All Chapters of My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Chapter 31 - Chapter 40

“บอส… เรียกนัญมา มีอะไรให้รับใช้ไม่ทราบคะ” เสียงหวานถามพลางส่งยิ้มกว้างจงใจประชด ทั้งที่ในใจนั้นกัดฟันกรอด เธอยืนตรงอย่างเรียบร้อยตรงหน้าคิเลียนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานหรูสง่าผ่าเผย แถมยังทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออกว่าเรียกเธอเข้ามาทำไม เขาชูปากกาที่อยู่ในมือขึ้นนิดหนึ่ง ก่อนชี้ปลายไปยังโซฟากลางห้อง ลัญชนาขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองตาม แล้วก็เห็นปากกาหนึ่งด้ามตกอยู่ข้างโซฟา “คะ…?” เธอเลิกคิ้วหันกลับมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ “เก็บมันมาให้หน่อยครับ พอดีผมซุ่มซ่าม ทำหลุดมือไปหน่อย” ลัญชนาแทบหน้าเหวอ เรียกมาเก็บปากกาเนี่ยนะ คนตัวเล็กถึงกับหมดคำพูดจะพูดจะเอ่ยต่อกับความหน้าด้านของเจ้านายตรงหน้า เธอหันไปมองระยะห่างระหว่างโต๊ะทำงานกับโซฟา คงสักเมตรกว่าๆได้มั้ง แล้วไหนจะท่าทางของเขาที่ทำมึนอีก จะบ้าตาย… แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้เธออยู่ในถานะลูกน้องของเขา ก็คงได้แต่ปั้นหน้ายิ้มแล้วทำตามคำสั่ง “ได้ค่ะ บอส…” น้ำเสียงของเธอยังนุ่มนวลเหมือนเดิมแม้ภายในจะอยากเหวี่ยงเต็มที อดทนมาได้เป็นอาทิตย์แล้ว อดทนอีกนิดจะเป็นอะไรไป… หญิงสาวหมุนตัวอย่างสง่างาม เดินไปหยิบปากกาคืนมาให้เขาตามที่สั่ง “แค่นี้ใช้มั้ย

เมื่อลัญชนาก้าวเท้าออกไป คิเลียนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ก็เหมือนจะนั่งแทบไม่ติด อยากจะลุกตามเธอออกไป แต่สถานการณ์มันไม่ให้ “ตั้งใจทำงานนะครับ น้องนัญคนสวย” นาวินพูดยิ้มๆ ไล่หลังเธอไปตามนิสัยเจ้าชู้แบบไม่คิดอะไร แต่พอหันกลับมาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองจ้องเขากับวรัทย์ตาเขียวเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อจนชวนขนลุก “เอ่อ…ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับเพื่อนคิล” นาวินทำหน้าแหยๆ ถามขึ้นอย่างเกร็งๆ “นั่นดิ แม่งน่ากลัวชิบหาย” วรัทย์เสริม คิเลียนถอนหายใจแรงแล้วตอบเสียงห้วน “เหอะ ไม่มีอะไรก็กลับไปได้ละ พวกมึง” จากนั้นก็เสมองเอกสารตรงหน้า ทำทีเป็นยุ่งเพื่อไล่ให้สองคนออกไปพ้นๆสักที “ไม่เอาน่าเพื่อนรัก ที่พวกกูมาเนี่ย ก็เพื่อมาชวนไปกินเหล้าเลยนะเว้ย” นาวินยังไม่ยอมแพ้ พูดกลั้วหัวเราะเหมือนจะเปลี่ยนอารมณ์ “เออนั่นดิ ไม่ได้ดื่มด้วยกันนานแล้วนะเว้ย มึงเล่นหายหน้าหายตา” วรัทย์สมทบ “ไม่ว่าง ไม่ดื่ม ออกไปจากห้องกูได้ละ กูจะทำงาน แม่งหนวกหูจังวะพวกมึงสองตัว” “โห่ ใจร้ายว่ะเพื่อน” “แดกอะไรผิดสำดองมาปะเนี่ย” เพื่อนสองคนถึงกับทำหน้างง เมื่ออยู่ๆคิเลียนเล่นหงุดหงิดใส่พวกเขาอย่างกับว่าจะควักลูกปืนออ

