Lahat ng Kabanata ng My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Kabanata 41 - Kabanata 50

คิเลียนย่างเท้ายาวเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ความรู้สึกมากมายถูกกดทับอยู่ภายในแววตาคมของเขาอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่คุณหญิงกลยาณีเห็นลูกชายเดินเข้ามา สีหน้าของท่านก็เปลี่ยนเป็นปลื้มปริ่มอย่างปิดไม่มิด รีบสาวเท้าเข้าไปหาด้วยท่าทีตื่นเต้นยิ่งกว่าอะไร “ตาคิล! กลับมาบ้านแล้วหรอลูก ม๊าคิดถึงจะแย่ มานั่งก่อนเร็ว” คุณหญิงรีบคว้าแขนลูกชายอย่างอ่อนโยนแล้วจูงเขาไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งมีอดิศักดิ์ ชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ไม่ได้ไปไหน คิเลียนยอมเดินตามไปนั่งที่โซฟาโดยไม่ปริปากพูดอะไร สีหน้าของเขานิ่งจนดูออกว่าอารมณ์ไม่ปกตินัก ทว่าผู้เป็นแม่กลับไม่ทันสังเกตเลยแม้แต่น้อย รีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงทันทีที่ลูกชายหย่อนกายนั่งลงได้ไม่ถึงนาที “เสาร์อาทิตย์นี้พาหนูเพนไปลองชุดแต่งงานนะลูก ม๊าจัดการจองร้านไว้เรียบร้อยแล้ว!” คิเลียนนิ่งงัน มือใหญ่ที่วางอยู่บนตักค่อยๆ กำแน่นจนเส้นเลือดตรงข้อมือปูดขึ้นจนเห็นได้ชัด ราวกับอารมณ์ที่อัดแน่นใกล้ระเบิดเต็มที นี่เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกโกรธมารดาของตัวเองได้ถึงขนาดนี้ “ม๊าเคยถามผมบ้างไหมครับ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเย็นเยียบจนบรรยากาศโ

“ฮึกก อ๊าาา ฮ…เฮียคิล อ่าอ๊ะะ จ…จุก นัญจุก อื้ออ” “อ่าส์ มองแบบนั้น เธอได้จุกกว่าเดิมแน่นัญ ซี๊ดดดส์” คิเลียนจับขาที่พาดอยู่บนบ่าวางลง แล้วเปลี่ยนมาจับขาเรียวสองข้างอ้าออกกว้าง มือหนาจับเอวคอดกิ่วไว้มั่น พร้อมสาดสะโพกใส่ร่องสาวรัวเร็วอย่างบ้าคลั่ง จนคนไต้ร่างส่งเสียงครางลั่นไม่เป็นภาษา ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วตัว ไม่นานร่องคับแคบก็กระตุกตอดรัดเขาตุบๆจนใบหน้าหล่อเหยเก เอวสอบกระแทกเข้าใส่เธอต่อถี่ยิบจนเกร็งกระตุกตามไปติดๆ ลัญชนานอนหอบหายใจ รับรู้ได้ถึงอะไรอุ่นๆในช่องคลอด คิเลียนยังคงแช่ค้างแท่งเอนไว้ในช่องรักเธอสักพัก ก่อนจะจัดการถอดออก แล้วอุ้มคนที่นอนหอบหมดเรี่ยวแรวอยู่ไต้ร่างขึ้น พาเธอไปนอนบนเตียง “เฮีย…” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นในระหว่างที่เขาวางเธอลง แววตาลังเลคู่นั้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง “นอนเถอะ” แน่นอนว่าเขาตั้งใจทำเป็นไม่สน แล้วทิ้งตัวลงนอนกอดเธอแน่น หลับตาลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ลัญชนาค้างกับคำที่หนักอึ้งอยู่ในอก เขารู้ดีว่าเธออยากพูดอะไร และใช่ เขาไม่อยากได้ยินมันสักนิด ​ . ​ . ​ . ​ “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณน้า” “อ้าวหนูเพน มาแต่เช้าเลยลูก” คุณหญิงกลยาณ

