All Chapters of รวมเรื่องสั้นสุดสยิว SS2 (NC25+): Chapter 141 - Chapter 150

ตอนที่ 3 เธอเป็นของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ NC25+เสียงนาฬิกาดังติ๊ก...ติ๊ก...ในห้องหรูของคอนโดกลางเมือง พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจก แต่งหน้าในชุดเดรสราคาแพงที่คนขับรถเอามาให้เมื่อเช้าวันนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงกับเขา ลีโอ เจ้าของรีสอร์ตและโรงแรมชื่อดังชายที่ผู้หญิงทั้งเมืองอยากอยู่ใกล้ แต่เธอรู้ดีที่สุดว่าในความใกล้นั้นมีแต่หนามทิ่มแทงสองสัปดาห์ผ่านไปหลังจากคืนนั้นเธอยังอยู่ที่นี่ ในคอนโดหรู มีพนักงานดูแล มีรถรับส่งเวลาไปมหาลัย มีเงินใช้ มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมแต่ไม่มีอิสระลีโอไม่มาหาเธอทุกคืน เขาจะโผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และจะไปตอนไหนก็ไม่บอก บางคืนมาแค่เพื่อลงโทษเธอในแบบของเขา บางคืนก็เงียบราวกับเขาลืมว่าเธอมีชีวิตอยู่แต่เธอก็ยังอยู่ เพราะไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว ไม่มีเงิน ไม่มีที่ให้กลับไป ไม่มีศักดิ์ศรีเหลือให้ต่อรอง เธอเคยลองออกจากคอนโดโดยไม่ขออนุญาต เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็มีสายจากเขา“คิดจะหนีเหรอ อย่าลืมว่าเธออยู่ได้เพราะฉันอนุญาต” น้ำเสียงเย็นชาที่ตอกกลับมาจากนั้นเขาก็มาพบเธอในคืนนั้น และสั่งสอนด้วยวิธีที่ทำให้เธอเจ็บจนพูดไม่ออกไปหลายวัน เธอเข้าใจแล้ว ว่าเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อใ

ตอนที่ 5 คู่หมั้นของเขารุ่งเช้าหลังคืนที่เขาลงโทษเธอด้วยไฟราคะ ลีโอนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย เขาแค่ลุกจากเตียง สวมเสื้อเชิ้ตอย่างเรียบเฉยไม่มีคำลาจาก ไม่มีแม้แต่การหันมามอง เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่เคยมีความหมายพิมพ์ชนกนั่งกอดเข่าบนเตียง แผ่นหลังเปลือยเปล่ายังมีร่องรอยของสัมผัสจากเขา แต่หัวใจเธอมีรอยแผลลึกกว่ารอยใดที่เขาทิ้งไว้บนผิวกายทำไมถึงเจ็บแบบนี้ เธอถามตัวเองเงียบ ๆ ขณะมองประตูห้องที่ปิดลงหลังเขาวันนั้นผ่านไปอย่างอึดอัด ลีโอไม่ส่งข้อความ เหมือนเธอเป็นเพียงสิ่งของที่เขาใช้แล้ววางไว้ข้างเตียงและพิมพ์ชนกก็ทำได้แค่รอ..หลายเดือนผ่านไปเขามักจะมา ๆ ไป ๆ แบบนี้ จนกระทั่งมาถึงค่ำคืนหนึ่งที่เปลี่ยนทุกอย่างเขาสั่งเธอไปร่วมงานเลี้ยงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจมันคือ งานเปิดตัวคู่หมั้นของเขา รสสุคนธ์หญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสีครีมสว่าง ยิ้มหวาน พูดจานุ่มนวล และมองลีโอด้วยสายตาเปี่ยมรัก มือของเขาประคองเอวเธอไว้แน่นขณะเดินเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยงเขายิ้ม ยิ้มที่พิมพ์ชนกไม่เคยได้เห็นจากเขาเลย หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะยิ่งเมื่อเขาแนะนำต่อหน้าแขกสำคัญว่า “เธอคื

ตอนที่ 7 ทำไมเราต้องเจ็บกันขนาดนี้หลายเดือนผ่านไป ที่เขากับเธออยู่ในสถานะที่คุมเครือ เขามานอนกับเธอทุกคืนเช้าก็จะจากไป และคู่หมั้นของเขาก็ยังคงอยู่ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในแสงสว่าง ส่วนเธอนั่นทำได้เพียงอยู่ในเงามืด…แสงอ่อน ๆ จากพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางสีครีม พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง สวมเสื้อเชิ้ตของเขา บนตักมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง กับจดหมายที่เธอเขียนเองในค่ำคืนที่นอนไม่หลับอีกคืนลีโอยังหลับอยู่ข้างหลังเธอ เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมออย่างเงียบงันเมื่อคืน…เขามาโดยไม่พูดอะไรเลย กอดเธอแน่น ทำกับเธอเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา"ฉันเหนื่อยแล้ว เรื่องนี้มันควรต้องจบ" เสียงในใจพูดซ้ำไปซ้ำมาเธอลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ กลัวจะปลุกเขา หยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ใส่ช้า ๆหยิบกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุของจำเป็นไม่กี่ชิ้นและวางจดหมายนั้นไว้บนหมอนข้างของเขาเธอไม่กล้ามองเขาครั้งสุดท้าย เพราะกลัวว่าถ้าได้สบตา จะไม่กล้าไปไหนอีกเลยจากจดหมาย ของพิมพ์ชนก“คุณลีโอ…”“ฉันไม่เคยคิดว่าจะรักคุณได้ในสถานะนี้ ไม่เคยคิดว่าแค่เสียงฝีเท้าคุณจะทำให้ฉันใจสั่นได้ขนาดนี้”“แต่ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่หัวใจเริ่มอ่อนล้า”