คิเลียนยืนมองลัญชนาอยู่อย่างนั้น ด้วยรอยยิ้มบางที่ลอบเก็บไว้คนเดียว ก่อนจะก้มลง ใช้มือปัดพื้นหญ้าเบาๆ เพื่อเคลียร์พื้นที่ให้สะอาดพอจะนั่งได้ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นั่งลงอย่างเรียบง่าย แล้วเอียงหน้าขึ้นเรียกชื่อเธอ “นัญ” เสียงเรียกนั้นไม่ได้ดังนัก แต่กลับกระทบโสตประสาทเธอได้ชัดเจนกว่าทุกสิ่ง คนถูกเรียกหันมองเขาทันที และเพียงเห็นแววตาคู่นั้น เธอก็เข้าใจโดยไม่ต้องใช้คำอธิบายใดๆ เขาใช้ฝ่ามือตบเบาๆ ลงบนพื้นข้างตัว เป็นการบอกเป็นนัยให้เธอนั่งลงตรงนั้น ข้างเขา ลัญชนาเดินเข้าไปหาช้าๆ ก่อนทรุดตัวลงอย่างเงียบงัน เข่าทั้งสองแนบชิด มือกอดเข่าตัวเองไว้หลวมๆ สายตาจับจ้องไปยังสายธารน้ำที่ไหลทอดตัวอย่างอิสระไร้ขอบเขต ราวกับชีวิตที่ไม่ต้องถูกผูกไว้ด้วยตรรกะหรือเหตุผลอะไร คิเลียนขยับตัวเข้าใกล้คนตัวเล็ก สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอไม่เปลี่ยน แม้เธอจะไม่ได้หันมาสบตา แต่เขาก็ยังคงมองเธออยู่อย่างนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง “เมื่อกี้นัญถามเฮีย…” เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “…ว่าเฮียรู้จักที่นี่ได้ยังไง นัญยังอยากรู้อยู่มั้ย” ลัญชนาเอียงหน้ามาหาเขาช้าๆ ดวงตากลมโตสบเข้ากับ

ผ่านไปสามวัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงราบรื่น ไม่มีเรื่องขัดแย้งเข้ามาแทรก กลับเต็มไปด้วยความเรียบง่าย อบอุ่น และหวานละมุน แต่ที่ไม่ปกติคือ เพนน่าที่โผล่มาที่บริษัทของคิเลียนแทบทุกวัน ดั่งว่าเหมือนตั้งใจมาจับตาดูอะไรบางอย่าง คิเลียนพยายามจะเคลียร์ทุกอย่างกับหล่อนให้จบ แต่เรื่องกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะเพนน่ามีเล่ห์เหลี่ยมและฤทธิ์เดชมากกว่าที่เขาคาดคิด และดูเหมือนเธอจะไหวทันทุกครั้งที่เขาคิดจะขุดเรื่องนั้นขึ้นมา ทำให้ไม่มีโอกาสปิดฉากความสัมพันธ์นี้เสียที ตอนนี้เขานั่งเครียดอยู่ในห้องทำงาน แผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงเพื่อคลายความเครียด จนกระทั่งรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่แตะลงบนไหล่จากด้านหลัง ตามมากับแรงนวดคลึงแผ่วเบาอย่างรู้งาน คิเลียนยิ้มน้อยๆที่มุมปาก โดยไม่ต้องลืมตา เขาก็รู้ว่าเป็นใคร “บริการดีขนาดนี้ คงต้องมีรางวัลให้แล้วมั้งครับ” เขาพูดทั้งยังหลับตา ปล่อยใจรับสัมผัสที่ช่วยคลายความหนักอึ้งในหัว “รางวัลเป็นโบนัสสิ้นเดือนสักสามเท่าเลยดีมั้ยคะ” เสียงหวานกระซิบข้างหูแผ่วเบาด้วยรอยยิ้มกริ่มบนใบหน้า มือเล็กยังคงทำหน้าที่นวดให้เขาอย่างต่อเนื่อง “ได้สิครับ รับตอนนี้เลยก็ยังได

“คุณกลับไปก่อนเพนน่า ผมยังมีงานต้องเคลียร์” เสียงเค้นตํ่าบอกเพนน่าโดยที่ไม่มองแม้แต่หน้าหล่อน เพนน่ายิ้มตอบอย่างไม่สะทกสะท้านไดๆ แล้วหันหลังเดินออกไปอย่างได้ใจ แน่สิ ก็ในเมื่อทุกอย่างมันกำลังเป็นไปตามทางของหล่อนทั้งหมด คุณหนีเพนไม่พ้นหรอก คิเลียน… เพนน่าคิดในใจ เหยียดยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ เป็นเวลาเดียวกันกับที่เอม บอดี้การ์ดประจำตัวของคิเลียนกำลังจะเปิดประตูเข้ามา เพนน่าไม่ได้สนใจแล้วเดินออกมา พอประตูปิดลงแนบสนิท ฝีเท้าส้นสูงก็มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของลัญชนา ที่ตั้งติดแนบชิดกับห้องทำงานคิเลียน แววตาเย้ยหยันรังเกียจเหยียดมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าทำงานไม่สนใจตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซะทักทายสักหน่อย “หึ… รู้แล้วว่าใครเป็นตัวจริงก็หัดสำเหนียกตัวเองไว้สะบ้างล่ะ ใฝ่สูงก็มีแต่จะตกลงมาตาย… อย่าลืมมาแสดงความยินดีให้ฉันกับคิลด้วยล่ะ” นํ้าเสียงเย้ยหยันดังแว่วๆเข้ามาในโสตประสาทของคนตัวเล็กที่ก้มหน้าชะงักปากกาในมือดังกึก ทนฟังเพนน่าดูถูกดูแกนตัวเองจนเสร็จแล้วหล่อนก็สะบัดสะโพกเดินออกไปอย่างสาแก่ใจ ในขณะที่ลัญชนาได้แต่นั่งหัวใจกระตุกวูบอยู่ที่เดิม ดั่งว่าทุกอย่างรอบตัวเธออื้อตันเต็มไปด้วยค