All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 51 - Chapter 60

๕๑สั่งปิดกิจการลี่จู…ข้าหยัดกายขึ้นนั่งบนเตียงเมื่อได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นรบกวนการนอนหลับ ตลบผ้าห่มออกจากกายแล้วเดินลงไปด้านล่างเมื่อไปถึงชั้นล่าง ภาพที่ข้าเห็นคือหงซีเกอเกอที่กำลังประจันหน้ากับเต๋อเหล่ย หากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ เขาได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้ากองปราบ“เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะหงซีเกอเกอ”บุรุษทั้งสองหันมามองข้า หงซีเกอเกอมีท่าทางแปลกใจเล็กน้อยส่วนเต๋อเหล่ยไม่แสดงท่าทางใดเลยนอกจากหรี่ตา มองข้าราวกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง“เป็นหมอมิใช่หรือ เหตุใดให้บัณฑิตตกยากทำหน้าที่รักษาคนไข้”ข้าหันไปมองหงซีเกอเกอเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น “เกอเกอ นี่มันอะไรกันเจ้าคะ”หงซีเกอเกยังไม่ทันได้ตอบคำถามของข้า หัวหน้ากองปราบก็แย่งตอบคำถาม“มีคนไปแจ้งความกับข้าว่าหมอที่นี่ทำร้ายคนไข้ ดูแล้วคนที่รับหน้าที่หมอแทนเจ้าก็คือเขา ละเลยหน้าที่ตัวเองแบบนี้ระวังจะถูกสั่งปิดกิจการ”โอ้โฮ! อะไรมันจะสมจริงขนาดนั้น เขาอินกับบทบาทตัวเองเกินไปแล้ว“ต่างไม่ได้เป็นหมอกันทั้งคู่ ใครรักษาผู้ป่วยได้ก็เหมือนกัน”เป็นอีกครั้งที่หงซีเกอเกอแย่งข้าตอบคำถาม เขาดึงตัวข้าให้มาหลบอยู่ด้านหลังเขา ราวกับว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

๕๓พบเพื่อนร่วมชะตากรรม ลี่จู… ข้ามองตามหลังกุยฮั่นที่จากไปอย่างเท่ห์ ๆ โดยทิ้งหยกขาวไว้ให้ข้าถึงสองก้วนยี่สิบชิ้น ให้ของที่ข้าอยากได้มากที่สุดในสถานการณ์เช่นนี้ เขาช่างรู้ใจว่าข้าอยากอาบน้ำ! “เจี่ยเจียซึ้งใจหรือขอรับ” ข้าพยักหน้ารับ โดนจำกัดการใช้เงินให้ใช้ได้เพียงหยกขาวเท่านั้นทำให้ข้ารู้สึกว่าจนมาก เงินขาดมือจนปวดใจ “เช่นนั้นข้าจะไปท้าประลองคนอื่นเดี๋ยวนี้” ข้ารั้งลี่หลานเอาไว้เมื่อเขาหมุนตัวไปทางเวทีประลอง “เสี่ยวตี้ล้อเจี่ยเจียเล่นแล้ว” “ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าอยากได้หยก อยากมีให้มากกว่ากุยฮั่น แล้วข้าจะมอบให้เจี่ยเจียหมดเลย” โธ่~น้องชายข้า กลัวข้าเอ็นดูเขาน้อยกว่ากุยฮั่น “เสี่ยวตี้ไม่ต้อง เจ็บตัวเปล่า ๆ เท่านี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องไปฝืนสู้ให้เจ็บตัวอีก” ลี่หลานยังคงมีท่าทางดื้อดึง “ไม่ขอรับ เจี่ยเจียรออยู่ตรงนี้ไม่ต้องตามข้ามานะขอรับ หากเห็นเจี่ยเจียแล้วข้าแพ้แน่” ลี่หลานแกะมือข้าออกแล้วรีบเดินหนีไปจากตรงนี้ ข้าคิดจะตามเขาไปแต่ก็โดนหงซีเกอเกอทัดทานเ

๕๕มองข้าได้เรื่องแล้วใช่หรือไม่ หลางยี… ใจข้ากระตุกเมื่อหยางเฉายื่นหน้าเข้าไปดมกลิ่นสมุนไพรที่อยู่บนมือลี่จู ในตอนนั้นเองที่ข้ารู้ตัวว่าการห้ามตัวเองเป็นสิ่งที่ยากที่สุด ต้องยับยั้งชั่งใจเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้เข้าไปดึงนางกับหยางเฉาแยกออกจากกัน ข้าเกือบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!แต่ในตอนนั้นมีความรู้สึกบางอย่างที่ห้ามข้าเอาไว้ มันบอกข้าว่าอย่าเพิ่งเข้าไปหานางในตอนนี้ ดังนั้นข้าจึงตามนางตั้งแต่ตอนที่นางขึ้นเขามาหาสมุนไพร แอบเย้ยหยันหยางเฉาที่ให้สตรีเป็นคนปกป้อง ทั้งยังแอบชื่นชมลี่จูที่นางทำได้ดีสมกับเป็นพรรคมารอันดับหนึ่งในยุทธภพ ไม่มีวรยุทธ์แต่ทักษะการเอาตัวรอดเป็นเลิศ! อย่างตอนนี้ที่นางกำลังเป็นคนก่อไฟ ทั้งยังขุดมันเผามันให้หยางเฉา บุรุษร่างบางขี้โรค ผู้ที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาทายาทพรรคธรรมะแต่ก็เป็นคนที่เป็นมิตรกับลี่จูที่สุดแล้ว เพราะเช่นนี้ข้าจึงไม่ได้เข้าไปห้ามนางให้ไปกับเขาตั้งแต่แรก “คุณชายหยาง ได้ยินเสียงอันใดหรือไม่” หยางเฉาที่กำลังทานมันเผาอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง ส่วนลี่จูที่กำลังเขี่ยไฟเผามันนั้

