Lahat ng Kabanata ng ข้าทะลุมิติมา ได้สามีไร้ค่าคนหนึ่ง: Kabanata 11 - Kabanata 20

หว่านหนิงเห็นหลี่เฉียงออกมาจากห้องน้ำพร้อมทั้งเสื้อผ้าที่ซักเรียบร้อยแล้วของเขา นางก็อดที่จะนิ่งอึ้งไม่ได้ ถึงขนาดไม่ทิ้งเสื้อผ้าให้นางซักเอง คงจะโกรธนางไม่น้อยเลยทีเดียว“อาหารเสร็จแล้ว มาช่วยข้ายกเร็วเข้า” นางร้องเรียกเขาหลี่เฉียงก็เดินเข้ามาช่วยนางยกอาหารด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่ได้ตื่นเต้นที่เห็นอาหารตรงหน้า“ท่านโกรธข้ามากเลยรึ” นางเอ่ยถามออกมาเมื่อเขาเอาแต่นั่งก้มหน้ากินไม่เอ่ยพูดกับนาง“อืม” เขาตอบรับเบาๆ“ข้าก็ขอโทษแล้วอย่างไร”“อืม”“เหอะ อยากจะงอนก็งอนไป” นางหยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจหลี่เฉียงจะเข้าใจคำว่างอนของนางได้อย่างไร เพียงแต่พอจะรู้ว่านางคงจะถากถางเขาอยู่แน่“ข้าถูกเปรียบเทียบกับอาเจิ้งตั้งแต่เล็ก เพราะข้าหัวไม่ดีสู้เขาไม่ได้ อยู่ในสำนักศึกษาก็ถูกเยาะเย้ย ข้าจึงหันไปติดพนันกับสุรา คนพวกนั้นจริงใจกว่าพวกบัณฑิตในสำนักศึกษาเสียอีก”หว่านหนิงมองเขาอย่างเห็นใจ หลี่เฉียงยังคงก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาต่อไปโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองนาง“ข้าว่าไม่ใช่เพราะท่านหัวไม่ดี เพียงแต่ท่านถูกเลี้ยงดูมาไม่ดีเสียมากกว่า อาเฉียงหากท่านเปลี่ยนแปลงตนเองได้ ก็จะไม่มีผู้ใดมาดูถูกท่านได้”หลี่เฉี

หลงจู๊รู้ข่าวจากเสี่ยวเอ้อว่ามีชาวบ้านนำปลาเป็นๆ มาขายก็รีบเร่งมาตรวจดูของด้วยตนเองทันที“สวรรค์ ยังไม่ตายจริงด้วย” เขามองปลาที่ยังมีชีวิตอย่างพอใจ ปลาเช่นนี้หากขายในวันแรกไม่หมดก็ยังสามารถเก็บไว้ได้ เหลาอาหารย่อมต้องการเป็นอย่างมาก“ท่านรับซื้อหรือไม่” หลี่เฉียงเร่งถามทันที เขายังต้องไปซื้อของที่หว่านหนิงนางสั่งอีกมาก“ซื้อๆ อาต๋า เจ้ารีบนำปลาไปชั่งเร็วเข้า”หลี่เฉียงขวางทางไว้ไม่ให้เสี่ยวเอ้อเข้าไปยกของลงจากเกวียนวัว“ประเดี๋ยว ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าจะซื้อเท่าใด”“อ้อ ใช่ ๆ จินละแปดสิบอิแปะ เจ้าเห็นเป็นเช่นไร” หลี่เฉียงยกยิ้มอย่างพอใจ“ได้” เขาเดินหลบไปอยู่ด้านข้าง เพื่อเปิดทางให้เสี่ยวเอ้อยกปลาไปชั่งปลาหลายสิบตัวที่หว่านหนิงนางจับมาได้ แต่ละตัวมีน้ำหนักไม่ต่ำกว่าหนึ่งจิน บางตัวเกือบสามจินเลยทีเดียว“ท่านหลงจู๊ ทั้งหมดหกสิบจินขอรับ”หลี่เฉียงรีบคำนวณอย่างไว ว่าเขาจะต้องได้เงินเป็นจำนวนเท่าใด เขาต้องได้เงินทั้งหมด ห้าตำลึงเงินกับอีกสองร้อยอิแปะ นับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว ตอนแรกคิดว่าจะได้ไม่เกินสามตำลึงเสียอีกหลงจู๊ยื่นเงินส่งให้หลี่เฉียง พร้อมทั้งบอกเขาว่าหากจับมาได้อีกให้นำมาขายท

