Semua Bab My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Bab 51 - Bab 60

เกร๊ก… เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ ร่างเล็กบนโซฟาที่นั่งเป็นกระวนกระวายรีบดีดตัวลุกขึ้นแทบจะทันที ก็เห็นเอมพยุงคิเลียนที่สภาพโซซัดโซเซเข้ามาเต็มสองตา เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนด้วยเลือด ใบหน้าซีดเผือดจนแทบไม่เหลือเค้าความแข็งกร้าวอย่างที่เธอเคยคุ้น ลัญชนารีบถลันเข้าหาเขาด้วยหัวใจร้อนรนสุดขีด “เฮีย—” หมับ!! ยังไม่ทันที่เสียงของเธอจะสิ้น ร่างหนาก็ดึงเธอเข้าไปกอดแน่นดั่งต้องการดูดซับความอบอุ่นจากเธอ ลัญชนาไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา มือเล็กค่อยๆยกขึ้นกอดตอบแผ่วเบา กลัวว่าจะไปแตะโดนแผลที่เต็มแผ่นหลัง มือไม้ของเธอสั่นระริกด้วยความรู้สึกมากมายประดังประเดเข้ามาในหัว เขาต้องไปเจอกับอะไรมากันแน่ ถึงได้กลับมาในสภาพย่ำแย่ขนาดนี้ “ฮ…เฮียเจ็บมากมั้ยคะ… ไปโรงพยาบาลกันเถอะนะคะ ไปทำแผลนะ” เสียงเล็กสั่นพร่า ขณะที่อีกฝ่ายยังคงโอบกอดเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปตรงหน้า “เฮียไม่เป็นอะไรครับ… ขอแค่มีนัญ เฮียทนได้…” น้ำเสียงแผ่วเบาแทบเป็นเสียงกระซิบ มันแทงเข้าไปถึงกลางหัวใจของเธอจนแทบหายใจไม่ออก เขาเจ็บแทบตายขนาดนี้ แต่สิ่งเดียวที่เขาคิดถึงก็ยังคงเป็นเธอ… “เฮีย… ฮึกก ไม่ต้องพูดแล้ว ให้นัญทำแผลให้นะคะ…” น้ำ

“ค…ความจริง? ความจริงอะไรคะป๊า ฮึกก” เสียงสั่นพร่าถามผู้มีพระคุณด้วยแววตาสั่นไหว มันหมายความว่ายังไง ยังมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้อีก “ฮึกก… ป๊าขอโทษลูก นัญป๊าขอโทษฮึกก ความจริง… นัญไม่ใช่ลูกบุณธรรม แต่เป็น ลูกจริงๆของป๊า…” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไปถึงตาตุ่ม ร่างกายเธอชาวูบเหมือนถูกสาบให้ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับ นํ้าสีใสไหลก้องลงอาบสองพวงแก้มล่วงหล่นใส่มือผู้เป็นพ่อที่กุมหน้าเธอไว้ ลัญชนาชะงักกึกอยู่แบบนั้นพักใหญ่ คำถามและความสับสนมากมายแทรกเข้ามาในโพรงประสาทจนปวดหัว นี่มัน… เรื่องอะไรกัน “ป…ป๊าพูดว่า ยังไงนะคะ…” เธอถามยํ้าเสียงสั่นพร่า แววตาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มองดูคนเป็นพ่อตอนนี้ที่ใบหน้าผอมซูบเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดกัดกิน “ฮึกก นัญ… เป็นลูกสาวของป๊ากับผู้หญิงอีกคน… แม่ของลูกกับป๊าเคยคบกันแต่ต้องเลิกราไปเพราะเหตุบางอย่าง…” “ล…แล้วแม่หนู เป็นใคร…?” คิ้วบางขมวดเป็นปม ทุกอย่างมันสับสนไปหมด แล้วถ้าแบบนี้เธอเป็นใครกันแน่ แล้วแม่ล่ะ แม่เป็นใครชื่ออะไร แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่เติบโตมาในบ้านที่ไม่แม้แต่จะเคยยอมรับว่าเธอเป็นลูกในสายเลือด “แม่ของลูก…ฮึกก ชื่อสิริธร ตอน

“นายครับ…” เอมเปิดประตูเข้ามายามเที่ยงเพื่อมาดูอาการเจ้านาย หลังจากที่มาหาเขาแล้วตอนเช้าจึงพอทราบเรื่องราวไปบ้าง คิเลียนนั่งอยู่บนโซฟาอย่างไร้ชีวิตชีวา แววตาคลอเอ่อล้นไปด้วยหยาดนํ้าตาจนแทบกลายเป็นสายเลือดได้ เห็นแบบนั้น เอมก็หนักใจไม่รู้จะพูดเรื่องสำคัญที่นำมาเพื่อแจ้งนายให้ทราบออกปากยังไงดี แค่นี้คิเลียนก็แทบเหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว “มีอะไรรึเปล่าเอม…” มือหนาปัดนํ้าตาที่คลอเอ่อออก แล้วหันไปถามลูกน้องเสียงแผ่วๆแทบไร้เรี่ยวแรง “เอ่อ… ตอนนี้ที่บริษัท พูดได้ว่ากำลังอยู่ในช่วงยํ่าแย่ครับ… เนื่องจากข่าวคราวที่มาแรงอยู่ตอนนี้ทำให้หุ้นตกแรงมากจนพนักงานเอาไม่อยู่แล้วครับ” เอมก้มหน้าก้มตาจำใจแจ้งนายไป เพราะนี่มันเรื่องใหญ่ที่มีแต่ผู้บริหารเท่านั้นจะแก้ไขได้ “เอ่อ… แต่ถ้านายยังอยากพักอีกสักวันสองวัน—” “เดี๋ยวกูเข้าไป…” เอมชะงักปาก มองนํ้าหยดใสๆที่คลอเต็มเบ้าตาของผู้เป็นนายซํ้าแล้วซํ้าเล่าไม่ว่าจะปัดออกไปเท่าไหร่ก็ไม่มีทางแห้ง “แต่กูขอกินข้าวจานนี้ก่อนนะ ฮึกก… กูสัญญากับนัญไว้แล้ว ว่าจะไม่อดข้าว จะใช้ชีวิตให้ดี ฮึกก” คิเลียนพูดเสียงพร่า เตือนตัวเองกับคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนตัวเล็ก มื