๕๗ยิ่งรู้จักยิ่งไม่รู้อะไรเลย เฟิ่งหงซี… ขณะนี้ข้ากำลังนั่งอยู่ห้องอาหารของโรงเตี๊ยมที่ชั้นสองมีลี่จูเม่ยเม่ยกำลังพักผ่อนอยู่จากการทำภารกิจของบัณฑิตตกยากทำให้ข้าได้หยกมาจำนวนหนึ่ง เป็นการทำภารกิจที่ข้าเพิ่งรู้ตัวเมื่อยามที่ได้หยกมาแล้ว หากไม่มีหยกอยู่ในมือข้าก็คงคิดว่าตนเองฝันหรือคิดไปเองคนเดียว แต่ว่านี่… “หยกในมือเจ้ามีสิ่งใดติดอยู่หรือ เหตุใดมองไม่วางตา ข้าเดินมาใกล้ก็ยังไม่รู้ตัว” ข้าเก็บหยกไว้ในอกเสื้อ ก่อนที่เหลือบมองกุยฮั่นซึ่งเข้ามานั่งตรงข้ามโดยไม่ขออนุญาตก่อน “ได้ค่าหัวมาอีกแล้วสิท่า” ข้าไม่ตอบคำถามเขาแต่ตั้งคำถามไปแทน กุยฮั่นเดาออกว่าข้าไม่อยากตอบจึงได้ไม่เซ้าซี้ “ไม่มาก แล้วนางอยู่ด้านบนใช่หรือไม่” “อือ ทำไม เจ้าจะไปเอาหน้าหรือ” กุยฮั่นหัวเราะเสียงขึ้นจมูก เขาคงจับน้ำเสียงไม่พอใจของข้าได้จากประโยคเมื่อครู่ “ทำดีต้องเอาหน้าอยู่แล้ว ในบรรดาเราทั้งสี่มีใครทำดีไม่เอาหน้าบ้าง” สามคนย่อมเป็นข้า เขาและหลางยี ส่วนอีกคนคือลี่หลาน แข่งสามคนว่ายากแล้ว ยังมีมารผจญอ

๕๙ก็เขาเอาหยกมาล่อลี่จู…เพราะเมื่อวานขึ้นเขา เช้าวันต่อมาข้าจึงรู้สึกร่างกายปวดเมื่อยไปหมด หากไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเรียกพร้อมเสียงของลี่หลาน ข้าก็คงนอนอยู่เช่นนั้นจนเที่ยง“เจี่ยเจียขอรับ ทานเยอะ ๆ จะได้มีแรง”ลี่หลานเอาใจข้าด้วยการคีบอาหารให้ เราสองคนนั่งทานอาหารกันเพียงลำพังในมุมหนึ่งของห้องอาหาร ส่วนหลางยี หงซีเกอเกอและกุยฮั่นยังไม่เห็นคงไปปฏิบัติภารกิจพิชิตหยกกันกระมัง!“เสี่ยวตี้ก็ทานเยอะ ๆ ว่าแต่วันนี้มีการประลองของจอมยุทธ์หรือไม่”“ไม่มีขอรับ ถึงมีข้าก็ไม่ไป ข้าจะอยู่กับเจี่ยเจีย”เขาคงกลัวว่าข้าจะหายเข้าป่าเช่นเมื่อวาน“วันนี้เจี่ยเจียไม่ขึ้นเขาแล้ว เสี่ยวตี้วางใจได้”“ข้าจะวางใจก็ต่อเมื่อตัวติดกับเจี่ยเจียตลอด เพราะฉะนั้นแล้วอย่าทำกับข้าเช่นเฟิ่งหงซีนะขอรับ”ข้าชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะช้อนตามองเขา“เสี่ยวตี้ไปรู้อันใดมา”ข้าเห็นเขาแลดูโกรธหงซีเกอเกอที่ทำให้ข้าหาย ไม่คิดว่าเขาจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง“ข้าเป็นน้องของเจี่ยเจี่ยมากี่ปีแล้ว มีหรือจะไม่ทราบอันใดเลย ข้าขอร้องเจี่ยเจีย อย่าใช้ความสามารถพิเศษนี้กับข้าได้หรือไม่”ลี่หลานกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังที่สุดตั้งแต่ที่ข้าเ