Semua Bab lost my love: Bab 61 - Bab 70

‘พันวา’เสียงปลายสายที่คุ้นเคยเรียกรอยยิ้มให้จุดขึ้นได้ไม่ยาก “แม่เป็นไงบ้างครับ”พันวาถามเหมือนเดิมแม้จะคุยกันบ่อยแค่ไหนก็ตาม เพราะเหลือแม่เพียงคนดียวพันวาถึงเป็นห่วงมากๆขนาดนี้‘สบายดีลูก แล้ววาเป็นไงบ้างใกล้สอบแล้วใช่มั้ย’น้ำเสียงอ่อนโยนและความเป็นห่วงของแม่ยังคงทำให้พันวาอุ่นใจได้เสมอแม้ไม่ได้เจอกัน “ครับ ไม่ถึงเดือนก็สอบแล้ว”พันวาตอบกลับพร้อมใจที่รู้สึกยินดีขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อนึกถึงว่าอีกแค่เดือนกว่าๆก็จะได้กลับไปกอดแม่ที่คิดถึงนักหนาแล้ว ‘ไวจังเลยนะ แป้บเดียวก็จะจบปีสองแล้ว แล้วปิดเทอมจะกลับบ้านรึเปล่าลูกพรพิมลบ่นอย่างปลงๆกับเวลาที่ผ่านไปไวจนไม่ทันตั้งตัว ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งเหมือนทำอะไรไม่ทันเวลาแต่ละวันเลย “กลับสิครับ วาคิดถึงแม่จะแย่แล้ว”พันวาตอบก่อนหยอดกลับไปด้วยถ้อยคำหวานหูให้คนเป็นแม่ยิ้มแป้น ‘ปากหวานจริงๆน้าลูกคนนี้’“วันนี้กลับถึงบ้านแล้วเหรอครับ”พันวายิ้มก่อนถามเมื่อเห็นว่าเวลานี้แม่น่าจะกลับถึงบ้านแล้ว‘ยังเลยลูก วันนี้แม่ติวให้เด็กๆที่จะสอบเข้ามหาลัยอยู่ น้องๆก็ใกล้สอบเหมือนลูกนั่นแหละ เลยต้องรีบเตรียมตัวหน่อย’พรพิมลที่ยังพ่วงตำแหน่งครูของนักเรียนต

“โห บ้านน่ารักมากเลยครับ แถมสวนก็สวยมากๆด้วย ไม่เห็นบอกเลยครับว่าสวนจะใหญ่ขนาดนี้ ชิอยากไปเดินไม่ไหวแล้ว”อชิที่ลงจากรถได้ก็ตื่นเต้นใหญ่โตจนพันวาขำเบาๆกับความเหมือนเด็กนั่น“ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้นสักหน่อยครับ วันนี้วาจะพาเดินตอนเย็น ไว้พรุ่งนี้จะพาไปดูทั่วสวนเลยดีมั้ยครับ”พันวาบอกอย่างเอ็นดู สายตาที่เป็นประกายกับรอยยิ้มสดใสนั้นสะกดสายตาจนละไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลยจริงๆ“ดีครับแฟน”อชิที่เห็นว่าพันวายิ้มให้เดินเข้ามาใกล้ก่อนเอนหัวลงที่ไหล่เล็กแล้วตอบออกมาเบาๆจนโดนพันวาดุ“อชิ!”“ทำไมครับ พูดไม่ได้เหรอ ชิตั้งใจจะมาบอกกับแม่วาเลยนะ”อชิทำหน้ามุ่ยก่อนบอกความตั้งใจที่ยังไม่ได้บอกพันวา“รู้แล้วครับ แต่ใจเย็นๆนะเดี๋ยวแม่วาตกใจเป็นลมไปก่อน”พันวาไม่ได้คิดจะห้ามแต่ปรามคนที่ใจร้อนอยากใช้สถานะให้ใจเย็นอีกนิด แม่ของพันวาไม่ใช่คนใจร้ายแต่กับเรื่องนี้พันวาก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแม่จะยอมรับได้หรือเปล่า พันวาเองก็เป็นลูกคนเดียวด้วย“ครับผม แต่ตอนนี้หิวมากเลยพาไปกินข้าวหน่อยครับ”อชิรับคำอย่างว่าง่ายไม่ได้จะดื้อดึงอะไร เพราะการได้อยู่กับพันวาก็คือที่สุดแล้ว ต่อให้ไม่มีสถานะอะไรอชิก็ยอม ขอแค่ให้พันว

