Semua Bab ข้าทะลุมิติมา ได้สามีไร้ค่าคนหนึ่ง: Bab 1 - Bab 10

หนิงหนิง ไม่รู้ว่าเธอถูกพาตัวมาส่งที่โรงพยาบาลตอนไหน คงเป็นอาเยว่ที่พาเธอมา เพราะตอนนี้เธอเริ่มจะรู้สึกตัวแล้ว“จะ เจ็บ” เธอพึมพำออกมาเบาๆ เสียงที่แหบเสียจนแทบจะไม่มีเสียงออกมาจากลำคอของเธอตอนนี้เธออยากจะขอความช่วยเหลือจากใครสักคน เพราะเธอหิวน้ำ มือของหว่านหนิงเอื้อมคลำไปด้านข้างอย่างสะเปะสะปะ เพื่อหาปุ่มกดเรียกพยาบาลหรือหากมีคนเฝ้าอยู่ภายในห้อง ย่อมต้องเห็นว่าเธอตอนนี้รู้สึกตัวแล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงใดเกิดขึ้น ดวงตาที่ยังไม่อาจลืมได้เต็มที่ ก็ทำให้ไม่สะดวกที่จะทำสิ่งใดหว่านหนิงค่อยๆ หยันตัวขึ้นเพื่อพิงหัวเตียง “อ๊ะ” มือทั้งสองข้างของเธอไม่ได้หัก ขาก็ไม่ได้หัก เพียงแค่ปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมดเท่านั้นสิ่งนี่ทำให้เธออดที่จะแปลกใจไม่ได้ แรงชนของรถที่เธอถูกชน เป็นไปไม่ได้หากจะไม่มีส่วนใดที่แตกหัก ถ้าจะบอกว่าเธอสมควรตายทันทีเลยก็ดูจะไม่เกินจริงนัก“ฟื้นแล้วรึ” เสียงบุรุษหยานคาง เหมือนจะดื่มมาไม่น้อย ถามเธอขึ้นมา มือที่คว้านหาปุ่มกดกับโทรศัพท์ของหว่านหนิงหยุดชะงักทันที“หือ” เพียงแค่เขาเดินเข้ามาใกล้เธอก็ต้องย่นจมูกทันที เพราะกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากตัวของเขาดูเหมือนจะไม่ใช่น้อยๆ เลย

ในเมื่อจับไม่ได้คาหนังคาเขา มีหรือที่หว่านหนิงนางจะยอมรับความจริง นางได้กล่าวโทษสุ่ยซื่อที่กล่าวหานาง หลี่เฉียงที่เชื่อฟังคำสอนของมารดามีหรือที่เขาจะยอมให้หว่านหนิงเอ่ยตำหนิมารดาเลี้ยงของเขาได้การทะเลาะของทั้งคู่ก็เริ่มรุนแรงขึ้นไม่น้อย นางสุ่ยซื่อก็เริ่มใส่ไฟเพิ่มขึ้น ทั้งยังรู้ว่านายท่านหานเริ่มจะไม่พอใจสองผัวเมียคู่นี้แล้ว นางจึงให้คนที่หอพนันนำสัญญาทวงเงินมาทวงที่จวนทันทีทุกอย่างเป็นไปตามแผนของนางสุ่ยซื่อ ได้กำจัดลูกเลี้ยงไปให้พ้นทาง ทั้งยังกำจัดหว่านหนิงที่คิดจะยั่วยวนบุตรชายของตน ก่อนที่จะเกิดเรื่องงามหน้าขึ้น เพราะดูแล้วเหมือนว่าบุตรชายของนางก็คิดจะเล่นด้วยตอนที่ถูกส่งตัวมาอยู่ที่ไฉชง เงินที่มีมาพร้อมกับข้าวของมีค่าก็นับว่าทั้งสองจะมีชีวิตอยู่อย่างไม่ลำบาก ไหนจะที่นาที่เป็นสินเดิมของมารดาหลี่เฉียงที่มีเกือบห้าสิบหมู่ ไม่ทำเองปล่อยเช่าก็ยังได้เงินอยู่ไม่น้อย ก็นับว่านายท่านหานไม่ได้ใจร้ายกับทั้งสองมากนักแต่หลี่เฉียงกลับนำเงินทั้งหมดและของมีค่าของหว่านหนิงไปลงกับไหสุราและการพนัน ที่นาก็ไม่คิดจะทำ อาหารที่อยู่ในเรือนก็แทบไม่มีให้กินแล้ว จะไม่ให้นางคิดหนีไปจากเขาได้อย่างไรนางอ

