Semua Bab lost my love: Bab 31 - Bab 40

“มีของแค่นี้เหรอครับ”อชิถามทันทีที่เดินมาถึงพันวา มือหนาแย่งกระเป๋าลากใบโตไปถือเอาไว้ ก่อนจูงมือพันวาที่ดูเหม่อๆให้เดินตามไปที่รถของตัวเอง“เราเก็บแค่ของที่จำเป็น ไว้ค่อยมาขนใหม่ครับ ที่จริงก็มีไม่เยอะหรอก”พันวารีบดึงสติกลับมาตอบคำถามของอชิทันที เพราะสักครู่เอาแต่นึกว่าคลื่นจะนึกเป็นห่วงกันบ้างมั้ย แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคงเป็นไปไม่ได้ก็ตาม“บ้านชิกว้างมาก ขนมาได้หมดทุกอย่างเลยครับวา”อชิบอกด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างที่ไม่บอกก็รู้ว่ายินดีนำเสนอขนาดไหน“แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้วชิ ต้องหารครึ่งทุกอย่างนะไม่งั้นเราไม่กล้าอยู่แน่”พันวารีบบอกสิ่งสำคัญทันทีด้วยความเกรงใจมากๆ หากไม่ตกลงให้ชัดเจนคนใจดีแบบอชิก็จะหาข้ออ้างมาทำให้ยอมเจ้าตัวอยู่เรื่อย และพันวาก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้แล้ว“เท่านั้นตามที่บอกเลยครับ มาขึ้นรถเร็ว”อชิยิ้มรับไม่ได้ขัดใจอะไรเพราะรู้ว่าพันวากำลังคิดมากและขี้เกรงใจขนาดไหน ตอนนี้ขอเพียงได้พาพันวาเข้าไปในพื้นที่ของตัวเองได้ก็พอใจมากๆแล้ว และอชิก็มั่นใจเหลือเกินว่าจากนี้การได้คอยดูแลพันวาใกล้ๆมันจะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไปพันวาก้าวขึ้นรถที่อชิเปิดประตูรอโดยไร้ความลังเล ตั้ง

คำถามที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธไม่ได้ทำพันวากลัวสักนิด อาจเพราะชินชาจนไม่อยากใส่ใจอีกแล้ว“ถอยไป”พันวาไม่ตอบแต่จะเดินเลี่ยงออกจากห้องอย่างรำคาญแม้รู้ว่าคลื่นคงไม่ยอมง่ายๆ“วา กูถามก็ตอบสิวะ”คลื่นดึงพันวากลับมาใกล้ บีบไหล่เล็กแรงๆด้วยความโมโหที่ถูกเมิน เพราะเคยเป็นที่หนึ่งของพันวาเสมอถึงได้ไม่ชอบท่าทางที่ราวกับรำคาญกันแบบนั้น“แต่กูไม่อยากตอบ ถอยไป”พันวายังคงสะบัดตัวออกแม้จะสู้แรงไม่ได้สักนิดก็ตาม“มึงไปอยู่กับไอ้เหี้ยนั่นใช่มั้ย”คลื่นพาดพิงถึงคนที่เกลียดทันทีด้วยความโมโห มั่นใจว่าที่พันวากล้าเดินออกไปจากตัวเองแบบนี้ต้องเป็นเพราะอชิที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตพันวาแน่ๆ“คนที่เหี้ยเนี่ย นอกจากมึงแล้วยังมีคนอื่นอีกเหรอวะ”พันวาสวนกลับทันทีด้วยสายตาเยาะเย้ยแบบที่คลื่นต้องกัดฟันแน่น เพราะสายตานี้พันวาไม่เคยใช้มันมองกันสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา และมันหมายความว่าพันวากำลังปกป้องอชิอยู่“พันวา!”คลื่นตะคอกใส่เสียงดังอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่“ทำไมอ่ะ หรือไม่จริง”พันวายังคงย้อนถามด้วยรอยยิ้มเยาะไม่ต่างจากเดิมแม้จะโดนคลื่นบีบไหล่จนเจ็บก็ตาม“มึงอยากโดนกูกัดปากตรงนี้มั้ยวา อย่ามาปากดีนะ”คลื่นขู

เป็นเดือนแล้วที่พันวาย้ายออกไปจากคอนโดของคลื่น ของทุกอย่างหายไปราวกับไม่เคยมีพันวาอยู่มาก่อน ห้องที่เคยกลับไปแล้วมีพันวารออยู่ทุกคืนมันเงียบจนน่าใจหายถึงแม้ณดาจะขอมาอยู่ด้วยกี่ครั้ง คลื่นก็ยังปฏิเสธไปด้วยเหตุผลว่าพันวากลับมาบ่อยๆทั้งที่ไม่จริงสักนิด ที่เคยคิดว่าอยากอยู่กับณดาตลอดเวลามันเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนคลื่นเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่ายังรอให้พันวาหายโกรธและกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักวัน แม้ทุกวันนี้จะแทบไม่ได้คุยกันเลยก็ตาม ต่อให้อยู่กลุ่มเดียวกัน ทำงานด้วยกัน เรียนด้วยกัน พันวาก็มักจะเมินเฉยและเลี่ยงไปคุยกับเพื่อนสองคนตลอดเวลา แล้วคลื่นเองก็ไม่กล้าจะไปตอแยเหมือนเคยด้วย ยิ่งเพื่อนในกลุ่มรู้ความสัมพันธ์ทั้งคู่หมดแล้วก็ยิ่งลำบากใจที่จะแสดงออก ณดาเองก็ตามติดแทบตลอดเวลาจนคลื่นเริ่มอึดอัดใจ จากที่คิดมาตลอดว่ารักมากๆตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เหนื่อยจนฝืนใจทำ ยิ่งเห็นว่าพันวาสนิทกับอชิมากเท่าไหร่ในอกก็พลันวูบโหวงแบบที่ไม่รู้ว่าทำไม มันเหมือนบางอย่างที่สำคัญมากๆกำลังจะหายไป และคลื่นก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยเหมือนกัน ความรักที่เฝ้ารอคอยมานานวันนี้มันไม่ได้ทำให้คลื่นมีความสุขอ

