All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 81 - Chapter 90

ภาพบุรุษและสตรีเดินก้าวเข้าในงานรั้งท้ายด้วยสาวใช้ บุรุษวัยกลางคนและบุรุษร่างกำยำในมือถือกระบี่เข้ามายังในหอบุปผชาติด้วยความโดดเด่นของหน้าตาแลการแต่งกายก็สามารถเรียกสายตาของผู้คนได้มิยากนักบุรุษนั้นใบหน้าคมคายหล่อเหลาเรือนกายสูงใหญ่แปดฉื่อ สวมอาภรณ์ปักลวดลายประณีตวิจิตร สตรีที่อยู่เคียงข้างแม้ยืนห่างกันกว่าคืบแต่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าคนทั้งคู่มาด้วยกัน สตรีใบหน้าเรียวเล็กที่แต่งแต้มอย่างงดงามประดุจหนึ่งภาพวาดสวมใส่อาภรณ์บางเบาสีแดงสดใสปักลวดลายวิจิตรมิต่างกัน เพียงนางแย้มยิ้มบุรุษแลสตรีทั่วทั้งงานก็ตกอยู่ในห้วงเสน่ห์ของนางไปเสียหมด“นั่น! เหตุใดนางกับท่านอ๋องถึงได้มาด้วยกันเล่า ท่านพี่ข้าไม่ยอม เอ๊ะ! นั่นท่านพี่ดูพวกเขาแต่งกายสิเจ้าคะเหตุใดดูราวกับคู่รัก ท่านพี่ ฮือ ท่านพี่ท่านต้องช่วยน้องนะ นะ เจ้าคะ!” อี้เหยาที่มีสีหน้าราวจะร้องไห้หันมาออดอ้อนผู้เป็นพี่ชายเมื่อแลเห็นภาพบาดใจของคนทั้งคู่ อาศัยอยู่จวนเดียวกันซ้ำมาด้วยกัน ข้าพลาดสิ่งใดไปเหตุใดความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จึงดูรุดหน้าไปมากนัก รึเพราะว่าหลายเดือนมานี้ท่านอ๋องที่หลบหน้าตนก็เพราะนางแพศยานี้เช่นนั้นหรือ หึ! เว่ยฟางเฟยคอยดูเถิด

งานเลี้ยงดำเนินมาจนถึงยามไฮ่ [22.00 น.] ผู้คนในร้านบ้างเมามาย บ้างยังคงนั่งร่ำสุราเคล้านางคณิกาอย่างเพลินใจ ส่วนเจิ้งหนานเวลานี้นั้นหลังจากดื่มไปหลายจอกจากการที่อี้เหยารินสุราให้มิได้หยุดก็รู้สึกมึนเมาขึ้นมาเล็กน้อย แต่เพื่อความสมจริงเขาจึงแสร้งออกอาการมากกว่าปกติแต่กระนั้นก็ยังมีสติอยู่บ้าง‘ซ่างกวนอี้เหยามิได้วางยาเขาเช่นนั้นหรือ แล้วแผนการนางคืออันใด รึจะเป็นฟางเฟย! บัดซบ!’ เมื่อคิดขึ้นได้เจิ้งหนานถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที ก่อนจะคิดย้อนไปถึงท่าทางเจ้าเล่ห์คล้ายมีแผนการในใจของฟางเฟยนั้นก็พลันสงบลงเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งบอกอี้เหยาว่าตนนั้นนึกอยากยืดเส้นสายด้วยรู้สึกปวดเพราะนั่งมานานมากแล้ว เมื่อบอกกล่าวออกไปเช่นนี้อี้เหยานางก็มิได้มีท่าทีสงสัยแต่อย่างใดด้านในห้องใหญ่บนชั้นสามของหอเยว่เซียนอวี้เหวินและฟางเฟยกำลังเดินหมากกันใกล้จบกระดาน สายตาคมเข้มวาวระยับฉายแววพึงพอใจเมื่อตนนั้นกินหนึ่งหมากฝ่ายตรงข้ามก็ต้องดื่มหนึ่งจอก อีกทั้งบรรยากาศในห้องในยามนี้ถือว่าซูเซียงนางจัดได้ดีนักที่จุดเทียนพอสลัว โคมไฟเองก็จุดไว้ไม่กี่ดวง ทำให้เวลานี้บรรยากาศชวนหวามไหวยิ่งนัก เดินหมากหนึ่งกระดานกับนารีโฉมสราญ

“ฟะฟางเฟย/เว่ยฟางเฟย!” เสียงเจิ้งหนานและอี้เหยาอุทานขึ้นพร้อมกัน หนึ่งคนโล่งใจ อีกหนึ่งคนแปลกใจ“ละแล้วนั่นคือผู้ใด...” อี้เหยาเริ่มใบหน้าไร้สีก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองสตรีที่นั่งอยู่บนเตียงใหญ่“ซูเซียง/เจ้า! บัดซบ!” สองพี่น้องอุทานพร้อมกันอย่างตกใจ เหตุใดแผนการที่วางไว้ถึงกับล่มไม่เป็นท่า เหตุใดถึงได้สลับคู่สลับคนเฉกเช่นนี้ นี่มันไม่ถูกต้อง!ในขณะที่ทุกคนกับลังสับสนตื่นตะลึงฟางเฟยจึงเอ่ยสั่งให้ซูเซียงไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ด้วยฤทธิ์ยาที่ซูหนิวจัดการสลับนั้นออกฤทธิ์อ่อน ๆ ซูเซียงเวลานี้จึงมีสติอยู่บ้าง“ฟางเฟยเจ้า!” อี้เหยาบัดนี้มือกำเข้าหากันแน่น ในใจบัดนี้เต้นรัวเร็ว มึนงงกับเหตุการณ์ที่ตาลปัดไปเสียหมด“เจ้าค่ะ...ท่านหญิงข้าขอถามเหตุใดจึงมั่นใจนักว่านั่นคือข้า ทั้ง ๆ ที่ท่านนั่งอยู่ด้านล่างกับหนานจวิ้นอ๋อง อีกทั้งยังพูดชี้นำจนคนทั้งร้านเกือบเชื่อเสียสนิทว่านั่นคือข้ากันเล่าเจ้าคะ” ฟางเฟยเดินมาประจันหน้ากับอี้เหยา ถึงคราวที่นางเอาคืนเสียที“ฟางเฟย...”เจิ้งหนานโล่งใจจึงเอ่ยเรียกนางเบา ๆ แต่นางมิได้ใคร่สนใจตนนักทำเพียงปรายตามอง เช่นนั้นใบหน้าของเขาเวลานี้จึงกลายเป็นเขียวคล้ำแกมเรียบนิ

