All Chapters of lost my love: Chapter 51 - Chapter 60

แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านสีทึบเข้ามากระทบเปลือกตาที่ปิดสนิทจนพันวารู้สึกตัว ตาสวยกะพริบถี่ปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงจากภายนอก ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบห้องหาคนที่นอนกอดตัวเองเอาไว้ทั้งคืนมือเล็กขยี้ตาที่บวมเพราะร้องไห้เมื่อคืน รู้สึกปวดหัวขึ้นมาจนต้องกุมขมับ ก่อนที่จะได้ลงจากเตียงไปไหน เสียงเปิดประตูก็เรียกสายตาให้หันไปดูก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าคนที่อยากเจอ“ชิหายไปไหนมาครับ”พันวาถามคนตัวสูงที่ถือถุงเล็กๆเข้ามาในห้องด้วย อชิที่เห็นว่าคนตัวเล็กตื่นก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้ามาหาทันที“ไปซื้อโจ๊กกับยามาให้ครับ ลุกไหวมั้ย”มือหนาวางถุงยาที่ว่าลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะเข้ามานั่งข้างๆแล้วจับหน้าผากพันวาเพื่อดูว่าตัวร้อนหรือเปล่า“ไหวครับ เมื่อคืนชิเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า”พันวาตอบพลางถามกลับ ดึงมือหนามากุมไว้แล้วพลิกไปมาตรวจหาร่องรอยว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้างมั้ย เพราะเมื่อคืนเอาแต่ร้องไห้ด้วยความรู้สึกแย่ถ้าไม่มีอชิคอยปลอบก็คงอยู่คนเดียวไม่ไหว ลืมนึกไปว่าอชิเองอาจจะได้แผลจากการที่ไปช่วยตัวเองเหมือนกัน“ไม่ครับไม่เจ็บ วา…กลัวชิรึเปล่าครับ ชิขอโทษนะ”อชิตอบพลางส่ายหัว ก่อนจะเรียกพันวาด้วยน้ำเสีย

“ต่อจากนี้ จำไว้แค่ชิคนเดียวนะครับ”อชิถอนจูบออกมาสบตาสวยอย่างหวานซึ้งก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่อยากบอกมานานให้สลักลึกลงไปในใจพันวา ให้คนตัวเล็กจดจำแค่เพียงอชิ จดจำแค่เพียงสัมผัสที่จะได้รับจากอชิหลังจากนี้ไป เพราะอชิจะทำให้รู้ว่าสัมผัสจากคนที่รักพันวาจนล้นใจนั้นดีเกินกว่าคนที่เคยทำร้ายพันวามากขนาดไหน“อื้อ วาจะจำแค่ชิ”พันวารับคำด้วยดวงตาหวานฉ่ำไม่แพ้กัน แค่เห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรักของอชิแบบนี้ พันวาก็อยากเป็นที่รักของอชิแล้วเหมือนกัน ความรักที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่เคยอยากได้ตลอดมา“ลืมเค้าไปให้หมด แล้วจำไว้ว่าชิมีค่าที่สุดสำหรับวานะครับ”อชิกดจูบลงที่แก้มนิ่มก่อนจะบอกออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่ายิ่งกว่าเดิมจนคนฟังใจสั่น“ครับ…วารักชิคนเดียว”สิ้นคำบอกรักที่อชิอยากได้ยินมานานนักหนา พันวาก็ได้รับจูบหวานเป็นรางวัลอีกหนทันที สัมผัสแปลกใหม่และความละมุนละไมที่เพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรก ทำเอาใจเต้นรัวอย่างตื่นเต้นและขัดเขิน ลิ้นร้อนไล้เล็มราวขออนุญาต ก่อนจะสอดแทรกเข้าไปเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดเปิดทางให้ พันวาขยุ้มมือกับบ่าแกร่งอย่างวาบหวาม เมื่อลิ้นร้อนชอนไชกวาดต้อนทุกหยาดหยดอย่างลุ

แสงสว่างที่ลอดผ่านม่านเข้ามาปลุกคนบนเตียงที่หลับใหลไปเป็นวันให้ตื่นขึ้นในยามเย็นแบบนี้ ภคินที่เห็นการขยับตัวของเพื่อนก็รีบเดินเข้ามาหาทันทีด้วยความดีใจ“คลื่น มึงเป็นไงบ้าง”ภคินถามเพื่อนก่อนจะกดกริ่งเรียกหมอตามที่ได้รับคำสั่งไว้ว่าคนไข้ฟื้นให้เรียกมาดูอาการอีกที“กูอยู่ไหน”คลื่นกระพริบตาถี่ปรับแสงให้ชินก่อนมองไปรอบๆห้องด้วยความงุนงง “โรงบาลสิจะที่ไหนได้ไอ้ห่า สภาพมึงน่วมขนาดนั้น”ภคินตอบอย่างประชด ก่อนจะต้องรีบถลามาจับตัวคลื่นเอาไว้เมื่อเจ้าตัวทำท่าจะลงจากเตียง“ไอ้เหี้ยนั่น กูจะไปเหยียบหน้ามัน”คลื่นที่ได้สติระลึกได้ว่าตัวเองต้องมาเจ็บอยู่ตรงนี้เพราะใครความโกรธก็พุ่งขึ้นมาจนภคินรั้งตัวแทบไม่ทัน“เดี๋ยวไอ้เหี้ย! ก่อนจะเหยียบหน้ามันมึงดูตัวเองก่อนเถอะ ห้าวชิบหายเลย”ภคินด่าเพื่อนพร้อมทั้งเตือนสติคนเจ็บที่ไม่เจียมสังขารตัวเอง คลื่นทำท่าฟึดฟัดขัดใจแต่ก็ยอมนอนลงเพราะปวดแปลบที่หน้าอกขึ้นมายามขยับตัวแรงๆ นอกจากนั้นก็ยังระบมไปทุกส่วนอย่างที่เพื่อนว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่อยากเชื่อว่าคนที่ดูนุ่มนิ่มแบบอชิ จะกล้าทำร้ายตัวเองขนาดนี้ แถมยังแรงเยอะจนคลื่นลุกมาสู้ไม่ไหวด้วยซ้ำ ถ้าตัวเองไม่เมาก็

