All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 91 - Chapter 100

ครั้นรถม้าจอดเทียบจวนใหญ่เจิ้งหนานก็เดินลิ่วนำลงไปโดยทำทีมิได้สนใจนาง ฟางเฟยที่งุนงงแต่กะนั้นแทนที่จะเดินกลับตำหนักตนนางกลับเกิดนึกเป็นห่วงเขาจึงได้เดินตามเข้าไปยังตำหนักใหญ่ โดยหารู้ไม่ว่าผู้ที่แอบลุ้นในใจว่านางจะสนใจเขารึไม่แอบกลั้นยิ้มมุมปากอยู่ในเวลานี้“ท่านอ๋อง อ๊ะ! นะนี่จะทำสิ่งใดปล่อยข้านะ” ฟางเฟยที่ถูกดึงให้ล้มลงไปยังเตียงใหญ่ก่อนที่จะถูกเรือนกายกำยำตามทาบทับลงมาก็ถึงกับมีสีหน้าตื่นกลัว“ถ้าขอยกเลิกถ้อยคำ” เจิ้งหนานที่เวลานี้ที่ก้มลงมองสำรวจใบหน้างามอย่างแสนคิดถึงก็ราวกับต้องมนต์กับความงามของฟางเฟย นิ้วสากยกขึ้นไล้ผมของนางออกจากใบหน้างามช้า ๆ พร้อมทั้งลูบลงมายังเรียวจมูกโด่งไล้ผ่านไปยังริมฝีปากแดงระเรื่อของนางฟางเฟยเวลานี้ตัวแข็งทื่อหาเสียงตนเองมิเจอ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่ปะทะใบหน้านางเวลานี้ทำให้เกิดเขินอายขึ้นมาจนใบหน้าแดงก่ำ เมื่อมิอาจทานทนสายตาคมเข้มที่มองจ้องราวจะกลืนกินนางได้จึงหลับตาลงเพื่อหลีกเลี่ยง ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจในถ้อยคำของหนานจวิ้นอ๋องที่เอ่ยออกมาเมื่อครู่“ย่ะยกเลิกอันใดเพคะ”“หึ! ก็ที่ว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน” เจิ้งหนานเอ่ยพร้อมมองท่าทางน่ารักขอ

“คดีของอดีตเจ้ากรมคลังหลวง เว่ยเหลียงเฉิน หลังจากที่บุตรีเว่ยฟางเฟยยื่นฎีกาขอไต่สวนความของผู้เป็นบิดาอีกครา บัดนี้ฝ่าบาทเห็นสมควรที่จะนำคดีความนี้ขึ้นมาพิจารณาอีกครา โดยมีหัวหน้าศาลต้าหลี่ และเจ้ากรมพระคลังร่วมไต่สวนอีกครา โดยการประชุมวันนี้มีฝ่าบาทเป็นผู้ตัดสิน” สิ้นเสียงขันทีฟางเฟยก็หันไปสบตาของหนานจวิ้นอ๋องในทันที ไยนางจะมีความรู้และอาจหาญถึงขนาดเขียนยื่นฎีกาเองหากไม่ใช่เพราะว่า และการคาดเดาของนางก็มิผิดเมื่อหันไปมองแล้วได้รับรอยยิ้มอบอุ่นจากหนานจวิ้นอ๋อง เห็นเช่นนั้นฟางเฟยจึงยิ้มตอบกลับอย่างอ่อนหวานในทันที ในรอยยิ้มนั้นมีคำว่าขอบคุณซุกซ่อนอยู่และแน่นอนว่าท่าทีของคนทั้งคู่ล้วนประจักษ์แก่สายตาเหล่าขุนนาง ซึ่งก็เกิดเสียงขัดแย้งขึ้นมาในทันทีด้วยเพราะคนทั่วเหยียนโจวรู้ว่าหนานอ๋องนั้นมีสัญญาหมั้นหมายอยู่กับบุตรสาวตระกูลใดอยู่“เอาล่ะเริ่มเลยเถอะ”“เบิกตัวคุณหนูเว่ย เว่ยฟางเฟย” ขุนนางซึ่งรับหน้าที่เป็นหัวหน้าศาลต้าหลี่เอ่ยเบิกตัวฟางเฟย“หม่อมฉันเว่ยฟางเฟย ถวายพระพรฝ่าบาท” ร่างบอบบางนั่งลงถวายความเคารพฮ่องเต้ที่ประอยู่เบื้องหน้าอีกครา“ลุกขึ้นเถิด”“แม่นางเว่ย เจ้าวันนี้ขอรื้อคดีให้เว่ยเห

