All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

๒๑โตแค่ไหนก็เด็กสำหรับพี่ตลอดทางที่นั่งรถม้ามา ด้วยมีเรื่องให้ข้าต้องใช้สมองในการขบคิดจึงรู้สึกว่าขากลับระยะทางสั้นกว่าตอนขาไปเป็นเท่าตัว“ถึงพรรคแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”เสียงของอาชิ่งที่นั่งคู่กับคนบังคับรถม้าเอ่ยเตือน ข้าจึงหลุดออกจากความคิดแล้วเตรียมลงจากรถม้า“เจี่ยเจีย!”ยังไม่ทันที่ข้าจะได้ลงจากรถม้าก็ได้ยินเสียงของน้องชายเรียกหาตอนได้ยินเพียงเสียงของเขาข้าก็รู้สึกว่าเขาร้อนใจมากแล้ว จนกระทั่งได้เห็นสีหน้าจึงรู้ว่าอารมณ์ย่ำแย่กว่าเป็นเท่าตัว เขาเหมือนคนอดนอน ใต้ตาหมองคล้ำเห็นได้ชัด“เจี่ยเจียไม่อยู่แค่วันเดียว เหตุใดจึงโทรมนักเล่า”ข้าลงจากรถม้าก็เดินเข้าไปหาเขา มือบางเอื้อมไปจับหน้า ใช้นิ้วโป้งลูบใต้ตาเขาเบา ๆ“เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เสี่ยวตี้จะนิ่งนอนใจได้อย่างไร”มือหนาปัดมือข้าออก ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กของข้าแล้วพาเดินไปยังเรือนส่วนหลัง“เสี่ยวตี้เดินช้าลงหน่อย”ช่วงขายาวของเขาทำให้ข้าสาวเท้าเดินตามไม่ทัน บุรุษเหล่านี้เป็นอะไรกันไปหมด ไม่เห็นใจสตรีร่างเล็กส่วนสูงกะทัดรัดเช่นข้าเลย“ขออภัยขอรับ เสี่ยวตี้แค่ร้อนใจเท่านั้น”เมื่อได้ยินเสียงทัดทาน จังหวะก้าวเดินของเขาจึงช้าลง จนกระทั

๒๓นับว่าเจ้าตาถึงการเดินทางเข้าเมืองหลวงใช้เวลาไม่นาน เนื่องจากพรรคมารป๋ายหลงมีจวนอยู่ที่เมืองหลวงด้วย ข้าจึงไม่ต้องไปยื้อแย่งห้องพักในโรงเตี๊ยมกับแขกคนอื่น ๆ ที่หลั่งไหลมาจากทั่วสารทิศในขณะที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง อาชิ่งก็เดินเข้ามาในห้องนอนของข้าแล้วเอ่ยรายงาน“คุณหนูเจ้าคะ ท่านประมุขน้อยเฟิ่งหงซีให้คนมาส่งชุดให้เจ้าค่ะ”ข้ายันกายลุกขึ้นนั่ง อาชิ่งเข้ามาช่วยข้าจัดเครื่องแต่งกายบนตัว เมื่อไม่มีจุดใดบกพร่องแล้ว ข้าก็เดินนำนางไปยังโถงรับแขกประจำจวน ดวงตาเบิกโพลงทันทีเมื่อเห็นหีบใหญ่สามหีบวางเรียงกัน“ทั้งหมดนี่เลยหรือ”บุรุษร่างหนาหนึ่งในผู้ยกหีบมาส่งให้คารวะข้า ก่อนจะเปิดฝาหีบทั้งสามออก เผยให้เห็นทั้งอาภรณ์และเครื่องประดับล้ำค่ามากมาย“ทั้งหมดนี่ท่านประมุขน้อยมอบให้ท่านขอรับ ส่วนชุดที่ใช้เข้าร่วมงานเลี้ยงอยู่ในกล่องใบนี้”บุรุษร่างหนาอีกคนถือหีบใบไม่เล็กไม่ใหญ่เข้ามาวางไว้บนโต๊ะ ข้าเปิดฝาออกก็เห็นเป็นอาภรณ์สีฟ้าปักเลื่อมดูเพียงส่วนอกเสื้อก็รู้สึกว่าสูงค่ามากแล้ว ไม่ต้องกางออกทั้งชุดข้าก็รู้ว่าต้องงดงามมากเป็นแน่ไหนจะเครื่องประดับที่ส่งเข้าคู่กันอีก!“งดงามนัก ฝากข้าขอบคุณท่า

