All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 61 - Chapter 70

น้ำตาของหนิงหนานเสว่ยังคงไหลรินอย่างไม่เอาไหน เธอเคยคิดว่าชีวิตนี้จะหลั่งน้ำตาให้แค่สุยสุยคนเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางของฟู่เฉินแล้ว หัวใจก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดกลางใจนี่คือคนที่เธอรักมานานหลายปี คนที่เธอทุ่มเททุกสิ่งให้ทั้งหมดใจ แม้กระทั่งยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเขาแต่เธอไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่าคน ๆ นี้จะไม่คู่ควรเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ?ทุกคำพูดที่เขาพูดล้วนเกี่ยวกับการพิจารณาผลประโยชน์ ล้วนเป็นเรื่องกฎของธรรมชาติ โดยไม่มีความรู้สึกใด ๆ เจือปน ราวกับว่าสุยสุยเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่ง ไม่สิ สู้สุนัขตัวหนึ่งก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ ราวกับว่าสุยสุยเป็นเพียงหญ้าแห้งที่ตายแล้วก็แล้วไปในใจของเขาไม่เคยมีลูกสาวคนนี้เลย ไม่มีแม้แต่ร่องรอย“แม้ว่าคุณจะไม่เคยรักฉันเลย แม้ว่าคุณจะเกลียดฉัน แต่สุยสุยไม่ได้ทำอะไรผิดเลย!”“ฟู่เฉิน คุณรู้ไหม สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตนี้คือการให้กำเนิดสุยสุยกับคุณ คือการที่ฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าคุณคือพ่อแท้ ๆ ของสุยสุย!”ผมของหนิงหนานเสว่ยุ่งเหยิง หางตาแดงก่ำจากการร้องไห้ และมีใบหน้าดุร้าย ซึ่งทำให้ทั้งตัวเธอดูเหมือนอสูรจากนรก ตลอดหลายปีที่

ความจริงแล้วตอนนี้ฟู่ซื่อกรุ๊ปเหลือเพียงเปลือกเปล่า ๆ ถึงขั้นมีหนี้สินไม่น้อย นั่นหมายความว่าถ้าพวกเขาแตกหักกันจริง ๆ หนิงหนานเสว่ก็จะได้เพียงแค่ซากที่พังเละเทะเท่านั้นแต่ผลลัพธ์แบบนี้จะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อเธอไม่รู้อะไรเลยเท่านั้นในเมื่อตอนนี้เธอรู้แล้ว ก็ย่อมปล่อยให้เขาสมปรารถนาไม่ได้เด็ดขาด“อาเชิน คุณช่วยฉันปล่อยข่าวพวกนี้ออกไปหน่อยสิ ฉันอยากจะรู้ว่าพวกเขาจะสนใจเรื่องส่วนตัวของฉัน หรือสนใจเรื่องพวกนี้มากกว่า” หนิงหนานเสว่พูดเสียงเบาอย่างเย็นชา แล้วยักคิ้วมองไปทางเจียงเหยียนเชินที่อยู่ข้าง ๆเจียงเหยียนเชินมองดูข้อมูลเหล่านั้น แม้จะไม่ใช่ข้อมูลสำคัญ แต่ก็เพียงพอที่จะแกะรอยได้“สมกับเป็นรุ่นน้องของผมจริง ๆ เก่งมาก”เจียงเหยียนเชินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แล้วหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาเริ่มดำเนินการทันทีนี่...เมื่อเห็นการกระทำของเขา หนิงหนานเสว่ก็รู้สึกเขินอยู่ไม่น้อย หลัก ๆ คือมาทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเธอ ดูไม่ค่อยจะดีมั้ง?ฟู่เฉินอยากจะปั้นตัวเองให้เป็นเหยื่อไม่ใช่เหรอ? แต่เธอไม่ยอมให้เขาสมหวังหรอกนะ!ไม่นาน บนอินเทอร์เน็ตก็เกิดกระแสคลื่นลูกใหม่ขึ้น เดิมทีชาวเน็ตส่วนใหญ่คิดว่าเป็

