All Chapters of The Billionaire's Aggressive Maid: Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 79Levi POVNanatili akong nakatayo roon kahit wala na si Calista sa harap ko. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa mga huling salitang binitawan niya.“Sana totoo na ngayon.”Ilang salita lang ‘yon, pero sapat na para mabasag ulit ang lahat ng pinilit kong buuing lakas ng loob.Pinilit kong iayos ang mga natitirang upuan sa paligid. Pero to be honest, hindi ko na alam kung tama ba ang ginawa kong pagpunta rito. Oo, sinadya kong mag-volunteer nang marinig ko kay Chrisiah na may meeting sa school. Hindi ko naman alam kung makikita ko agad siya, pero aaminin ko—umasa ako.Gusto ko lang ng kahit anong paraan para mapalapit sa kanya… kahit anong rason para makausap siyang muli.“Sir Levi?”Napalingon ako at nakita ko si Criscel na nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung gaano siya katagal nakatingin, pero halata sa mukha niyang nakita niya ang lahat.“Pasensya na,” sabi ko agad. “Hindi ko sinadya

Chapter 81Calista POVHindi dahil sa dinner invite ni Princess kaya ako pumunta. Hindi rin dahil sa mga sulat, o sa mga pagkaing pinapadala niya araw-araw.Pumunta ako dahil nalaman kong binayaran na pala ni Levi ang lahat ng bayarin ni Criscel sa school.At hindi niya ito ipinagmalaki. Wala siyang sinabi. Wala siyang pahiwatig. Pero sa puntong iyon, alam kong hindi na lang si Levi ang lumalaban para sa amin—lumalaban na rin siya para sa kapatid ko.Maaga pa lang, kinausap ako ng adviser ni Criscel.“Miss Calista,” aniya habang hawak ang listahan ng mga bayarin. “Wala na po kayong kailangang bayaran. May isang ‘anonymous donor’ na nag-settle ng lahat kahapon.”Nagulat ako.“Po? S-sino?” tanong ko.“Confidential po raw. Pero nakalagay po sa resibo, ‘Para kay Criscel – mula sa taong may pananagutan.’”Napakuyom ang kamay ko. Sa puso ko, alam kong si Levi ‘yon.Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa isa

Chapter 83Levi POVTahimik ang biyahe namin pauwi. Habang tulog pa rin si Princess sa likod, palihim kong sinulyapan si Calista sa passenger seat. Nakatingin siya sa labas, parang malayo ang iniisip. Malamig ang simoy ng hangin mula sa bukas na bintana, pero mas malamig pa rin ang distansyang hindi ko pa rin matukoy kung ilang hakbang pa ang kailangan ko para mabura.Kaya huminga ako nang malalim. Sapat na ang paunti-unting galaw. Panahon na para magsimula ng isang malinaw na hakbang.“Calista,” tawag ko, medyo paanas.Lumingon siya, may pag-aalinlangan sa mukha. “Hmm?”“Pwede ka na bang… bumalik sa mansion?” tanong ko, diretso at dahan-dahan ang tono ng boses ko.Nakita ko ang bahagyang pagkislap ng gulat sa mga mata niya.“Hindi bilang yaya,” agad kong dagdag. “Kundi bilang bagong ina ni Princess.”“Huh?” gulat niyang tanong, halos pabulong.Hindi ko siya tiningnan agad. Dumaan muna kami sa isang

Chapter 85Levi POVMaagang-maaga pa lang, gising na ako. Hindi dahil sa mga meeting ko ngayong araw, kundi dahil sa isang mas mahalagang bagay—ang opisyal na pagbabalik ni Calista sa mansion.Pero ngayong bumalik siya, hindi na siya babalik bilang yaya. Hindi na siya parte ng staff. Hindi siya utusan. Hindi siya tauhan.Siya ang babaeng gusto kong ligawan. Ang babaeng gusto kong makasama sa bawat araw.Kaya naman habang tulog pa si Princess, pinatawag ko na agad sina Aling Marcia at ang iba pang mga katulong sa bahay para sa isang maikling announcement. Tumayo ako sa veranda kung saan karaniwang nagme-merienda ang mga staff, habang nakatayo silang lahat sa harapan ko.Nakita ko agad si Aling Marcia, ang pinakamatagal nang yaya sa bahay—halos ina na ng lahat ng tauhan. At gaya ng inaasahan, nasa noo agad ang kunot niya habang palapit ako.“Sir Levi,” bati niya, “Ano pong importante’t pinatawag niyo kami nang ganito kaaga?”

Chapter 87 Levi POV Nakangiti akong pumasok sa opisina, parang mas magaan ang bawat hakbang ko. Hindi ko mapigilan. Wala pang alas-nuebe pero para bang buong araw ko nang baon ang liwanag na hindi ko maipaliwanag. Siguro kasi… naroon na siya. Nasa mansion na ulit si Calista. At sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, pakiramdam ko—kumpleto kami ni Princess. Pagbukas ko ng glass door ng main office floor, agad na bumungad si Daphne, ang matagal ko nang sekretarya. Nakaayos na naman siya—maayos ang buhok, suot ang kulay cream na corporate dress, at may hawak-hawak na clipboard habang sinusulyapan ako. “Good morning, sir,” bati niya. “Ang laki ng ngiti natin ah… dahil ba ‘yan kay Calista?” Napahinto ako sandali, saka ngumiti nang mas malalim. “Obvious ba?” “Sir, parang gusto niyo nang palitan ang company slogan natin ng ‘Calista is my peace,’” sabay tawa niya habang binubuksan ang elevator.