All Chapters of My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Chapter 11 - Chapter 20

“ถ้าเธอไม่เชื่อ… งั้นลองดูมั้ยล่ะ สาบานว่าฉันจำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับคืนนั้น เอาเธอท่าไหนไปบ้างฉันก็จำได้” มือหนาจับคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่สวยที่เคยซุกซนกลับล่อกแลกหลบสายตาเขา แม่งน่ารักจนใจเจ็บ ยิ่งเมายิ่งดูไร้พิษภัยจนคนพี่อยากจับฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวฉิบหาย ริมฝีปากหยักของเขาโน้มลงต่ำจนแนบใกล้ใบหูเธอ กลิ่นหอมจางๆจากผิวกายผสานกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ทำเอาเขาแทบขาดสติ “เธอกำลังทำฉันครั่ง ลัญชนา…” เขาพึมพำเสียงแหบพร่าข้างหูเธอ ก่อนจะทนไม่ไหวอีกต่อไป มือหนาประคองท้ายทอยคนตัวเล็กแล้วดันเข้าแนบกับริมฝีปากของตัวเอง กริบปากนุ่มถูกบดขยี้เบาๆ ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนรุนแรงเมื่ออีกฝ่ายไม่ต่อต้าน ลัญชนาหลับตาพริ้ม ยอมให้เขาครอบครองเรียวปากนุ่มอย่างเต็มใจ ร่างกายเธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะต่อต้าน เพราะรสสัมผัสที่เขามอบให้ทำเธอเคลิบเคลิ้มตามจนไม่เป็นตัวเอง นี่เธอต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เหล้านั่นต้องทำเธอบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้จูบตอบเขาอย่างโหยหาได้อย่างหน้าไม่อายแบบนี้ ปลายลิ้นร้อนกวาดชิมรสหวานละมุนในโพรงปากเล็กด้วยความหิวกระหายที่ถูกกักเก็บมานาน เสียงหอบหายใจดังแผ่วในรถที่ปิดสนิท บรรยาก

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ลัญชนาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น สภาพร่างกายเหมือนโดนรถเหยียบมา ไม่ใช่สิ…มันยิ่งกว่านั้นอีก เธอขยับตัวช้าๆกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะรู้ตัวว่าตอนนี้นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ได้แต่นึกคิดเมื่อคืนเธอกลับมาบ้านได้ยังไง จำได้ว่าครั้งล่าสุดตัวเองอยู่ในรถ… รถ!!! พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน นึกถึงเฮียคิเลียน… ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนฉายหนังทันที จูบที่ลึกซึ้ง มือของเขาที่ไล้ไปตามตัว เสียงครางกระเส่าของตัวเอง ร่างเปลือยเปล่าบนตักเขา… “บ้าเอ๊ย…” ลัญชนายกมือขึ้นกุมหน้า รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทั้งตัว “ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงแบบห้ามไม่อยู่ ยิ่งนึกถึงคิเลียน ใจยิ่งกระตุกแบบหาคำมาอธิบายไม่ได้เลย มือเล็กเลื่อนจากใบหน้าขึ้นหยุมหัวตัวเองอย่างนึกหงุดหงิด ก่อนเสียงทุ้มของใครบางคนจะดังเข้ามาในโสทประสาทเธอ “เป็นอะไรไปล่ะเด็กน้อย… หรือว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนที่เธอนั่งขย่มฉัน หึ…” เสียงทุ้มต่ำเจือขำดังมาจากมุมห้อง ลัญชนาสะดุ้งสุดตัว รีบหันขวับไปตามเสียง และก็เจอเฮียคิเลียนยืนพิงขอบประตูห้องน้ำในเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ กระดุมเปิดแทบทุ

