บททั้งหมดของ lost my love: บทที่ 21 - บทที่ 30

ภคินได้ทีรีบแซวด้วยความหมั่นไส้จนคลื่นผลักหัวจนหน้าหงาย“กวนตีน ถอยไปดิ้”คลื่นด่าภคินก่อนจะเดินเข้ามาฝั่งอัคคีที่นั่งติดกับพันวา ที่ป่านนี้ก็ยังคงฟุบหน้าบนแขนไม่ได้เงยขึ้นมามองใครสักครั้ง“มึงมาทีหลังก็ไปนั่งตรงนู้น กูขี้เกียจลุก”อัคคีที่รู้ดีว่าตอนนี้พันวาคงไม่อยากนั่งใกล้คลื่นนัก รีบไล่คลื่นออกไปทันที เพราะปกติก็จะนั่งเว้นที่เอาไว้อยู่แล้วด้วยความเคยชิน“วันนี้มึงดูกวนตีนนะไอ้อัค”คลื่นมองอัคคีด้วยความแคลงใจ ขายาวยังคงไม่ขยับไปไหน พลางมองพันวาที่ยังคงหลับอยู่ด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่กลับไปคบกับณดา คลื่นก็ไม่ค่อยได้กลับห้องเหมือนเคย ถึงได้ไม่ค่อยได้เจอและคุยกันเท่าไหร่นัก จากวันที่ทะเลาะกันวันนั้นก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว“แล้วมึงจะทำไม”อัคคีเงยหน้าถามด้วยสีหน้าที่กวนตีนกว่าเดิมให้คลื่นกำหมัดแน่น ก่อนที่จะมีใครเปิดศึกขึ้นมาภคินที่สังเกตเห็นความผิดปกตินั่นก็รีบห้ามทันที เพราะดูแล้วไม่น่าใช่การกวนตีนกันเหมือนที่เคย“อย่าตีกันไอ้ห่า มึงออกมาเลยคลื่น มาช้าแล้วอย่าสร้างปัญหา”“เหอะ”คลื่นที่ไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนถึงได้ยอมเดินออกไปนั่งฝั่งภคินอย่างหงุดหงิด แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมหลังๆมา

“นั่งเงียบๆเถอะมึงอ่ะ”อัคคีที่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเพื่อนมากนัก ทำเสียงดุภคินให้เลิกใส่ใจและกินข้าวต่อทันทีจนภคินมองค้อนกลับมาด้วยความไม่พอใจ“คลื่นอิ่มแล้วเหรอคะ”เสียงหวานที่ถามขึ้นเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมองทางคลื่นที่ลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยสีหน้าที่ติดจะบึ้งตึง“ครับ เธออิ่มรึยังเดี๋ยวคลื่นไปส่ง”แต่เพราะเป็นณดา คลื่นถึงได้ข่มความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้แล้วยิ้มบางออกมาให้คนรักทันที“ค่ะ ไปเลยก็ได้ งั้นเราไปก่อนนะคะทุกคน”ณดารีบลุกตามก่อนหันมาลาเพื่อนๆของคลื่นทุกคนด้วยรอยยิ้มหวาน“ครับ แล้วเจอกัน”เป็นภคินที่ตอบรับทันทีในขณะที่คนอื่นๆต่างพากันพยักหน้าตอบรับไปตามมารยาทเท่านั้น“เหอะ จะเป็นจะตายมาเท่าไหร่ สุดท้ายก็หมาเหมือนเดิม”อัคคีที่ทนความอึดอัดมานานบ่นออกมาเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ดูก็รู้ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหนคลื่นก็พร้อมให้อภัยเธอคนนี้ง่ายๆเสมอ เพียงเพราะว่ารักมากเท่านั้น แถมยังกล้าพามาให้เพื่อนๆอึดอัดเล่นอีกต่างหาก รู้ทั้งรู้ว่าทุกคนไม่ชอบขนาดไหนก็ยังจะยัดเยียด“มึงว่ามันเหรอ”ภคินที่บังเอิญได้ยินเพราะนั่งใกล้ๆยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความหมั่นไส้ไม่ต่างกัน “กูว่าตัวเองนี่

“อย่าทำแบบนี้”พันวาดันคนตัวโตออกก่อนพูดออกมานิ่งๆ ไม่ว่าในใจจะสั่นไหวกับคลื่นขนาดไหนก็พยายามไม่แสดงออกมา ตอนนี้พันวารู้ตัวเองดีว่ายังไม่มีภูมิต้านทานพอให้ต่อต้านคลื่นได้ขนาดนั้น เพราะเป็นคลื่น พันวาถึงได้แพ้ทุกอย่างมาตลอดแบบนี้แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันเพราะคลื่นไม่ได้โสดอีกแล้ว“ทำไม มึงคบกับมันแล้วเหรอ ถึงว่าเดี๋ยวนี้ตามติดมึงจัง”คลื่นเสียงแข็งขึ้นมาทันทีที่เห็นท่าทางต่อต้านจากพันวา แต่เพราะไม่ได้สัมผัสมาหลายวันถึงได้คลอเคลียไม่ยอมปล่อยง่ายๆ“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงอ่ะคลื่น”พันวาถามขึ้นมาอย่างเหลืออด เพราะอันที่จริงคลื่นกับพันวาไม่ได้มีสิทธิ์อะไรที่จะมาห้ามกันได้ทั้งนั้น ยิ่งคลื่นมีแฟนแล้วแบบนี้ก็ยิ่งไม่ควรไปใหญ่“เกี่ยวสิ ก็มึงเป็นเมียกูนี่ หรือไม่จริง”คลื่นที่โกรธขึ้นอีกครั้งรีบบอกถึงความเป็นจริงทันทีอย่างหน้าไม่อาย ต่อให้รู้ว่าสถานะแค่เพื่อนและตกลงในเรื่องความสัมพันธ์มาตั้งแต่แรกเริ่มแล้วก็ตาม“มึงพูดแบบนี้ไม่นึกถึงแฟนมึงหน่อยเหรอ เป็นกูไม่ทำนะ”พันวาบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจที่คลื่นดูจะดื้อดึงกว่าที่คิด ทั้งที่เคยคิดไว้ว่าวันไหนคลื่นกลับไปหาคนเก่าแล้ว วันนั้นคนคั่นเวลาอย่างต

