All Chapters of lost my love: Chapter 11 - Chapter 20

"มะ ไม่! อื้อ"พันวาทั้งดิ้นรนขัดขืน ทุบตีสุดแรงให้คลื่นที่กลับมาบดจูบอีกครั้งหยุด ปากอิ่มเม้มแน่นไม่ยอมให้ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามา แต่คลื่นก็ขบกัดจนพันวาเจ็บต้องเผยอปากออกอย่างจำยอม และคลื่นก็ดูดดึงกวาดต้อนจนหายใจไม่ทัน พันวาเจ็บใจที่ไม่เคยชนะ เจ็บ...ที่คลื่นไม่แม้แต่จะสนใจสักนิด ว่าพันวารู้สึกยังไงกระทำต่อกันเหมือนแค่ที่ระบายอารมณ์ เท่านั้นเอง"ฮึก...อึก"เสียงสะอื้นในลำคอยังคงดังให้ได้ยิน เมื่อน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหล กลับมาล้นทะลักไหลลงจากตาสวยอีกครั้ง พันวาก็แค่ปล่อยให้คลื่นทำตามใจ ได้แต่ร้องไห้อย่างหมดแรงจะขัดขืน เพราะถึงจะดิ้นรนต่อว่าแค่ไหน คลื่นก็ไม่เคยฟังกันอยู่ดี"ฮึก..อือ..""เป็นอะไร...ร้องอะไรขนาดนี้วา"คลื่นที่หยุดชะงักเงยขึ้นมองคนใต้ร่างที่สะอื้นตัวสั่น น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายจนใจวูบโหวง คนที่ยิ้มสดใสให้คลื่นมาตลอด คนที่ไม่เคยร้องไห้ให้เห็นแบบพันวาทำไมร้องไห้ได้น่าสงสารขนาดนี้กันนะ แบบที่คลื่นรู้สึกผิดจนต้องหยุดการกระทำที่แสนร้ายกาจลง"สนใจ ฮึก..ด้วยเหรอคลื่น มึงอยากทำอะไร อึก..ก็ทำตามใจมึงเลย"ตาสวยสบตาคมอย่างตัดพ้อจนคลื่นใจหาย น้ำตาไหลไม่หยุดจนต้องส่งมือหนาไปเกลี่ยปาดออกจ

"ตกใจอะไรขนาดนั้นครับ ชิแค่จะวัดไข้เอง"อชิพูดอย่างขำกับความตื่นตูมของพันวา แต่เพราะระยะห่างที่มันเหลือไม่ถึงคืบทำเอาพันวาหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา กลิ่นหอมแบบที่ทำให้รู้สึกสบายใจโชยออกมาจากร่างสูงที่ยังประคองกันอยู่ แม้แต่กลิ่นของอชิก็ยังคงให้ความรู้สึกสบายใจไม่ต่างจากเจ้าตัวเลย"ใครจะรู้ล่ะว่าวัดไข้แบบนี้ อีกอย่างเราแค่ปวดหัวไม่ได้เป็นไข้ซะหน่อย"พันวาตอบเสียงเบาอย่างไม่เป็นตัวเอง ดันอกแกร่งออกจากตัวเมื่อรู้สึกว่าใกล้กันนานเกินไปต่างจากอชิที่ชอบใจนักหนา ยิ้มกว้างไม่หยุดแถมสายตาก็เป็นประกายแบบที่พันวาไม่กล้ามองอีกต่างหาก"เหรอครับ แต่เสียงวาแหบมากเลยนะ"อชิยอมปล่อยคนตัวเล็กอย่างง่ายดาย แล้วเดินไปค้นของจากถุงที่ซื้อมาออกวางให้พันวาเลือก"เรานอนดึกเสียงก็แหบแบบนี้แหละ"ถึงจะดูรู้ว่าแก้ตัวแต่จะให้บอกว่าร้องไห้ก็ยังไงอยู่ ต่อให้ตาบวมขนาดนี้แต่ถ้าอชิไม่ถามก็ไม่จำเป็นต้องบอก"ไหนบอกนอนเร็วจนลืมตอบชิไง"อชิค้านขึ้นยิ้มๆอย่างรู้ทันจนพันวาเลิ่กลั่กอีกรอบ"คือ…"พันวาอึกอักคิดคำตอบที่เข้าท่าไม่ทันจนอชิหัวเราะอย่างเอ็นดู "ล้อเล่นครับ นอนตอนไหนก็ช่างเถอะมาหาของกินกันดีกว่า ชิก็หิวแล้วยังไม่ได้กิน