“เพนมานี่ได้ยังไง?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ เมื่อไม่คาดคิดว่าจะเจอเพนน่าในสถานที่แห่งนี้ “เพนแค่แวะมาเดินช็อปปิ้งเล่นๆค่ะ อยู่บ้านเบื่อๆเลยออกมาหาอะไรทำแก้เหงา แล้วนี่คิลพาน้องมาซื้อของหรอคะ? ไม่เห็นชวนกันเลย…” เพนน่าเอ่ยพลางเบียดตัวเข้าหา กอดลำแขนหนาแน่นขึ้น แสร้งทำเสียงงอนๆน้อยใจปลายประโยค พยายามแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง คิเลียนเหลือบตามองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย “อืม…ผมพานัญมาเดินซื้อของน่ะ คิดว่าคุณไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้ชวน ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ” เขาตอบเสียงเรียบ แม้ถ้อยคำจะฟังดูนุ่มนวลสุภาพ แต่เนื้อในกลับห่างไกลจากคำว่าใส่ใจ นำพาเพนน่าเม้มปากนิดๆ ก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้งเหมือนไม่มีทางยอมแพ้ “งั้นไหนๆก็มาแล้ว คิลไปเลือกเสื้อผ้าร้านนั้นกับเพนหน่อยสิคะ ให้น้องนัญรอแถวนี้ก่อน ได้ไหมคะน้องนัญ?” เธอพูดเสียงอ้อน แนบใบหน้าลงกับต้นแขนเขาทำตัวน่ารักเอาใจแฟนหนุ่มสุดฤทธิ์ ก่อนจะค่อยๆหันมาพูดกับลัญชนาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนเป็นมิตรแต่เจือความจงใจอย่างชัดเจน สายตาคิเลียนหันกลับมามองหน้าน้องสาวอย่างลังเล ขณะที่ลัญชนาที่ดูเหมือนจะยืนเหม่ออยู่ รีบเรียกสติตัวเองกลับมา

“…นัญ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเธอแผ่วเบา แววตาเขาฉายแววรู้สึกผิดอย่างชัดเจน แต่เธอเห็นมันแวบเดียว เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะสิ่งที่ฝังแน่นในหัวไม่ใช่แววตานั้น… มันคือภาพตรงหน้าที่ซัดเข้ามาเต็มแรง คนทั้งบ้านนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เสียงหัวเราะอบอวลอยู่ในอากาศ ในขณะที่ตัวเองถูกทิ้งให้ยืนหิวอยู่กลางห้าง… เขาทิ้งเธอไว้ตรงนั้น เหมือนคนไร้ค่า แต่กลับพาแฟนกลับมากินข้าวที่บ้านอย่างอบอุ่น เธอคงโง่จริงๆสินะ ที่คิดว่าเขาห่วง เธอคงหลอกตัวเองมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ ทั้งที่จริงแล้วเธอมันก็แค่ตัวแก้เหงาเวลาแฟนเขาไม่อยู่ ดวงตาคู่สวยเริ่มพร่าอีกครั้ง น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็จวนเจียนจะไหลซ้ำ แค่คิดก็เจ็บจนใจสั่น ริมฝีปากเล็กสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ ลัญชนายืนนิ่ง เหมือนลืมหายใจ ดั่งกับคนที่จมอยู่ในบ่อโคลนของความเจ็บปวดจนสติหลุดออกจากตัว “นัญ—” เสียงทุ้มของคิเลียนเรียกอีกครั้ง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่… “อ้าว น้องนัญเพิ่งกลับมาหรอคะ” เสียงแหลมหวานแทรกขึ้นอย่างพอดิบพอดี เพนน่าเหยียดยิ้มหวานแบบที่หล่อนถนัด “พี่กับคิลต้องรีบกลับก่อน กลัวของที่ซื้อให้คุณน้าจะเสีย น้องนัญคงไม่โกรธใช่มั้

แกร๊ก… ในขณะที่คนตัวเล็กหลับไหลไปด้วยความเพลียจากการร้องไห้ เสียงประตูห้องก็ดังแผ่วเบา ร่างสูงย่างเท้าเข้ามาเงียบๆ แทบไร้เสียงฝีเท้า เขาอดใจไม่ไหวที่จะไม่มาหาเธอ โดยเฉพาะในวันที่เกิดเรื่องแบบนี้ เขายิ่งเป็นห่วงเธอจนต้องแอบหากุญแจมาเปิด แม้จะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าไม่ควร… แต่สุดท้ายเขาก็ได้พาตัวเองมานั่งลงบนเตียงข้างๆคนตัวเล็กแล้ว แววตาสลดทอดมองใบหน้าขาวนวลไร้พิษภัย ดวงตาคู่สวยของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานับหลายชั่วโมง มือหนาค่อยๆเอื้อมขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างเบามือ สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสำนึกผิด ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่ข้างตัวคนหลับไหล หน้าจอยังขึ้นสถานะ ค้างสาย หัวใจดวงใหญ่กระตุกทันที มือหนารีบหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ‘ชนกันต์‘ ชื่อที่เขาจำได้แม่น ไอ้เด็กหน้าอ่อนที่เขาเคยเห็นแชทคุยกับลัญชนาอย่างสนิทสนม และยังจำได้แม่นว่าเคยเจอมันในงานวันเกิดเพื่อนคนตัวเล็กในผับคืนนั้น… เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ค้างสายกันยาวนานถึงห้าชั่วโมง… ความหงุดหงิดและหึงหวงก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนากำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว ย