All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

๓๒ผ้าห่มที่หายไปหลางยี…ข้ากลับที่พักของตนเองด้วยความรีบร้อน เพราะเช่นนี้จึงเผลอหยิบผ้าห่มของลี่จูติดมือมาด้วย ครั้นจะเอาไปคืนให้ก็กระอักกระอ่วนเกินไปมิหนำซ้ำภาพนางเมื่อครู่ยังติดตาเขา ส่ายศีรษะหวังจะให้ภาพนั้นออกจากหัว แต่สลัดอย่างไรก็สลัดไม่ออก อกอิ่มภายใต้ชุดนอนผืนบาง ไม่คิดว่านางจะซ่อนรูปเพียงนี้ข้าพยายามสลัดภาพในหัวออกไป แต่เมื่อสูดดมกลิ่นที่ติดมากับผ้าห่มกลับทำให้หวนนึกถึงใบหน้าของนางขึ้นมาอีกครั้ง“หอมนัก เหมือนกลิ่นกายนางเลย” กลิ่นหอมเย็น ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของนางติดมากับผ้าห่มด้วย ให้ความรู้สึกเหมือนมีนางอยู่ใกล้ ๆแต่เดี๋ยวก่อน! นี่ข้าเป็นถึงขนาดนี้แล้วหรือแม้จะตั้งคำถามเช่นนั้น ทั้งยังมีความคิดส่วนหนึ่งที่ไม่อยากยอมรับในจุดนี้ แต่สุดท้ายข้าก็เอนกายลงนอนพร้อมห่มผ้าห่มของนาง ไม่คิดว่าวันนี้จะหลับได้เร็วกว่าปกตินี่เป็นเพราะกลิ่นของนางหรือไม่!ยามเหม่า[1]ข้าตื่นนอนในเวลาปกติเพื่อมาฝึกยุทธ์ในยามเช้า แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ข้ากลับรู้สึกว่าร่างกายสดชื่นมากกว่าเดิม “เช้านี้ท่านประมุขน้อยดูท่าทางกระฉับกระเฉงขึ้นนะขอรับ อารมณ์ดีด้วย”ข้าชะงักการยืดกล้ามเนื้อ เลิกคิ้วมองคนสนิทที่

๓๔จะเป็นจะตายแม้จะเกิดเรื่องที่ทำให้เป็นที่พูดถึงกันทั้งเมือง แต่กำหนดการเดินทางของพวกเรายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงตอนขาเข้าเมืองหลวงแยกย้ายกันเดินทาง แต่ตอนเดินทางกลับพวกเราทั้งสี่คนกลับพร้อมกันเวลาในการเดินทางสำหรับข้า หากเดินทางแบบไม่เร่งรีบก็ใช้เวลาเกินสามวัน หากรีบก็ไม่เกินสองวัน แต่สำหรับพวกเขาวันเดียวก็มากพอแล้วทว่าพวกเขากลับเลือกเดินทางไปพร้อมข้า จุดนี้ข้ารู้สึกซึ้งใจพอควรเมื่อถึงพรรคมารป๋ายหลง สิ่งแรกที่ข้าถามพ่อบ้านประจำจวนก็คือ…“พ่อบ้านเหมา เสี่ยวตี้เล่า”ทุกครั้งที่ข้าจากจวนไปไหนไกล ข้ายังไม่ได้ก้าวเท้าลงพื้นก็จะได้ยินเสียงลี่หลานมาแต่ไกลแล้ว แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงา“ออกไปทำธุระให้ท่านประมุขขอรับ”“อ้อ หากเขากลับมาแล้วให้ไปหาข้าที่เรือนด้วย”เมื่อสั่งการเสร็จ ข้าก็เดินไปทางเรือนของตน ทำการอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาดแล้วมานั่งอยู่หน้าโต๊ะประทินโฉม ให้อาชิ่งซับน้ำออกจากผมที่เพิ่งสระไปหมาด ๆข้าจ้องตนเองในกระจกทองเหลือง ทว่าในหัวกลับคิดเรื่องถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง และระหว่างทางที่เดินทางกลับพรรคกุยฮั่นกับหงซีเกอเกอหาเวลามาคุยกับข้าเป็นการส่วนตัว สิ่งที