“ไอ้อัค…”ภคินเรียกเพื่อนเสียงเบา มองสลับเพื่อนสองคนอย่างทำอะไรไม่ถูก ถ้าเป็นพันวาก็คงหยอกล้อได้อย่างไม่ขัดเขิน แต่พอเป็นอัคคีที่แสนนิ่งเฉยเย็นชา ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาให้หายอึดอัดได้เลย“เออกูเอง เห็นไม่ขึ้นห้องกันสักทีเลยมาตาม ไม่คิดว่าจะมานั่งปรับทุกข์กันอยู่ตรงนี้”อัคคีตอบก่อนหย่อนตัวลงนั่งข้างคลื่นที่ยังไม่ลุกจากพื้นหญ้า สายตามองไปข้างหน้าไม่ได้สนใจว่าเพื่อนสองคนจะหันมามองด้วยความแปลกใจขนาดไหน“หายโกรธกูแล้วเหรอมึงอ่ะ”เป็นคลื่นที่ถามขึ้นมายิ้มๆ สายตามองเหม่อออกไปเหมือนเคยแม้ในใจจะรู้สึกดีขึ้นมานิดๆก็ตาม คนแบบอัคคีปกติก็ไม่สนใจใครอยู่แล้ว ยิ่งถ้าเกลียดก็จะไม่อยู่ในสายตาเจ้าตัวเลยเพราะงั้น การที่มานั่งอยู่ตรงนี้ก็หมายความว่าทุกอย่างระหว่างพวกเรา มันจะยังเหมือนเดิมโดยไม่ต้องไปถามอะไรให้มากความ“กูโกรธอะไรที่ไหน แค่หมั่นไส้ กูตามไปช่วยแทบตายกลับไปดีกับเค้าให้กูเป็นหมาเฉยไอ้ห่า”อัคคีตอบกลั้วหัวเราะ คนแบบคลื่นนอกจากโง่เรื่องความรักแล้ว นอกนั้นก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึงไม่มีความจำเป็นต้องไปเกลียดอะไรเลย“กูขอโทษ แต่กูปล่อยเค้าไปไม่ได้มึงก็รู้”คลื่นเอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิด เพราะ

“ว่าไงครับ ไม่อร่อยเหรอ ว่าแล้วเชียว ชิทำไม่เหมือนที่แม่ทำสักทีทำไมน้า”ส่วนอชิที่คิดไปเองเรียบร้อยก็หน้าหงอยลงถนัดตา จนพันวาแทบอยากยื่นมือไปลูบหัวทุยนั่นเหลือเกิน ทำไมถึงได้น่ารักตั้งขนาดนี้นะ“อร่อยมากต่างหากล่ะชิ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มากินด้วยกันเร็วครับ”พันวารีบบอกความจริงก่อนที่อชิจะหมดความมั่นใจไปจริงๆซะก่อน ทนเห็นคนร่าเริงแบบอชิทำหน้าหงอยไม่ได้จริงๆ คนที่เป็นเหมือนพระอาทิตย์ยามเช้าแบบอชิน่ะไม่สมควรถูกทำให้รอยยิ้มหายไปเลย“โห วาใจร้ายมาก ชิเกือบร้องไห้แล้วจริงๆนะ อุตส่าห์ทำสุดฝีมือเลยนะเนี่ย”อชิบ่นอุบอิบอย่างงอนๆ ก่อนยิ้มออกมาเมื่อเห็นพันวายิ้มกว้างมาให้จนใจฟูฟ่อง ที่ฝึกทำอาหารกับแม่มาตั้งแต่เด็กก็ถือว่าไม่เสียเปล่าแล้ว“ฮ่าๆ ก็หน้าชิเมื่อกี้ตลกมากอ่ะ ว่าแต่ทำไมชอบทำอาหารเหรอครับ”พันวาขำออกมาเบาๆอย่างชอบใจ ก่อนจะถามออกมาทั้งที่ยังเคี้ยวแก้มตุ่ยจนอชิยิ้มขำด้วยความเอ็นดู“เพราะอยากทำให้คนสำคัญที่ชอบอาหารญี่ปุ่นมากๆทานไงครับ”อชิตอบออกมาด้วยสายตาและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นจนพันวาใจสั่น หน้าร้อนจนต้องหลบสายตาหวานล้ำนั่น ถึงไม่รู้ว่าอชิหมายถึงใครแต่มันทำให้เขินจนมือไม้เกะกะไปหมดเลย