"ดีแล้ว จะได้มีคนคอยดูแล""กูดูแลตัวเองได้เถอะ"พันวารีบเถียงทันทีอย่างไม่ยอมจนอัคคีหัวเราะเบาๆ"อือ..มึงเก่ง"อัคคีลูบหัวเพื่อนเบาๆอย่างเอ็นดู พันวาน่ะเก่งที่สุดแล้วที่อดทนมาได้ตั้งขนาดนี้ ถ้าเป็นอัคคีเองคงไม่สามารถรักใครจนทนเจ็บได้ขนาดนี้แน่ๆ"กูตกใจแทบแย่ นึกว่ารถคว่ำแล้ว"พันวาถอนหายใจโล่งอกเมื่อรู้ว่าที่จริงแล้วคลื่นไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอย่างที่กลัว"ก็มึงรีบร้อนวางสาย ไม่ฟังกูเลย"อัคคีบ่นก่อนมองคนที่กังวลเกินเหตุอย่างตำหนิ"ก็กูตกใจ มึงบอกว่าคลื่นเมามากแล้วขับรถ จะให้คิดเป็นอะไรได้อีกวะ"พันวาบ่นอุบอิบอย่างไม่ยอมรับจนอัคคีต้องโยกหัวเล็กไปมาอย่างหมั่นไส้“คนเรามันจะเมาแล้วรถคว่ำได้อย่างเดียวรึไงล่ะมึงนี่ อีกอย่างมึงคงไม่อยากรู้หรอกว่าทำไมมันถึงเจ็บตัวได้”อัคคีถอนหายใจเบาๆอย่างหนักใจที่จะพูด ยิ่งรับรู้ว่าเพื่อนสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนต่อกันก็ยิ่งลำบากใจ โดยเฉพาะพันวาที่น่าจะเสียใจกว่าใคร“มันคงไม่ได้ไปกวนตีนใครจนเค้าตีนลั่นใส่มันหรอกนะ ใช่มั้ย”พันวาถามติดตลกเมื่อตอนนี้ไม่ได้เครียดอย่างตอนแรกแล้ว ถึงจะรู้ว่าคลื่นไม่ใช่คนแบบนั้นก็เถอะ“ไม่ได้กวนตีนแต่ไปหาเรื่องเต็มๆเลยล่ะ”อัคคีป

พันวานั่งมองสระน้ำที่มีน้ำพุตรงกลางในสวนข้างๆคณะ ใต้ร่มไม้ที่แผ่กว้างในยามบ่ายที่อากาศแสนร้อนแบบนี้ ลมหายใจถูกพ่นออกมาไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวัน ในหัวก็หยุดคิดถึงคนที่เป็นต้นเหตุไม่ได้เลยสักนาที แม้การคิดถึงจะมีแต่ความเจ็บปวดก็ตามบางทีพันวาก็แค่สงสัยว่าความรักมันเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วทำไมการเลิกรักถึงได้ยากยิ่งกว่า ถึงในสมองจะบอกว่าให้ทำในสิ่งที่ควรทำ อย่าทำร้ายตัวเองให้เจ็บปวดแต่หัวใจกลับไม่ทำตามสักนิด เพราะเมื่อไหร่ที่คิดจะเลิกรัก หัวใจก็ประท้วงด้วยการปวดหน่วงทรมานยิ่งกว่าตอนที่ถูกทำร้ายจิตใจซะอีกแล้วแบบนี้คนเราจะมีความรักไปเพื่ออะไรกัน เพื่อให้มีความสุขหรือเพื่อให้เป็นทุกข์กันแน่“มานั่งตรงนี้คนเดียวเป็นอะไรครับ”เสียงทุ้มจากด้านหลังที่ช่วงนี้ได้ยินบ่อยจนคุ้นชิน แบบที่ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร คนแสนใจดีที่อยู่ๆก็เข้ามาเป็นเพื่อนคนสำคัญที่ช่วยเหลือหลายๆเรื่องในช่วงที่พันวากำลังแย่แบบนี้“ชิ ไม่มีเรียนเหรอ”พันวาหันไปยิ้มให้อชิที่เดินเข้ามานั่งข้างๆโดยไม่สนว่าจะเปื้อนสักนิด“ยกคลาสครับ ชิเลยลองเดินเล่นดูรอบๆ ไม่คิดว่าจะเจอวา”อชิตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างประจำตัวที่ใครเห็

คลื่นก้มลงสบตาที่สั่นไหวของพันวาแล้วถามออกมาอย่างคนที่เหนือกว่า เพราะรู้ว่าพันวาไม่เคยอยากให้ใครรู้ความสัมพันธ์นี้ และคลื่นก็ใช้มันต่อรองกับพันวาได้ทุกครั้งและครั้งนี้ก็เช่นกัน เพราะแค่ขู่ไปแบบนั้นพันวาก็ยอมนั่งเงียบแม้ในตาสวยจะมีน้ำเอ่อคลอจนน่าสงสารก็ตามและคลื่นไม่สนใจว่าจะทำให้พันวาต้องร้องไห้ ขอแค่พันวายอมเชื่อฟังแค่นั้นก็พอแล้ว“จะหนีไปไหน มานี่”ทันทีที่เข้ามาในห้องคลื่นก็กระชากแขนเล็กให้เข้ามาหาตัวทันที พันวาที่ตั้งใจจะเข้าห้องตัวเองเพราะไม่อยากเผชิญหน้าตอนนี้จึงได้แต่ทุบอกแกร่งแรงๆให้ปล่อย แม้จะรู้ว่าคลื่นไม่มีทางยอมก็ตาม“มึงจะทำอะไร คลื่น ปล่อยกูนะ”พันวาทั้งผลักทั้งดัน แต่คลื่นที่โมโหมาเต็มที่ไม่ได้คิดจะทำตามคำขอนั่นแม้แต่น้อย เพราะลึกๆในใจมันกำลังสั่นไหวกับท่าทางที่เปลี่ยนไปหลายๆอย่างของพันวา คนที่ไม่ว่าคลื่นต้องการอะไรก็พร้อมยอมให้เสมอมาและตั้งแต่ที่พันวาไปเจอคนๆนั้น อะไรที่เคยเหมือนเดิมก็ค่อยๆเปลี่ยนไป แม้แต่สายตาก็ตาม “ปล่อยแน่ หลายวันแล้วนี่ที่กูไม่ได้ปล่อยให้มึงอ่ะ ถึงได้ร่านไปหาคนอื่นขนาดนี้ไม่ใช่เหรอวา”แล้วก็ยังเป็นคลื่น ที่พ่นคำพูดแย่ๆออกมาเสมอแม้ตัวเองจะไม่ได