๓๖หากข้าบีบน้ำตาบ้าง ณ ห้องโถงรับแขกของพรรคมารป๋ายหลง บรรยากาศในวันนี้น่าอึดอัดยิ่ง เหล่าสาวใช้ที่พากันถือขนมน้ำชาเข้าไปให้แขกพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้มือสั่น ประมุขลี่หลงนั่งอยู่ตำแหน่งตรงกลางของประธาน ลี่หลานนั่งตำแหน่งฝั่งขวาโต๊ะแรก ฝั่งซ้ายของโต๊ะแรกคือหลางยี เฟิ่งหงซีและกุยฮั่น แต่ละคนจะนั่งบนเก้าอี้ที่มีโต๊ะวางน้ำชากับขนมเป็นของตนเองเฟิ่งหงซีและกุยฮั่นหลุบตาจิบชา เว้นแต่หลางยีกับลี่หลานที่กำลังกอดอกมองหน้ากันนิ่งถึงแม้บุรุษหนุ่มอีกสองคนจะไม่ได้ร่วมวงกดดันลี่หลานไปด้วย แต่บรรยากาศที่แผ่รอบกายพวกเขาก็ทำให้ประมุขลี่หลงที่มองอยู่ถึงกับลอบถอนหายใจ “ที่ประมุขน้อยทั้งหลายมาเยือนในวันนี้ เพราะเรื่องยกเลิกข้อตกลงใช่หรือไม่” เฟิ่งหงซีวางถ้วยชาลง ราวกับพวกเขานัดกันแล้วว่าจะให้เขาเป็นตัวแทนในการพูด“เป็นดั่งที่ท่านประมุขกล่าว หลังจากได้รับสารเมื่อวานนี้ค่อนข้างจะ...รับมือไม่ทัน”“ทุกอย่างเป็นความต้องการของจูเอ๋อร์ ในเมื่อนางต้องการเช่นนั้น ข้าไหนเลยจะใจแข็งได้” ลี่หลานยกยิ้มมุมปากให้หลางยี รอยยิ้มที่ทำให้ชายหนุ่มอายุมากกว่าถึงกับคิ้วกระตุ

๓๘หลางยีฝากให้คิด หลังจากหลางยีสนทนากับลี่จูจบ เขาก็เดินมายังห้องโถงด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น ทุกคนจึงคาดเดาว่าผลลัพธ์ไม่เลว ลี่หลานทนไม่ไหวอีกต่อไป ผุดลุกขึ้นจากที่นั่งแล้ววิ่งออกจากห้องโถงไปในทันที ไม่ยอมให้ท่านพ่อของตนได้ทัดทานแม้แต่น้อย “เจ้าลูกคนนี้!” ประมุขลี่หลงได้แต่สบถไล่หลังจากนั้นก็หันมาขออภัยแขกทั้งสาม“โปรดอย่าถือสาเขา” กุยฮั่นยิ้มบาง แววตาและคำพูดไปในทางเดียวกัน “พวกเราล้วนผ่านวัยนี้กันมาทั้งนั้น เข้าใจดีขอรับ” ประมุขลี่หลงพยักหน้ารับ จากนั้นก็หันไปมองหน้าหลางยี ถามด้วยน้ำเสียงใคร่รู้เช่นเดียวกับชายหนุ่มอีกสองคน“เป็นอย่างไรบ้าง จูเอ๋อร์กล่าวเช่นไร พอจะบอกพวกเขาทั้งสองคนได้หรือไม่” คำพูดของประมุขลี่หลงทำเอาสองหนุ่มรู้สึกดีไม่น้อย เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ให้ความสำคัญกับความยุติธรรม “นางอยากให้เวลากับลี่หลานได้โตกว่านี้หน่อย นางไม่กลัวการเป็นสาวเทื้อขอรับ” หลางยีสรุปให้ทุกคนฟัง ซึ่งก็ทำให้พวกเขามีความคิดหลากหลายแต่สิ่งที่ประมุขลี่หลงคิดได้จากความนัยนี้ ความที่ลี่จูไม่ได้หลางยีตรง ๆ “

๔๐กรรมการไม่อึ้งเท่าพิธีแต่งงานของเมืองนี้ มีหลายอย่างที่แตกต่างกับเมืองอื่นเล็กน้อยตรงที่ เมื่อบ่าวสาวเดินเข้ามาในบ้านเจ้าบ่าวจะต้องเดินผ่านพรมสีแดงซึ่งมีหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนโปรยกลีบดอกไม้นำหน้าโดยตรงนิ้วก้อยของบ่าวสาวจะผูกด้ายแดงเอาไว้ เดินบนพรมสีแดงเข้าไปยังโถงพิธีพร้อมกันลี่จูสบตากับหญิงสาวผู้ถือตะกร้าดอกไม้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อบ่าวสาวเข้ามาใกล้ก็โปรยดอกไม้ครั้งที่หนึ่ง เมื่อบ่าวสาวมายืนตรงหน้าก็โปรยดอกไม้ครั้งสอง ครั้งที่สามจะโปรยกลีบดอกไม้ไล่หลังบ่าวสาวเจ้าสาวไม่ได้ใช้ผ้าคลุมหน้า ถือเพียงพัดเจ้าสาวลวดลายงดงามบังหน้าเอาไว้เท่านั้น พอจะเห็นความงามที่พัดปกปิดเอาไว้ไม่มิดส่วนเจ้าบ่าวรูปร่างสูงใหญ่พอ ๆ กับหลางยี หน้าตาไม่นับว่าหล่อเหลาเท่า ทว่าบรรยากาศรอบกายดุดัน สมกับที่เป็นคนของพรรคมารเฮยหลาง หัวหน้าหน่วยมากฝีมือจนหลางยีเอ่ยชมอยู่บ่อยครั้งลี่จูรู้สึกว่าตนคิดมากไป แต่ตอนเจ้าบ่าวเดินผ่าน นางรู้สึกว่าเขามองนางด้วยสายตาแปลก ๆ ที่สำคัญ…เขาไม่ควรมองนาง!“อยากแต่งบ้างหรือไม่”ลี่จูสะดุ้ง ผินหน้ามองทิศทางเกิดเสียงก็เห็นว่าหลางยีมายืนอยู่ไม่ห่าง วันนี้สีหน้าของเขาผ่อนคลายส