ฟางเฟยมองแผ่นหลังของหนานจวิ้นอ๋องที่กุมมือนางพาเดินมายังคุกหลวงเพื่อรอรับบิดาของนางพลันในใจรู้สึกอบอุ่นแลปลอดภัย อีกทั้งวันนี้ที่เขาออกหน้าแทนนางไปเสียหมดจนคดีของบิดานางคลี่คลายได้ดีและไร้ข้อกังขานั้นยิ่งเพิ่มความเลื่อมใสในใจฟางเฟยขึ้นมาส่วนหนึ่ง แต่ในส่วนที่เขาชอบเอ่ยวาจาว่าร้ายนางเช่นไรนางต้องหาทางเอาคืนเป็นแน่หนานจวิ้นอ๋องจับจูงนางเดินมาเพียงครู่ในที่สุดทหารก็นำตัวบิดานางออกมาส่ง ครั้นเห็นนางร้องไห้จนตัวโยนอีกทั้งใบหน้างามมีน้ำตา ใจเขาในเวลานี้กลับอ่อนไหวอย่างมิเคยเป็นมาก่อน จนนึกอยากเข้าไปคว้ากอดนางมาไว้แนบอกเสียเอง“ท่านพ่อ ฮื้อ ฮึก ๆ ฮื้อ” ฟางเฟยร้องไห้ออกมาเมื่อได้พบหน้าบิดาหลังจากไม่ได้พบเจอกันเสียนาน สภาพผู้เป็นพ่อเวลานี้แทบมิต่างจากเดิมเท่าใดนัก คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างนึกสงสัยมิใช่สิ เหตุใดบิดานางถูกจองจำท่านพ่อถึงได้...เว่ยเหยียนเฉิงเห็นสายตาของบุตรสาวที่มองมาอย่างใคร่สงสัยจึงได้เอ่ยขึ้นและนั้นเองที่ทำให้ฟางเฟยถึงกับกระจ่าง ก่อนจะมองหนานจวิ้นอ๋องด้วยแววตาไหวระริกอย่างนึกขอบคุณ“ต้องขอบคุณท่านอ๋องที่ดูแลกระหม่อมเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ถือว่าไม่ได้ลำบากอันใดไปเถอะ ท่านเว่

ฟางเฟยเวลานี้นั่งดื่มชาชมดอกบัวในเก๋งหลังใหญ่ ในมือบางนั้นถือม้วนราชโองการจากฝ่าบาทอยู่ในมือด้วยจิตใจล่องลอย หากแต่ใบหน้านั้นกลับสว่างวาบมุมปากแต้มประดับยิ้มน้อย ๆ“เอ๊ะ คุณหนูดูนั่นสิเจ้าคะ” ซูหนิวชี้ให้ดูสองบุรุษที่เดินเคียงข้างตามกันไปด้วยท่าทีพูดคุยหยอกล้อกันไปตลอดทางเดินให้ผู้เป็นนายได้มองชัด ๆ“นะนั่นท่านพ่อนี่ แล้วก็ท่านอ๋อง…” ฟางเฟยเห็นภาพบุรุษที่เริ่มซึมซับเข้ามาในใจนางขึ้นทุกวันก็พลันเกิดความอุ่นวาบขึ้นมาใจและนางมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะตัดสินใจแน่ชัดว่าต่อไปจะดำเนินชีวิตไปในทิศทางใด‘ในเมื่อพระองค์ใส่ใจข้าและพิสูจน์ชัดแล้วว่ามิได้ไร้ใจ อีกทั้งเป็นที่พักพิงให้ข้าได้ยามข้ามีภัย นี่ก็เพียงพอแล้วกระมัง’ ฟางเฟยเมื่อคิดตกดีแล้วพลันถอนหายใจออกมาอย่างนึกปลงในใจ เอาเถิดในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ย่อมไม่กลัวผลลัพธ์“แม่นางเว่ย ๆ แฮ่ก ๆ” เสี่ยวกงกงวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหานางถึงด้านในเก๋งหลังใหญ่ ขันทีวัยกลางคนมีสีหน้าแตกตื่น ก่อนเขาจะยืนหอบหายใจเพียงครู่ก็ละล่ำละลักเอ่ยกับนาง“ทะไทเฮาเสด็จขะขอรับ แฮ่ก ๆ เกรงว่าพระองค์จะตั้งใจมาพบท่านกระมัง ทะท่านรีบไปเถิด”“ฮ่ะห๊ะ ทะไทเฮาเสด็จมาเช่นนั

เช้าวันนี้นับเป็นวันที่ฤกษ์ดีและเป็นมงคลที่สุดในรอบหลายปีของจวนหนานอ๋อง ทั่วทั้งจวนประดับตกแต่งด้วยผ้าและข้าวของสีแดงทั้งจวนใหญ่แลถนนหนทางและด้านหน้าหอเยว่เซียนนั้นเต็มไปด้วยกระดาษสีแดงเขียนอักษรมงคลและคำอวยพร ฟางเฟยสวมใส่ชุดสีแดงปักลวดลายมงคลตระการตา ชุดนี้ไทเฮาประทานให้กับหลานสะใภ้หลวงเช่นนางด้วยพระองค์เอง ซึ่งหลังจากวันนั้นที่กลับไปไทเฮาก็ส่งช่างหลวงมาที่จวนมาวัดตัวนางละไม่นานชุดแต่งงานนี้ก็ถูกนางกำนัลประจำกองภูษานำมาส่งให้ในอีกสามวันต่อมา ร่างบางถูกพาเดินไปตามทางเดินศีรษะนั้นมีผ้าสีแดงปกคลุมอยู่ ด้วยความที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวนั้นอาศัยอยู่ในจวนเดียวกันการรับตัวเจ้าสาวจึงเป็นเพียงการเดินข้ามตำหนักเท่านั้น แต่หนานจวิ้นอ๋องหลานรักไทเฮาและพระราชนัดดามีชื่อในฮ่องเต้เหยียนโจวแต่งพระชายยาทั้งทีจะให้น้อยหน้าได้เฉกเช่นใด ฉะนั้นแม้ไม่มีเกี้ยวแปดคนหามมาส่งเจ้าสาวแต่กลับเป็นสินสมรสพระราชทานจากวังหลวงทั้งจากฝ่าบาทและไทเฮาประทานมาให้คนทั้งคู่แทน ลือกันว่าหัวขบวนถึงจวนหนานอ๋องแล้วแต่ท้ายขบวนนั้นกลับพึ่งออกห่างจากกำแพงพระราชวังพียงไม่กี่จั้ง นับว่าเป็นงานมงคลที่จัดได้ยิ่งใหญ่และสมฐานะแลพระเกียรติอยู่ม