Semua Bab The Fine Print of Falling in Love: Bab 81 - Bab 90

Ang araw na iyon ay isang ordinaryong Sabado para kay Ralph Santillan—isang araw ng tahimik na pahinga mula sa stress ng mga court hearing at legal consultations. Katatapos lang niya ng isang mabigat na kaso tungkol sa isang babaeng biktima ng domestic abuse, at sa wakas ay may pagkakataon siyang mag-relax. Nag-aya si Julio ng dinner sa bahay ng mga magulang nila sa Batangas. “May ipapakilala ako sa ’yo,” anang lalaki sa tawag. Walang binanggit na detalye, pero parang may tinatagong excitement sa boses. Nakangiti si Ralph habang pumapasok sa lumang gate ng bahay ng mga Menandro. Dito siya lumaki, at kahit ilang taon na siyang nakahiwalay ng tirahan, laging may kakaibang ginhawa tuwing bumabalik siya. Tumambad sa kanya ang tanawin ng long wooden table sa garden, may puting linen at mga fresh flowers na nilagay ni Mama Lisa. Tila may espesyal nga na okasyon. Doon niya unang nakita si Alexis. Sa ilalim ng mahinang ilaw mula sa mga string lights na nakasabit sa puno ng mangga, may is

Madalas tahimik lang si Ralph kapag may kasiyahan o salu-salo sa bahay nila Julio. Habang abala ang iba sa kwentuhan at tawanan, siya naman ang nagbabantay sa mga pagkain sa mesa, sinisigurong ayos ang mga nakababata, at tahimik lang na umiinom ng kape sa gilid. Hindi ito agad napansin ni Alexis noong una. Pero habang tumatagal ang pagdalaw niya sa bahay nina Julio, unti-unting lumalalim ang pagka-curious niya sa lalaking halos hindi umiimik, pero palaging naroon kapag kailangan. “Kuya Ralph,” bungad minsan ng isa sa mga pinsan ni Julio, “pwedeng patulong po ayusin ‘tong bike ko?” “Dun mo dalhin sa labas, pakita mo sakin.” Walang yabang. Walang reklamo. Nakita ito ni Alexis mula sa terrace at napangiti. Tahimik niyang napansin — sa bawat kilos ni Ralph, may responsibilidad. May pagkalinga na hindi kailangang ipagsigawan. Isang hapon, nadatnan ni Alexis si Ralph sa likod bahay, nagwawalis ng mga tuyong dahon. Nakasando lang ito at mukhang pawis na pawis na, pero hindi alintana ang

Nang makarating kay Julio ang balitang nagkita sina Alexis at Ralph sa isang restaurant, para itong bombang biglang sumabog sa tahimik niyang mundo. Hindi man ito planado, hindi iyon naging sapat na dahilan para hindi siya lamunin ng galit at selos. Narinig lang niya ito sa isang common friend na hindi sinasadyang makasabay ni Alexis sa restroom ng restaurant. “Magkasama ba talaga ‘yung dalawa?” usisa ng kaibigan, walang malisya. Pero kay Julio, sapat na ang simpleng balita para mabuo ang haka-haka. Pagkauwi sa bahay, hindi niya napigilang magpakita ng paninibugho kay Alexis. “Bakit hindi mo sinabi?” malamig niyang tanong, bagama’t pilit pinapakalma ang sarili. "Ang alin ba?"Napatingin si Alexis sa kanya, halatang nabigla sa tono. "Nagkita raw kayo ni Ralph." ani Julio sa madilim na anyo. "Nagkataon lang, Julio. Hindi ko naman planong magkita kami. Nandun lang siya. Hindi naman kami nagtagal.” Pero tila bingi si Julio sa paliwanag. “Nagkakataon? Ganyan din ang sinabi mo no

Hindi ko kailanman inakala na mahuhulog ako sa ex ni Julio.Maraming beses ko nang sinasabi sa sarili ko na bawal. Mali. Komplikado. At higit sa lahat—delikado. Si Alexis? Siya ‘yung tipo ng babaeng dapat iniingatan, hindi nilalapitan para sa pansariling kagustuhan. Kaya nga noon pa man, pinili kong lumayo. Pinili kong hindi magpakita. Pinili kong tahimik na iwasan ang anumang pwedeng mag-ugat ng damdamin.Pero ‘yun ang akala ko. Na kaya ko.Hanggang sa gabing ‘yon.Isang halik lang ang inaasahan ko. Isang eksenang parte ng plano niya—ang magpanggap na kami para pasakitan si Julio. Tumango lang ako dahil gusto kong tulungan siya, o ‘yan ang sabi ko sa sarili ko. Pero nang hinalikan niya ako, at mas lalo akong gumanti, doon ko na-realize… may matagal nang bumubuhay sa akin na matagal ko nang pinipilit patayin.Damdamin para kay Alexis.At sa gabing ‘yon, sa halik na ‘yon, sa tibok ng puso kong parang lumilipad habang kasabay ang kanyang mga labi, doon ko rin napagtanto that I'm finally

Halos wala na ngang ilaw sa buong opisina maliban sa desk lamp na tumatanglaw sa mga papel na halos hindi ko na mabasa sa pagod. Gusto ko na lang matapos ang report at umuwi sa asawa kong naghihintay. Kay Alexis—ang babaeng pinangakoan kong poprotektahan, kahit pa minsan, ni sarili ko’y hindi ko mapangalagaan.Pero biglang bumukas ang pinto. Akala ko janitor o intern. Hindi.Si Mica.Suot ang isang fitted na dress na halatang pinag-isipan. May bitbit siyang kape—‘yung paborito kong blend pa rin, alam kong kabisado pa rin niya. Pilit kong itinuwid ang upo ko, hinaplos ang sintido para itaboy ang tensyon.“Thought you might need this,” bulong niya, sabay lapag ng baso sa mesa. May ngiting hindi ko na dapat pang maalala.“Mica… I told you, stop doing this.” Napabuntong-hininga ako. Paulit-ulit. Akala ko noon ako ang nahirapan, pero hindi niya naisip kung anong klaseng damage ang naiwan niya.Umupo siya sa gilid ng desk, masyadong malapit. Parang gusto niyang burahin ang lahat ng taon na