Semua Bab รวมเรื่องสั้นสุดสยิว SS2 (NC25+): Bab 151 - Bab 160

ตอนที่ 5 ถ้าหนาวจะกอดแน่น ๆหลังจากปล่อยให้ร่างกายซึมซับความรู้สึกจนสงบพรานแก้วก็ค่อย ๆ ขยับตัว ลุกขึ้นยืนในน้ำ พร้อมยื่นมือให้หญิงสาวตรงหน้า“ขึ้นเถอะ น้ำเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย”นิลินจับมือเขาไว้แน่น ปล่อยให้เขาช่วยพยุงร่างเธอขึ้นจากลำธารฝ่าเท้าของเธอสัมผัสพื้นหินและดินเย็นเฉียบแต่ฝ่ามือของเขานั้น อบอุ่นมั่นคงเหมือนเปลวไฟในคืนหนาวพรานแก้วไม่พูดอะไรเกินจำเป็นเขาหยิบผ้าผืนหนึ่งไม่ใหญ่นัก จากกระเป๋าแล้วห่มให้เธอ จากนั้นเดินนำหน้าไปยังพื้นที่โล่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากลำธารนัก“ตรงนี้ลมไม่แรง ใกล้น้ำแต่ไม่เย็นเกินไป”เขาพูดพลางวางเป้ใบใหญ่ลง จากนั้นหยิบของออกมาเป็นลำดับอย่างคล่องแคล่วไม้แห้งเล็ก ๆ ถูติดไฟอย่างรวดเร็ว กลายเป็นกองไฟเล็ก ๆ ที่อบอุ่นกลางป่ากลิ่นควันลอยคลุ้งปนกับกลิ่นเปลือกไม้และใบแห้งนิลินขยับนั่งลงใกล้กองไฟ กอดผ้าห่มไว้แน่น มองเขาเคลื่อนไหวอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความใส่ใจพรานแก้วผึ่งเสื้อผ้าของทั้งคู่ไว้บนกิ่งไม้ที่จัดให้เอียงรับความร้อนจากไฟแล้วหันไปเก็บใบไม้ใหญ่ ๆ สีเขียวเข้ม มาวางซ้อนกันเป็นที่นอนชั่วคราวจากนั้นเขาดึงเสื่อป่านออกมากางทับอีกชั้น“มันอา

บทที่ 7 ย่องออกจากเต็นท์เจษที่นั่งรออยู่หน้าเต็นท์เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจก่อนที่เขาจะร้องออกมาเสียงดัง “นิลิน!”เขารีบลุกขึ้น เดินเร็ว ๆ จนแทบจะวิ่งเข้ามา และในวินาทีนั้น…เขาโผเข้ากอดเธอแน่น “เธอหายไปไหนมา ฉันนึกว่าเธอเป็นอะไรไปแล้ว!”อ้อมแขนของเจษแน่นหนา แน่นเสียจนเธอแทบหายใจไม่ออก แต่สัมผัสนั้นกลับไม่ทำให้หัวใจเธอสั่นอย่างเมื่อคืนอีกแล้วเธอหลับตาลงและเมื่อค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอก็สบสายตา กับคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพรานแก้ว ยืนอยู่ตรงนั้น ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เขายืนนิ่ง มือทั้งสองแนบข้างลำตัวไม่พูดอะไร ไม่แสดงสีหน้าแต่แววตาของเขา…มันเศร้าและเงียบงัน เหมือนเขากำลังมองของสำคัญ…ที่ไม่ใช่ของเขานิลินชำเลืองมองเขา ในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเจษ แววตาเธอไหววูบ สั่นไม่ต่างจากเขาใช่เธอกลับมาแล้ว กลับมาอยู่ในที่ที่ควรจะเป็น แต่อีกคนคือคนที่เธออยากจะหันกลับไปหาอีกครั้งพรานแก้วไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ กับเจษ เหมือนจะบอกว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดีจากนั้นเขาก็หมุนตัวช้า ๆ เดินกลับไปยังแนวต้นไม้ที่พวกเขาเพิ่งออกมา เพื่อหาที่พักใจสักพักหนึ่งเจษยังคงพูดเสียงตื่น“เธอหายไปไหนมา ฉันไม่รู้จะทำยังไ