“คุณไม่ต้องขอโทษหรอก แค่รอจดหมายจากทนายความก็พอแล้ว”เจียงเหยียนเชินเดินผ่านเธอไปทันที โดยไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ แต่หนิงหนานเสว่กลับมองเธออย่างเห็นใจ แล้วหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าวว่า “คุณผู้หญิงคะ ถ้าคุณมีเวลาลองไปตรวจสอบดูว่าทีมกฎหมายของตระกูลเจียงมีฝีมือระดับไหนดีกว่านะคะ”พูดจบ เธอก็ปิดประตูเสียงดังปังทันที!คราวนี้เป็นไงล่ะ ตระกูลฟู่เสียทั้งหน้าและหลัง การตอบโต้ก็พังไม่เป็นท่าเหมือนกันที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของฟู่ซื่อกรุ๊ป“พวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย!”“พวกไร้ประโยชน์!”ฟู่เฉินไม่เหลือความสุขุมเยือกเย็นเหมือนเคยอีกต่อไป สีหน้าคร่ำเครียดจนน่ากลัว ฟาดเอกสารที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะอย่างแรงทันทีทั้งฝ่ายประชาสัมพันธ์เงียบกริบ!ทุกคนต่างรู้สึกอัดอั้นตันใจอย่างมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ และที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาเป็นแค่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ไม่ใช่ผู้วิเศษสักหน่อย เจ้านายเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้เองไม่ใช่หรอกเหรอ ทำไมตอนนี้คนที่ซวยถึงเป็นลูกจ้างอย่างพวกเขาล่ะ?เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ยอมพูดอะไร ฟู่เฉินก็ยิ่งมีสีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัวมากขึ้น“ตายกันหมดแล้วหรือไ

ตอนนี้เธอคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของฟู่ซื่อกรุ๊ป นอกจากฟู่เฉินแล้ว ตำแหน่งของเธอก็สูงสุด ดังนั้นที่นั่งตรงนี้ย่อมเป็นของเธอ!คน ๆ นั้นเป็นพวกของฟู่เฉินอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาทันที “เธอเป็นใครกัน? ก็แค่แม่บ้านที่ซักผ้าเลี้ยงลูกอยู่บ้าน อย่าคิดว่าแค่มีหุ้นมากหน่อยจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบหรอกนะ?”คำพูดนี้ตั้งใจพูดให้ทุกคนได้ยิน แม้ว่าหุ้นจะสำคัญมาก แต่เห็นได้ชัดว่าความสามารถนั้นสำคัญยิ่งกว่ามาก การที่ฟู่ซื่อกรุ๊ปมีวันนี้ได้ ก็เพราะทักษะทางธุรกิจอันยอดเยี่ยมของฟู่เฉิน ดังนั้นในใจพวกเขาจึงลำเอียงเข้าข้างฟู่เฉินอยู่ไม่น้อยสำหรับหนิงหนานเสว่ ในสายตาของคนเหล่านี้ เธอก็เป็นแค่แม่บ้านที่เลี้ยงลูก ซักผ้าและทำอาหารเป็นเท่านั้น อยู่บ้านเสวยสุขก็พอแล้วหนิงหนานเสว่ไร้ซึ่งความเกรงใจ เธอจึงคว้าแก้วที่อยู่ข้าง ๆ มาฟาดเข้าที่ศีรษะของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง“ตอนนี้ตื่นแล้วหรือยัง?”ผู้ชายคนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าหนิงหนานเสว่ที่ดูอ่อนน้อมถ่อมตนจะกล้าลงมือกับเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้!เขาจับศีรษะตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อพลางมองหนิงหนานเสว่ที่อยู่ตรงหน้า “บังอ

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”“พูดไม่เคลียร์ แล้วก็หนีไปแบบนี้ ไร้ความรับผิดชอบเกินไปแล้ว!”“เลขาเฉิน คุณพูดอะไรหน่อยสิ!”เลขาเฉินยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวอย่างบริสุทธิ์และน่าสงสาร!ให้พูดเหรอ?ตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะพูดจริง ๆ ความจริงก็พูดไม่ได้ เรื่องโกหกก็ยังแต่งไม่เสร็จ สุดท้ายทำได้แค่เผชิญหน้ากับทุกสิ่งด้วยความเงียบเมื่อทุกคนเห็นเลขาเฉินในสภาพนั้นแล้ว สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งแย่ลงไปอีก แทบอยากจะจับเขากินทั้งเป็นทันทีแต่คนเหล่านี้ก็ยังมีสติอยู่บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็แค่ลูกจ้างคนหนึ่ง ทุกคนก็เป็นลูกจ้างเหมือนกัน ใครจะไปทำให้ใครลำบากใจได้จริง ๆ?หนิงหนานเสว่รู้สึกสบายไปทั้งตัวทันทีที่ออกมาจากฟู่ซื่อกรุ๊ป เมื่อยืนอยู่ใต้แสงแดดก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่างกาย ความหม่นหมองและความเจ็บปวดทั้งหมดในช่วงเวลาที่ผ่านมาดูเหมือนจะหายไปชั่วขณะ“สุยสุย หนูเห็นไหม แม่ทำได้แล้วจริง ๆ แม่เก่งมากใช่ไหม หนูวางใจได้เลยนะ แม่จะใช้ชีวิตให้ดีแน่นอน!”หนิงหนานเสว่เงยหน้ามองฟ้า พลางแย้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างผ่อนคลาย แต่หยดน้ำตากลับไหลรินลงมาจากหางตา เธอคิดถึงลูกสาวของเธอมากจริง ๆ“หนิงหนานเสว่ นังสารเลว!”