เป็นดังคาดการณ์ไว้มิผิดแผกเมื่อเช้านี้ที่ตรอกถนนหอเยว่เซียนตั้งอยู่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมานั้นถูกร่ำลือกันออกไปจนเป็นวงกว้าง แม้จะได้ข่าวว่าทางฝั่งตระกูลซ่างกวนจะส่งคนมาจ่ายเงินปิดข่าวฉาวนี้ไปบ้างแล้วแต่ก็ยังมีเล็ดลอดออกมาให้เป็นหัวข้อสนทนากันของผู้คนอยู่มิน้อยและนอกจากข่าวลือของสองพี่น้องตระกูลซ่างกวนแล้ว อีกข่าวลือหนึ่งที่ทำให้บรรดาบุรุษต่างดาหน้ากันเข้ามายังหอเยว่เซียนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางดีเห็นจะเป็นเรื่องความฉลาดและความงามของผู้เป็นนายหญิงเจ้าของหอ เว่ยฟางเฟย ด้วยความที่พวกคุณชายตระกูลใหญ่เกิดชื่นชมในนางจึงไม่รีรอที่จะทุ่มเงินก้อนใหญ่จ้างนางให้มาเป็นเพื่อนพูดคุยแลเดินหมาก แม้ฟางเฟยนั้นจะให้ซูหนิวเรียกราคาชนิดที่พวกเขาไม่อาจจ่ายได้ แต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะสู้ราคาจนบัดนี้นางต้องมานั่งเป็นเพื่อนพูดคุยกับพวกเขาตั้งแต่เช้าตรู่“แม่นางฟางเฟยข่าวนั้นข้าล้วนได้ยินมาเสียครบถ้วน ทำให้ข้าชื่นชมในความกล้าหาญและเก่งกาจของเจ้าเสียจริง ๆ วันนี้ข้ากับพี่น้องจึงถือโอกาสยอมจ่ายเงินมากมายพวกนี้เพื่อได้พูดคุยกับยอดสตรีสักครั้ง ฮึ ๆ”“คุณชายกู้ก็กล่าวเกินจริงไปมากเจ้าค่ะ ข้าว่าคงไม่ขนา

เจิ้งหนานใช้เวลาเพียงไม่ถึงเค่อรถม้าจากจวนหนานอ๋องก็วิ่งลิ่วมาจอดเทียบที่หอเยว่เซียนจนฝุ่นตลบ หนานจวิ้นอ๋องเวลานี้สายตามิได้สนใจมองเห็นผู้ใดทั้งสิ้น เขาก้าวเข้าไปแสร้งทำท่าทีสงบนิ่งก่อนจะเอ่ยถามหานายหญิงของพวกเขาครั้นได้ความว่าอยู่ชั้นลอยของร้านเขาก็เดินลิ่วตรงขึ้นไปในทันที และครั้นเมื่อไปถึงแล้วก็เกิดรู้สึกหน้ามืดดวงตาแดงก่ำไอสังหารแผ่พวยพุ่งในทันทีเมื่อแม่คนงามกำลังแย้มยิ้มส่งให้กับบรรดาบุรุษที่รายล้อม“ทะท่าน...”“ชู่ว...” เจิ้งหนานตวัดสายตาพร้อมทั้งยกนิ้วให้สัญญาณแก่สาวใช้ของนางมิต้องเอ่ยสิ่งใด ก่อนจะยืนลอบฟังอยู่ด้านหน้าประตูมิได้ปรากฏตัวออกไปในทันที‘คุณหนู ฮื้อ งานนี้ตายแน่เจ้าค่ะ ดูท่าแล้วท่านอ๋องเวลานี้ไหน้ำส้มคงแตกแล้วกระมัง สถานะพี่น้องเช่นไรกันซูหนิวที่เป็นเพียงคนนอกยังมองท่านอ๋องได้ทะลุปรุโปร่งนัก คงมีเพียงผู้เป็นนายกระมังที่ทำเป็นมิรู้มิเห็น’เสียงนับเลขอย่างสนุกสนานของคนด้านในยิ่งทำให้หนานอ๋องบัดนี้ใบหน้าเขียวคล้ำดำทมิฬราวน้ำหมึกปั้นก่อนจะลอบกัดกรามแกร่งแน่นหายใจหอบแรงเมื่อบุรุษหนึ่งในนั้นเอ่ยบทกลอนที่เขาไม่อาจทานทนได้อีกต่อไปฟางเฟยที่รู้สึกสนุกขึ้นมาบ้างแล้วแต่ยังมิได