หลี่เฉียงภายในอกของเขาสั่นสะท้านขึ้นมา เมื่อรู้ว่าครั้งนี้เขาต้องเสียนางไปอย่างแน่นอน เขาพุ่งตัวเขาไปกอดหว่านหนิงจากด้านหลังไว้แน่น“ทะ ท่าน ท่านปล่อยข้าประเดี๋ยวนี้นะ” นางดิ้นอย่างไม่ยินยอม“หนิงหนิง ข้ายอมแล้ว ยอมทุกอย่าง แต่เจ้าอย่าได้ทิ้งข้าไว้ลำพังได้หรือไม่”“เหอะ ท่านก็ไปหาสตรีอื่นมาอยู่ด้วยสิ ในหมู่บ้านย่อมต้องมีสักคนที่หลงรูปของท่าน” นางยังคงดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา“ไม่ หนิงหนิง ข้าต้องการเพียงแค่เจ้า” เขากอดนางไว้แน่นกว่าเดิม“ปล่อย ข้าหายใจไม่ออก หากท่านต้องการข้า ท่านคงไม่ทิ้งข้าไว้ผู้เดียวทั้งคืน ทั้งยังนำเงินที่ข้าหามาอยากยากลำบากไปเล่นพนัน” นางเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจยิ่งคิดว่าต้องจับปลาเมื่อวานมากเพียงใด นางก็ปวดใจมากขึ้น ความหวังที่จะได้มีเงินมาลงทุนซื้อผ้ามาปักขาย แต่เขากลับซื้อมาให้นางเพียงเล็กน้อย แล้วนำเงินที่เหลือไปเป็นทุนเล่นพนัน“หนิงหนิง ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ให้โอกาสข้าได้หรือไม่” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนาง“หลี่เฉียง ข้าเคยให้โอกาสท่านไปแล้ว คนเราไม่มีโอกาสแก้ตัวบ่อยครั้งนักหรอกนะ”หากมีโอกาสแก้ตัวจริง วันนั้นนางคงไม่ต่อว่าเทพชะตาเช่นนั้น และคงไม่ดื่

ครั้งนี้หว่านหนิงนางก็เห็นเช่นกัน นางชะงักมือทันที มองดูปีกผีเสื้อที่นางปักเสร็จไปแล้วส่วนหนึ่งด้วยความตื่นตระหนก ปีกผีเสื้อมันเหมือนกับกำลังขยับ ราวกับว่ามีชีวิต“จะ จริงด้วย” เสียงของนางสั่นเทา“หนิงหนิง หรือจะเป็นเพราะนิ้วมือของเจ้า” เขาก็มองผ้าที่ปักยังไม่เสร็จอยู่เช่นกัน“ข้าไม่รู้” ทั้งสองมองหน้ากันไปมา“ที่เจ้าจับปลาได้ง่ายหรือจะเป็นเพราะสิ่งนี้ด้วย”หว่านหนิงเม้มปากแน่น นางกำลังครุ่นคิด หรือว่านิ้วมือของนางจะเป็นนิ้วทองคำ ดั่งเช่นในนิยายทะลุมิติที่เคยได้อ่าน“ท่านอยู่เฉยๆ อย่าเพิ่งรบกวนข้า ให้ข้าปักเสร็จเสียก่อนค่อยว่ากัน”นางเริ่มลงมือปักอีกครั้ง เวลาที่นางขยับนิ้วมือปักผ้าเร็วขึ้น แสงที่ออกมาจากนิ้วของนางก็ดูจัดเจนมากขึ้น ราวกับว่าหากนางปักเสร็จ สิ่งที่อยู่บนผ้าจะมีชีวิตขึ้นมาได้อย่างนั้นหลี่เฉียงมองมือหว่านหนิงอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เคยเห็นสตรียามที่พวกนางปักผ้า จึงไม่อาจพูดได้ว่าหว่านหนิงนางปักได้เร็วหรือไม่แต่เขารู้เพียงแค่ว่า เขาแทบจะมองตามนิ้วมือของนางไม่ทันแล้ว เพียงแค่หนึ่งเค่อรูปผีเสื้อตอมดอกหมู่ตานก็เสร็จเรียบร้อยเสียแล้วหว่านหนิงก็ไม่ได้คิดว่านางจะปักได้เร็วมากนัก เ

“หรือนางคิดว่านายท่านเป็นผู้ปัก” ฮวาเตี๋ยเอ่ยถามออกมาอย่างใสซื่อพรืด หลี่เฉียงที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ก็ปล่อยพรืดออกมาอย่างไร้มารยาท สตรีนางนั้นได้แต่มองมาทางเขาอย่างสงสัย“ขออภัย ผ้าเช็ดหน้าในมือท่านเป็นภรรยาข้าปักขึ้นเอง”“เช่นนั้นรึ เชิญพวกท่านนั่งลงพูดคุยกันเกิดเถิด สามีข้าแซ่จ้าว พวกท่านเรียกข้าจ้าวซื่อก็ได้” นางผายมือให้ทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้“ข้าซูหว่านหนิง สามีข้าหลี่เฉียงเจ้าค่ะ” หว่านหนิงนางก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลง“หลี่ซื่อ ผ้าเช็ดหน้าของเจ้าช่างน่าสนใจนัก ไม่รู้ว่าเจ้าทำให้มีกลิ่นหอมของดอกไม้ออกมาได้อย่างไร” นางเอ่ยถามอย่างสนใจ“เป็นเคล็ดลับของต้นตระกูลข้าเจ้าค่ะ ยังมิได้ทำออกมาขาย ถือว่าร้านของท่านเป็นร้านแรกที่ข้านำมาประเมินราคา”จ้าวซื่อมองหว่านหนิงอย่างชื่นชม นางเฉลียวฉลาดอยู่ไม่น้อย ปิดหนทางให้สอบถามเพิ่ม ทั้งยังพูดเพื่อเพิ่มราคาสินค้าได้อีกด้วย“หึหึ เป็นสตรีที่น่าสนใจนัก เรื่องราคาข้ารับซื้อผืนละสิบตำลึงท่านเห็นเป็นเช่นใด” หว่านหนิงขมวดคิ้วคิดนางไม่รู้ราคาที่ซื้อขายกันทั่วไป ทั้งยังไม่รู้ว่าราคาสำหรับผ้าเช็ดหน้าสิบตำลึงนับว่าแพงหรือไม่ถือว่าจ้าวซื่อให้ราคานาง