้เจือจางอยู่มาก”“อีกแล้วรึ! ผู้ใดช่างอาจหาญนัก แล้วเอ่อ...ต้องใช้วิธีเดิมรึไม่ ถ้าหากว่าเอ่อ...ถ้าหากมีวิธีอื่นท่านฉีเองก็ลองดูเถิด พระองค์นั้นมิยอมให้สตรีนางใดเข้าใกล้จนข้าก็จนปัญญาแล้วจริง ๆ” เสี่ยวกงกงเอ่ยด้วยสีหน้าและแววตาแบ่งรับแบ่งสู้หมอหลวงฉีนักขำขันกับท่าทางกังวลจนน่าสงสารของขันทีใหญ่แห่งจวนหนานอ๋อง จึงส่ายหน้าพร้อมทั้งอมยิ้มมุมปากน้อย ๆ บัดนี้เขาได้จัดการ

ฟางเฟยพยายามลำดับเหตุการณ์และครุ่นคิดเรื่องราวให้ประติดประต่อก็ค้นพบว่าซูเซียงนั้นนางเหมือนจะรู้จักและสนิทกับซ่างกวนอี้เหยาอยู่พอสมควร แต่ครานั้นที่ฟางเฟยถูกหนานจวิ้นอ๋องปรักปรำแลเข้าใจผิดก็มีนางคณิกาคนหนึ่งที่ซ่างกวนอี้เหยาซื้อออกไป ‘เสวียนเยี่ย’ แต่ในเมื่อซื้อเสวียนเยี่ยนางออกไปแล้ว แล้วเหตุใดยังมีผู้วางยาท่านอ๋องในวันนี้ได้อีก“ซูหนิวหอเยว่เซียงของข้ามีเกลือเป็นหนอนเข้าเสียแล้วล่ะ” ฟางเฟยเงยหน้าขึ้นเมื่อความคิดทั้งหมดกระจ่าง ดวงตาหงส์กระจ่างของฟางเฟยบัดนี้หมายมาดซ้ำแดงก่ำด้วยนึกเสียใจครั้นเมื่อความจริงประจักษ์ว่าแท้จริงแล้วผู้ที่คอยทำร้ายตนนั้นล้วนเป็นคนของตนทั้งสิ้น ซ่างกวนอี้เหยาคงให้ค่าตอบแทนนางมากโขเลยกระมังนางถึงได้ยอมแปรพักตร์เฉกเช่นนี้ หึ!“ฮ๊า คะคุณหนูท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ” ซูหนิวอุทานตกใจก่อนจะเข้าไปจับมือผู้เป็นนายอย่างต้องการให้กำลังใจละเป็นห่วงที่เห็นผู้เป็นนายนั้นนั่งนิ่งดวงตางดงงามของนางนั้นมีหยาดน้ำใสคลอระเรื่อสูด!“ช่างเถอะข้าไม่เป็นไร ซูหนิวเจ้าเมื่อครู่เจ้าบอกข้าว่าเจ้าพบซูเซียงนางที่ใดนะ”“นางลงจากรถม้าของคุณชายซ่างกวนอวี้เหวินเจ้าค่ะ”“อืม เช่นนั้นต่อไปเจ้าต้อง