ตอนที่ 1 ข้างกองไฟนิลิน สาวสวยผิวเนียนในเสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงรัดสะโพกเดินนำหน้าเล็กน้อย มือถือกล้องถ่ายรูปพร้อมหมวกปีกกว้าง เธอหันกลับมาหาแฟนหนุ่มอย่าง เจษ ที่กำลังแบกเป้ใบใหญ่บนไหล่“เหนื่อยยังคะ” เธอถามเสียงสดใส“ไม่หรอก…ถ้าเธอเดินนำแบบนี้ ฉันมีกำลังใจเพียบเลย” เจษหัวเราะเบา ๆ พลางตบเบา ๆ ที่ก้นเธออย่างหยอกเย้าเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามาแทรกในบรรยากาศ พรานหนุ่มผิวแทนในเสื้อยืดตัวเก่า กางเกงลายพรางกับปืนสั้นข้างเอว เดินมาด้านข้างอย่างเงียบเชียบ เขาชื่อ แก้ว เป็นพรานท้องถิ่นที่เจษจ้างมาเพื่อพาไปตั้งแคมป์บนยอดเขาสำหรับถ่ายภาพและพักผ่อนพรานแก้วอายุประมาณสามสิบต้น ๆ ร่างกายแข็งแรง ตาคมริมฝีปากบาง ไม่พูดมากแต่แววตาดูจับสังเกตทุกอย่างได้หมด“จากตรงนี้เดินขึ้นไปอีกประมาณชั่วโมงหนึ่งครับ ก็จะถึงยอดเขา ที่นั่นมีจุดกางเต็นท์ปลอดภัย” แก้วพูดเสียงเรียบ ไม่มองใครเป็นพิเศษนิลินเหลือบตามองเขาจากหัวจรดเท้า แล้วแอบพูดเสียงเบาใส่เจษ “แน่ใจเหรอว่าคนนี้น่ะจะพาขึ้นเขาได้จริง ไม่เห็นดูมีความเป็นพรานป่าอะไรเลย”เสียงนั้นแม้เบา…แต่แก้วได้ยินชัดเขาไม่หันกลับไปมอง ไม่ตอบโต้อะไร แค่กระชับเป้เดินนำไ

ตอนที่ 3 ถูหลังที่ลำธารแดดเย็นเริ่มลดลงเรื่อย ๆ ลำแสงสีส้มเฉียงจากฟ้าไล้ยอดไม้ลงมาจนถึงผิวดิน แผ่เงาทึบบนพงหญ้าทางเดินในป่าเสียงฝีเท้าหนักแน่นของ พรานแก้ว ยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง เขาไม่หยุดพัก แม้จะรู้สึกเหนื่อยเพียงใด“อีกไม่ไกล จะถึงลานกางเต็นท์แล้วครับคุณเจษ”เขาคิดขณะหันกลับมาทองคนที่ตามหลัง แต่เมื่อเขาหันมา สิ่งที่เห็นมีเพียง ชายหนุ่มคนเดียว“คุณนิลินล่ะ” เสียงของเขาทุ้มต่ำแต่เฉียบเจษเงยหน้าขึ้นจากการเดินเหม่อ ๆ หันมามองรอบตัว แล้วขมวดคิ้ว“อ้าว… เห้ย… เมื่อกี้ยังตามอยู่เลยนี่หว่า”“เธอคงแวะดูพุ่มไม้ข้างทางอีกนั่นแหละ แวะแบบนี้ประจำ”“ประจำ” แก้วทวนคำด้วยน้ำเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย“แล้วไม่คิดจะหยุดรอเหรอ”เจษเริ่มเหงื่อตก “เอ่อ ผมนึกว่าเธอเดินตามอยู่ข้างหลัง…”พรานหนุ่มหันกลับไปมองทางที่พวกเขาเดินผ่านมา แววตาเย็นจัดขึ้นทันที“เราเดินลึกเข้ามาเกินหนึ่งกิโล ถ้าเธอหยุดตั้งแต่เมื่อกี้ แสดงว่าตอนนี้อยู่กลางพงคนเดียว…”เขาไม่ได้พูดต่อ แต่แววตาคมดั่งใบมีดของเขาบอกชัด ว่ามันอันตรายแค่ไหน สำหรับคนเมืองที่ไม่มีทักษะเอาตัวรอดแม้แต่นิดพรานแก้วขยับสายสะพายปืนพาดหลังแน่นขึ้น สายตากว