All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 41 - Chapter 50

๔๒ชุมนุมชาวยุทธ์ณ ยุทธจักรกลางแห่งแคว้นหยวนฝาง พรรคธรรมะและพรรคมารเลื่องชื่อในยุทธภพได้มารวมตัวกันเฉกเช่นทุกปี แต่ปีนี้ต่างจากปีก่อนหลายสิ่งอย่างแรกที่เห็นได้ชัดเลยคือสถานที่ต้อนรับ จากเมื่อก่อนให้ทุกพรรคเข้าสนามประลองใหญ่ที่มีอัฒจันทร์สูงล้อมรอบลานประลอง ถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องโถงงานเลี้ยง มีสาวจอมยุทธ์หน้าตาสะสวยต้อนรับอยู่หน้าประตู ห้องโถงด้านในจะเข้าได้เฉพาะตัวแทนการแข่งขันเท่านัั้น ซึ่งก็คือการให้ผู้มีอำนาจสูงสุดในพรรคเข้าโถงงานเลี้ยง ให้ผู้ติดตามแยกไปรออีกที่หนึ่งพรรคที่มาในปีนี้มีสิบพรรคใหญ่ ตัวแทนเข้าห้องโถงจำกัดไว้ไม่เกิน 20 คน หรือก็คือให้พรรคละ 2 คนหลางยี เฟิ่งซีและกุยฮั่นเข้าห้องโถงพร้อมกับคนสนิท ส่วนพรรคมารป๋ายหลงมีสองพี่น้องตระกูลลี่ ที่เหลือคือตัวแทนจากพรรคธรรมะอีก 6 พรรคเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ตัวแทนฝ่ายพรรคธรรมะและพรรคมารยืนแบ่งฝั่งกันอย่างชัดเจน ไม่พูดคุยปราศรัยและไม่ได้แสดงท่าทีเป็นอริอย่างโจ่งแจ้งบนเวทียกสูงกลางห้องโถงมีสภาอาวุโสของยุทธจักรกลางทั้งสี่คนยืนด้วยท่าทีสำรวม หนึ่งในนั้นเป็นตัวแทนกล่าวต้อนรับ“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ชุมนุมชาวยุทธ์ประจำปีนี้

๔๔ถ้าเขาทำได้ก็ปล่อยเขาทำไปลี่จู…ข้าเดินเข้ามาในโรงหมอพร้อมกับลี่หลานและประมุขน้อยทั้งสาม ทุกคนช่วยข้าสำรวจในพื้นที่ที่ข้าจะพักอยู่ในอีก เจ็ดวันต่อจากนี้ลี่หลานกับหลางยีขึ้นไปสำรวจชั้นสอง เฟิ่งหงซีกับกุยฮั่นช่วยสำรวจชั้นล่าง แม้ที่นี่จะเรียกว่าโรงหมอ แต่ไม่มีอุปกรณ์การแพทย์ใดเลยสักนิดหาความสมบทบาทมิได้เลย!“ข้าคิดไม่ออกว่าตัวเองจะเป็นหมอได้อย่างไร ในเมื่อที่นี่ไม่มีอะไรให้ข้าเลยนอกจากกล่องไม้ไว้ใส่สมุนไพร”ข้าเดินเข้าไปเปิดตู้ไม้ที่เป็นลิ้นชักเล็ก ๆ มากกว่ายี่สิบลิ้นชัก เอาไว้เก็บสมุนไพรต่าง ๆ แต่ภายในลิ้นชักว่างเปล่า ราวกับว่ารอการเติมเต็มจากหมอเทวคนใหม่“หรือว่าลี่จูเม่ยเมยต้องขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา”เฟิ่งหงซีเดินเข้ามาเปิดลิ้นชักดูด้วยคน เปิดดูอยู่หลายลิ้นชักจนกระทั่งเจอบางอย่าง เขาก็หยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่ออ่านเสร็จแล้วก็ยื่นให้ข้า“เฉาอวี้หรือเจ้าคะ”บนกระดาษมีอักษรอยู่เพียงสองตัว ‘เฉาอวี้’เฉา ที่หมายถึง สมุนไพรอวี้ ที่หมายถึง หยกจากชื่อแล้วไม่น่าจะเป็นชื่อสมุนไพรที่ข้าต้องหา แต่น่าจะหมายถึงหยกที่ถูกแกะสลักมาเป็นสมุนไพรจากที่ข้าได้ยินมาคร่าว ๆ หมอเทวดาคือผู้ที่จะมอบ