“แม่ขอโทษจริงๆนัญ ฮึกก เพราะความผิดใหญ่หลวงที่แม่ทำกับลูกไว้ ทำให้แม่ไม่มีหน้าจะมาสู้หน้าลูก ฮึกก จนเกิดเรื่องนี้ขึ้นที่ทำให้แม่ต้องทำเพื่อลูกของแม่สักครั้งในชีวิต ลูกกับคิเลียนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องในสายเลือดกัน… แม่เห็นว่าผู้ชายคนนั้นสามารถดูแลลูกของแม่ได้ ฮึกก แล้วลูกก็รักเขา แม่จึงอยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง” ลัญชนาเงียบไป บัดนี้มีเพียงหยดนํ้าใสที่ไหลรินอาบสองพวงแก้มช้าๆหยดแล้วหยดเล่า ความรู้สึกเธอเป็นของเล่นหรือยังไงกัน อยากจะสร้างเรื่องขึ้นมาว่าวันนี้เธอเป็นแบบนี้ แต่พออีกวันก็กลับมาบอกว่าเป็นอีกอย่าง มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ “ฮึกก” ตอนนี้ริมฝีปากเธอมันหนักอึ้ง มีแต่เสียงสะอื้นเล็กๆที่ดังลอดออกมาเบาๆ ไม่สามารถกล่าวคำไดออกมาได้เลย มันทั้งหนักหน่วงและเจ็บซํ้าซากไปหมด แต่อย่างน้อยก็ยังถือว่าเธอได้รู้ความจริงที่ข้องใจมานาน ยังมีโอกาสที่จะกลับไปหาเขาคนนั้น คนเดียวที่ต้องการเธอจริงๆในโลกที่แสนโหดร้ายนี้ ทว่าตอนนี้… ปัจุบันที่เธอเตรียมตัวเตรียมใจจะกลับเข้าไปหาเขา กลับมีข่าวฉาวที่ดังเป็นกระแสแสนเจ็บปวดดังรอดเข้ามาในโพรงประสาท เอาอีกแล้ว… ความตั้งใจทั้งหมด ความหวังที่มีเหมือนพังทลา

สามวันมานี้ คิเลียนยังคงนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องทำงาน เรื่องทุกอย่างครี่คราย ทว่าสิ่งสำคัญสิ่งเดียวที่อยากจัดการใจจะขาดกลับยังไม่มีวี่แววจะคืบหน้า ลูกน้องที่สั่งให้ไปตามสืบเรื่องลัญชนามาก็ไม่ได้เรื่อง สามวันแล้วยังหาเธอไม่เจอ ทำงานช้าฉิบหาย ความอดทนจะขาดอยู่แล้วแม่งเอ้ย ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา!”เสียงทุ้มตวาดลั่นใส่คนที่ยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องทำงานอย่างไม่สบอารมณ์ พอประตูเปิดออกก็เห็นว่าเอมเดินดุ่มๆเข้ามาพร้อมหนังสืออะไรบางอย่าง ซึ่งดูจากหน้าปกแล้วเหมือนจะเป็นหนังสือนิยาย“กูให้มึงไปตามที่อยู่นัญ แต่มึงเสือกมีเวลาไปหาอ่านนิยายเหรอไอ้เอม! อยากหางานใหม่ทำรึไง ฮะ!?”คิเลียนตวาดด่าลูกน้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ เขาใช้ให้ไปทำงาน แต่มันยังเอาเวลาสำคัญของเขาที่จะได้ไปตามคนตัวเล็กไปหาซื้อนิยายไร้สาระเนี่ยนะ“นายใจเย็นๆก่อนสิครับ ก็นี่แหละครับข้อมูลที่นายอยากได้”เอมพยายามอธิบาย ตั้งแต่เจ้านายกลับมาเป็นปกติก็ดูเหมือนจะใจร้อนบ้าบิ่นตวาดอารมณ์เสียไปทั่ว เป็นไบโพลาร์หรือไงกัน คิเลียนคนเก่าเจ้านํ้าตามันหายไปไหนแล้ววะ เหลือแต่ปีศาจให้เขาต้องปวดหัวด้วยทุกวัน วอนฟ้าให้พาคุณลัญชนากลับมาเร็วๆทีเถอะ