ถึงแม้ว่าจะจัดงานศพของสุยสุยเสร็จสิ้นแล้ว แต่หนิงหนานเสว่ก็ยังคงทำใจกับการจากไปของสุยสุยไม่ได้ เธอถึงขนาดรู้สึกว่าสุยสุยไม่ได้จากไปไหนและยังคงอยู่เคียงข้างเธอตลอดไม่รู้ว่าสุยสุยจะได้ยินคำพูดของฟู่เฉินเมื่อครู่นี้หรือไม่หนิงหนานเสว่เช็ดรูปถ่ายของสุยสุยเบา ๆ พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “สุยสุยเด็กดี สุยสุยไม่เสียใจนะ เขาพูดจาเหลวไหล ในสายตาของแม่ สุยสุยคือเด็กหญิงที่ดีที่สุดในโลก แม่ดีใจและโชคดีจริง ๆ ที่ได้เป็นแม่ของหนู”“สุยสุย แม่คิดถึงหนูจังเลย หนูก็โกรธแม่ใช่ไหม ทำไมถึงไม่เคยมาเข้าฝันแม่เลยสักครั้ง แม่แค่อยากเจอหนู แม่คิดถึงหนูนะ” น้ำตาของหนิงหนานเสว่ร่วงหล่นลงมา เพียงแค่นึกถึงลูกก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจพวกเขาบอกว่าเวลาเป็นยาที่ดีที่สุด แต่สำหรับหนิงหนานเสว่แล้ว เวลาเป็นเพียงหมอกระจอก เพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน เพียงแค่คิดถึงสุยสุยของเธอ เธอก็ยังคงทำใจไม่ได้หนิงหนานเสว่กอดรูปถ่ายของลูกพลางเอ่ยคำพูดมากมายผ่านไปพักหนึ่ง เธอถึงสงบจิตสงบใจลงได้ แล้วก็จุดธูปให้พ่อแม่“พ่อคะแม่คะ พ่อกับแม่สอนหนูมาตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นคนดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หนูก็เป็นคนดีมาตลอด แม้กระทั่งอ่อนแอ หนู
Baca selengkapnya
Masuk