๔๖หยกก็คือเงินลี่จู…ลี่หลานได้หยกขาวรางวัลของผู้ชนะกลับมาเยอะมาก เป็นหยกสีขาวที่สามารถหาได้ทั่วไป แต่เป็นเอกลักษณ์ตรงมีการแกะสลักเป็นรูปสัญลักษณ์ของยุทธจักรกลาง“ข้าให้เจี่ยเจียหมดเลย เจี่ยเจียอยากใช้ซื้อสิ่งใดเต็มที่เลยขอรับ”ลี่หลานดูมีความสุขมากในตอนที่ยื่นหยกทั้งก้วนให้ข้าหลังจากที่กรรมการเดินเอาหยกมาให้หยกหนึ่งพวงมีทั้งหมดสิบชิ้น หยกชิ้นหนึ่งสามารถซื้อของได้ เช่น หากอยากซื้อเนื้อสัตว์ หยกหนึ่งชิ้นสามารถซื้อเนื้อทำอาหารได้หนึ่งมื้อ ไม่มีการทอนเงิน แต่จะมอบสิ่งของให้ตามจำนวนหยกฟังดูสนุกเหมือนเล่นเกมเลยใช่หรือไม่“เจ้าไม่เก็บเอาไว้ใช้เองเล่า”“ไม่ขอรับ ข้าจะอยู่กับเจี่ยเจียตลอด หากไม่ได้ประลองเช่นวันนี้ข้าจะไม่ไปที่ใดขอรับ”ว่าแล้วเขาก็ส่งยิ้มสดใสให้ข้า ในตอนนั้นเองที่ข้าได้ยินเสียงคนโดยรอบวิจารณ์ท่าทางของเขาเช่นว่าเขาใช่คนเดียวกับที่ซัดจอมยุทธ์เมื่อครู่ตกเวทีหรือไม่นั่นสิ เหตุใดดูต่างกันเพียงนี้ จะถูกท่าทางแบบนี้หลอกไม่ได้เป็นอันขาดข้าก็ได้รับบทจอมยุทธ์เช่นกัน แต่ข้าจะไม่ขอท้าเขาประลองเป็นอันขาดคำวิจารณ์แบบนี้ไม่ต่างจากการชื่นชม แม้จะไม่ชอบให้น้องชายทำตัวอันธพาล แต่ปฏิเสธไ

๔๘สตรีใจโลเล บะหมี่สี่ถ้วยใช้หยกสองชิ้นจ่าย หลางยีอยากใช้หยกจ่ายเงินค่าบะหมี่ให้ข้า แต่ลี่หลานไม่ยอมเพื่อไม่ให้ทุกคนทะเลาะกันในเรื่องนี้ต่อ ข้าจึงจ่ายหยกหนึ่งชิ้นให้หลางยีจ่ายอีกหนึ่งชิ้น จบการต่อล้อต่อเถียง“โรงเตี๊ยมก็นอนไม่ได้ คืนนี้ข้าคงได้เข้าป่าหาที่หลับนอนจริง ๆ แล้วกระมัง”ในตอนที่พวกเราเดินกลับมายังโรงหมอ หลางยีก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ข้ารู้สึกว่าน่าสงสารนัก ช่วงกลางวันเขาแสดงเจตนาว่าต้องการนอนที่โรงหมอด้วยคน แต่เพราะที่ไม่พอจึงต้องยอมแพ้ไปไม่คิดว่าเขาแค่ยอมแพ้ชั่วคราว! “เช่นนั้น…” “นายพรานก็ต้องนอนที่ป่าอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาสัตว์ป่าที่ใดมาขายแลกหยก” ข้าเงียบปากในทันทีเมื่อลี่หลานเอ่ยแทรก เขาช่างสังเกตท่าทางของข้า เมื่อเดาออกว่าข้าอนุญาตให้หลางยีนอนที่โรงหมอได้ก็รีบเอ่ยแทรก “เจ้าให้นางเป็นคนตอบ เหตุใดต้องรีบเอ่ยแทรกด้วย แบบนี้เรียกว่าไม่ให้ความเป็นธรรมแก่ข้า” ช่วงนี้เขาติดปากคำว่า ‘เป็นธรรม’ เสียเหลือเกิน เอะอะก็ทวงความยุติธรรม “ข้าไม่ได้เป็นศาลที่จะให้ความเป็นธรรมแก่ท่านได้ทุกครั้งที่ยื่นขอ อีกอย่า

๕๐อย่าลองดีกับข้าหลังจากที่สองหนุ่มต่างอาชีพทั้งสองได้เดินจากไปแล้ว ข้าก็หันมามองมองหงซีเกอเกอ“นักฆ่ามีค่าหัวด้วย เช่นนั้นท่านกุยฮั่นก็มีค่าหัวใช่หรือไม่เจ้าคะ”“แน่ ๆ ต้องมีสักคนที่อยากล่าเขาไปขึ้นเงินรางวัลแน่นอน ต่อจากนี้ลี่จูเม่ยเม่ยต้องอยู่ให้ห่างเขามากกว่านี้แล้ว ต่อให้หมอเทวดาจะปลอดภัยจากทุกคน แต่ใช่ว่าจะไม่โดนลูกหลง”เมื่ออีกฝ่ายเตือนด้วยความหวังดีข้าจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี ไม่ได้พูดถึงเรื่องกุยฮั่นต่อ แต่พูดถึงน้องชายเพราะไม่เห็นเขาลงมาจากชั้นสองเสียที“ลี่หลานล่ะเจ้าคะ”หงซีเกอเกอหันไปมองบันไดทางขึ้นชั้นสอง เลี่ยงไม่สบตาข้า“เขายังไม่ตื่น”“สายแล้ว เหตุใดถึงยังไม่ตื่น”หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนก็เลยมีเสียงกุก ๆ กัก ๆ ตลอดทั้งคืน เพิ่งได้มานอนช่วงฟ้าสางเช่นนั้นหรือไม่“ข้าไปดูเขาหน่อยดีกว่า”ไม่รอให้หงซีเกอเกอกล่าวทัดทานข้าก็หมุนตัวจะขึ้นชั้นสอง ทว่ามือหนากลับเอื้อมมารั้งแขนข้าเอาไว้“อย่าไปกวนเขาเลย เพิ่งได้นอนเอง”ข้าจ้องตาหงซีเกอเกอ ให้ดวงตาคู่พิเศษจับผิดท่าทางของเขา ในตอนนั้นเองที่ข้ารู้สึก ‘แปลก’“เพิ่งได้นอนหรือเจ้าคะ เช่นนั้นไม่ไปกวนเขาก็ได้” ว่าแล้วข้าก็มองมือหงซีเกอ