“ป๊าเอานัญไปไว้ไหน?” เสียงห้วนต่ำของคิเลียนเอ่ยขึ้นกลางบ้านที่เงียบงัน เขากลับมาในยามค่ำ หลังจากดิ้นรนวิ่งวุ่นตามหาลัญชนาทั่วทุกหนแห่งที่พอจะเป็นไปได้ แต่ก็ไร้ร่องรอย จนในที่สุดก็ต้องกลับมาทวงคำตอบกับคนที่รู้ดีที่สุดด้วยตัวเอง และสิ่งที่ได้รับตอบกลับ ก็ยังคงเป็นความเงียบ “……” บรรยากาศทั่วบ้านอึมครึม คุณอดิศักดิ์นั่งนิ่งไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองลูกชาย ส่วนคุณหญิงกลยาณีที่นั่งอยู่อีกฟาก ก็ได้แต่มองลูกด้วยแววตาหนักใจเต็มเปี่ยม ท่านรู้ดีว่าคิเลียนในตอนนี้ พร้อมจะ คลั่งตายได้ทุกเมื่อ เมื่อไม่ได้คำตอบ คิเลียนจึงล้วงมือถือขึ้นมากดโทรหาลัญชนาอีกครั้ง เป็นรอบที่ร้อยหรือพันแล้วก็ไม่รู้ ทว่าทุกช่างทางกลับถูกปิดกั้นเหมือนคนตัวเล็กได้เปลี่ยนใหม่ทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นความพยายามของเขาไม่เคยสิ้นสุด กดโทรหาเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก คล้ายคนเสียสติ แม้จะต้องทำแบบนั้นจนถึงหมื่นถึงพันรอบ เขาก็จะทำจนกว่าจะได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ “เลิกพยายามเถอะ…” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากผู้เป็นพ่อ ทำให้คิเลียนต้องชะงัก หันกลับไปสบตากับท่านด้วยแววตาแดงก่ำ “ป๊าจะไม่ยอมบอกผมใช่มั้ย…” เสียงทุ้มแผ่วเจือความปวดหน่วง เหมือนหัวใจกำ

“เฮียจะพูดกับนัญเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปกับเฮีย!” คิเลียนยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เมื่อเห็นว่าลัญชนาเอาแต่เงียบและไม่ยินยอมสักที บอกตามตรงว่าเขาไม่ได้มีความอดทนมากพอจะยืดยื้อได้นานนัก ที่ยืนต่อรองอยู่ตอนนี้ก็แค่อยากโน้มน้าวให้เธอยอมกลับไปด้วยแต่โดยดี แต่ในเมื่อคนตัวเล็กยังดื้อด้าน เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากใช้วิธีของตัวเอง เพราะเขามาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อพูดคุยแล้วกลับไปมือเปล่า ทว่ากลับดูเหมือนลัญชนายังไม่มีท่าทีว่าจะยอมตามใจเขาแม้แต่น้อย “ขอร้องล่ะเฮีย ช่วยกลับไป แล้วทำเป็นว่าทุกอย่างระหว่างเราไม่เคยเกิดขึ้นเถอะนะคะ” “ดูเหมือนนัญจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เฮียพูดสินะ” เขาพยักหน้าเบาๆ อย่างคนที่พยายามเข้าใจ ก่อนอารมณ์อดทนจะค่อยๆ ลดลงจนแทบไม่เหลือ เมื่อเห็นว่าเธอยังตั้งท่าจะพูดอะไรไร้สาระออกมาอีก คิเลียนไม่รอช้า มือหนาช้อนเข้าใต้ก้นงอนก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นพาดบ่าแล้วหมุนตัวพาเธอเดินออกไปทันที ฟึ่บ! “ว้าย!! เฮีย!!” “ไอ้เอม ขับรถ” พอลงมาถึงลานจอดรถ เขาโยนกุญแจรถให้กับเอมที่ยืนเก้ๆกังๆ อยู่ไม่ไกล ก่อนจะก้าวฉับๆ เดินตรงไปยังรถโดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กบนบ่าจะดิ้นดุกดิกแค่ไหน “เฮีย!! ปล่อย

“…เฮียช่วยเล่นเพลง A Thousand Years ให้หน่อยได้มั้ยคะ” ฉันเอ่ยขึ้นแผ่วๆโดยไม่ได้ตอบคำถามของเขา และเฮียคิเลียนก็เพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเริ่มดีดกีตาร์บรรเลงเพลงที่ฉันขอ ตลอดเวลานั้น สายตาของเราสองคนก็ยังคงประสานกันอยู่ ไม่ละแม้แต่วินาทีเดียว เสมือนว่าต่างคนต่างอยากจดจำทุกภาพ ทุกความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกันเอาไว้ให้ชัดเจนที่สุด “Darling, don’t be afraid I have loved you…” (ที่รัก ไม่ต้องกลัว ฉันน่ะรักเธอ) “For a thousand years…” (มาเป็นพันปีแล้ว) “I’ll love you for a thousand more…” (และฉันจะรักเธอไปอีกพันกว่าปีเลย) เสียงเพลงยังคงไหลเวียน พร้อมหัวใจของเราสองคนที่เหมือนจะเชื่อมถึงกันโดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆเป็นสิ่งประสาน ฉันร้องเพลงคลอตามท่วงทำนองของดนตรีอย่างแผ่วเบา จนกระทั่งเสียงดีดกีตาร์สุดท้ายของเขาจางหายไปในความเงียบ “นัญก็รักเฮียนะคะ… แล้วก็อยากขอร้องเฮียเหมือนกัน ขอร้องให้เฮียรักตัวเองให้มากๆ ในทุกๆวัน…” เสียงของฉันเอ่ยออกมาแผ่วเบา พร้อมแววตาที่เว้าวอนอย่างจริงใจ ขอเพียงแค่เขาดูแลและรักตัวเองให้มากขึ้นในทุกๆวัน ไม่ว่าในท้ายที่สุด เราจะยังคงได้ยืนเคียงข้างกันอยู