All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

๑๒ลอบประเมินณ ป่าไผ่ก่อนเข้าเขตหมู่บ้านกุยหาน “รถม้าใช้งานต่อไม่ได้แล้วเจ้าค่ะลี่กูเหนียง”เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อไม่ถึงหนึ่งเค่อก่อนหน้านี้ อยู่ ๆรถม้าที่วิ่งได้ปกติก็เกิดอาการไม่ปกติเข้าเมื่อข้าลงมาดูถึงเห็นว่าล้อแตก ตั้งแต่มาเกิดใหม่ในโลกนี้ข้ายังไม่เคยมีประสบการณ์ล้อแตกเลยสักครั้ง เปิดประสบการณ์ใหม่ที่ข้าไม่ค่อยชอบเท่าไรแล้ว“แล้วอย่างไรต่อ จะให้ข้าขี่ม้าไปที่พรรคกุยหานแทนเช่นนั้นหรือ”ข้าจ้องไปยังม้าสีน้ำตาลที่กำลังกระดิกหูอยู่บางครา ไม่หันหน้ามามองข้าเลยสักนิดดวงข้าไม่ถูกกับม้าสินะ!“ลี่กูเหนียงก็เห็นท่าทีของเจ้าเงินแล้วใช่หรือไม่ ม้าตัวนี้คือม้าที่ท่านประมุขน้อยมอบให้ข้า นอกจากข้าและท่านประมุขน้อยแล้วก็ไม่มีใครขี่มันได้เลย ต้องขออภัยลี่กูเหนียงแล้ว ส่วนม้าตัวอื่นนั้น เห็นทีจะไม่สมฐานะ”ม้าก็คือม้า ยังมีคำว่าสมฐานะไม่สมฐานะอีกหรือ เหลือจะเชื่อ“แล้วจะให้คุณหนูของข้าเดินไปหรือ!”ข้าหันขวับไปมองหน้าสาวใช้คนสนิทในทันที ส่งสายตาปรามนางไม่ให้ท้าผู้อื่น“ม้าตัวใดก็ได้ข้าไม่ติด ไม่ต้องเดินไปก็พอ”“ม้าตัวอื่นไม่สมฐานะและควบคุมยาก เกรงว่าจะทำให้ลี่กูเหนียงได้รับอันตราย ไม่สู้รอให้

๑๔ล่าปีศาจในอาณาเขตผู้อื่น“กรี๊ด~เจ้าพวกมนุษย์ชั้นต่ำ กล้าดีอย่างไรมาขโมยลูกน้อยของข้า!”เสียงกรี๊ดร้องแหลมหูดังขึ้นด้านหลังของกลุ่มนักล่าปีศาจกลุ่มใหญ่ พวกเขาค่อย ๆ หันไปมองด้านหลังก่อนจะเผยความตื่นตระหนกออกมาแม้พวกเขาจะตื่นตระหนก แต่บุรุษร่างกายกำยำหลายคนต่างล้อมชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาเอาไว้ ในมือของบุรุษหนุ่มผู้นั้นถือไข่ใบใหญ่ไข่สีทองอันเป็นต้นเหตุของการเกิดเสียงกรี๊ดร้อง!“เจ้าคงเป็นมารดาของไข่ใบนี้สิท่า”บุรุษที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมเลิกคิ้ว ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะ“เหอะ! ถึงขั้นปล่อยปละละเลยบุตรที่อยู่ในไข่เช่นนี้ได้ลงคอ แล้วต่อไปจะเป็นมารดาที่ดีได้อย่างไร มิสู้ให้ข้านำมันกลับไปเป็นของกำนัลให้เสด็จพ่อ”เมื่อปีศาจสาวได้ยินว่าไข่ที่ตนเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอม เฝ้าถ่ายเทพลังวิญญาณให้มาตลอดหลายปีกลับถูกมนุษย์ธรรมดากำลังจะมาพรากบุตรไปจากอกเพื่อเอาไปเป็นของกำนัล นางก็ยิ่งโกรธจนกรี๊ดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเจือความเคียดแค้น“ชั้นต่ำ! ข้าอยู่ในหมู่บ้านกุยหานมาเป็นร้อยปี ไม่เคยมีใครย่างกายเข้ามาในเขตของข้า แม้แต่ประมุขพรรคกุยหานก็ยังไม่วอแวกับข้า แล้วเจ้าเล่าเป็นใคร เป็นบุตรของสุนั

