All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 71 - Chapter 80

“ของท่านอ๋อง ข้าเป็นของท่านอ๋อง เจิ้งหนาน อ่า อ๊ะ ๆ ๆ อื้อ อ๊ะ ๆ ระเร็วอีก ทะท่านอ๋องขะข้า อ๊ะ ๆ อ่า อร้ายย” ฟางเฟยเอ่ยตอบในทันทีด้วยเสียงหวานที่สั่นไหวตามแรงอารมณ์เพียงนางเอ่ยจบนิ้วร้ายของเจิ้งหนานก็กลับมาทำหน้าที่เฉกเช่นเดิมในทันทีและเหมือนจะเร่งเร้าอีกทั้งรัวเร็วจนร่างงดงามของฟางเฟยเกร็งกระตุกถี่รัวในที่สุดแฮ่ก ๆ!“หึ! เหนื่อยรึไม่”“ท่าน พระองค์แกล้งข้า” ฟางเฟยเอ่ยต่อว่าด้วยเสียงไม่มั่นคงนัก จึงเรียกจุมพิตหนัก ๆ จากเจิ้งหนานไปหนักคราอย่างต้องการปลอบขวัญนาง“หึ!” เจิ้งหนานยิ้มกว้างอย่างพอใจที่เห็นท่าทีเง้างอนอย่างน่ารักของนาง แขนแกร่งตวัดอุ้มร่างบางเข้าแนบอกก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำด้านใน และทันทีที่วางนางลงเขาก็เกิดมีอารมณ์อยากรักขึ้นมา หากแต่ถูกเสียงหวานของฟางเฟยออดอ้อนขึ้นมาเสียก่อนเขาถึงได้ยินยอมปล่อยนางไป เช่นไรก็ยังมีเวลาอีกมาก หึ!“พระองค์ไม่ทำแล้วได้รึไม่ ฟางเฟย...เอ่อ...คือข้าไม่ไหว” ฟางเฟยเอ่ยก่อนจะหลับไปกลางคันด้วยความอ่อนล้าและเหน็ดเหนื่อยจากสมรภูมิรัก“นี่เจ้า! ฟางเฟย ๆ เว่ยฟางเฟย เจ้าหลับเช่นนั้นหรือ ฮึ ๆ” เจิ้งหนานเห็นคนงามหลับไปต่อหน้าก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเ

“ซูหนิวข้าจะปีนกำแพงนั้นเข้าไป รอไม่ได้แล้วประเดี๋ยวคนพวกนั้นเห็นเข้าจะแย่เอาได้ เอาเถอะ ๆ เจ้ารอตรงนี้นะแล้วดูต้นทางให้ข้านะ เอาล่ะข้าต้องไปแล้ว”“ฮื้อ คุณหนู โธ่ ฮื้อเฝ้าก็เฝ้า คุณหนูระวังนะเจ้าคะ อ๊ะคุณหนู!” ซูหนิวตาเบิกกว้างตกใจก่อนจะเผลอส่งเสียงออกมาจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากในทันที สีหน้าบัดนี้ทำราวจะร้องไห้เมื่อเห็นคุณหนูตนที่กำลังปีนเถาวัลย์อยู่นั้นจู่ ๆ เกิดรูดตัวลื่นลงมาเมื่อครู่บัดนี้ฟางเฟยรู้สึกเจ็บมือไปหมดเถาวัลย์นี้ขรุขระเกินไปจนนางรู้สึกเจ็บแสบที่ฝ่ามือไปหมด ถึงกระนั้นนางก็ยังกัดฟันทนในที่สุดนางก็ขึ้นมายืนบนกำแพงได้สำเร็จ หัวใจดวงน้อยบัดนี้เต้นระรัวตื่นเต้นกับสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน นางค่อย ๆ เดินไต่อย่างระมัดระวังก่อนจะค่อย ๆ หย่อนตัวลงไปและถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเท้าแตะพื้นในที่สุดพรู่!ซูเซียงเดินเข้ามาในเรือนด้วยสายตามีรัก ในยามพลบค่ำเช่นนี้อาทิตย์อัสดงกลีบอิงฮวาสีชมพูอ่อนปลิดปลิวพลิ้วไหวไปตามสายลมบรรยากาศโดยรอบบัดนี้ยิ่งทำให้ใจของซูเซียงกระหน่ำเต้นรัวเร็วซูเซียงก้าวเดินก้าวเดินตรงเข้าไปในตัวเรือนอย่างคุ้นชินเป็นอย่างดี มือเรียวที่สากเล็กน้อยจากการทำงานหนักเร่งปลดหมวกแ

