Semua Bab The Billionaire's Aggressive Maid: Bab 61 - Bab 70

Chapter 59 Calista POVNakahanda na ang lahat. Maaga pa lang ay tumulong na ako sa pag-aayos kasama ng ibang mga kasambahay. Inayos namin ang entertainment room na pansamantala naming ginawang mini-slumber party area. May fairy lights sa paligid, malaking beanbags, throw pillows sa sahig, at mga stuffed toys na si Princess mismo ang pumili. Nag-request pa siya ng chocolate fountain at popcorn machine kaya ang saya ng ambiance. Parang nasa loob kami ng isang dreamland."Yaya, dapat may playlist din tayo!" sigaw ni Princess habang nagbubuklat ng mga DVD at nagse-set up ng speaker. "Gusto ko 'yung puro BINI at Taylor Swift.""Opo, Ma'am Princess," natatawang sagot ko habang tinutulungan siyang ayusin ang extension cord.Pagsapit ng alas-singko ng hapon, natapos na ang mga paghahanda. Nasa harapan na kami ng mansion at hinihintay ang pagdating ng mga kapatid ko. Hindi ko alam kung bakit kabado ako. Parang first time ko silang ipakilala sa isang i

Chapter 61Calista POVNag-walk out si Sir Levi. Galit. Walang pasintabi. Iniwan niya kaming nakatayo sa gitna ng hallway na parang wala siyang narinig, wala siyang nakita—parang hindi siya apektado sa kahit anong nangyari. Parang hindi ko man lang siya naging kakilala kahit saglit.Hinabol ng luha ang mga mata ko, pero pinilit kong hindi bumigay.“Y-yaya...” mahina at nanginginig na tinawag ako ni Princess, sabay yakap sa bewang ko. Umiiyak siya, pilit akong pinipigilan gamit ang maliliit niyang bisig na parang umaasa pa rin siyang magbabago ang lahat.Hinaplos ko ang buhok niya. “Shhh… Princess, it’s okay. It’s not your fault,” bulong ko habang pinipilit patigasin ang boses ko kahit unti-unti na rin akong gumuho.Dumating sina Chrisiah at Criscel, parehong mukhang tulala pa rin sa bilis ng mga nangyari. Walang ni isa sa amin ang handa. Walang ni isa ang may sagot.“Halika na, Ate. Tutulungan ka naming mag-impake,” mahinang

Chapter 63Calista POVUmiiyak pa rin si Princess sa isipan ko habang tahimik kaming bumabaybay sa kalsada sakay ng tricycle. Nasa kandungan ko ang bag kong mabilisang pinuno sa pag-impake, habang nasa paanan ang iba ko pang gamit—isang malaking travel bag at ilang paper bags na puro damit at personal na gamit. Sa gilid ko, tahimik si Chrisiah. Hindi niya ako matingnan nang diretso.Ang hangin sa gabi ay malamig, pero mas malamig ang dibdib ko. Para akong walang laman. Para akong tinanggalan ng hininga. Mula nang maglakad kami palabas ng mansion, hanggang sa makalampas kami sa gate, wala akong narinig kundi ang sigaw sa ulo ko—sigaw ni Levi, sigaw ng sarili kong puso, sigaw ng isang pagkakakilanlan na parang kinuha sa akin nang sapilitan.Biglang nagsalita si Chrisiah, halos pabulong.“Ate… sorry.”Napalingon ako sa kanya. Nasa gilid ng mata ko pa rin ang luha, pero hindi ko na pinunasan. Wala na akong lakas.“Sorry talaga, A

Chapter 66Levi POVKinabukasan, maaga akong umalis. Mahigit isang oras ang biyahe mula sa city patungo sa address na nasa resume ni Calista. Habang binabagtas ko ang daan papunta sa lugar nila, ramdam kong hindi ito bahagi ng lugar na madalas kong puntahan. Unti-unting lumiliit ang kalsada, nagiging makipot, at halatang rural na.Napahinto ako sa isang kanto kung saan tila wala nang kasya ang kotse. May mga tambak ng kahoy, putik sa gilid, at mga bata na naglalaro ng teks sa ilalim ng puno. Huminga ako ng malalim. Pinagmasdan ko ang daan na mukhang ‘di na talaga papasukan ng sasakyan.Binaba ko ang bintana at tinawag ang isang babaeng nagwawalis sa tapat ng maliit na tindahan.“Excuse me. Where’s Calista Oraba’s house?” tanong ko, diretsong diretsa.Nagulat siya, napatingin sa akin, sabay pigil sa walis niya. “S-Sir… si Cali po?”Tumango ako.“Makipot na po ang daan papunta sa kanila. E… park niyo na lang muna po an

Chapter 67Calista POVPagkauwi ko mula sa buong araw na trabaho sa karinderya—pagod, pawisan, at may bahid pa ng mantika sa uniform ko—bumungad agad sa akin ang pamilyar na amoy ng alak.Sa dami ng iniisip ko, hindi ko na pinansin noong una. Pero pagkapasok ko sa bahay at nadatnan ko siyang nakaupo sa kahoy naming bangko, hawak ang bote ng gin, agad nanikip ang dibdib ko.“Lasing ka na naman,” malamig kong sambit habang inilalapag ang bitbit kong bag sa lamesa.Napatingin siya sa akin, mapupulang mata at pawis na noo. “Ikaw? May gana kang sumagot-sagot ngayon, ha?”Umiling ako, pilit iniintindi. “Kailangan ko ng pahinga, Pa. Magdamag akong nagtatrabaho.”Pero hindi siya tumigil. Tumayo siya, umalog-alog pa, at inilapit ang mukha sa akin. “Nagtatrabaho ka raw? Eh di ba pinaalis ka nga sa dati mong trabaho? Sa mansion nung mayaman mong amo? Wala ka naman talagang kayang gawin kundi mag-alis ng tsinelas ng iba, maghugas ng ping