All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 61 - Chapter 70

“นักสืบสำนักเฉียนหลัวผู้นั้น สืบพบสิ่งใดเพิ่มเติมรึไม่” ฟางเฟยเอ่ยถามซูหนิว สองมือยกกอดอกมองแผนผังที่นางเชื่อมแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้เข้าด้วยกัน และบัดนี้มันเริ่มจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาและพอจะคาดเดาได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือผู้ใดกันแน่“อ่อ มีเจ้าค่ะคุณหนู นี่เจ้าค่ะ” ซูหนิวยืนมองแผนผังที่ถูกขีดเขียนโยงไปมามองแล้วชวนน่าปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนัก ก่อนจะส่งจดหมายลับที่ปิดผนึกอย่างแน่นหนาส่งให้กับผู้เป็นนายฟางเฟยเมื่อได้รับจดหมายก็เร่งเปิดอ่านโดยเร็ว เนื้อความในจดหมายระบุว่าปีนั้นซ่างกวนอวี้เหวินรับตำแหน่งผู้ช่วยเจ้ากรมคลังซึ่งก็คือบิดาของนาง ครั้งนั้นหนานอ๋องยึดแคว้นทางใต้ได้สำเร็จ สงครามยุติแคว้นใต้สวามิภักดิ์นำของบรรณาการเดินทางมาพร้อมกองทัพเพื่อมอบถวายให้กับฮ่องเต้ ว่ากันว่าบรรณาการนี้ทำจากหยกล้ำค่านามว่าหยกอวิ๋นหลงปี้ หยกอายุพันปีศิลปะช่างฝีมือทางใต้แกะสลักรูปมังกรเพื่อเป็นตัวแทนใช้อวยพรแด่องค์จักรพรรดิให้มีพระชนมายุยืนยาว การทำสูญหายนับว่าเท่ากับสาปแช่งองค์จักรพรรดิ และช่างที่ทำหยกนี้สืบหาที่มาไม่ชัดเจนรู้แต่ว่าเป็นช่างฝีมือของแคว้นทางใต้ เหตุนี้หยกล้ำค่าสูญหายไร้ร่องรอยบิดาน

บรรยากาศยามเช้าในวสันตฤดูอันสดใส นานแล้วที่พระนางไม่ได้เสด็จออกมาภายนอกกำแพงรั้ววัง มาวันนี้การได้เสด็จมาเยือนจวนองค์ชายที่เป็นหลานรักอีกทั้งตลอดเส้นทางได้แลดูการใช้ชีวิตของราษฏรมองดูแล้วก็พลันหวนนึกย้อนไปคราตนเองวัยยังเป็นสาวแรกรุ่น สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเสียหลายปีแต่กระนั้นหากแต่ก็ยังคงสิริโฉมมิสร่าง และทันทีที่ขบวนเสด็จหยุดลงที่ประตูจวนหลังใหญ่ร่างของสตรีสูงวัยหากแต่กลับแฝงไว้ซึ่งกลิ่นอายความสูงศักดิ์ก็ปรากฏขึ้นโดยมีฉากกั้นล้อมรอบเพื่อสงวนความเป็นส่วนพระองค์ วันนี้ไทเฮาเลือกฉลองพระองค์สีแดงปักลวดลายประณีตก้าวย่างลงจากรถม้าโดยมีนางกำนัลคนสนิทคอยประคองมิห่าง ใบหน้านั้นแย้มยิ้มกว้างเมื่อแลเห็นหลานรักเช่นหนานจวิ้นอ๋องยืนรอท่าต้อนรับ“เสด็จย่า” เจิ้งหนานที่เห็นผู้เป็นย่าเดินลงมาก็เร่งเดินเข้าไปประชิดพร้อมช่วยประคองอย่างต้องการเอาใจ“ฮึ ๆ ดูสิเช่นไรช่างรู้จักเอาใจคนแก่มิเปลี่ยนสินะ” ไทเฮาเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะในคออย่างชอบใจ ก่อนสายตาจะกวาดมองบรรยากาศร่มรื่นอีกทั้งทิวทัศน์งดงามภายในจวนใหญ่จนเกิดแววตาชื่นชม ส่วนลานกว้างกลางจวนนั้นบัดนี้มีพันธุ์ไม้ตะวันตกหายากชูก้านดอกคล้ายโอ้อวดกันเพื่อ

บัดนี้ภาพสตรีสองนางยืนถือห่อผ้าแหงนเงยใบหน้ามองป้ายจวนหลังใหญ่ต่างเป็นที่ดึงดูดสายตาผู้คนที่ผ่านไปมา ด้วยการแต่งกายที่โด่ดเด่นอีกทั้งใบหน้าที่งดงามเย้ายวนของนางแม้ยืนอยู่ปะปนกับคนหมู่มากนางก็ย่อมตกเป็นจุดสนใจได้ไม่ยากนัก“คุณหนู! เราจะเข้าไปประตูใหญ่จริง ๆ รึเจ้าคะ” ซูหนิวเอ่ยถามผู้เป็นนายโดยที่สายตานั้นจดจ้องที่ป้ายจวนใหญ่“อืม! ในเมื่อเขาถึงกลับกล้าไปร้องขอไทเฮาก็เท่ากับว่ายินดีรับข้ากลับมา มิใช่ถูกบีบบังคับให้รับไว้เหมือนเมื่อคราก่อน เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเข้าประตูข้างแล้วล่ะ” ฟางเฟยเอ่ยตอบสาวใช้คู่ใจใบหน้านางนั้นเชิดขึ้นมีแววถือดี วันนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าหอบุปผชาติของนางจะมีเกียรติได้ต้อนรับไทเฮา และเรื่องที่พระนางมาพูดคุยกับตนนั้นก็ไม่พ้นเรื่องที่หนานจวิ้นอ๋องได้เอ่ยกับนางในคืนนั้น คราแรกฟางเฟยก็ยืนกรานมิยอมกลับแต่เมื่อได้ฟังคำพูดหนึ่งของไทเฮาจึงทำให้นางหูผึ่งตา ลุกวาวและยินดีกลับเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องดั่งเช่นเดิมก็เพราะว่า“ฟางเฟยเจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย อีกไม่กี่วันเจิ้งหนานก็ไม่อยู่จวนแล้วล่ะ และไปคราวนี้ก็คงไปนานกระมังฝ่าบาทหนะจะแต่งตั้งให้เขาไปดูแลภัยพิบัติทางแคว้นใต้ เพียงแต่ยังไม