“...” เจิ้งหนานเมื่อถูกถามจี้จุดจึงทำเพียงกลืนน้ำลายลงคอพร้อมทั้งสายตาคมเสมองไปยังทิศทางอื่น ดูนางเถิดเขารึก็อุตส่าห์ร้อนใจเป็นห่วง เมื่อได้รับรายงานขจากคนของตนว่าฟางเฟยมีท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ และกำลังติดตามคนสนิทของนางไปที่ใดสักที่ เขาที่ประชุมอยู่กับเหล่าขุนนางก็ถึงขั้นอยู่ไม่สุข เมื่อจิตใจไม่สงบก็ไม่อาจทนทำสิ่งใดได้เขาจึงเสียมารยาทขอตัวออกมากลางคัน แต่เมื่อมาเห็นแม่คนงามที่กำลังปีนเถาวัลย์ลงมาก็ต้องถอนหายใจโล่งอก อีกทั้งทำได้แต่ต่อว่านางอยู่ในใจ“เช่นนั้นก็...” ฟางเฟยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่เงียบไม่ตอบนางซ้ำไม่ยอมสบตาจึงได้ดึงมือบางกลับ แต่ก็จำต้องชะงักเมื่อพบว่ามือใหญ่นั้นมิยินยอมให้นางได้ทำดั่งใจซ้ำเขากลับยกมันขึ้นพร้อมทั้งใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนบางเช็ดแผลให้นางไปมาเบา ๆ ก่อนครู่ต่อมาใจนางจะกระหน่ำเต้นระรัวเร็วเมื่อถูกลมเย็น ๆ เป่าปะทะเข้าที่ฝ่ามือนุ่มพรู่!เฮือก! ตึก ๆ ๆ !ฟางเฟยใบหน้าเลิ่กลั่นก่อนครู่ต่อมาจะแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเมื่อเขานั้นพันผ้าเช็ดหน้าเข้ากลับมือของนางเบา ๆ อย่างไม่นึกรังเกียจ แต่กระนั้นหนานจวิ้นอ๋องเองก็ยังมิยอมเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา และเมื่อเป็นเช่นนั้นฟางเฟยจึงเป็นฝ่

เวลานี้ยามไฮ่ [23.00 น.] ในจวนใหญ่มีเพียงทหารที่เฝ้ายามบางตา ในตำหนักใหญ่บัดนี้เจิ้งหนานมิอาจทนข่มสายตาให้หลับลงได้ เขาพลิกตัวไปมาหลายต่อหลายครั้งในที่สุดก็พ่ายแพ้ให้แก่เรื่องรบกวนในจิตใจ ถ้อยคำตัดรอนแววตาปวดร้าว ทุกถ้อยคำของฟางเฟยเหมือนนางทนทุกข์ทรมานเหลือแสนจากการกระทำของเขา เมื่อครั้นคิดไม่ตกเจิ้งหนานจึงเลือกที่จะลุกขึ้นมาเปิดม้วนฎีกาแทน เขาพลิกอ่านฎีกาในมือไปมาสองสามคราก็พบว่าอ่านเช่นไรก็ไม่มีสมาธิจดจ่อ สายตาคมทอดมมองออกไปยังเบื้องหน้าโถงตำหนักใหญ่ก่อนแสงเปลวเทียนที่ไหววูบจะเข้ามาในคลองจักษุร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่มือหนากำแน่น ก่อนในใจจะนึกตกผลึกถึงเรื่องราวที่เขานั้นต้องคอยข้องแวะกับนาง ที่ทำไปก็เพราะว่าเรื่องร่วมเตียงคืนวสันต์เขากับนางเข้ากันได้ดี และพบว่าหยินหยางหลอมรวมเมื่อยามตื่นร่างกายเขามักจะกระปรี้กระเปร่าสดชื่น รึว่านี่ถึงคราที่ข้าจะปล่อยเจ้าไปสตรีมีมากก็คงมีซักคนกระมังที่ทดแทนเจ้าได้ ในเมื่อนางบอกว่าตลอดมามีแต่ความทุกข์เช่นนั้นวันนี้เจิ้งหนานจึงได้คำตอบที่ค้นหากับตัวเองมาตลอดทั้งช่วงบ่ายของวัน ร่างสูงสง่าบัดนี้ใบหน้ามืดครึ้มแววตาหนักอึ้งสื่อความหมาย ก่อนจะลอบถอนหายใจหนั

“คุณหนูคนของตำหนักฉือเหอมาแจ้งว่าท่านอ๋องเรียกพบคุณหนูเจ้าค่ะ”“...” ฟางเฟยได้ยินก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ แต่ก็มิได้เอ่ยถามสิ่งใดต่อ นางเองเวลานี้กำลังจดจ่อกับรายชื่อคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ดวงหน้างดงามวันนี้มีแววอ่อนล้าปรากฏ มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นปิดปากเล็กยามเมื่อร่างกายยังรู้สึกง่วงงุนมิเลิกราเจิ้งหนานหลังจากสั่งให้คนไปตามนางมาพบที่ตำหนักตนก็นั่งนิ่งอ่านตำราทัพรอท่า ท่วงท่าเวลานี้แววตาคมเข้มที่ทุกคราเปล่งประกายฉายแววพยัคฆ์หนุ่มบัดนี้กลับมีความอึมครึมและอ่อนล้าอยู่หลายส่วน“ท่านอ๋อง” ฟางเฟยเดินเข้ามายังตำหนักฉือเหอที่บัดนี้นางกลับรู้สึกว่าช่างกว้างใหญ่แลอ้างอ้างกว่าทุกคราทั้ง ๆ ที่นางเองก็มาเสียจนเรียกว่าเป็นประจำแลคุ้นชินแต่ความรู้สึกเวลานี้ช่างดูแปลกแยกไปเสียหมด ร่างบางทำความเคารพอย่างนอบน้อมก่อนจะก้มหน้ามองพื้นนิ่งมิยอมเงยใบหน้ามองสบดวงตาคมเข้มแต่อย่างใด“มาแล้วรึ นั่งก่อนสิ” เจิ้งหนานมองดูท่าทีของนางในใจเกิดหนักอึ้งขึ้นมาครามครัน ก่อนจะหาเสียงตนอยู่นานจึงเอ่ยบอกนางให้นั่งลงเพื่อเจราจา อีกทั้งยังสั่งเสี่ยวกงกงให้ไปรอรับใช้อยู่ด้านอกและสั่งห้ามหากมิใช่ธุระเร่งด่วนก็ห้ามผู้ใดเข้า