All Chapters of The Billionaire's Aggressive Maid: Chapter 71 - Chapter 80

Chapter 69Calista POV"Calista, bilisan mo naman diyan! Tambak na yung baso sa lababo!" sigaw ni Manang Lita mula sa kusina habang hawak ang order slip."Opo!" sagot ko habang binibilisan ang paghugas ng pinggan. Mainit ang tubig, masakit na ang kamay ko, at halos hindi na rin ako makakilos ng maayos sa pagod. Mula alas-siyete ng umaga hanggang alas-singko ng hapon, halos hindi ako tumitigil. Sa maliit na karinderiang ito, parang ako na rin ang taga-hugas, taga-linis, minsan pati taga-serve.Naisip ko, ito na naman. Isa na namang araw ng paulit-ulit na trabaho, na parang walang katapusan. Hindi ko na nga alam kung ilang beses ko nang naluha habang naghuhugas ng pinggan. Pero anong magagawa ko? Kailangan ko ‘to. Para kay Chrisiah. Para sa pamilya.Biglang bumukas ang kurtina mula sa labas."Hoy, Calista!" sigaw ng isa sa mga customer na mukhang may tama na agad ng Red Horse. "Ikaw ba ‘tong bagong taga-hugas dito?""Opo, Sir,"

Chapter 71Levi POVHindi ako mapakali. Ilang araw na ang lumipas, pero wala pa ring balita mula kay Calista. Walang sagot ang mga tawag ko, at kahit isang mensahe, wala. Parang nawala siya sa mundo. Hindi ko maipaliwanag, pero may kung anong kirot sa dibdib ko sa tuwing maiisip ko kung nasaan siya.Kaya’t sa araw na ito, nagdesisyon akong bumalik sa bahay nila—pero ngayon, kasama ko si Princess. Siguro… baka mas magaan kung si Princess ang makausap ng pamilya niya. O baka sakaling makita ko si Calista mismo. At gaya ng dati, ipinarada ko ang sasakyan sa gilid dahil hindi kakasya ang kotse ko sa makitid at maputik na daan. Bitbit si Princess, naglakad kami papunta sa bahay."Daddy, d'you think Nanny Cali is mad at us?" tanong ni Princess habang hawak ang kamay ko."I don't know," sagot ko ng mahina. "But I hope she's okay."Pagdating sa bahay nila, ako na ang kumatok. Ilang saglit lang at bumukas ang pinto."S-sir Levi?

Chapter 73Calista POVPinunasan ko ang mga luha sa pisngi ko gamit ang palad. Bahagyang basa pa ang buhok ko dahil sa ulan habang dahan-dahan akong naglakad papunta sa gate ng bahay namin. Sa bawat hakbang, pakiramdam ko ay mas lalo kong nararamdaman ang bigat sa dibdib. Hindi ko alam kung dahil sa mga sinabi ni Levi, sa sigaw ni Princess, o sa sarili kong desisyong iwan sila sa gitna ng kalsada. Pero isa lang ang alam ko—masakit pa rin. Masakit pa ring mahalin siya.Pagdating sa tapat ng bahay, bahagya kong tinapik ang pinto. Isang mahinang katok lang, dahil baka tulog na sila. Pero ilang segundo lang ay bumukas agad ito. Si Chrisiah.“Ate, nagkita kayo ni Sir Levi?” agad niyang bungad, halatang gulat at sabik sa sagot. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa—tila sinusuri kung okay ba ako, o kung may sugat akong tinamo.Napangiti ako, kahit pilit. “Ano ba pinagsasabi mo,” sagot ko, sabay tawa nang peke, para hindi mahalata ang sakit. “Matu

Chapter 75Levi POVNakaupo ako ngayon sa opisina, pero kung tutuusin, wala sa mga papel sa harap ko ang iniisip ko. Wala sa mga figures sa monthly report ang may saysay para sa akin ngayon. Ang tanging laman ng utak ko, ay si Calista.Napatingin ako sa notification sa phone ko—delivered na raw ang food na ipinadala ko kanina. Napangiti ako kahit papaano. Alam kong hindi sapat ‘yon para mapawi ang lahat ng sakit, pero gusto kong iparamdam sa kanya na may nagmamalasakit pa rin sa kanya kahit na nasaktan ko siya noon.Tumayo ako saglit at lumapit sa bintana ng office. Mula rito, tanaw ko ang ilang parte ng lungsod—matao, mabilis ang galaw ng mga sasakyan, pero sa gitna ng lahat ng iyon, nanatiling tahimik ang loob ko. Tahimik, pero hindi payapa.Alam kong wala akong karapatang suyuin siya ngayon. Pero hindi rin ibig sabihin ay titigil na ako sa paghahanap ng paraan. Gusto ko siyang maipaglaban. Kahit paunti-unti.Biglang may naisip ako.

Chapter 77Calista POVGabi na akong nakarating sa bahay. Mabigat ang katawan ko pero mas mabigat ang dibdib ko—hindi ko na alam kung pagod lang ba sa trabaho o dahil paulit-ulit kong naiisip ang tawag ko kay Levi kanina. Hindi pa rin ako sigurado kung tama ba ‘yung ginawa kong pagtawag. Pero sigurado ako sa isang bagay… gusto kong malinawan.Pagbukas ko ng pinto, agad akong sinalubong ni Criscel. Naka-pambahay na siya, may hawak na tasa ng kape habang nakaupo sa sahig at may ginagawang homework.“Ate!” bungad niya habang nakangiti. “Buti umuwi ka na. Inantay pa talaga kita!”Napangiti ako. Kahit papaano, nakakagaan ng loob ‘yung makita siyang buo at masaya. Mula noong tinulungan ko siyang makaalis sa dati naming magulong bahay, ginawa ko na talagang responsibilidad na mapangalagaan siya.“Sorry, natagalan ako. Sobrang daming tao sa karinderya. Akala mo may fiesta,” sagot ko sabay tanggal ng sapatos at bagsak ng bag sa tabi ng sofa.