ตอนที่ 9 ในแอ่งน้ำตกเสียงน้ำกระทบหินดังมาแต่ไกลในขณะที่ นิลิน เดินตามร่างกำยำของพรานแก้วผ่านแนวไม้สูง เส้นทางเริ่มชื้นและลื่นขึ้น รากไม้พาดผ่านทางเดินจนเธอต้องยื่นมือไปแตะต้นไม้ข้าง ๆ เพื่อทรงตัวเป็นระยะเขาหันกลับมามอง พร้อมยื่นมือมารับ“ระวังลื่น”เธอวางมือลงบนมือเขา ที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยเมื่อมาถึงน้ำตก สายน้ำใสสะอาดไหลพรูจากหน้าผาสูงลงมาแอ่งกว้างเบื้องล่าง แสงแดดอ่อนสะท้อนละอองน้ำให้ระยิบระยับนิลินยืนตะลึง สูดลมหายใจลึก ๆอากาศเย็นสะท้านผิว แต่หัวใจกลับร้อนกว่าทุกเช้า“สวยมาก…” เธอกระซิบพรานแก้วไม่ได้ตอบ แต่เดินไปหยุดที่ริมแอ่งน้ำ ก่อนจะหันกลับมาถอดเสื้อออกเฉย ๆกล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนสะท้อนกับแดดเช้า หยดเหงื่อบางที่ซึมตามแผ่นหลังยิ่งขับให้ดูดิบเถื่อน และยั่วใจจนเธอกลืนน้ำลาย“พรานแก้ว…คุณจะลงจริง ๆ เหรอ น้ำเย็นนะ”เขาเลิกคิ้ว “กลัว?”นิลินยิ้มมุมปาก ดึงเสื้อของตัวเองขึ้นเผยผิวขาวอมชมพูเธอถอดเสื้อชั้นในทั้งหมดจนเปลือยเปล่าอย่างรวดเร็ว เขามองเธอไม่วางตา และเมื่อเธอก้าวลงน้ำตามร่างทั้งสองก็แหวกน้ำเย็นจนละอองกระเซ็น“อึ้ย…หนาวจริง” เธอสั่นเล็กน้อย“เดี๋ยวก็ร้อนเอง” เ

บทที่ 11 หวาดเสียวบนห้างกลางป่าร่างบางนอนอยู่ใต้แผ่นอกหนา กลิ่นกายผสมกลิ่นควันไฟอวลอยู่ในอากาศ เขากดจูบลงกลางอกเธอ ไม่ใช่จูบแผ่วเบาแบบชายสุภาพ แต่เป็นจูบหนักแน่น รุนแรง เต็มไปด้วยความหิวกระหายจนผิวเธอขึ้นรอยแดง“สวย...จนผมอยากกลืนกินให้หมดตรงนี้”มือหยาบของเขารวบเต้าอวบข้างหนึ่งแน่น ขยำแรงอย่างไม่ไว้หน้า จนเธอสะดุ้งเฮือก “อื้อ...พรานแก้ว...”เขาไม่หยุด กลับยิ่งดูดยอดสีหวานของเธอแรงขึ้น“คุณนิลิน ผมรักคุณ” ลิ้นร้อนของพรานแก้วตวัดเลียวนรอบหัวนม ก่อนจะงับมันไว้ในปาก ดูดดึงซ้ำ ๆ เหมือนต้องการลงตราประทับของตนเองมืออีกข้างของเขาลูบลงต่ำผ่านหน้าท้องแบนราบจนถึงหน้าขา นิรู้ดีว่าเขากำลังจะทำอะไร และหัวใจเต้นแรงราวจะหลุดจากอก“แฉะหมดแล้ว...รู้ตัวไหม หืม”เขากระซิบข้างหู ขณะใช้นิ้วกลางแหวกกลีบเนื้อนุ่มลงช้า ๆเสียงเฉอะแฉะดังขึ้นในทันที“อื้อ…พรานแก้ว”“ไม่ต้องเขิน...ผมชอบเสียงนี้จะตาย”เขาหัวเราะต่ำ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแกร่งถูตรงติ่งกระสันของเธอเป็นวงกลมเนิบช้า“อ๊า…อย่าแกล้ง...” เธอบิดสะโพก เสียงครางสั่นระริกในลำคอเขายิ้มมุมปาก ขยับตัวคร่อมเธอเต็มร่าง นิ้วหยาบค่อย ๆ สอดลึกเข้าไปช้า ๆ ทีละข้อ

ตอนที่ 2 ข้ากำลังเมตตาเจ้าอยู่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ผ้าม่านโปร่งบางลู่ไหวตามลม“เจ้า….” เสียงเขาต่ำและแหบพร่า ชวนให้เลือดในกายสูบฉีดแรง“เจ้าค่ะ ข้าซูซูเหนียง” ซูเหนียงตอบเสียงเบา ใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วยจริตยั่วยวนอวี้เทียนก้าวเข้าหา ราวนักล่าที่หมายจะกลืนเหยื่อทั้งเป็น นิ้วเรียวยาวแตะลงบนคางนาง ยกใบหน้าหวานขึ้น “เจ้ากำลังใช้ความงาม ยั่วยวนจนข้าทนไม่ไหวแล้ว”“ขอคุณชายโปรดเมตตา..” ซูเหนียงตวัดสายตาหวานเยิ้มเป็นประกายสบตาเขา อวี้เทียวทนไม่ไหวอีกต่อไปริมฝีปากหยักลึกของเขาประกบลงกับเรียวปากนุ่มอย่างรุนแรงแต่ไม่หยาบคาย ลมหายใจร้อนแรงประทะกลีบปากอุ่น นางครางเบา ๆ ในลำคอ ยอมเปิดริมฝีปากให้เขารุกล้ำ สอดแทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้า ซึบซับรสหวานของกันและกันดั่งมิได้พานพบมาเนิ่นนานมือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามลำคอขาวเนียน ไล่ลงถึงกระดูกไหปลาร้าซึ่งโผล่พ้นจากสาบเสื้อ ก่อนจะใช้แรงเพียงน้อยนิด...ดึงชุดชั้นในสีแดงที่นางสวมอยู่ให้หลุดจากบ่าเผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มขาวละมุน ที่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยแรงหายใจเขาก้มลง ลิ้มรสผิวละเอียดราวหยกชั้นดี มือเคล้นคลึงค