๑๖ค้างคืนจนได้กุยฮั่น…ก่อนหน้านี้ข้าพอจะรู้ว่าเฟิ่งหงซีดูสนใจลี่จูอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับหลางยี เขาชัดเจนมาตั้งแต่แรกว่าจะไม่สานสัมพันธ์กับนางเป็นอันขาดตอนที่ได้รับรายงานว่าประมุขน้อยทั้งสองมาเยือนหมู่บ้านกุยหานข้าก็สะกิดใจอยู่แล้ว จนกระทั่งมาเห็นด้วยสายตาของตนเองจึงแน่ใจ“น่าสนใจ”ข้าเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำการดูตัวครั้งนี้ให้ผ่าน ๆ ไปเท่านั้นแต่เห็นทีคงจะไม่ได้แล้ว!“ทายาทปีศาจแมงมุมต้องใช้เวลาจัดการพอตัว เพื่อความปลอดภัยของลี่กูเหนียง คืนนี้ค้างที่พรรคมารกุยหานเป็นอย่างไร เดี๋ยวข้าจะให้คนไปแจ้งท่านประมุขลี่หลง”“ไม่ได้/ไม่ได้”หลางยีและเฟิ่งหงซีกล่าวพร้อมกัน แต่ดูเหมือนหลางยีจะตกใจในสิ่งที่ตัวเองเอ่ยออกมาไม่น้อย เขาถึงได้รีบอธิบาย“สตรียังไม่ได้ออกเรือนจะนอนค้างอ้างแรมที่อื่นได้อย่างไร รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น”ข้าไม่คิดว่าประโยคนี้จะหลุดจากปากคนอย่างหลางยี เขากลายเป็นบุรุษเคร่งในธรรมเนียมตั้งแต่เมื่อไร“แต่หลางผิงกูเหนียงก็เคยมาค้างที่หมู่บ้านป๋ายหลงนะเจ้าคะ ท่านหลางยีจำไม่ได้แล้วหรือ”คำพูดของลี่จูทำหลางยีคิ้วกระตุก รู้เลยว่าทั้งสองต้องมีเหตุการณ์ใดเพิ่งเกิดขึ

๑๘ระบำซ่อนพิษหลางยี…ทุกคนในห้องโถงเป็นผู้มีวรยุทธ์ขั้นสูง ประสาทสัมผัสย่อมดีเป็นพิเศษและยิ่งตอนนี้ข้าเพ่งไปที่นางเป็นการเฉพาะ ย่อมได้ยินสิ่งที่พวกนางสนทนากันเหอะ! คงมิใช่เจ้าเองหรอกกระมังที่อยากได้ชายงาม ดวงตาถึงได้แวววาวปานนั้น“ข้าแค่เพียงเย้าม่านหนิงกูเหนียงเล่นเท่านั้น ท่านคิดจริงจังไปไยเจ้าคะ”นางเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย สวนทางกับหางคิ้วที่เลิกขึ้นสูงดั่งคนที่กำลังยั่วยุโทสะผู้คนประโยคนี้ไม่เพียงแค่เป็นการบอกว่าข้าเสียมารยาทที่แอบฝังพวกนางคุยกันเท่านั้น แต่ยังหมายถึงว่าข้าคิดเล็กคิดน้อยอีก“เอาละ ๆ การแสดงชุดต่อไปยังรออยู่”กุยฮั่นคงไม่อยากให้เสียบรรยากาศจึงได้เป็นฝ่ายห้ามทัพแล้วส่งสัญญาณให้นางรำทำการแสดงชุดต่อไปข้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้นางขุ่นเคืองใจอยู่แล้วจึงได้ยกจอกสุราขึ้นจิบ ทว่าสายตาก็ยังคงจับจ้องที่นางอยู่ตลอดจนกระทั่งเห็นนางเริ่มขมวดคิ้ว ทำท่าทางคล้ายสูดดมกลิ่นบางอย่าง ข้าจึงได้กลับมาให้ความสนใจกับรอบกายอีกครั้งหนึ่ง“คล้ายมีคล้ายไม่มี”ข้าพึมพำเบา ๆ แต่เฟิ่งหงซีที่อยู่ด้านข้างได้ยินชัดเจน ท่าทางของเขายังคงวางท่าสูงส่งตามเคยทว่าสายตากลับฉายความระแวดระวังขึ้น พลางส่ง

๒๐ฝากรับพิจารณาลี่จู…“เราเข้าไปข้างในกันเถิด”กุยฮั่นผู้มีท่าทีเปลี่ยนไปเอ่ยชวนข้าเข้าไปด้านในเขตป่าสามฤดู เขาสาวเท้าเดินนำโดยไม่รั้งรอข้า ช่วงขายาวกอปรกับการก้าวที่เร่งรีบต่างจากปกติ เวลาเพียงครู่ก็นำลิ่วไปไกลแล้ว“รอข้าด้วยเจ้าค่ะ”ข้าวิ่งตามเขาแล้วคว้ามือหนาเอาไว้ จังหวะก้าวนำของเขาชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองข้าด้วยสีหน้าตื่นตะลึง ไม่นานก็กลับมาเรียบเฉยเช่นเดิมดวงตามีเสน่ห์หลุบมองมือของข้าที่กุมมือเขาไว้ ข้าจึงได้ปล่อยมือแล้วกล่าวขออภัยเสียงเบา“ท่านเดินเร็วมาก ข้าเดินตามไม่ทันเจ้าค่ะ”“ข้าต่างหากที่ต้องขออภัย” เขาเอ่ยพร้อมกับยื่นมือมาให้ข้า กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “จับมือข้าไว้ เผื่อเจอเรื่องไม่คาดฝัน ข้าจะได้ช่วยลี่กูเหนียงได้ทัน”ข้าเหลือบตามองโดยรอบ ตอนนี้เข้ามาในเขตป่าสามฤดูแล้ว ได้ยินเสียงโห่ร้องของบุรุษดังทั่วสารทิศ คาดว่าเป็นลูกพรรคที่กำลังฝึกซ้อมกันอยู่เสียงเหล่านั้นข่มขวัญคนได้ดียิ่ง ข้าจึงรีบวางมือนุ่มลงบนมือหนา“รบกวนดูแลด้วยเจ้าค่ะ”เขายิ้มบางแล้วจูงมือข้าพาไปยังทิศทางหนึ่งซึ่งเป็นหอคอยขนาดสูงด้านล่างหอคอยมีบุรุษร่างหนาสองคนยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่อันเป็นทางเข