เรือนของท่านยายหลี่เฉียงนับว่ามีพื้นที่อยู่ไม่น้อย ตัวเรือนเป็นเรือนสี่ประสาน เรือนหลักมีสามห้องนอน เรือนด้านข้างมีฝั่งละสองห้องนอนแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ก็มีอยู่ไม่น้อย ทั้งยังพื้นที่ด้านข้าง ด้านหลังที่กว้างขวางเพียงพอให้ปลูกผักเลี้ยงสัตว์ได้อีกด้วย หากทำดีๆ เรือนนี้ก็คงจะน่าอยู่มากทีเดียวหลี่เฉียงเดินเยื้องย่างออกมาจากห้องครัวอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าหว่านหนิงนางกำลังเก็บข้าวของเข้าที่อยู่ เท้าของเขาก็หยุดชะงักจะหมุนกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง“หยุด!!! แล้วมาช่วยข้าเดี๋ยวนี้” หว่านหนิงนางหันไปเห็นเขาเข้าพอดี“ข้าเหนื่อยแล้ว” เขาบ่นออกมา“ท่านทำสิ่งใดถึงมาพูดว่าตนเองเหนื่อย มาเดี๋ยวนี้”เขาจำต้องเดินเข้าไปทำงานตามคำสั่งของหว่านหนิงอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ เพราะเกรงกลัวไม้ที่อยู่ในมือของนางต่างหากเพียงครึ่งชั่วที่ทั้งสองช่วยกันเก็บข้าวของ เรี่ยวแรงในร่างกายก็ดูเหมือนจะถูกสูบออกไปจนหมดเสียแล้ว“ยะ หยุด พัก ก่อนเถิด” หลี่เฉียงนั่งลงไปที่พื้นอย่างหมดท่า เขามิอาจจะขยับตัวทำงานต่อได้อีกแล้ว“อืม” หว่านหนิงก็เห็นด้วยกับเขาเช่นกัน นางใช้ไม้พยุงช่วยเดินกลับไปที่ห้องครัว แล้วตักข้าวที่หุงสุกได้ท

หลี่เฉียงลุกเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อดูว่าหว่านหนิงนางหลงเหลือสิ่งใดไว้ให้เขาบ้าง แต่เมื่อจะจุดเทียนเพื่อใช้ส่องทาง ก็ต้องพบบนเชิงเทียนมีเพียงน้ำตาเทียนเท่านั้นที่เหลืออยู่“เพ้ย อยู่เรือนเช่นไรถึงไม่ยอมเตรียมสิ่งของ” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียหากหลี่เฉียงใส่ใจสักนิดเขาจะรู้ว่าภายในเรือนยามนี้แทบไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่แล้วหลี่เฉียงจำต้องอาศัยแสงจันทร์นำทางมาที่ห้องครัว พอถึงห้องครัวเขาถึงได้ใช้ตะบันไฟจุดเพื่อส่องสว่าง หาดูว่ามีสิ่งใดที่พอจะใส่ลงท้องได้บ้าง“สวรรค์ ไม่มีอะไรให้ข้ากินเลยหรือเนี่ย” เขามองห้องครัวที่ว่างเปล่าตรงหน้าอย่างเศร้าใจสุดท้ายหลี่เฉียงทำได้เพียงดื่มน้ำลงท้องไปให้ได้มากที่สุดแล้วกลับเข้าห้องไปนอนหนาวและหิวจนเช้าหว่านหนิงเห็นท้องฟ้าสว่างแล้ว แต่นางยังไม่คิดที่จะลุกขึ้นจากที่นอน นางยังคิดไม่ตกว่าสมควรทำเช่นไรต่อไปดีปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูหน้าห้องของนางดังขึ้น พร้อมทั้งเสียงร้องเรียกของหลี่เฉียงที่กำลังโมโหหิว“หว่านหนิง เจ้าออกมาหาอะไรให้ข้ากินประเดี๋ยวนี้” เสียงทุบประตูยังดังไม่หยุดหว่านหนิงเพียงแค่มองไปทางประตูห้องอย่างเย็นชา แต่นางไม่คิดจะลุกขึ้นไปเปิดหรือตอ

ป้าตู้นางกลับมาถึงเรือนพอดี จึงได้เข้ามาช่วยแก้ไขสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนหน้าเรือน“อาหนิงเจ้ามาเร็วเสียจริง” นางอดจะเย้าออกมาไม่ได้“ก็ข้ากลัวว่าท่านจะเปลี่ยนใจ” นางยิ้มจนตาหยี สองบุรุษที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองรอยยิ้มของนางอย่างตกตะลึงเหมือนตู้ลู่จื้อจะรู้ตัวว่าตนกำลังทำสิ่งที่ไม่สมควร เพราะนางเป็นภรรยาของผู้อื่น สามีของนางก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ด้วย“ฮ่า ฮ่า ข้าจะเปลี่ยนใจได้อย่างไร เจ้ารอประเดี๋ยวข้าจะรีบไปหยิบเงินมาให้” ป้าตู้รับปลาจากตะกร้าของหว่านหนิงแล้วเดินเข้าเรือนไป“เจ้าจับปลาได้อย่างไร” หลี่เฉียงเดินเข้ามากระซิบถามนางด้วยความอยากรู้“ท่านถอยไปหน่อย” นางยกมือขึ้นบีบจมูก พร้อมทั้งดันตัวเขาให้ออกห่าง“ข้าเหม็นมากเช่นนั้นรึ” หลี่เฉียงก้มลงดมเสื้อผ้าของตนเอง ก็ไม่เห็นจะเหม็นเหมือนที่นางรังเกียจ เพียงแค่สกปรกไปสักหน่อยก็เท่านั้น“ยังมีหน้ามาถาม” หว่านหนิงถลึงตาใส่เขา“หึหึ” ตู้ลู่จื้อหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของหว่านหนิงที่กระทำกับหลี่เฉียง“เจ้าหัวเราะอันใด แล้วเหตุใดยังไม่เข้าเรือนไปอีก” เขาเดินมาบังตัวของหว่านหนิงไว้ให้พ้นจากสายตาของตู้ลู่จื้อ“ข้ารอปิดเรือน” เขาหยักไหล่อย่างไม