“อะไรกัน ทำไมทำหน้าหงอยขนาดนั้นล่ะ แม่ไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อยแม่อยู่มาขนาดนี้ทำไมจะดูไม่ออกว่าสายตาที่พวกลูกมองกันมันคืออะไร ยิ่งกับอชิเค้าชัดเจนมากเลยนะ ถ้าวามีคนที่ดีและรักมากๆมาคอยดูแลแม่ก็สบายใจแล้ว”พรพิมลรีบอธิบายเมื่อเห็นความกังวลในแววตาลูกชาย เธอไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าจะเป็นเพศไหน ขอแค่คนๆนั้นรักลูกเธอมากๆดูแลลูกเธอได้นั่นก็พอแล้ว“แม่รับได้เหรอครับ”พันวาถามด้วยใบหน้าหม่นเศร้าเพราะคิดว่าแม่อาจเสียใจที่พันวาเป็นแบบนี้“ทำไมถามแบบนั้นล่ะลูก แม่ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้นนะ ใครรักลูกแม่ก็ดีใจทั้งนั้นแหละ ยิ่งกับอชิแม่ยิ่งดีใจด้วยซ้ำไม่คิดว่าจะยังได้เจอกันอีก”พรพิมลรีบบอกก่อนจะหลุดประโยคที่ทำให้พันวาแปลกใจออกมา“หมายความว่าไงครับ”สายตาที่มองมาด้วยความหนักใจของแม่ทำให้พันวายิ่งสงสัย แม่ที่อยู่ที่นี่ กับอชิที่อยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่เกิดจะมารู้จักหรือเคยเจอกันได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้“วาจำได้มั้ยว่าตัวเองเคยเกิดอุบัติเหตุตอนมอห้า”พรพิมลเกริ่นเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงมากนัก เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างไม่เป็นผลดีกับพันวาที่เสียพ่อไปเพราะอุบัติเหตุคราวนั้น แต่มันก็พ่วงกันอย่างเลี่ยงไม่ได้“จำ

ทุกความทรงจำค่อยๆไหลบ่ามาตามตัวอักษรทีละนิดตั้งแต่ฉบับแรกยันฉบับสุดท้าย จนกระทั่งทุกความทรงจำที่ขาดหายกลับเข้ามาเติมเต็มให้พันวาน้ำตาไหลพรากอย่างสุดแสนคิดถึง อาการปวดหัวจี๊ดที่เกิดขึ้นบางครั้ง ไม่ได้ทำให้พันวาสนใจมากไปกว่าสิ่งที่กำลังนึกได้ในหัวตอนนี้เลยทั้งที่เป็นคนที่สำคัญที่สุดขนาดนี้แท้ๆ ทำไมพันวาถึงลืมไปได้นะ ทำไมเจอกันมาตั้งนานถึงได้นึกอะไรไม่ออกเลย คนที่เคยทำให้พันวามีความสุขมากขนาดนั้นมาตั้งแต่เด็กพันวาลืมไปได้ยังไง ความรักครั้งแรกที่กว่าจะรู้ตัวว่ารักกันแบบไหนก็กินเวลามาจนถึงมอปลายก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปจากความทรงจำ เหตุผลนึงที่พันวานึกไม่ออก คงเป็นเพราะตอนนั้นที่เริ่มรู้สึกตัวว่าคิดกับอชิเกินเพื่อน พันวาที่กลัวใครๆจะรับไม่ได้ถึงได้เก็บทุกอย่างเอาไว้ไม่กล้าบอกออกมา กลัวอชิที่แสนดีนักหนาจะเกลียดตัวเอง ไม่เคยรู้เลยว่าอชิ รักพันวายิ่งกว่าที่พันวารักอชิซะอีก“เพราะแบบนี้เราถึงรู้สึกคุ้นเคยกับอชิสินะ”พันวาพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางเก็บทุกอย่างที่แสนมีค่าลงไปในกล่องอย่างทะนุถนอมเหมือนเดิม เสียดายที่หลังจากที่สองคนมีมือถือก็เลิกเขียนจดหมายหากันแต่โทรคุยกันทุกวันแทน ไม่งั้นคงได้มีเร

‘หายเงียบเลยนะมึง เป็นไงบ้างวะ’แจ้งเตือนจากภคินที่เด้งขึ้นมาทำให้พันวาละสายตาจากหนังที่เปิดดูกับอชิมากดตอบ ตั้งแต่ปิดเทอมและแยกย้ายกันกลับบ้านไปก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ‘ก็ดี พวกมึงอ่ะ’‘จะดีกว่านี้ถ้าแม่กูไม่ใช้เฝ้าร้านทุกวัน พอกูกลับบ้านก็ถือโอกาสไปเที่ยวไม่กลับเลย’ภคินที่อัดอั้นตันใจเพราะถูกแม่ใช้งานราวกับรอโอกาสมานานบ่นอย่างหงุดหงิด กะว่าจะออกไปเตร็ดแตร่บ้างแท้ๆ ดันต้องมาติดแหง็กอยู่บ้านแบบนี้‘ทำๆไปเถอะมึงอ่ะ ไม่งั้นก็นอนอย่างเดียว’พันวายิ้มขำขณะที่นึกถึงหน้าตาบึ้งตึงกับเสียงบ่นโวยวายของภคินไปด้วย พอไม่ได้ยินมานานแบบนี้ก็เหงาหูไม่น้อยเลย‘อย่ามาเป็นไอ้อัคสองขอร้องเลย’‘แล้วมันไปไหนอ่ะ ไม่มาเที่ยวบ้านมึงมั่งเหรอวะ’พันวาถามหาเพื่อนที่เงียบหายซะยิ่งกว่าภคิน เห็นว่าอชิหันมามองเลยยื่นให้ดูว่าคุยกับภคินอยู่ อชิพยักหน้าก่อนเอนตัวลงมานอนหนุนตักพันวา‘อย่าไปยุ่งกับมันเลย วันๆไม่อยู่กับแมวก็ขับรถเที่ยว ร้อนจะตายห่าไปอยู่ได้’ภคินได้ทีนินทาคนที่เอาแต่เลี้ยงแมวแบบอัคคีอย่างหมั่นไส้ เพราะอัคคีที่แสนเย็นชา ชวนไปเที่ยวไหนก็ไม่ไปแต่กลับพาแมวไปนั่งรถเล่นสบายใจเฉิบใช้ได้ที่ไหนกัน ภคินเป็นเพ