อัคคีต่อว่าออกมาตามตรงอย่างไม่คิดถนอมน้ำใจอีก เพราะที่ผ่านมาก็เตือนมามากพอแล้วเหมือนที่บอกคลื่น ไม่ใช่ว่าจะซ้ำเติมเพื่อนแต่ที่ผ่านมาคลื่นไม่รับความหวังดีที่หยิบยื่นให้ไปเองต่างหาก และตอนนี้คลื่นก็กำลังจะได้รับบทเรียนโดยที่ไม่ต้องมีใครมาบอกอีกแล้ว“มึงแม่ง ทำเหี้ยอะไรลงไปวะคลื่น กูรับไม่ได้จริงๆว่ะ”ภคินมองเพื่อนด้วยสายตาผิดหวังอย่างปิดไม่มิด ถึงรู้ว่าคลื่นกำลังแย่แต่สิ่งที่คลื่นทำมันก็ยากจะให้อภัยจริงๆ ต่อให้ไม่ได้เกลียดแต่จะให้ไม่โกรธเลยก็เป็นไปไม่ได้เพราะพันวาก็เป็นเพื่อนที่เค้ารักไม่ต่างกันถ้าหากไม่ใช่ว่าคลื่นเจ็บตัวหนักขนาดนี้บอกเลยว่าภคินอาจจะเป็นคนทำคลื่นเจ็บซะเอง ถึงจะรู้ว่าคลื่นเอาแต่ใจขนาดไหนก็ไม่คิดว่าจะกล้าทำร้ายพันวาที่แสนดีกับคลื่นได้ขนาดนั้นจริงๆ และความรู้สึกที่คลื่นสารภาพออกมาตอนนี้มันก็ไม่ได้ทำให้ใครเห็นใจอีกแล้ว เพราะคลื่นมีโอกาสมามากเกินพอด้วยซ้ำที่ผ่านมา แต่คลื่นกลับโยนมันทิ้งไปจนไม่เหลือเอง“กูขอโทษ ขอโทษพวกมึงทุกคนเลย จะเกลียดกูก็ได้ แต่ตอนนั้นกูแม่งไม่ทันคิดห่าอะไรทั้งนั้นนอกจากทำให้พันวากลับมา”คลื่นก้มหน้ารับผิดแบบที่ไม่คิดโกรธเคืองไม่ว่าเพื่อนจะตำหนิหรือด่าแ

คลื่นยอมรับอย่างปลงตก แม้จะหลอกตัวเองไปนิดที่กลัวพันวาจะเลิกรัก เพราะสายตาที่เห็นก็ชัดเจนว่าพันวาไม่ได้รักตัวเองหมือนเดิมแล้ว เหลือเพียงคำว่าเกลียดที่พันวายังไม่ได้ให้กันก็แค่นั้น“เรื่องนั้นกูคงตอบมึงแทนมันไม่ได้หรอก มึงคงต้องไปถามมันเองแล้วล่ะ”อัคคีตอบปัดอย่างไม่ต้องการพูดถึงและไม่อยากให้คลื่นเก็บมาคิดมากในตอนนี้ “อือ ถ้าวันนั้นมันยังคุยกับกูอ่ะนะ”คลื่นพยักหน้ารับก่อนจะประชดประชันตัวเองออกมาอีกประโยค“แล้วณดามึงจะเอายังไงคลื่น”อัคคีถามสิ่งสำคัญที่คลื่นอาจลืมนึกไป หลังจากนี้ไม่ว่าคลื่นจะได้คุยกับพันวาอีกรึเปล่าแต่ยังไงณดาก็เป็นคนรักที่คลื่นปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี“กูไม่รู้เลยอัค กูรู้สึกผิดชิบหาย”คลื่นบอกออกมาตามตรงอย่างท้อใจ ไม่คิดว่าความผูกพันมันจะทำให้อะไรๆยุ่งหยิงไปหมดขนาดนี้ ที่แน่ๆทางบ้านคลื่นคงไม่ยอมให้อะไรๆมันง่ายขนาดนั้น การจบความสัมพันธ์กับณดาอาจจะเป็นการจบชีวิตคลื่นไปด้วยก็เป็นได้“แต่มึงจะคบใครเพราะรู้สึกผิดไม่ได้”อัคคีเตือนสติเพื่อน ไม่อยากให้คลื่นถลำลึกไปมากกว่านี้ เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บก็จะเป็นคลื่นเองไม่ต่างจากตอนนี้เลย“กูรู้ วันนึงกูคงหาทางบอกให้เค้าเข้าใจเอง กูแม่ง