๒๕งานพระราชสมภพงานพระราชสมภพในครั้งนี้ไม่ได้แบ่งแยกชายหญิง แขกเหรื่อทุกคนร่วมงานที่ท้องพระโรงใหญ่ของพระราชวังเมื่อขันทีอาวุโสหน้าท้องพระโรงเห็นพวกเราทั้งสี่คนเดินมาก็รีบกระซิบบอกขันทีชั้นผู้น้อยที่อยู่ด้านข้างคล้ายสั่งการสิ่งใดบางอย่าง เมื่อสั่งงานเสร็จเขาก็เดินเข้ามาต้อนรับพวกเรา“คารวะท่านประมุขน้อยทั้งหลาย คารวะคุณหนูลี่”ขันทีอาวุโสเข้ามาคารวะพวกเราด้วยความเคารพนอบน้อม เขาดูรู้จักพวกเราเป็นอย่างดี คล้ายกับว่าได้รับการกำชับไว้ว่าหากพวกเรามาต้องให้การต้อนรับเป็นพิเศษและสิ่งที่ข้าคิดเอาไว้ก็เป็นจริง!เพราะขันทีชั้นผู้น้อยคนก่อนหน้านี้กลับมายังหน้าท้องพระโรงอีกครั้งพร้อมกับองค์ชายรองหย่งเหิง“มากันแล้วหรือ”องค์ชายรองหย่งเหิงมาถึงก็ทักทายพวกเราในทันที พวกเราจึงทำความเคารพเขาตามฉบับชาววัง บุรุษผสานมือไว้ตรงกลางแล้วโค้งตัวคำนับ ส่วนสตรีประสานมือไว้ด้านข้างแล้วย่อกายลง“ทุกคนอย่าได้มากพิธี”องค์ชายรองหย่งเหิงคารวะพวกเราแบบชาวยุทธ์เป็นการให้เกียรติ ท่าทางเป็นกันเองมากขุนนางที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาทางพวกเราด้วยความสนใจ แต่ไม่มีใครเข้ามาสนทนาด้วยองค์ชายรองหย่งเหิงผายมือเชิญพวกเราเข้าไ

๒๗เชิญเข้าเฝ้าการถวายของกำนัลแด่ฮองเฮาเมื่อคืนเป็นที่เล่าลือกันในหมู่ตระกูลสูงศักดิ์แห่งเมืองหลวงของกำนัลที่ได้รับความสนใจจากทุกคนมากที่สุดคือแหวนมิติ ลือกันเรื่องความล้ำค่าของแหวนมิติ ถกเถียงกันว่าประมุขพรรคมารป๋ายหลงมีเจตนาใดหรือไม่จึงมอบของล้ำค่าเช่นนี้ให้จนกระทั่งเมื่อตอนสายของวันถัดมา มีขันทีมาเชิญคุณหนูใหญ่ลี่ไปเข้าเฝ้ายังตำหนักของฮองเฮาสร้างความรู้สึกไม่มั่นคงให้แก่เหล่าฮูหยินและคุณหนูในเมืองหลวงยิ่งนักตำแหน่งพระชายาขององค์ชายรองหย่งเหิงยังว่างอยู่ คนที่พลาดตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทไปย่อมหมายปองตำแหน่งนี้ยิ่งช่วงนี้ฮองเฮากำลังดูตัวเหล่าคุณหนูให้องค์ชายรองอยู่ การสร้างความประทับใจให้แก่ฮองเฮาจึงเป็นสิ่งสำคัญในใจของฮองเฮานั้น อำนาจตระกูลอย่างเดียวไม่พอ สตรีผู้ได้ตำแหน่งชายาขององค์ชายรองหย่งเหิงจะต้องเพียบพร้อมด้วยประการทั้งปวงเหล่าคุณหนูทั้งหลายบางคนถึงกับสร้างภาพลักษณ์เป็นแม่พระ บ้างก็สร้างโรงทานบริจาคอาหารให้แก่คนยากไร้ บ้างก็เข้าร่วมการประชันดนตรี อักษร ภาพวาด หมาก กลอน เพื่อชิงความเป็นหนึ่งทว่าถึงจะทำเช่นนั้น ฮองเฮาก็ยังไม่เรียกเข้าเฝ้า แต่กลับเรียกคุณหนูใหญ่ลี่ผู้

๒๙ไปทำอะไรมาเหนื่อยในระหว่างที่รอลี่จู บุรุษทั้งสามก็ถูกเชิญมานั่งรอที่ศาลากลางอุทยานหลวงมีนางกำนัลดูแลเรื่องขนมน้ำชาอยู่ตลอด ด้วยความหล่อเหลามีกลิ่นอายของคนในยุทธภพแฝงอยู่เข้มข้น กอปรกับยังเยาว์วัย ต่างจากขุนนางเฒ่าที่พวกนางเห็นอยู่ทุกวัน จึงรู้สึกกระชุ่มกระชวย ทำงานไปด้วยความสุขหลังจากพวกเขานั่งศาลาได้ไม่นาน องค์ชายรองหย่งเหิงที่ยังคงรั้งรออยู่ในวังก็มายังอุทยานหลวงในทันทีหย่งเหิง…“ถวายพระพรองค์ชาย”ชายหนุ่มทั้งสามที่ทำให้ใบหน้าของเหล่านางกำนัลโดยรอบแดงระเรื่อลุกขึ้นทำความเคารพข้า ข้าเองก็คารวะแบบชาวยุทธ์กลับ“ได้ยินว่าพวกท่านอยู่ที่นี่ มารอรับคุณหนูใหญ่ลี่ใช่หรือไม่”“มิผิด ลี่กูเหนียงเข้าเฝ้าเหนียงเหนียงครั้งแรก พวกเราเลยมารอให้กำลังใจพ่ะย่ะค่ะ”กุยฮั่นเป็นฝ่ายตอบ พลางรินน้ำชาใส่จอกชาให้ข้า ป่านนี้เสด็จแม่น่าจะได้รับข่าวที่พวกเขามารอนางแล้ว ก็คงจะรั้งตัวไว้ไม่นาน“เป็นเช่นนี้”ข้าไม่อาจตอบอะไรมากกว่านี้ได้อีกแล้ว ไม่คิดจะหยั่งเชิงอะไรพวกเขา เพราะเจ้าตัวได้เผยเจตนาของตนเองออกมาอย่างชัดแจ้ง ที่เหลือข้าก็แค่รอฟังจากท่านแม่ถึงท่าทีของนางแต่เดิมพรรคมารป๋ายหลงก็คือพรรคมารอันดับหน