ยามดึกสงัดผู้คนเริ่มเก็บตัวความมืดโรยปลุกคลุมทั้งจวนใหญ่ บัดนี้ในห้องบรรทมใหญ่มีร่างบุรุษเรือนกายกำยำสวมเพียงกางเกงผ้าไหมสีดำเกาะเกี่ยวเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่นั่งทอดกายร่ำสุราอิงหมอนอยู่บนตั่งเตียงหลังใหญ่ ผมยาวดำราวหมึกย้อมถูกปล่อยระไปตามแผ่นหลังแกร่ง สายตาคมเข้มราบเรียบบัดนี้มีแวววาวระยับ ริมฝีปากบางประดุจดั่งอิสตรีแย้มกระตุกยิ้มอย่างกำลังพึงใจในบางสิ่งบางอย่าง ด้านข้างเตียงนั้นมีเสี่ยวกงกงยืนสงบนิ่งรอรับใช้อยู่ไม่ห่าง“เสี่ยวกงกงไปนอนเถอะ วันนี้ไม่ต้องเฝ้า” เจิ้งหนานที่นั่งร่ำสุราตั้งแต่หัวค่ำมาจนถึงบัดนี้ก็รู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย“เอ่อพ่ะย่ะค่ะ” เสี่ยวกงกงก้มหน้าซ่อนยิ้ม ท่านอ๋องมีหรือคืนนี้จะนอนตำหนักฉือเหอเกรงว่าคงไปอยู่อีกตำหนัก...สายตาขันทีวัยกลางคนมองไปยังหลังคาตำหนักด้านข้างที่ยังมิดับไฟนอนด้วยใบหน้าซ่อนรอยยิ้ม“หึ! ในที่สุดก็กลับมาเสียที” เจิ้งหนานประคองกายแกร่งลุกขึ้น ร่างสูงก้าวเดินไม่มั่นคงออกจากประตูตำหนักตนเร้นกายอย่างรวดเร็วไปยังตำหนักข้างที่ตนนั้นเฝ้ารอแทบไม่ไหวตั้งแต่ครั้งคราท้องนภายังมิมืดมิดทันทีที่ร่างสูงของเจิ้งหนานก้าวพ้นม่านมุกหน้าห้องนอนของนางเข้ามา กลิ่นกำยานที

‘ท่านอ๋องไม่ยินยอมใช่รึไม่ ได้สิเพคะ’ ฟางเฟยเข็ญเคี่ยวในใจก่อนจะนำท่าไม้ตายสุดท้ายของนางออกมาใช้ มือเล็กเริ่มกรีดแลลูบไล้ไปต่ำหน้าท้องแกร่งก่อนจะต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนสังเกตเห็นหนานจวิ้นอ๋องที่เริ่มหอบหายใจรุนแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเฮือก!เจิ้งหนานเบิกตากว้างอีกทั้งวาววับ กรามแกร่งขบแน่นจนเป็นสันอย่างสะกดกลั้นอารมณ์หวามไหวแลตื่นเต้นที่นางกำลังก่อกวนให้ขุ่น มือใหญ่กำขอบตั่งไม้ไว้แน่น ก่อนครู่ต่อมาจะเผลอหลุดเสียงครางทุ้มต่ำเมื่อมือนุ่มลื่นของนางกำลังเย้าหยอกกับแท่งหยกร้อนของตนอย่างเร่งเร้า“อื้อ ฟะฟางเฟยจะเจ้า หืม” ใบหน้าคายหล่อเหลาบัดนี้ซุกซบฝังเข้ากับซอกคอขาวของนางนิ่ง ก่อนจะสูดปากครางผะแผ่วเสียงทุ้มต่ำคล้ายสัตว์ใหญ่กำลังบาดเจ็บเฉกเช่นนั้นบัดนี้นั้นเจิ้งหนานรู้สึกร้อนจนแทบปริแตกและมันควรจะเป็นเช่นนั้นต่อไปจนเขาพุ่งทะยานแต่นางกับชะงักหยุดทุกอย่างกลางคันจนเขาคำรามอย่างขัดใจ“หืม ฟางเฟย!”“เพคะ” ฟางเฟยมองสบดวงตาคมที่ผละใบหน้าจากซอกคอตนขึ้นมาจดจ้องนางคมกริบ“ทำต่อไป!” เจิ้งหนานยอมกัดฟันเอ่ยในสิ่งที่น่าอับอายออกมาเมื่อเขามิอาจทานทนไฟสวาทที่นางปลุกมันขึ้นจนโหมลุกโชนรุนแรง“ฮื้อ เหนื่อยแล้วเพคะ