ชุดนอนของอชินั้นออกจะใหญ่ไปหน่อยสำหรับพันวาแต่ก็พอใส่ได้โดยที่ไม่ลำบากนัก คงเพราะอชิตัวสูงมากๆที่เคยคิดว่าคลื่นน่ะสูงมากแล้วพอเจออชิก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเตี้ยเกินไปเองรึเปล่า เพราะทุกคนรอบตัวก็เกินร้อยแปดสิบทั้งนั้นเลย “ดื่มนี่ก่อนครับ จะได้หลับสบาย”อชิที่นั่งรออยู่บนเตียงรีบเอานมอุ่นที่ไปเตรียมมายื่นให้พันวาทันทีที่คนตัวเล็กออกจากห้องน้ำ มือหนาแย่งผ้าในมือพันวามาเช็ดผมให้แทนแม้พันวาจะยื้อแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องยอมให้อชิทำให้อยู่ดี “ขอบคุณนะชิ”พันวารับแก้วมาไว้ในมือก่อนจะค่อยๆจิบและปล่อยให้อชิเช็ดผมให้ ยิ่งอยู่ใกล้อชิมากเท่าไหร่กลิ่นอายความสบายใจที่คุ้นเคยก็ยิ่งชัดเจนจนเผลอหลับตาสูดดมเข้าไปมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ตอนที่ใส่เสื้อผ้าของอีกฝ่ายก็พอได้กลิ่นประจำตัวอยู่แล้วแต่เทียบไม่ได้เลยกับการอยู่ใกล้ๆตอนนี้“ชิเต็มใจมากๆครับ เดี๋ยววานอนในห้องนี้ได้เลยนะชิจะไปนอนอีกห้องนึงเอง”อชิตอบรับคำขอบคุณด้วยรอยยิ้มบาง สายตาที่ทอดมองคนตรงหน้าที่หันหลังให้นั้นแสนอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยมีใครได้รับ“แต่นี่มันห้องชินะครับ เราไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้”พันวารีบแย้งออกมาด้วยความเกรงใจ เพราะรู้ว่าห้องนี้เป็นห้องน

คลื่นที่แสนหงุดหงิดไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เพราะมีบางอย่างที่รู้สึกได้ว่าเพื่อนสองคนกำลังโกหกตัวเองอยู่“แล้วไงวะคลื่น ถ้าใช่แล้วมันทำไม มึงอย่าทำเหมือนหึงกูได้ป้ะวะ กูเป็นแค่เพื่อนมึงนะไม่ใช่แฟน”พันวาตะคอกใส่หน้าคลื่นอย่างหมดความอดทน และคำว่าหึงมันก็ทำให้คลื่นชะงักไปทันที“วา! แม่งเอ้ย”คลื่นที่ได้สติรีบตะโกนเรียกเมื่อเห็นว่าพันวาเดินห่างไปไกลแล้ว แต่พันวาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนที่รีบเดินตามอย่างคลื่นสักนิด คนตัวเล็กเพียงรีบเร่งฝีเท้าให้ไปถึงห้องเรียนไวๆเพื่อจะหลบหน้าคลื่นเท่านั้นพันวาที่เดินคอตกกลับเข้าคอนโดถอนหายใจอย่างปลงๆ เพราะปัญหาที่ยังคาราคาซังแบบนี้ไม่น่าจะคุยกันดีๆได้ ในใจได้แต่หวังว่าคลื่นจะไม่อยู่อีกครั้ง คิดมาสักพักตั้งแต่คลื่นกลับไปคบกับณดาว่าคงต้องไปหาที่อยู่ใหม่ เพราะตัวเองเป็นคนต่างจังหวัดพอได้รู้จักกับคลื่นก็ย้ายจากหอถูกๆมาอยู่ตามคำชวนของคลื่น โดยที่สุดท้ายคลื่นก็ไม่ยอมให้พันวาจ่ายอะไรอยู่ดี มันถึงทำให้พันวายิ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อมีปัญหากันแบบนี้พอเอาเรื่องนี้ปรึกษาอชิเมื่อเช้ากลายเป็นว่าถูกชวนไปอยู่ด้วยกันซะงั้น อชิเอาแต่บอกว่าไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนและอยู่บ้านคนเดียวก